Hoe gaan jullie verder??

Iedereen verwerkt het op zijn eigen manier en de 1 heeft door veel meer tijd voor nodig.
Mij geeft het altijd een soort rust als we er weer voor 100% voor gaan.
Het idee van misschien was het deze maand wel raak geweest, is voor mij dus niet goed.
Bij mijn eerste miskraam was de klap het grootst, tuurlijk ben je ook ontzettend verdrietig bij een volgende keer maar je bent er toch meer op ingesteld.

Wil je heel veel sterkte wensen, neem je tijd en begin pas als het voor jullie goed voelt!

Liefs, zomerrr

 

Ook hier een miskraam gehad. We zijn 4 jaar beizg geweest om zwanger te worden. De eerste IVF poging zijn beide terugplaatsingen mislukt. Maar bij de tweede IVF poging hadden we eindelijk geluk: na al die jaren wachten en verdriet kregen we een kindje! We hadden de hoop al bijna opgegeven dat er nog een positieve uitslag zou komen. We dachten nu gaat alles goed komen. Kunnen de ellende vergeten en nu komen de mooie tijden. Maar met bijna 6 weken ging het mis. Een bloeding en daar zit je dan met een lege buik. En een leeg hart. Aanstaande 17 mei zou ik zijn uitgerekend. Zie er als een berg tegenop. Hoe gaan jullie met de uitgerekende datum om?

Ondertussen hebben we ook de derde en misschien dus ook wel de laatste poging achter de rug. De allerlaatste cryo en enige tp van deze poging zit nu in mijn buik. Tweede paasdag mag ik testen maar durf niet eens meer. Een van de meiden schreef hier dat weten dat het niet goed is soms beter of fijner is om mee om te gaan dan de onzekerheid. Zo ervaar ik dat hier ook. Nu zijn we hier bezig met wat nu... Want de vergoede pogingen zijn nu op. We hadden nooit gedacht toen we een kindje wensten dat dit ons voorland zou zijn. Dat zie je bij andere mensen gebeuren maar niet bij jezelf.

Ik wil iedereen heel veel sterkte wensen! Het klinkt misschien voor jullie als een loze kreet maar als je zwanger kan worden houd dan hoop! Hoe moeilijk de teleurstelling van de miskraam ook is. Waarschijnlijk ga je echt snel mama worden en weet uit eigen ervaring dat je op het moment dat je zwanger bent het alle pijn die je hebt gehad waard vond.

Voor de meiden met herhaalde miskramen, jullie wil ik in het bijzonder sterkte wensen. Het ljkt me een hele moeilijke weg als je wel redelijk snel zwanger raakt maar toch keer op keer je kindje weer moet afgeven. Ik hoop echt dat jullie droom toch uitkomt!

 

Prachtig om deze verhalen te lezen: ontzettend herkenbaar allemaal!

Ik wil iedereen ook even heel veel sterkte wensen met het verwerken. Iedereen doet dat op zijn of haar eigen manier.

Ik en mijn vriend zijn ontzettend nuchter en maken zelfs al vrij snel grapjes erover: dat wordt niet echt gewaardeerd in het ziekenhuis, maar ja, je moet wat om het wat lichter te maken. Mensen vinden het al moeilijk genoeg om erover te beginnen.

De eerste keer was een grotere klap dan de tweede voor mij persoonlijk, ondanks dat we de tweede keer een goede echo hadden: ik kon me maar niet hechten aan dat boontje in me: zelfbescherming denk ik. Hierdoor voelt het als een minder groot verlies. Het is vreselijk, maar na de tweede keer lijkt het al alsof je eraan went?? Ik merk wel dat ik een stuk kwader ben op 'de wereld'. Het breekt mijn hart dat ik nooit meer in de wolken kan zijn om een zwangerschap en dat dat moment om het grote nieuws te vertellen aan de omgeving als een grote verrassing voor altijd van ons is afgenomen. Maar dat zijn allemaal details en dat besef ik me: the bigger picture dat het ooit goed gaat komen is sterker.

We kijken weinig terug, vooral vooruit en dat is een goede tip die ik je wellicht mee kan geven. Als het dan zover is, waardeer je het ook des te meer. En dat is ook iets moois vind ik.

 

hier 2x een mk gehad en bij ons was de 2de juist een veel grotere klap.
bij ons gaat alles altijd moeilijk met tegenslagen en omwegen we zijn er aan gewend haha.
dus toen we de mmm in kwamen omdat zwanger worden niet vanzelf gaat, was het niet eens een verrassing we hadden er al op gerekend.
en vanaf het moment dat ik met de pil gestopt ben hou ik al rekening met een mk.
ik ging er echt vanuit dat we wel eerst een mk zouden krijgen dus toen dat ook zo was konden we er vrij goed mee omgaan. natuurlijk was ik wel verdrietig, maar kon snel weer door.
het scheelt ook dat het echt een vmk was denk ik. ik had nog geen echo gehad of niks.

de 2de mk was/is echt een enorme klap voor mij maar zeker ook voor mijn vriend.
we hadden zo'n goed gevoel bij deze zwangerschap en dan opeens gaat het toch mis.
nu is het ook nog es best wel een tijd onzeker geweest met eerst goed nieuws dan toch niet goed en vervolgens nog een hele tijd geduurd voordat het vruchtje af is gekomen.
ik wou liever geen curretage en gelukkig is het uiteindelijk met medicijnen gelukt.

ik ben er nog steeds niet giet goed van eraan, maar het verlangen naar een wondertje is na elke mk toch steeds groter geworden! we slaan nu een ronde over en dan gaan we toch meteen weer verder met iui.

milla rose heftig zeg dat je nu aan je laatste ivf zit. ik duim voor je dat je met pasen positief test!! anders val je denk ik in een heel diep gat, ik hoop dat jullie zelf een volgende ivf nog bij elkaar gespaard krijgen dan. al zal ik daar nu niet te veel bij stil staan eerst alle hoop op deze poging!
ik weet nog niet hoe ik met de uitgerekende datums om zal gaan als ze dichtbij komen.
ik denk dat het er aan ligt of ik zwanger ben of niet.
en dat zal bij jouw ook wel wat verschil uitmaken dadelijk denk ik.

iedereen heel veel sterkte en hopelijk hebben we ooit allemaal een wondertje in onze armen.

 

Allereerst sterkte!

Wij hebben in 2011 het helaas ook 3x mee moeten maken. 2x een mk en 1x een bbz.

In december 2011 was ik voor de 4e x in 2011 zwanger en tot nu toe gaat deze zwangerschap goed.

Wij zijn eigenlijk altijd direct weer doorgegaan voor een nieuwe poging.

Ik heb voor deze zwangerschap utrogestan als onderteuning.

 

Je moet verder... hoe moeilijk ook! En of je wel of niet gelijk verder wil voor een nieuwe poging kun jij alleen beslissen!

Hier heb ik nu 4 miskramen gehad. 1 voor de geboorte van mijn oudste dochter en nu het afgelopen jaar 3, in nov 2010 april 2011 en dec 2011 de laatste waren er 2 vruchtjes!
Het word steeds 'normaler' je beschermt jezelf.. zodra je een positieve test in handen hebt dan denk je tegelijkertijd ja maar het gaat vast weer mis (mijn gedachten dan)

De laatste in dec is gecurriteerd op 29 dec en mijn man waren idd ook aan het grappen en grollen in het ziekenhuis..je moet doen waar je je goed bij voelt.

Momenteel ben ik weer zwanger, rond de 6 weken, en weer bloedverlies en is het een emotionele achtbaan. Je kan niet blij zijn maar wil het eigenlijk wel. Ik zet zeg maar overal een blok op en we wachten maar af ogf het goed gaat of niet. Al denk ik om mezelf te beschermen bijna alleen maar het gaat vast weer fout...

 

Pfff heftig coortje dat je nu weer bloedverlies hebt! ik hoop dat het niks is, maar ik begrijp heel goed dat het nu een vreselijke onzekere tijd voor je is! kun je niet naar het zkh voor een inwendige echo? Dan weet je hopelijk wel waar je aantoe bent. sterkte meid!

lauri wat mooi dat je nu wel een gezonde zwangerschap hebt! dat geeft hoop... hoe kom je aan de utrogestan? via je gyn hier in nederland? of ben je naar belgie geweest? ik zou dat ook graag willen..heb het gevoel dat het door een progesteron daling komt bij mij, vooral doordat het bloedverlies al begonnen was terwijl het vruchtje nog leefde.

 

@hip1983: ik loop ook in Belgie in het ziekenhuis,echt een aanrader!
Ontzettend fijn ziekenhuis en zijn verder in hun behandelingen als nederland. In Nederland vonden ze het niet nodig mij te onderzoeken,ja,na 3 miskramen pas en aangezien ik al 42 jaar ben heb ik erg weinig tijd om af te wachten. Ik heb in Gent onderzoeken gehad en krijg er nog eentje binnenkort.

@Laurie: hey meis! Fijn dat alles goed gaat met jou en de kleine in je buik!

@Coortje: meid wat ontzettend moeilijk voor je! Probeer moed te houden en heel veel sterkte!

@Duckertje: dit forum is zo fijn,je kent elkaar niet persoonlijk,maar ik heb hier toch al behoorlijk wat vriendschappen opgedaan.Ik heb ook heel veel steun gehad aan de meiden.Fijn te horen dat jij je ook gesterkt voelt!

 

@hoop omdat ik niet alleen voor de miskramen naar het ziekenhuis moet maar ook voor de iui moet ik dus best vaak. met de follikelmetingen om de dag.
dus daarom twijfel ik nog een beetje om over te stappen nu woon ik 5 min van het zkh af en gent is toch wel een stuk rijden.
Alleen wil mijn gyn me dus geen utrogestan voorschrijven, maar er zijn 5 gyns en 1 fertiliteits arts in het zkh dus ik heb de hoop nog niet opgegeven. als ik straks weer begin met de behandeling dan ga ik ze allemaal vragen en kan daarna nog altijd overstappen als ze me hier niet willen helpen.

 

Hier ook iemand met pech, voor ik mijn zoon kreeg een MA gehad maar de zwangerschap erop verliep dus goed.. gezonde zoon gekregen. We hadden vrij veel geluk gehad dat ik spontaan zwanger was geworden, want die kans was maar klein bij ons. Dus toen ik vlak na zijn 1e verjaardag weer zwanger bleek te zijn, vond ik dat zo super, ik wilde het liefst ook niet een al te groot leeftijdsverschil tussen de kindjes. Maar het geluk was van korte duur, want 2,5 week later begon ik te bloeden.

Na die miskraam ben ik er ook een tijdje kapot van geweest, ik had de angst of het ooit nog wel zou lukken en vroeg me af waarom het anderen makkelijker af ging dan bij ons. Je voelt je leeg, ellendig, verdrietig.. ik telde de weken door alsof ik nog zwanger was en voelde me soms ook nog zo, alsof ik het niet kon accepteren. Op een gegeven moment was het ergste er vanaf en kon ik weer van mijn zoontje genieten, hij was ook nog maar een 1-jarig kereltje die zijn moeder nodig had. 5 Maanden na de miskraam was ik opnieuw zwanger, uiteraard helemaal blij maar wel gereserveerd door die miskraam van vorige keer. De weken verstreken en alles leek goed te gaan ook al had ik het idee dat er iets niet klopte.. pats boem, toen bleek bij de 20 weken echo dat ons meisje niet levensvatbaar was. Opnieuw een droom in duigen, mijn leven in stukken, dit verdriet was zo bizar dat ik achteraf niet meer weet hoe ik er doorheen ben gekomen. Mijn hoop was weg, mijn zin om te leven, mijn reden om te leven. Ik werd zelfs gek van mijn zoon, want hij was mijn dochter niet die ik zo mistte, daar voel ik me nu nog wel eens schuldig over. Het verdriet was zoveel heftiger, echt ondraaglijk gewoon, ik lag alleen maar hele dagen op de bank hartverscheurend te huilen gewoon. Maar nu is dat alweer een tijdje anders. Ik mis haar heel erg natuurlijk maar ze is altijd mijn meisje altijd mijn dochter.. weet je ik kan haar niet zien niet vasthouden maar ze is heel dichtbij mij. Het is een schrale troost maar ze is op een plek waar het mooi is en waar ze geen pijn hoeft te lijden.

Dat je er soms een geintje over maakt om het wat draaglijker te maken komt me ook wel bekend voor, soms zagen we iemand lopen die er apart uitzag 'goh die heeft duidelijk wel een chromosoomafwijking' of over hoe de arts het woord clitoris uitsprak (als klitteries ofzo).

Hoe zwaar het ook was allemaal, je moet er toch doorheen, op een gegeven moment merk je dat je de scherpe randen van het verdriet er af hebt gekregen. Bij de één is dat eerder dan bij de ander. Je vindt een manier waarop je er mee om kan gaan. Helaas gebeurt het nu eenmaal veel, dat maakt het niet makkelijker, maar 't is nu eenmaal iets waar we niets aan kunnen veranderen, tenzij het mis blijft gaan en er een oorzaak is. Ik weiger de hoop op te geven, zodoende ben ik weer zwanger (na een vmk vorige maand). Hoop doet echt leven.. en de liefde voor mijn dochter geeft mij de kracht om door te gaan.

Daarnaast heb ik ook geleerd om het te nemen zoals het komt. Het is nu dik een jaar later en er zit meer tijd tussen de levende kids straks, als het nu goed mag blijven gaan, maar ik ben allang blij als er weer een kindje bij ons is. 1 Jaar en 9 maanden later dan in eerste instantie zou zijn, maar hier kan ik niks aan veranderen, het is nu voor mij goed zoals het is.. en ieder leeftijdsverschil heeft zijn voordelen en nadelen. Mijn zoontje kan straks steeds meer zelf en misschien kan hij ook wel een beetje helpen..

Allemaal veel sterkte met het gemis en het verdriet, ik hoop dat jullie ook de kracht kunnen vinden om weer verder te gaan. Het is opnieuw de weg gaan bewandelen naar de toekomst, misschien loop je nu op een ander zijpad dan je in eerste instantie had gewild, maar als je weer op hetzelfde pad terug komt, is het uiteindelijk wel goed.. daar gaat het om.

 

@Babyengel:ik heb tranen in mijn ogen na het lezen van je verhaal!
Ik wil je ten eerste feliciteren met je zwangerschap en hoop echt dat het deze keer goed mag gaan!
Je hebt al heel veel meegemaakt en toch ga je door.Je bent een sterke vrouw!

 

@hip1983: ik begrijp dat dat voor jou veel makkelijker is als je het ziekenhuis zo dichtbij hebt! Dan hou je Gent gewoon achter de hand toch

 

Gent is wel heel erg goed moet ik eerlijk zeggen!

Ik liep in het academisch ziekenhuis Maastricht, daar keken ze eigenlijk naar de standaard dingen bij mij en bij mijn man.

Ze onderzochten niet verder omdat alles bij mij goed was, en ik al eerder zwanger geworden was. We hebben hier 3 icsis gehad.

In Gent hebben ze mij helemaal ondersteboven gekeerd en kwamen ze erachter dat ik Hashimoto heb, wat KAN zorgen voor onvruchtbaarheid of miskramen.......

Proff de Sutter is gespecialiseerd in herhaalde miskramen en weet er heel erg veel vanaf. Zij is dan wel heel zakelijk,maar wel super kundig!


Daarbij zijn ze super aardig, zo begripvol, ook daar nog 2 maal een missed abortion gehad en daar legde de arts gewoon zijn arm om me heen bij nacontroles omdat hij het zo erg voor me vond. Hij nam de tijd om mij mijn verhaal te laten doen, das ook al zo belangrijk. En ze luisteren naar wat jij wil en gaan daar mee aan de slag.

Enkele reis voor ons ook bijna 2 uur, maar ik heb het met alle liefde ervoor over gehad de manier waarop ze met je omgaan, en echt alles uitpluizen. En verder zijn met behandelingen dan in ned!