Voor het eerst in mijn leven heb ik mezelf ervan overtuigd dat ik hulp zou kunnen gebruiken van een psychologe/therapeute. Ik kan heel goed praten over alles wat er de afgelopen 21 weken is gebeurd, maar denken gaat niet zo goed. Mijn gedachten en emoties zijn een grote chaos en wat zou het heerlijk zijn om meer rust te krijgen. Wat zoek ik: Een therapeute/psychologe in de buurt van mijn woonplaats die christen en moeder is, vaker gewerkt heeft met rouw/verlies/trauma-bevallingen en dan ook nog eens vergoed wordt door mijn zorgverzekering. Die wensenlijst maakt het erg ingewikkeld, vooral het stukje vergoeding. De therapeuten/psychologen weten niet door wie ze vergoed worden en mijn verzekering kan niet direct aangeven welke therapeuten/psychologen vergoed worden. Niemand lijkt mij concreet verder te kunnen helpen. De POH-GGZ heeft een poging gedaan, maar dat was minimaal en helaas nutteloos. Het is allemaal zo'n doolhof.. Mijn hoofd is al een doolhof, dus deze zoektocht is zo ongewenst! Wie weet hebben jullie tips hoe ik dit beter kan aanpakken? Of hoe jullie dit hebben aangepakt?
Hoi Evia, Allereerst goed dat je aangeeft extra steun te willen. Hoop dat het je uiteindelijk wat 'rust' kan brengen. Zelf blij dat ik het toen ook heb gedaan. Als antwoord op je vraag: Misschien kan je huisarts of een maatschappelijkwerker in de huisartsenpraktijk jou helpen met zoeken. Misschien iemand anders in je omgeving, zodat je zelf de zoektocht niet hoeft te doen. Erg begrijpelijk dat je hoofd daar niet naar staat. Je hebt al een goed beeld van je 'ideale' therapeut. Eerste is dan kijken (of laten kijken) waar in jouw woonplaats therapeuten zijn, welke qua rouw verwerking /trauma gespecialiseerd zijn. Vandaar uit kan je/of wie je helpt met dat lijstje de Verzekering bellen of er iets vergoed wordt. Dan kan je kiezen welke qua je andere wensen het meest bij jou aansluit. Poh dat is van de huisarts lees op net op Google. Sorry hier hebben we een andere afkorting. Vervelend dat die zo minimalistisch heeft kunnen helpen. Mag ik vragen welke omgeving je zoekt, misschien zijn er anderen die goede ervaringen hebben in de buurt. Maar eigenlijk zou je huisarts een lijst met therapeuten /psychiaters of psychologen moeten hebben. Dan Is een telefoontje met de verzekering zo gedaan, lijkt me. Zo is het bij ons inieder geval. Veel sterkte!!!!
Dankje voor je reactie Faithfull. Misschien moet ik opnieuw naar de HA inderdaad. Of maatschappelijk werk. Maar beide voelt aan als een tussenstation. Vorige keer heeft de HA me doorverwezen naar die POH en zij heeft simpelweg voor mij gegoogled en kwam met opties die ik ook zelf zou vinden. Vooral opties ver van huis. Ik wil inderdaad een overzicht van wat er hier te vinden is. Via www.ikzoekchristellijkehulp.nl heb ik ook e.e.a. gevonden, maar dan heb je weer geen overzicht van wat vergoed wordt. Het begin is zoek en het eind niet in zicht.. Als alles dan zo vaag blijft, is het heel lastig om concreet een stap te zetten. Iemand anders voor me laten regelen durf ik niet aan. Mijn man helpt me wel waar hij kan wat de verzekering contacten betreft. Andere mensen dichtbij staan alsnog niet dichtbij genoeg dat ik ze er bij wil betrekken.. Ik denk dat het goede kans heeft wat jij zegt: lijstje opvragen bij de HA en dan daarmee naar de verzekering. Lijstje zal allicht niet bestaan bij de HA en zowel dan is er nog de kans dat de verzekering zegt dat ik moet zoeken tussen de lijstjes op hun website. Maar niet geschoten is altijd mis. Dank voor het meedenken iig!
Soms weet bijv. maatschappelijk werk of de POH-GGZ wel waar zo iemand te vinden, maar je hebt wel heel specifieke eisen die niet altijd goed bekend zijn (vooral geloofsovertuiging en gezinssituatie). Ik denk dat je daarom tot nu toe ook niet ver gekomen bent. Ik denk dat je het meeste bereikt door zelf te zoeken, al verwacht ik dat dat ook lastig zal zijn. Lang niet iedere psycholoog zal op haar site zetten of ze christelijk is en kinderen heeft of niet. Als je dan iemand hebt gevonden, even je verzekeraar bellen of ze vergoeden of niet. Daarnaast vraag ik me af of het nodig is dat iemand christelijk en moeder is? Als jij daarvan overtuigd bent moet je natuurlijk gewoon zo iemand zoeken, maar een vrouw zonder kinderen of een man kan zich ook open en deskundig naar je problemen opstellen? Zelfde voor een atheïst / moslim / etc. Maak je het jezelf nu niet super lastig, terwijl je je al rot voelt en niet zoveel zeilen bij te zetten hebt?
Dit. Wij hebben destijds hulp gezocht bij het Fiom (voor de bezuinigingen was hun aanbod veel uitgebreider) en goede hulp gekregen van een man. Na constatering van een vervelende erfelijke afwijking bij onze zoon zijn we via de huisarts bij de maatschappelijk werkster bij haar in de praktijk gekomen, zij was geen moeder, maar had er wel alles aan gedaan om moeder te worden. Zij wist heel goed wat het betekent als het leven niet loopt zoals je dat zou willen. Dat je iemand zoekt met dezelfde levensbeschouwing kan ik wel begrijpen, ik weet niet of je actief naar een kerk gaat, maar informeer anders eens bij de dominee of een ouderling. Zij kennen vast hulpverleners die eerder mensen van de kerk in vervelende situaties geholpen hebben.
wat is je woonplaats? of de regio waar je zoekt? en inderdaad, vraag ondersteuning bij je kerk of maatschappelijk werk.
ik heb via de huisarts hulp gehad van de POH... ze hielp me beter dan alle andere psychologen bij elkaar die ik in vele jaren heb gehad
Voor mij is het absoluut nodig dat iemand christelijk is, zeker als ik het doortrek naar de handvatten die iemand me mee geeft. Bij de POH-GGZ kreeg ik het advies om mensen met al hun nare opmerkingen in mijn hoofd te overrijden. Nogal in contrast met wat ik geloof. Mijn geloof is ontzettend belangrijk en daarmee heeft het een hele grote rol in het verliesproces waar ik doorheen ga. Dus dan heb ik qua hulp iemand nodig die God kent zoals ik Hem ken en die snapt waar ik nu tegen aan loop op geloofsgebied en in het leven. Het is een bekend fenomeen dat een moeder, nadat ze haar baby verliest, ontzettend veel behoefte heeft aan erkenning en herkenning. De hele wereld begrijpt je niet en geeft misselijke (goedbedoelde) adviezen. Dan is het heel belangrijk om begrip te zoeken en te vinden, al is het maar een beetje. Een hulpverlener die zelf moeder is, geeft mij onbewust al weer een stukje erkenning. Een moeder weet hoe het is om te bevallen en/of om haar kind voor het eerst te zien, de trots die daarbij komt kijken. Het is geen eis, maar wel een stukje rust als mijn hulpverlener dus ook moeder zou zijn. Vandaag heb ik een hulpverleenster in mijn buurt gevonden, moeder en christen. Maar zij valt onder alternatieve geneeswijzen en omdat ik er helaas niet aan heb gedacht mezelf aanvullend te verzekeren, wordt haar zorg niet vergoed in mijn geval. Maar het is dus mogelijk, vandaar dat ik denk dat ik het mezelf niet te moeilijk maak. Ik vind daarentegen wel dat dit land met zijn vele regeltjes alles veels te moeilijk maakt voor mensen die hulp nodig hebben. Voordat je iets gevonden hebt en duidelijkheid hebt of het vergoed wordt, ben je weken/maanden en vele telefoontjes verder. Een zoektocht waar je helemaal niet mee bezig wil zijn als je hulp zoekt.
Ik heb nooit eerder zorg gehad van psychologen. Maar de POH viel bij mij erg tegen. Kon niet onthouden wat we bespraken, had steeds maar een half uur de tijd en zei mij voornamelijk hoe sterk ik wel niet was en hoe goed ik alles deed. Te zacht en lief voor mij, ik heb duidelijke handvatten nodig om verder te komen met mezelf. Zij kon mij die niet geven. Heeft even meegezocht naar andere opties voor mij, maar kwam niet echt met kloppende voorstellen. Fijn dat de POH voor jou wel een uitkomst was, dat wens ik iedereen toe !
Ik heb via Freya hulp gehad. Zij hebben op hun site een lijst met sociaalemotioneel werkers (door het hele land, voorheen bij Fiom) gespecialiseerd in het verlies van je kinderwens (en algemene verliesverwerking omtrent zwanger/kind) en de rouw die daarmee gepaard gaat (als ik nu hulp nodig zou hebben, zou ik er gelijk teruggaan, maar ze heeft me toen al genoeg geleerd om het nu zelf te kunnen). Moest wel zelf een kleine bijdrage betalen (paar tientjes in totaal), maar dat was het meer dan waard. Mijn voorwaarde was juist o.a. dat ze geen moeder was (en ook dat ik zelf niet de hoofdprijs wilde betalen, dichtbij waar ik woon, etc etc etc). Ze was dat wel en ik heb dat los kunnen laten. Ondanks dat ze moeder was, wist ze me wel te helpen ordenen. Ook moest ik er een klein half uur voor rijden en sprak haar website me totaal niet aan. Ik ging toch voor een kennismakingsgesprek en kon daarna mijn bezwaren m.b.t. reistijd, kosten en wel/niet moederschap loslaten. Want ik voelde meteen dat zij de hulp was die ik nodig had. Dan maar rijden, tijd vrij maken, een paar tientjes zelf betalen en dat moederschap accepteren... Wat ik wil zeggen is dat sommige eisen in de praktijk niet zo belangrijk blijken als dat je van tevoren denkt. Je hebt sowieso vaak ook een kennismakingsgesprek, dus als het niet klikt of je hebt er geen vertrouwen in, kun je altijd verder zoeken.
Ik heb even voor je gezocht: https://www.freya.nl/kinderwens/praktische-zaken/psychosociale-ondersteuning/ Hier is een lijstje. Je kan op de websites van de praktijken in jouw provincie kijken of er iets bij zit wat je aanspreekt.
Is het niet handiger als je binnen je kerk of via je voorganger een hulpverzoek indient dan? Ik ben geen christen, maar als mensen mij melden dat ik mensen met hun nare opmerkinge in mijn hoofd moet overrijden, dat zou ook mij tever gaan. Heeft niets met geloof te maken, dat is gewoon een hele raar en naar advies.
ik begrijp wat jij bedoeld (denk ik) Ik ben zelf ook gelovig, maar na het verlies van ons kindje heb ik een heel moeilijke periode in mijn geloof gehad. Ik was gewoon zó boos op God, ik kon niet meer bidden, bij kerst voelde ik wrok: waarom een geboorte vieren van een kind wat 2000 jaar geleden geboren is, terwijl mijn kind in de koude grond ligt.... Ik weet niet of dit ook voor jou geldt, maar ik heb het er héél moeilijk mee gehad. Om te geloven (want dat deed en doe ik) maar tegelijkertijd enorm boos zijn. Heel veel sterkte! Ik hoop dat je een fijne Christelijke hulpverlener kan vinden!
Precies jouw woorden Mamabri. Een paar weken nadat we haar waren verloren werd het kerst. Verschrikkelijk. Maar ook de diensten die ik mee maak zijn zwaar. Al die mensen Hem zien prijzen en danken, prachtig. Maar zijn ze niet naïef omdat bij hen alles goed gaat? Er zit genoeg moeite, maar ook genoeg wilskracht om door te zetten en dicht bij Hem te blijven. Ik heb qua hulpverlening een fijn iemand gevonden, maar zal verder moeten blijven zoeken omdat dit niet iemand is waar ik veel kan komen ivm de kosten. @ de rest: bedankt voor jullie meningen en adviezen
Ik snap je, al is het voor mij een paar jaar geleden gebeurd (aug "13). Ik heb dit ook. Geloven, en dan bedoel ik écht geloven in tijden dat het je relatief goed af gaat is makkelijk. Maar geloven in een periode waarin het zó donker is, dat je het gevoel hebt dat je hart gebroken is, is moeilijk. En dat is niet omdat het geloof weg is, zelfs niet minder is (bij mij niet tenminste) maar omdat ik gewoon echt héél boos was op Hem. Ik moet eerlijk zeggen dat het bidden nog steeds minder is dan vroeger, niet in frequentie maar in intensiteit. En ook kerst mag van mij nog steeds gestolen worden (al moet ik eerlijk zeggen dat ik nooit veel met kerst had, ook daarvoor niet). Er is bij mij iets kapot gegaan van binnen, wat niet meer helemaal hersteld kan worden.