hallo allemaal ik heb een zware zwangerschap gehad, na mijn 20 weken echo zijn ze er achter gekomen dat de baby groeiachterstand had, dus werd ik verwezen naar een ziekenhuis waar ik in de molen stapte van alle onderzoeken die mogelijk waren. * dna onderzoek, vruchtwaterpunctie, mri scan etc* de uitslagen van de vruchtwaterpunctie en de mri scan waren goed daar konden ze geen afwijkingen in vinden. maar ik moest dagelijks terug komen voor een ctg. ctg-uitslag was altijd aan de lage kant op een gegeven moment moesten ze het gewoon accepteren dat het bij de baby hoorde. doordat ik steeds bij een andere arts kwam kreeg ik steeds andere adviezen de een zei dat ik om de dag moet komen de ander vond dat ik elke dag moest komen en er was er een die vond dat ik in het ziekenhuis moest blijven tot de bevalling. elke arts had zijn eigen mening hierover wat zo frustrerend was ik wist op een gegeven moment niet meer wat ik moest doen ik liep als een zombie achter de artsen aan. De artsen wisten ook niet in het begin of de baby levensvatbaar was, maar later toen de ctg uitslagen steeds beter waren werd de kans steeds groeten in de laatste weken begon ik weer hoop te krijgen ik durfde eindelijk spullen te kopen in de laatste weken voelde ik me echt pas zwanger. al verliep het in het ziekenhuis niet zoals het hoorde overdrachten werden niet goed opgeschreven, ik kreeg steeds verkeerde info over het verloop van alles, het idee dat ik een levend kindje kon krijgen was zo geweldig.dat ik me daar niet meer zo druk om maakte. de dag van de keizersnee ik moest eerst een dag eerder komen voor de intake, de afspraak werd op dezelfde dag afgezeg omdat er te veel artsen vrij hadden genomen met kerst, de dag van de keizersnee verliep zoo raar eers had ik begrepen dat ik een injectie moest krijgen om te voor komen dat de baby ernstig ziek geboren zou worden want ik had last van mijn nieren, toen kreeg ik van een stagiare te horen dat het niet nodig was dus ik dacht echt van de arts heeft zoo duidelijk tegen mij gezegt dat ik het in de gaten moest houden dat het niet vergeten kon worden nou die arts was dan op vakantie niemand die er wat van kon terug lezen dus zat ik daar met het idee gaat het allemaal wel goed verlopen. Ik had zoveel angst, ik vertrouwde niemand maar ik moest wel mee, toen we eenmaal in de ok waren en de baby eruit werd gehaald zeiden ze dat het een meisje was ik was toen zoo blij ik voelde me meteen een moeder, mijn man mocht even gaan kijken blijkt het een jongen te zijn dat vond ik natuurlijk niet erg wat ik belangrijk vond was of het levensvatbaar was ja of nee. maar als er bij zoiets kleins een fout wordt gemaakt dan stoort alles gewoon voor me neer alles werd zwart voor mijn ogen en ik dacht meteen van hier kom ik nooit meer terug. het duurt best wel lang voordat alles weer gehecht is dus toen ik uiteindelijk bij hem kon zijn kreeg ik te horen dat het niet goed ging hij ademde niet zelf en na 11 uurtjes is hij overleden. zelfs na zijn dood ging er van alles niet goed ook door het ziekenhuis, want ze beweerde dat mijn man geen geboorteaangifte hoefde te doen dat alles via de uitvaartverzekering geregeld zou worden dus niet waardoor wij alles zelf hebben moeten betalen en ik kon er niet bij zijn wat ik zo graag wilde, op de dag van vandaag ben ik er nog niet geweest mijn zoontje is in het buitenland begraven, ik weet nog steeds niet wat er nou aan de hand was met mijn zoontje, ik wordt steeds maar niet terug gebeld door de artsen, uitslagen zijn waarschijnlijk nog niet binnen. ik ben hierdoor zoo boos verdrietig en eenzaam :x het is een hele lang verhaal en ik heb nog niet alles verteld, maar ik dacht misschien kan dit me een beetje helpen.
Meid, wat een verhaal! Gecondoleerd met het verlies van je zoontje. Ik kan me voorstellen dat je boos en verdrietig bent. Ik zou een gesprek willen met het ziekenhuis om alles uit te laten leggen wat er is gebeurt, pas dan kun je het misschien een beetje verwerken allemaal. Maar erg goed van je dat je je verhaal hier hebt neergeschreven. Dat lucht ook voor je zelf op. Ik hoop dat je snel naar het grafje kunt gaan. Sterkte meid!
Wat een toestand meid! Ook ik wil je condoleren met het verlies van jullie mannetje! Wat een onduidelijkheid allemaal!! Ik zou ook zeker een gesprek aanvragen (is dit niet al voor je gedaan??) om meer duidelijkheid te krijgen!! Wat moet jij je machteloos gevoeld hebben zeg!! En wat een fouten zijn er dan gemaakt! Wat voor ziekenhuis heb je gelegen dan?? Ik vind het echt een grote schande hoe jullie daar behandeld zijn zeg! Een goede begeleiding is juist zo belangrijk om alles te verwerken, wat er ook gebeurt!! En wat een fout ook dat ze jullie niet hebben gezegd dat jullie hem zelf moesten aangeven bij de geboorte! Je hebt er misschien niks aan maar ik zou het hier echt niet bij laten zitten! Al is het maar gewoon voor je gevoel! Met hoeveel weken is jullie zoontje geboren? Nou heel veel sterkte!!
dankjewel. eerste instandtie was ik 1-1-11 uitgerekend volgens mijn laatste menstruatie klopte die berekening ook maar na mijn 20 weken echo hebben ze besloten dat het misschien niet klopte door de groeiachterstand dus hebben ze de datum aangepast naar 17-01-11 dus is de baby met 37,3weken geboren met een keizersnede. nu achteraf vraag ik me af of het wel terrecht is geweest dat ze de datum hebben aangepast ik begrijp er echt niks meer van ik werd zo erg overspoeld met informatie dat het allemaal niet tot me door drong, ik heb een afspraak staan 20-07 voor een gesprek ik heb zoo vaak gebeld maar iedere keer werd er beloofd dat ze mij terug zouden bellen maar daar kwam steeds maar niks van nu heb ik besloten om toch naar het ziekenhuis te gaan al doet het me zo veel pijn.
Jeetje meis wat een verhaal. Het verliezen van je kindje is al heftig genoeg. Dan kun je zoveel fouten en onduidelijkheden er niet meer bij hebben... Wat verschrikkelijk dat je ook niet bij het afscheid van je zoontje hebt kunnen zijn... Ik heb zelf ervaren hoe belangrijk en fijn het is om daar met mooie herinneringen aan te kunnen terugdenken... Waar ligt hij begraven als ik vragen mag? Heb je wel iets anders van hem? Een mooi fotootje van hem of een knuffeltje? Ik wens je heel veel sterkte toe! Goed van je dat je een afspraak hebt gemaakt met het ziekenhuis! (alhoewel ik er eerlijk gezegd niet teveel van zou verwachten en hoop zou hebben...) Neem je wel iemand mee? En hebben jullie obductie laten doen? Misschien dat dat nog wat antwoorden kan opleveren...