Wanneer hebben jullie verteld aan jullie oudere kind(eren) dat er een kindje op komst is? Ik vind het nu nog veel te vroeg maar hij is scherp genoeg om te zien dat ik biscuitjes bij het bed verstopt heb, liters ice tea drink, veel eet om die ellendige misselijkheid tegen te gaan. Hoe hebben jullie dit verborgen gehouden?
Hm, word de link al wel gelegd met zwangerschap? Mijn oudste was ruim 3 toen ik zwanger werd van nr2 en heeft dus redelijk bewust meegekregen dat ik heel veel over moest geven en later dat dat door de baby kwam. Nu ben ik weer zwanger en is ze ruim 6.. na dagen boven de wc gehangen te hebben was ze alleen maar bang dat ik corona had..
Ah da's wel een goede, de link legt hij vast niet inderdaad. Zo ver had ik zelf nog niet eens gedacht maar hij heeft wel door dat ik mij een beetje vreemd gedraag
Mijn dochter van 7 had niks door. Ze leggen die link ook niet zo snel hoor, hoe weten ze bijv dat je misselijk bent tijdens een zwangerschap. Ik deed mijn best normaal te doen en andere was ik gewoon even niet lekker. En zodra ze op bed lag dook ik ook in mijn bedje
Ik heb het niet verborgen gehouden. Maar zowel mijn 8 als mijn 5 jarige weten heel goed dat je zwanger misselijk kan zijn. En dat je dan veel moe bent. Bovendien hadden ze het echt meerdere keren gevraagd of ik misschien een baby in mijn buik had. En ik wilde ze wel laten voelen dat ze hun intuïtie mochten vertrouwen.
Ze hebben het niet voor zich gehouden. De middelste wel meer dan de oudste. Maar goed we wisten wel dat dit zo zou zijn als we het ze zouden vertellen.
Mijn oudste is een flapuit.... Dus we vertellen het na een goede eerste echo. Mijn buik is al wel zichtbaar en mijn borsten doen steeds zeer, dus misschien heeft ze de link al gelegd hahaha. Ziek voel ik me, op mijn erg rommelende darmen na, niet.
We hebben het na de vitaliteitsecho verteld. "Goh mama, eet je daarom allemaal dingen die je normaal niet lekker vindt?! Dat was laatst op tv." Tot die tijd probeerde ik het allemaal wat stiekem te doen en te zeggen dat ik gewoon moe was. Maar ze heeft toch iets opgepikt. We hebben ze wel gevraagd om het een geheimpje te houden. Nu kan de jongste niet praten, maar het woord "baby" pakte hij gelijk op. Waarop dochter dan reageerde met: "neeeeheee je mag niet tegen mensen zeggen dat mama een baby in der buik heeft. Dat is ons geheimpje"
Onze kleuter had genoeg aan de uitleg: mama's buik is in de war. Verder geen groot ding van gemaakt. Toen we het met 10 weken vertelden, was de uitleg dan ook: weet je nog dat mama's buik zo in de war was? We zijn bij de dokter geweest en die zag met een apparaatje dat er 2 baby's in mama's buik groeien! Was voor onze zoon prima.
Hier hadden ze heel goed door dat er iets aan de hand was, maar omdat het langer aanhoudt dan een paar dagen, kwam ik niet meer weg met 'mama is niet zo lekker' en begon met name mijn oudste zich echt zorgen te maken. Dat ik niet meer beter zou worden, zou sterven ed. Daarom gelijk na een vroege echo aan de kinderen en iedereen verteld.
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Mijn dochter van 8 had niks door hoor. Zou ook wat zijn, een kind van die leeftijd die weet hoe je je gedraagt en wat de symptomen zijn tijdens een zwangerschap. Wij hebben het haar na de 12 weken echo verteld.
Een moeder die weken beroerd is valt bij de meeste echt wel op op die leeftijd. D was 6 toen ik voor de 4e x zwanger was en hij vroeg 1 week nadat ik het wist al "mama krijg je nog een baby", puur omdat ik weer lactose intolerant was en dat had hij onthouden van de keer ervoor
Ik snap dat een kind het merkt als je je beroerd voelt, maar die zal niet gelijk een link leggen met een eventuele zwangerschap. Behalve dan in jouw geval, maar je had er ook al 2 opzitten en dan zit er voor hem misschien een herkenbaar patroon in. Voor een ieders eerste broertje/zusje lijkt mij dat niet de normaalste zaak van de wereld.
Ik doe niks anders dan overgeve. En mijn maag ik flink opgezet op gegeven moment liep dochter 4 jaar door de kamer met haar pop onder haar trui. Ze kijkt me aan heb een baby in de buik mem net als jij. Tsja..... toen kon ik niet meer ontkennen