Het viel mijn vriend vandaag op dat als ik mij zorgen maakt ik het altijd koud krijg, vervolgens bloed verziekend heet en dan weer ijskoud.. ik word heel nerveus en ik begin te klieren. Dat laatste is denk ik om mijn zorgen weg proberen te drukken. hoe gedragen jullie je op zo een moment?
Poetseriger dan ik normaal al ben. Dat is de enige bezigheid waarbei ik volledig verstand op 0 kan zetten. Alleen na 2 weken thuis valt er niets meer echt te doen.
Ik heb juist het gevoel dat ik kan blijven poetsen. Wat maken we veel rommel als we hele dagen thuis zijn met zijn allen.
Uhm niet zo leuk..Boos,geirriteerd,niet kunnen slapen,blijven malen en denken aan de enge dingen die nog komen gaan.
Ik wordt prikkelbaar en een enorme control freak. Als het echt serieus mis ik ga ik van de stress overgeven. (had ik toen mijn vader een hartstilstand had) Ik braak heel makkelijk. Dus dan is het hups eruit.
Ik word stiller, slaap slecht, reageer sneller aangebrand.. als ik gestresst ben heb ik ook meer spierspanning in mijn voeten en tenen.
Mijn man is dan onredelijk boos, schiet over iets kleins uit zijn lelijke slof. Ik ga schoonmaken, ik kan de rust niet vinden.
Vooral boos.. Bijv. Mijn vriend komt wegens omstandigheden véél later thuis. Ik ben dan oprecht kwaad.. puur omdat ik me z'n zorgen maakte omdat ik niet waar hij was en natuurlijk niet te bereiken is. (snachts, met motor weg)
Ik gebruik uit ellende de vaatwasser al haast nooit meer heb ik nog wat te doen paar keer per dag afwassen. Ik heb vandaag zelfs op mijn buik liggend achter de schotten op zolder gestofzuigt. Ik kan niets meer verzinnen. Dit weekend gaat man de tuin doen met hogedruk en hoop dat hij verf voor me wil halen dan ga ik na het weekend de schuur zelf schilderen.
Oh en ik slaap erg weinig doordat ik gespannen ben en eens in de zoveel dagen heb ik een huildag en kan ik al huilen als iemand boe tegen me zegt. Daarna voel ik me wel even opgelucht. Maar om nou elke dag een potje te janken om daarna te ontspannen is ook niet de bedoeling.
Bij échte zorgen, angst en stress is er altijd een gemene deler; dan kickt m’n PTSS in. Word dan kotsmisselijk, duizelig, krijg hoofdpijn en hartkloppingen en kan absoluut niet meer nuchter en pragmatisch denken. Huilen en emotioneel. Een kat in het nauw die rare sprongen maakt, kan dan echt gemeen zijn tegen degenen die het goed bedoelen. En cynisch.
Heel kribbig, kort voor de kar, sneller geirriteerd door mega kleine dingen, slecht slapen (zeg maar gerust plafonddienst) en het liefst zoveel mogelijk alleen.