Hoi, Mijn vriend en ik overwegen een kindje te adopteren, maar zijn een beetje huiverig om de procedure aan te gaan. Over het gezinsonderzoek e.d. maken we ons niet druk, dat zit - volgens mij - allemaal wel goed. We horen echter wel steeds verhalen over hoe duur (astronomale bedragen!) en moeilijk de adoptieprocedure is. Als ik op de officiele website kijk zie ik veel hordes, maar vind ik het eigenlijk wel overzichtelijk. Ik had het moeilijker verwacht. We zitten met een aantal vragen, waarop ik hoop eerlijk antwoord te krijgen. Wat is precies "special needs"? Hoe moeizaam is de hechting voor een kindje dat ouders is dan 6 mndn of een jaar? Hoe lang moest je wachten (en maak je uberhaupt wel kans als je bijv. geen special needs kindje zou willen)? Hoeveel kost de adoptie nu echt? Ik heb inmiddels allerlei horrorverhalen gehoord over kindjes die het gezin overhoop haalden met gedragsproblemen die nauwelijks te handelen waren, herkomstlanden waar kindjes ontvoerd zijn of waar de ouders te horen kregen dat het kindje doodgeboren was terwijl het niet zo was (een themanummer van Justitiele Verkenningen) , mensen die na 50.000 euro en 8 jaar nog steeds geen kindje konden opnemen, drama's rondom de toetreding ot de NL'se nationaliteit. We hebben ruimte in ons hart voor een kindje dat - legitiem - nergens anders terecht kan en willen dolgraag een kind een goede kans geven en er van houden. Het is geen beslissing die we lichthartig nemen, we hebben het er al over sinds we bij elkaar zijn. Het zou ons niet uitmaken dat het geen biologisch kindje is, of het een jongetje of meisje is, uit welk land het kindje komt. We zouden wel liever een jong kindje willen (ivm hechting...of zeg ik nu iets raars?) en liever geen speciaal needs kindje in de zin van gedragsproblemen, zeer prematuur, etc. (hazenlip of lichte handicap is bijv. niet echt een probleem). Dit omdat we al een pittige dochter hebben, die ook heel erg leuk, intelligent, lief en zachtaardig is.... maar best veel aandacht vraagt. Een adoptiekindje zonder special needs lijkt me op zich al best heel pittig, ik weet niet of wij een kind met een serieuse handicap aan zouden kunnen. (Ik voel me best een tr*t dat ik dit zo opschrijf, maar probeer reeel te zijn over onze mogelijkheden.). Ben ik nu naief of onrealistisch? Gaan we een pad tegemoet dat vooral een hoop ellende oplevert? Of kan ik de horrorverhalen beter relativeren? Sorry voor het lange verhaal, ik wil eigenlijk vooral weten hoe jullie het ervaren hebben.
Het is niet allemaal kommer en kwel in adoptie land . Ja, er zijn horrorverhalen (het verhaal van het jongetje uit Colombia, het verhaal uit India), maar hou je voor dat dat echt extreme uitzonderingen zijn. De kosten ... sja, dat is voor ons ook een groot punt. Niet zozeer omdat we het niet zouden kunnen betalen, maar ik vind het asociaal hoge bedragen, waarvan ik me niet goed voel over waar dat geld voor gebruikt wordt, laat staan dat het op de juiste plekken (lees: aan strijkstokken blijft hangen) terecht komt. Hechtigsproblematiek komt ook voor in gezinnen met een biologisch kind. Het is niet een uniek probleem voor adoptie En ja het komt voor, maar vaak ook niet. Het is helemaal afhankelijk van het kind, de situatie, de achtergrond etc. En in adoptieland zijn heel veel handvatten die je kunt gebruiken om die problemen aan te pakken. Special needs loopt erg uiteen van kinderen met down tot kinderen die een vinger missen, of grote sociaal-emotionele achterstand hebben. Kijk eens op op deze link: http://site.avrd.org/downloads/SN.pdf. Ik denk dat je daar veel aan kunt hebben. Overigens is een jong en gezond kind een utopie. Er worden momenteel extreem weinig gezonde kinderen ter adoptie aangeboden. Je kunt op een wachtlijst, maar daar zit een wachttijd van minimaal 4 jaar ...meestal langer. Als je geen SN wilt (en dat is geen schande hoor ), en je wilt een zo jong mogelijk kind, dan zijn je kansen gewoon nihil ... En verders ... een jong kindje is GEEN garantie voor een kind zonder hechtingsproblematiek. Sterker, vaak komt het voor dat hele jonge kinderen grotere problemen hebben dan oudere kinderen. Dat was voor ons een grote eyeopener. Horrorverhalen zijn er altijd, maar voor ieder horror verhaal zijn er ook succesverhalen ... en die lees je meestal niet. Wij zitten midden in de VIA (verplichte cursus) en wij weten het nog steeds niet. Sowieso zijn wij qua leeftijd redelijk beperkt, wij "mogen" alleen een ouder kind met SN adopteren, en dat is voor ons niet eens een probleem. Ik kan prima met operabele SN leven, het kind zelf is er niet minder om. Maar het gaan ons om de procedures, het geld ... alles er omheen. Het is slopend, maar we gaan stug door Succes!!!
Ik ben zelf een adoptiekind en kan uit de grond van m'n hart zeggen dat ik zelf NOOIT een kindje zou kunnen adopteren. Ik weet wat het is om geadopteerd te zijn, en ik vind het niet altijd makkelijk. Je draagt het toch je hele leven met je mee. Mijn adoptiemoeder heeft voor mij de leegte die ik altijd voelde niet op kunnen vullen. Hoe lief ze ook voor me was. Ik zou het heel moeilijk vinden als mijn adoptiekindje ook met zo'n leegte en verdriet op zou groeien. Ik zou het heel moeilijk vinden om alles voor hem/haar te willen betekenen terwijl hij/zij het heel zwaar heeft. Natuurlijk hoeft niet elke adoptiekind zich zo te voelen, maar ik zou erg 'bang' zijn dat juist die van mij/ons ook zulke gevoelens zou hebben. Ik zou daar erg op gefocust zijn en dat lijkt me geen gezonde situatie. Ik vind het zowiezo al erg goed dat je over deze dingen nadenkt en wens je veel s6 met je beslissing!
Bedankt voor de eerlijke antwoorden! Strijkkraal, hier heb ik heel veel aan, dank je! Tegenover woont een jongetje dat zowel geestelijk als mentaal zwaar gehandicapt is uit zuid Amerika. Dat schrikt me wel af. Het is een lieve jongen en natuurlijk hou je er van, maar ik zie ook welke opofferingen het gezin moeten brengen om hem op te voeden. Hij kan zijn armen en benen nauwelijks gebruiken, heeft een mentale achterstand, zit in een rolstoel, vaak ziek, veel operaties.... Dan moet een van de ouders echt fulltime thuis zijn en die zware zorg kunnen dragen. Ik denk niet dat ik dat zou kunnen, ik zou er in ieder geval niet voor kiezen. fijn dat de website hebt gestuurd, ik ga me er in verdiepen. Wel 'fijn' om te horen dat de hechtingsproblematiek genuanceerder ligt dat alleen de leeftijd van het kindje. Succes iig met jullie traject. Leer je veel in de cursussen? Sannebc, wat dapper dat je je verhaal hier opschrijft. Ik kan me zo goed voorstellen dat je als adoptiekind met allerlei vragen zit en ook met leegte. Wat jammer dat die voor jou niet opgevuld werd, dat lijkt me verschrikkelijk moeilijk. Het zou me niet tegen houden om een kindje te adopteren omdat ik denk dat de weeshuizen in veel landen minder goed zijn dan een kindje het bij ons zou kunnen hebben, maar ik snap dat adoptie niet alleen maar rozengeur en maneschijn is, zeker niet voor het kind. Er gaat natuurlijk een heel verhaal aan vooraf voor een kind. Veel sterkte, ik hoop dat je een manier vind om die leegte alsnog op te vullen of hem minder te voelen.
ALS wij met adoptie doorgaan, is een dergelijke zware Special Need voor ons ook geen optie. Ik denk niet dat wij dat aan zouden kunnen. Wij kijken meer naar de operabele SN, schisis, missende ledematen, gehoorproblemen, sommige operabelen hartafwijkingen, HIV negatieve kinderen geboren uit HIV positieve moeders, ontwikkelingsachterstanden (vanuit een sociaal milieu, niet mentaal). en dan nog is het gok de grolsch hoor er zijn verhalen van kinderen die op papier een SN hadden en achteraf viel dat mee, er zijn kinderen die op papier gezond waren, en achteraf sociale problemen (autisme, moeilijk leren, gedragsproblemen). Natuurlijk is dat niet anders met je eigen kinderen, als je kind geboren wordt weet je ook niet hoe het zich ontwikkeld en of het iets mankeert. De VIA heeft zeker leermomenten. Bv. het hele hechtingsverhaal, dat was voor ons echte en eyeopener (vergelijk het met je eigen relatie, in het begin waren jullie ook bezig met aftasten, kijken hoe de ander reageert, om elkaar heendraaien voordat jullie met hechting begonnen toch?) Dat dingen niet altijd zo zwart/wit zijn als wij denken. Vaak moet je je eigen normen en waarden en (westerse) denkpatronen loslaten als het gaat om adoptie. Dingen die wij vanzelfsprekend vinden of misschien schokkend kan in andere landen heel normaal zijn. Daar kan en mag je niet op oordelen (best lastig hoor). Dat je niet direct met opvoeden moet beginnen, een kind moet eerst veiligheid en geborgenheid ervaren voordat je met opvoeden kan beginnen (hechting) Ook veel tips, afspraak maken met een kinderarts om de lijst met SN door te lopen (gaan wij ook zeker doen als we ermee doorgaan). Je wordt voornamelijk ook wel met de feiten geconfronteerd (en die zijn niet altijd leuk).
Gelukkig is de leegte opgevuld doordat ik mijn biologische ouders ontmoet heb. (ik ben in NL geboren, dus het zoeken en vinden was voor mij vrij makkelijk...) Het klopt idd dat de weeshuizen in veel landen bijna niets kunnen bieden aan kinderen die afgestaan hebben. Op veel vlakken hebben adoptiekinderen het gewoon veel beter als ze geadopteerd worden. Maar de psychische kant van het verhaal blijft toch vaak zwaar wegen, hoe goed je het ook hebt in je nieuwe thuisland met ouders die je liefhebben. Je draagt toch een stukje geschiedenis met je mee waarover je vaak weinig tot niets weet en wat gaat (of kan gaan) knagen aan je.
Jemig Strijkkraal, ik zie je onderschrift en lees ook je verhaal. Meid wat leef ik met jou mee! Ik hoop echt dat het geluk eens aan jullie zijde komt, maar wat sta ik versteld van adoptie regels. Hebben jullie weleens gedacht aan pleegzorg? Ook daar zijn succesverhalen! SanneBC, kan me voorstellen dat er een zekere leegte blijft. Misschien kan jij met jouw ervaring iets betekenen? Je weet zelf al goed, dat je toekomst beter kan zijn, doordat je geadopteerd bent. De psychische kant, hoe kan je daarmee leren omgaan, heb je daar al antwoord op voor jezelf? Ik kom in mijn werk veel geadopteerde kinderen tegen met wel een hechtingsstoornis e.d. Het ergste is, dat de ouders ook vaak hoge verwachtingen hebben van hun duur betaalde en lang gewenste adoptiefkind. Natuurlijk is dat suggestief ingevuld van mij, maar kom veel teleurstelling in ouders van adoptiefkinderen tegen. Zilvervosje, ik begrijp uit je handtekening, dat jullie meisje een geschenk uit de hemel is? Ben je dan niet bang, dat idd straks je gezin ontwricht met een adoptief kind? Is dan niet een idee om te kijken hoe het verloopt met een pleegkind?
Ik wil je alles vertellen en uitleggen via pb. Vind het nogal een intiem persoonlijk en lang verhaal eigenlijk .. Zie onderschrift. WIj zijn een jaar thuis met onze zoon, alles nog heel vers..vraag maar raak.. Wij waren gezegend met een zwangerschap na 6 sterretjes en hebben nu 2 prachtige zoons...eentje uti China van 3,5 jaar en eentje uit mijn buik van 12 weekjes..
Als professional in het omgaan met personen met hechtingsellende: Leeftijd zegt inderdaad niet alles. Meer essentieel is dat een kindje de eerste maanden veiligheid heeft ervaren. Als een kindje in buik en vooral ook de eerste maanden niet de onvoorwaardelijke liefde en veiligheid heeft ervaren kan er een hechtingsproblematiek, of nog erger, een hechtingstoornis ontstaan. Bijv: een kindje van 3 maanden welke nimmer liefde heeft ervaren, maar wel met 3 maanden naar adoptieouders gaat kan het slechter hebben getroffen dan een kindje welke met 2 jaar geadopteerd word, maar wel continue daarvoor bij een liefdevolle ouder is geweest maar door veranderende situatie niet meer bij de ouder kan blijven. *breekt weer uit*
Dank je wel Ja, je moet van de lange adem zijn in zo'n traject. Het voelt soms heel oneerlijk. We willen zo graag, en doen daar ook echt alles aan. Maar alsnog moeten anderen wss gaan beslissen of wij überhaupt wel ouder-waardig zijn. Ik vind het beangstigend, het is voor een groot deel afhankelijk van de persoon die tegenover je zit. Aan de andere kant snap ik ook wel waarom dat proces er moet zijn, je wilt voorkomen dat adoptiekinderen niet van de regen in de drup komen. Tijdens een van de bijeenkomsten van de VIA werden we op de optie van Pleegzorg gewezen. Het klinkt misschien heel raar, maar ik denk dat wij momenteel even de ruimte niet hebben om daar serieus over na te denken. Wij zijn nu nog zo bezig met de ECD en adoptie dat ons hoofd vol zit. En ik denk dat je over dat soort dingen gewoon goed na moet kunnen denken. Wie weet ...
Is het met pleegzorg niet zo dat een kindje in principe altijd weer terug gaat naar de biologische ouders als daar ruimte voor is? Dat zou ik erg moeilijk vinden, dat een kindje bijvoorbeeld twee jaar deel uitmaakt van je gezin en daarna weer terug gaat. Ook de biologische ouders, die niet in staat zijn voor het kindje te zorgen en tóch wel grote beslissingen nemen, ondanks dat jij voor het kindje zorgt en van het kindje gaat houden.... pffff.... daar moet je wel tegen kunnen. Vooral omdat ik bang ben dat de biologische ouders wellicht niet in het belang van het kind denken. Dat is voor mij een reden om me niet veel in pleegzorg te verdiepen, hoewel ik weet dat er ook gevallen zijn waarbij pleegkinderen uiteindelijk hun leven bij de pleegouders wonen. Ik weet eigenlijk niet hoe vaak dat is. Maartje84, bedankt voor het inbreken. Dat is een belangrijk inzicht! Ik ben ooit in Uganda in een weeshuis geweest, vooral om lokaal iets goeds te doen en schriftjes, pennen en naalden (voor het ziekenhuisje, was tekort aan) te brengen. We zijn er twee nachten gebleven en hadden de indruk dat de kinderen daar - ondanks de armoede - heel liefdevol opgevangen werden. Ik kan me voorstellen dat dat qua hechting geen slechte start is. Krijg je dat soort informatie ook voordat je een voorstel goedkeurt? Ik maak nml. idd wel zorgen over welke invloed het op ons en op onze dochter kan hebben. Jeetje, als ik het zo teruglees lijkt het net alsof ik het liever niet wil. Ik kan het niet goed uitleggen waarom, maar we willen het wel heel graag. Ik wil er alleen wel goed op voorbereid zijn en juist met een adoptiekindje geen ondoordachte keuze maken.
Ook ik breek even in Zilvervosje, nee hoor bij pleegzorg is het zeker niet zo dat een kindje (vrijwel) altijd weer teruggaat naar de biologische ouder(s). Het is bijvoorbeeld bij ons pleegzoontje de bedoeling dat hij bij ons blijven totdat hij 18 jaar is. Met die insteek zijn wij ook aan pleegzorg begonnen, ook wij wilden niet een kindje dat na een bepaalde tijd weer terug zou gaan. Dus het hoeft zeker niet! (en als je nog verdere vragen hebt, stel ze gerust)
Dus dat kan je gewoon aangeven? Hoe is jullie omgang met de biologische ouders? Welke rechten heb je daar in? (Sorry hoor... we zijn ons net een beetje aan het orienteren, dus ik heb inderdaad wel veel vragen)
Ja dat kan je aangeven. En het is niet altijd zo dat ze zekerheid kunnen geven, maarja dat krijg je bij je eigen kinderen ook niet. Maar bij ons pleegzoontje is de zekerheid wel 99.9 %. Dat is voor ons voldoende. Dit heeft ook te maken met het feit dat zijn andere 3 broers ook al uit huis zijn geplaatst. De rechten die je hebt kunnen verschillen afhankelijk van of het bijvoorbeeld een vrijwillige plaatsing is of niet. Het is ook afhankelijk van waar de voogdij ligt. Ligt die bij bureau jeugdzorg, dan zul je met grote dingen (bijvoorbeeld een wereldreis) moeten overleggen met hen. Heb je zelf de voogdij, dan kan je eigenlijk alles zelf bepalen. Onze omgang met de biologische moeder (vader is uit beeld) is goed. Ze komt 1 keer in de 6 weken een uurtje langs om haar zoontje te bezoeken.
Oh, dat is wel heel erg mooi! Ik heb als student een tijdje in een opvang gewerkt voor kinderen met een laag IQ en gedragsstoornissen en stond soms echt te kijken van de ouders. Dat lijkt me heel moeilijk, als de biologische ouders níet goed met de situatie en/of hun kind om gaan. Maar dit vind ik prachtig, het lijkt me erg belangrijk dat een pleegkind contact blijft hebben met zijn moeder/vader. Hoe vind hij het om niet meer thuis te wonen?
Tja dat is in principe natuurlijk het grote verschil tussen pleegzorg en adoptie. Wij hebben ook beide overwogen en zijn om meerdere redenen bij pleegzorg uitgekomen. Het is heel waardevol als een kindje contact kan hebben met zijn of haar ouder(s). Dit is bij pleegzorg natuurlijk ook lang niet altijd mogelijk of haalbaar, maar zodra het even kan wordt dit wel gestimuleerd. Om meerdere redenen eigenlijk. Zo zullen veel vragen over bijvoorbeeld de achtergrond van een kindje, de reden van afstand doen, etc etc die bij adoptie wellicht onbeantwoord blijven, bij pleegzorg wel of eerder beantwoord kunnen worden. Ook kan het voor de acceptatie van de situatie van een kindje vaak goed zijn om zijn/haar achtergrond te kennen en contact te hebben met zijn/haar ouder(s). Het idee is dat zij, juist doordat ze contact hebben, uiteindelijk met eigen ogen kunnen (in)zien dat papa en mama niet voor hen kunnen zorgen. En ook waarom niet, waardoor ze wellicht makkelijker kunnen accepteren dat ze niet meer bij hen kunnen wonen. Natuurlijk zijn er aan beide kanten uitzonderingen hoor, maar dit zijn wel de grote lijnen. Ons pleegzoontje is net 2 geworden, dus het besef heeft hij nog niet. Hij vindt mijn man iig gewelig! Hij heeft nooit een vaderfiguur gehad, dus hij is helemaal idolaat van hem haha (ach is alleen maar goed voor zn zelfvertrouwen)
Ik ben zelf een adoptiekind en kan uit de grond van m'n hart zeggen dat ik zelf NOOIT een kindje zou kunnen adopteren. Ik weet wat het is om geadopteerd te zijn, en ik vind het niet altijd makkelijk. Je draagt het toch je hele leven met je mee. Mijn adoptiemoeder heeft voor mij de leegte die ik altijd voelde niet op kunnen vullen. Hoe lief ze ook voor me was. Ik zou het heel moeilijk vinden als mijn adoptiekindje ook met zo'n leegte en verdriet op zou groeien. Ik zou het heel moeilijk vinden om alles voor hem/haar te willen betekenen terwijl hij/zij het heel zwaar heeft. Natuurlijk hoeft niet elke adoptiekind zich zo te voelen, maar ik zou erg 'bang' zijn dat juist die van mij/ons ook zulke gevoelens zou hebben. Ik zou daar erg op gefocust zijn en dat lijkt me geen gezonde situatie. Ik vind het zowiezo al erg goed dat je over deze dingen nadenkt en wens je veel s6 met je beslissing! Ik ben ook zelf geadopteerd geweest en denk er hetzelfde over als jou. Het blijf gewoon heel moeilijk. Ik ken ook in mijn omgeving mensen die geadopteerd zijn een hoe veel ze ook van hun ''Ouders" houden er blijf altijd iets.... heel veel succes met de keuzes maken. Mag ik vragen aangezien jullie al een bio dochter hebben waarom jullie willen adopteren of voor pleegzorg willen kiezen. groetjes kim
Hahaha.... tja, jongetjes en hun vaders... Ik had pleegzorg nog niet zo bekeken, eigenlijk. Jeetje, we hebben nog veel te onderzoeken en bespreken voordat we een procedure op kunnen starten. Ik kan me voorstellen dat het juist met eigen ogen zien dat mama te jong is of papa aan de drugs, oid, idd helpt bij het begrip waarom je niet door je eigen ouders wordt opgevoed. Zolang je als pleegouders door een deur kan met de biologische ouders (en zij met jou) heb je volgens een heel goede start. Pfff.... ik vermoedde al dat we over veel dingen na moesten denken, maar we hebben echt nog een hoop opties waar we het over moeten hebben. Hoe noem je je pleegzoon trouwens? Ik merkte dat ik net pleegzoon wilde schrijven en me toen afvroeg of je hem niet gewoon als je zoon beschouwt. Of is dat niet handig richting de moeder?
Helemaal waar wat je schrijft! Ik noem ons pleegzoontje gewoon bij de voornaam. Maar naar anderen toe, gewoon zoontje. En hij noemt ons ook papa en mama. succes met alle overwegingen en als je vragen hebt, je weet me te vinden