Mijn peuter van bijna 2 is niet te handelen de laatste dagen. Hij vernield alles, trekt de kasten leeg, slaat op mij en de tv, schopt de honden, gaat op de kat zitten. Lijkt met opzet te boeven en te vernielen. Waar eerst time out op de gang indruk maakte, lacht ie er nu om. Als ik zeg dat iets niet mag, kijkt ie me uitdagend aan en doet het lachen weer. Vanmorgen toen hij onze pittbull hond bijna zijn oog uitstak met een vork heb ik hem uit pure schrik een tik op zijn vingers gegeven. Maar ook daar lachte hij keihard om en deed het nog een keer. Terwijl ik er van onder de indruk was dat ik, uit reflex, hem een tik op de vingers gaf.... Lachte hij en deed het weer. Iemand tips hoe ik op een goede manier hem kan corrigeren? Ik weet het niet meer.... Wat is passend. Is ie oud genoeg om voor straf op z'n kamertje gezet te worden of is ie daar nog te jong voor? Hij wordt eind Sept 2 jaar. Wat betreft de tik op de vingers, dat is niet hoe ik het aan wil pakken. Ook niet eerder gebeurd. Maar schrok zo dat ik uit reflex al een tik had gegeven voor ik na kon denken.
Lastig zeg, klinkt als een ondernemend peutertje! Het lachen wat peuters vaak doen is meestal om de reactie die erop volgt, de gevolgen van hun daden kunnen ze nog niet overzien. Dus ik denk dat een time out ook weinig zal doen en vaak is het ook zo, hoe bozer jij word, hoe leuker zij het vinden. De jongste is hier ook niet echt onder de indruk van een waarschuwing, zeker niet vanaf een afstand, ziet in alles een spelletje. Wat hier soms wel werkt is voor haar gaat zitten (gehurkt meestal), m'n vinger onder haar kin en haar in mijn ogen aan laten kijken, daarna zeg ik heel duidelijk, 'nee' M. dit mag niet. Als het van toepassing is wijs ik haar vervolgens ook nog aan wat ze even op moet ruimen. Bijvoorbeeld alle cd's uit de kast trekken, is een duidelijke waarschuwing zoals ik net aangaf en vervolgens samen de cd's weer in de kast opruimen, daarna zeg ik vaak nog een keer, de cd kast blijft dicht of niet meer aan zitten. Maar het is lastig hoor, ik ben ook regelmatig weer aan het zoeken, elk kind is ook weer zo anders en heeft een andere aanpak nodig. Wat ik hier wel altijd doe, speelgoed e.d. dat niet gebruikt wordt waar het voor bedoeld is pak ik af. Dus gooien met een auto, 1x waarschuwen, gebeurt het weer, dan gaat de auto bovenop de kast en dit vertel ik dan ook alvast bij de 1e waarschuwing. Verder zo min mogelijk proberen 'nee' of 'niet' te zeggen en benoemen wat je ziet. Ik denk dat op z'n kamertje zetten echt nog 0,0 nut heeft. Hier zou ze dan lekker boven gaan spelen en geen idee hebben waarom ze daar zit. Daarbij wil ik (zeker nog op deze leeftijd) dat de slaapkamer een leuke plek blijft. Wat ik bij de oudste ook wel eens gedaan heb is hem gewoon even in de kinderstoel zetten. Puur om hem even uit de situatie te halen en voor mezelf even een rust moment in te bouwen, dan zette ik hem met z'n neus naar het raam en liet ik hem even.
Ja hij is zeer ondernemend. Het op de hurken bij hem zitten doe ik ook in eerste instantie. Maar dan trekt ie mijn bril van mijn hoofd en lacht. Haha draak is het... Maar soms sta ik met de handen in het haar, want hoe krijg ik dan duidelijk dat ie over een grens ging. Hij lijkt nergens van onder de indruk. Komt een evt correctie dan wel binnen....het lijkt van niet. Lastig hoor.
Het zijn fases...zoveel mogelijk proberen uit te leggen en corrigeren en heel veel geduld! Na een tijdje wordt het weer rustiger, heeft hij bepaald gedrag ‘afgeleerd’ en vindt weer iets nieuws waar je mee aan de slag kunt haha.
Mijn tweede was ook wel een beetje zo en ik had in eerste instantie ook het idee dat corrigeren en op de gang zetten niet werkte. Maar toch had ik in het idee dat na een tijdje het kwartje wel of you. Ik zou dus vooral wel doorgaan met blijven corrigeren! Ook zou ik zoveel mogelijk een consequentie verzinnen meteen bij de actie. Dus bijvoorbeeld iets gooien naar de tv, dan gaat de tv uit. Met speelgoed gooien. Dan wordt het speelgoed meteen opgeruimd voor de rest van de middag. Gooien of klieren bij het avond eten, een minder lekker toetje of geen toetje, Vervelend doen met de hond, dan mag hij niet met de hond spelen. Zijn er trouwens nog andere dingen die op dit moment gebeuren, zoals een zwangerschap of broertje of zusje erbij?
Nee, het enige wat ik kan bedenken is dat de vakantie is afgelopen en we weer aan het werk zijn. Maar in onze vakantie had ie deze buien ook wel, al was het dan in minder mate.
Tis echt zo'n leeftijd waarbij je moet uitzoeken wat het beste werkt. Wat hier soms werkt is proberen vooral niet mn emoties laten merken (boosheid/ frustratie), juist eerder rustig/laconiek blijven. Zonder nadenken hem oppakken (geen oogcontact maken) Hem naar zijn strafplek brengen. Daar hem kort aankijken en rustig, maar kordaat zeggen: " jij mag niet de hond pijn doen". Dan omdraaien en weglopen.
Nee zeggen, afleiden, veel herhalen en soms ook dingen voor zijn. Een vork is geen speelgoed voor een bijna 2 jarige dus zorgen dat ie er niet bij kan. Wat ook werkt is zorgen voor voldoende uitdagend speelgoed. Hier speelt dochter regelmatig al met playmobil en lego, ze willen ontdekken en bezig zijn. Naar buiten werkt vaak ook prima. Samen puzzels maken , boeken laten kijken, een werkbank, keukentje etc.
Hij zat te ontbijten, vandaar de vork. Hij speelt veel met zijn auto's en de duplo. We spelen ook regelmatig samen, maar ik moet ook mijn eigen dingen doen. Hij moet zich soms ook even alleen vermaken, en dat kan ie prima voor een poosje. We zijn ook veel buiten, wandelen en fietsen, naar de speeltuin Ik heb echt het idee alsof ie grenzen zoekt, doet soms bewust ons pijn Bijv. Bij zeggen dat dat niet mag gaat ie lachen. Dan doet ie het gewoon weer. Op de gang maakt geen indruk, in kinderstoel ook niet, op krukje in de keuken niet. Streng kijken en zeggen dat zijn gedrag niet kan maakt geen indruk, slaat me gewoon keihard in mijn gezicht. Waar ie dat geleerd heeft is me een raadsel. Dus hop, dit gedrag is niet oké dus mag je op de gang. Zit ie op de gang, doe ik na paar minuten de deur weer open... Komt ie naar me toe en schopt me. Tja... En dan? Weer op de gang, na paar minuten wil ik zeggen dat ie weer binnen mag komen als ie zich gedraagd....doe de deur open.... Hij doet net of wil ie me een knuffels geven en bijt me keihard in mijn been. Als ie zulk gedrag vertoond ga ik niet leuke dingen met hem doen. Maar ben onderhand out of options. Hoe krijg ik hem duidelijk dat ie moet stoppen. Welke consequenties of straffen kan ik toepassen waar ik nog niet aan heb gedacht. Iets wat past bij zijn leeftijd en pedagogisch verantwoord is.
Hier een meisje van inmiddels 2,5 die op de leeftijd van jouw zoontje ongeveer onze hond sloeg met een lepel, HARD.. Ik straf zelden maar dit heeft ze geweten. Ze heeft in de bijkeuken een dikke 10 minuten gekrijst. Ik heb haar heel duidelijk gemaakt dat de hond niet geslagen wordt. Onze hond was zo verbijsterd dat hij mij aan bleef kijken. Beestje heeft nooit echt een correctie nodig gehad. Het terror peuter gedrag is hier nu op zn top ( hoop ik). Ik ben een boek aan t lezen over temperamentvolle kinderen icm positief opvoeden. Ik lijk wel een scheidsrechter of zo af en toe.. als ik deze situaties om kan toveren naar iets positiefs hoop ik meer energie over te houden..
Poeh klinkt lastig. Ik zou corrigeren waar nodig, en hem begrenzen door te zeggen wat niet mag maar ook wat je wel verwacht. Ik zou bij ' kleine' vergrijpen hem afleiden of op spoor van iets anders te doen zetten, bij iets wat ik ècht niet wil hebben zou ik hem wel uit de situatie halen. Bijvoorbeeld door hem korte tijd in de kinderstoel oid te zetten. Dus "Nee je mag niet met de afstandsbediening spelen, je mag wel met de auto's spelen. Kijk wat een mooie politie-auto.. kun jij ook tatutatu doen? " Of "Nee je mag de hond niet slaan want dat doet zeer, je mag de hond alleen aaien. Als je de hond nog een keer slaat zet ik je in de kinderstoel. "(En dat dan dus ook doen) Verder consequent zijn (Als je 1x niet consequent bent sta je, is mijn ervaring, weer met 5-0 achter. ) en Adem in, adem uit. Het is een fase. Je kind zal niet tot zn 18e zo zijn. Probeer na een aantal moeilijke dagen het eens om te buigen. Begin niet weer thuis, waar je beland in de sleur van de dagen. Ga er eens op uit, andere omgeving.. nieuwe indrukken. Helpt soms heel goed om even negativiteit te doorbreken.
Herkenbaar @Panter. Onze kleine meid kan ook echt behoorlijk een draak zijn op het moment. Nee zeggen vindt ze alleen maar leuk, dan doen we het lekker toch. Ze vernielt niets, slaat of schopt ook niet, maar heeft wel om het minste of geringste een driftbui die rustig 30 minuten kan aanhouden of langer. Wij merken nu dat consequent en duidelijk zijn heel erg helpt bij haar, dan legt ze zich sneller erbij neer. Ik heb deze week nog geroepen dat we een ernstig verwend akelig prinsesje aan het creëren zijn. Bij ons speelt mogelijk wel nog mee dat ik nu zwanger ben van de tweede. Hallo peuterpuberteit!
Hier ook eentje die dik voor haar tweede ook alle grenzen opzocht. Je zegt dat je hem een paar min op de gang zet ik denk eerlijk dat dat al te lang is, dan zijn ze allang weer vergeten hoe of wat. Ik deed het altijd een paar seconden dan rustig vertellen waarom ze op de gang stond en knuffel was het klaar. Wat ook helpt consequent zijn en meteen een reactie geven als ze iets doen wat niet mag. Ze weten echt niet na een tijdje namelijk wat ze verkeerd gedaan hebben. Wat hier ook altijd hielp en helpt een situatie gebruiken die ze zelf niet leuk vonden. Dochter is een keer gebeten op kdv, dus als ze iemand pijn doet zeg ik weet je nog en dan kan ze een link leggen. Verder idd nadat het gebeurt is afleiding en dan is het ook klaar. Wat ik vaak merk dat zij dan al lang weer klaar zijn maar wij in onze boosheid blijven hangen en dat voelen ze ook waar ze dan weer op reageren. Onthoud gewoon ook het is een fase fase fase, maar blijf consequent want ze weten wel al heeeel goed hoe ze je kunnen bespelen etc.
Het gaat wat in golven, nu weer 2 dagen poes lief. Zijn nu heel duidelijk, 1x waarschuwen en dan de consequentie. En geloof dat het iets werkt. Ben iig niet meer gemept door die doldrieste peuter Maar man oh man, wat kan een mens zich machteloos voelen als ie zo drakerig is. Thanks voor alle tips, zitten zeer bruikbare tussen
Ik herinneren me die fase van de oudste en zit er met de jongste nu middenin. Ze lachen je gewoon recht in je gezicht uit, heel frustrerend! Zowel bij de oudste als de jongste, het enige wat werkt is iets afpakken. De oudste reed vaak met de loopauto overal tegen aan dus zette ik die loopauto op de gang. De jongste is nog altijd helemaal verknocht aan z'n speen (ik weet het, moet afgeleerd worden) dus als hij niet luistert pak ik z'n speen af. Dat is het enige waar hij van baalt.
Onze oudste was ook heeeel pittig als peuter en dat was ook echt even zoeken hoe we haar het beste konden corrigeren. Uiteindelijk hebben we een techniek toegepast waar wij ons goed bij voelden en die we hebben volgehouden tot het effect had. We passen hem nu nog steeds toe bij de jongste. En geloof me, het duurde even voordat het werkte. Het werkte niet na 1x, niet na 10x en ik denk dat het wel een maand of 3 duurde voor we verschil merkten. Wat wij doen: - Bij 1x gooien ga ik bij het kind zitten op ooghoogte en zeg dat ze niet mag gooien en dat het speelgoed bij nog een keer gooien de kast in gaat. Bij nog een keer gooien gaat het speelgoed de kast in. Als er vervolgens weer gegooid wordt met een ander stuk speelgoed pak ik het meteen af en zeg ik dat ze op het stoeltje in de gang moet als ze nog een keer met iets gooit. Als ze dan vervolgens weer gooit met iets anders gaat ze op de stoel in de gang. Ik zeg daarbij dat ze daar zit omdat ze met speelgoed bleef gooien en dat ik of haar vader haar komt halen als het wekkertje gaat. We zetten dan een kookwekker met een tijd. Toen ze klein was ging die kookwekker na een halve minuut af. Hoe ouder ze werd hoe langer de wekker gezet werd. Als de wekker gaat ga ik naar haar toe, vraag of ze weet waarom ze op de gang zit en anders zeggen waarom ze er zit. Dan een knuffel en weer terug naar de kamer. Als het dan weer gebeurt meteen terug naar de gang. Onze oudste kon dit in het begin heeeel lang volhouden. Dus meteen weer gooien. In het begin zat ze soms een half uur op de gang alles bij elkaar. Inmiddels is waarschuwen dat ze de volgende keer naar de gang moet genoeg. - Bij slaan is er maar 1 waarschuwing. Er moet ook sorry gezegd worden tegen ons/ huisdier/ zusje. Daarna meteen naar de gang. Verder op de momenten dat het goed gaat veel complimentjes geven. Dus als ze de hond aaide ipv aan de staart te trekken de hemel in prijzen. Ook bij normaal spelen met speelgoed veel complimenteren. Uiteindelijk merken ze wel dat goed gedrag een veel fijnere reactie oplevert. Sorry voor het lange verhaal haha maar hoop dat je er wat aan hebt!
Die van ons is ook een draak. Hier moet ze zitten op de deurmat. De gang zelf is niet boeiend idd. Gooien met potloden? Prima als jij zo met je speelgoed omgaat dan gooit mama t zo wel de kliko in. Die heeft weken lang met 2 kleurtjes gekleurd. Dagen dat ze niet ermee gooide kon ze een kleurtje terug verdienen. Bij weer gooien, kleurtje weer in de vuilbak. (Ik haal t er uit als ze in bed ligt en berg ze uit t zicht op) Met dr drinkbeker alles onder gooien, dan helpt ze mee met schoonmaken. Afstandsbediening gooien, dan is ie stuk, dus geen tv. Ze wordt in december 3 ik geloof dat na bijna 9 maanden strijd (begon hier met 2, heel heftig op 2,5) we nu op een punt komen dat ze t begint te snappen. Als ze boos is dan staat ze nu ook ineens met een boos gezicht en de armen over elkaar "is boos!!!". Dat mag hoor meis, je mag boos zijn. Zolang ze niet trapt, gooit of slaat reageer ik daar alleen maar positief op. Maar waarom ze boos is kan ze nog niet zeggen. Mijn ouders waren erger, jij wat stuk maken van mij? Dan ik van jou. Maar toen waren we wel ouder.
Ik zou persoonlijk als corrigeren echt niets uithaalt dat negatieve gedrag compleet negeren en op momenten dat hij dat doet hem proberen af te leiden met iets postiefs. Hij weet, als ik het goed lees, dondersgoed dat hij stoute dingen doet en negatieve aandacht is ook aandacht. Ik zou dus proberen die negatieve aandacht proberen om te buigen naar positieve aandacht.
Ohhh wat herkenbaar allemaal, mijn peuter is ook echt een mega draak. En die vreet ook echt van alles uit als ik maar even uit zicht ben. Vanmiddag na broodje eten breng even gauw broertje naar bed toe kom ik beneden(tafel was nog gedekt) heeft ze de boter weten te pakken van de tafel en alles maar dan ook alles met boter onder gesmeerd, zelfs 1 van onze eetkamerstoelen en die zijn met stof bekleed gelukkig kan ik de hoes wassen maar hoe bedenk je het. Echt waar in nog geen 5 minuten tijd hè
Hier ook zo'n peutermonstertje. Onze gang is niet geschikt als strafplek omdat de kattenbak er staat. Daarom staat hier nog steeds de box in de kamer, en als ze stout is gaat ze daar in. Ik haal haar er pas weer uit als ze kalm is. Tegenwoordig gaat ze berustend lief zitten spelen en vraagt na een paar minuutjes of ze er uit mag. Dan benoem ik nog even waarom ze er in zat en of ze dat niet meer gaat doen, en dan zegt ze ja of nee, krijgt ze een knuffel en mag ze weer vrij. Maar als ik haar in bed wil leggen gaat ze vaak volledig in mijn haar hangen, voeten én handen, en lacht er dan hard bij. Ik kan dan geen kant op en het is zowat onmogelijk om haar los te krijgen. Wat ik nu vaak doe is mezelf los maken en zonder knuffel of contact de deur uit te lopen. Dat vindt ze niet leuk, hopelijk gaat dat wat opleveren