Een heel goede vriendin van mij is na een probleemloze en voldragen zwangerschap bevallen van een dochtertje. Helaas is tijdens de bevalling zuurstoftekort ontstaan, welke dermate veel hersenschade heeft veroorzaakt dat het niet met het leven verenigbaar bleek. Het meisje is na 1 week overleden. Uiteraard probeer ik mijn vriendin zo goed mogelijk te steunen, nu en in alle weken, maanden en jaren waarin dit verdriet aanwezig zal zijn. Het spreekt voor zich dat ik haar op alle momenten de kans geef te praten, dat ik in deze eerste periode geregeld een pannetje eten aflever, dat ik initiatief zal nemen zodra ze eraan toe is "erop uit te gaan", dat geboorte- en sterfdatum altijd dagen zullen zijn die herinnerd worden. Ik zou graag horen van moeders met een vergelijkbaar verlies, waar zij zich het meest door gesteund hebben gevoeld. Wat heeft voor jullie veel betekend? En wat heeft jullie juist veel verdriet gedaan of teleurgesteld in andere mensen? Juist ook de kleine, niet voor de hand liggende dingen waar ik nu misschien helemaal niet aan denk?
Ons zoontje is 12 dagen oud geworden. Do's en dont's tja lastig iedereen is anders. De dingen die je noemt zijn al heel belangrijk. Gewoon t er zijn. Voor de 500ste x het verhaal aanhoren. En niet alleen t eerste jaar maar zeker ook de jaren erna. Ik kreeg een cd met liedjes " voor als t nodig was" Een spontaan kaartje dat ze niet vergeten wordt. Schrijf haar naam op de kalender. Zet evt een foto in je huiskamer. Ik vindt t fijn als ik bij vrienden kom dat zijn foto er staat. Noem haar naam. Maar vooral verwacht niet teveel. Ik kreeg ook te horen dat ik aan leuke dingen moest denken... Hmm Wel super lief van je! dat je interesse toont en er bent is het allerbelangrijkste
Heey Lastig, toen ik m'n dochter verloor, wou ik niemand en niks om m'n heen. Leek wel of ik overal zwangere en babys zag. Na paar maanden, werd het iets dragelijker, maar ik moest eerst me zelf oprapen. Wat k fijn vond als mense luisterde , want het lijkt dat alles en iedereen om je heen doorgaat. Kleine gebaard zoals kaartje, Apple, knuffel deed al genoeg. Alleen ben d'r ook vriende door verloren, en oomerkinge zoals alles komt goed, je bent nog jong dus er zijn kanse, daar werd ik boos om. Vergeet de geboorte dag niet en de dag van afscheid , al is het een kaartje. Dat betekent zoveel. K heb een armband met d'r naam gehad. Nu bijna 2jaar verder en onze droom een kindje uit gekomen is lijkt het of mense zijn vergeten. Behalve 2 beste vriendinne blijfe haar naam noemen wat ik fijn vind. Gevoel dat ze niet vergeten wordt. Wees er voor haar dat is heeeeel veel waard
Wat ontzetten lief! Idd de naam blijven noemen, ook in de toekomst en er voor je vriendin zijn. Wat ontzettend verdrietig dat ze dit heeft meegemaakt. Ik vind en vond het vooral fijn als mensen lieten blijken dat ze ook aan mijn meisje dachten, dat ze haar misten, of met me mee huilden. Dat ze ook belangrijk was voor hen. En je verhaal kunnen doen, honderd x hetzelfde misschien. En hele kleine stapjes, niet te veel aankunnen. En het gaat nooit "over". Je krijgt zoveel domme en pijnlijke opmerkingen te horen. Soms wil je daar even flink boos over kunnen zijn! Volgens mij boft je vriendin met een vriendin als jij.
Whabbit, Wat fijn dat je dit topic hebt geopend. Misschien klinkt dat een beetje raar, maar ik kan het erg waarderen. Zegt veel over jou als vriendin, super! Aan de andere kant zeer spijtig dat het nodig is en dat het dochtertje van je vriendin is overleden! Gecondoleerd en veel sterkte voor jullie beiden. Want het zal als vriendin ook niet altijd even makkelijk zijn. Mijn zoon is vorig jaar overleden en ik merk dat mijn vriendinnen verschillend reageren. Een vriendin is van mij verwijderd, die kan er maar moeilijk mee omgaan. Andere laten het aan mij om er over te beginnen en weer anderen beginnen er zelf over. Wat ik zelf erg fijn vind is dat er de mogelijkheid is om er over te beginnen als ik de behoefte heb. (dus zou ik het ook fijn vinden als mensen die het er moeilijk mee hebben dit mij ook zeggen ipv er om heen te draaien met alle gevolgen van dien, dan kan je daar rekening mee houden zonder dat de vriendschap daar onder lijd). Verder vind ik het prettig als een vriendin soms zegt, ik zie dat je het moeilijk hebt hoe gaat het echt. Ik zeg ook altijd tegen mijn omgeving, ik hoef het niet altijd over mijn zoon te hebben (en noem dan ook zijn naam), maar het is wel fijn als het kan. En jullie mogen het ook altijd over hem hebben, ik geef wel aan als ik het niet wil. Hij hoort er gewoon bij, ook al is hij niet meer onder ons. Dus eigenlijk eerlijk zijn over je eigen gevoel omtrent de situatie. Daarnaast je vriendin steunen waar mogelijk, er zijn is vaak al genoeg. Nogmaals super dat je er om vraagt hier! Ik wens jullie beiden het beste.
Wat een verdrietig verhaal en wat aardig dat je om advies vraagt. Het ligt ook wel aan de persoon. Ik vond het idd fijn om vaak mijn verhaal te kunnen doen en te zien dat hun namen op de kalender staan. Ook denken aan de geboorte en overlijdensdagen wordt enorm gewaardeerd, al zijn het bij ons 4 verschillende dagen in 1 maand, dus ik neem het niemand kwalijk als ze niet overal aan denken. Idd geen opmerking van 'ga wat leuks doen', dat is aan haar, feesten vind ik na 2,5 jaar en de geboorte van een gezonde zoon nog steeds moeilijk, maar theetjes drinken en wandelen vond ik prettig. Wat ik echt heel vervelend vond is als ik het over een mogelijke volgende zwangerschap had, dat ik dat heel spannend vond en mensen zeiden dat dat echt wel goed zal gaan. Wisten ze dan ook dat dit verkeerd zou gaan? De natuur kan niet tellen. Ik vond het in tegenstelling tot iemand anders hier raar als mensen zeiden dat ze de jongens missen, aangezien ze ze nooit om zich heen hebben gehad. (Ze hebben 3 en 20 dagen geleefd in de couveuse). Ik kon opmerkingen en interesse van mijn neefjes en nichtjes wel enorm waarderen, dat andere kinderen ze graag hadden willen leren kennen en ze zijn zo eerlijk! (Maar hoe zijn ze dan naar de sterren gegaan, met de fiets of met de auto?) Overigens heb ik twee knuffeltjes met hun namen gekregen en dat waardeer ik nog steeds heel erg. Die gaan nu op de foto met hun broertje, zo staan ze er toch ook een beetje op.