Maandag ben ik bevallen. Een snelle bevalling en ik voel me super. Geen klagen dus. Maar die gedachten....die vervelende gedachten die steeds door mn hoofd spoken. De constante vraag 'hoeveel kinderen wil ik?' Wanneer haal ik voor het laatst de vlag naar binnen? Wanneer berg ik voor het laatst de kleine rompertjes op? Wanneer.... Ik word er gek van. Hoort dit bij de kraamtranen? Is dit herkenbaar? En gaat dit uberhaupt weer over? Bij mijn eerste wel, maar nu ik er weer middenin zit, krijg ik toch weer de twijfels.. Snif snotter...
Hoi Smile, Ik weet niet zeker of het bij de kraamtranen hoort maar ik kan me jouw gevoelens goed voorstellen. Een bevalling is niet niks en weer moeder worden doet gewoon veel met je emoties! Niet raar dus dat je gedachten alle kanten op gaan. En zeker dit soort vragen! Gun jezelf de tijd om hier nog heel lang over na te denken. Je hoeft nu geen beslissing te nemen over wel of niet nog een kindje! Ik denk dus dat het heel normaal is, en dat het ook weer overgaat. Kraamtranen of gewoon emotioneel labiel zijn mag na de bevalling twee weken duren daarna moet het wat beter gaan. Het hoeft dan dus nog niet over te zijn. (dit vertelde de verloskundige mij). Mocht het langer duren dan kun je bij de huisarts langs gaan. Probeer ondanks alle emoties toch vooral te genieten van je nieuwe wondertje! liefs Brit
Bedankt voor je reactie.... Ik geniet gelukkig wel heel veel.... De gedachten komen met vlagen, er zijn ook momenten dat ik ze niet heb. Voel me nu alweer wat beter. Af en toe even huilen lucht op!
Oh ik heb zo vreselijk gehuild de eerste weken. Om alles, maar vooral om het gemis van mijn buik. Wat me rationeel zo absurd leek, ik had haar toch in mijn armen... ik had me niet gerealiseerd dat bevallen ook een soort 'afscheid' was. En ook het groeien is steeds weer afscheid nemen op een bepaalde manier. Zo is het een frummel, zo is het een flinke baby, en voor je het weet moet je er achter aan rennen. Ik voelde me enorm schuldig dat ik die eerste dagen nou niet enorm 'roze wolkerig' ervaarde. Ik huilde zo veel! Maar het luchtte ook zo op! Gewoon hormonsters. En tussendoor heb ik ook erg genoten van de kleine
Het hoort er helemaal bij hoor! Ik heb vooral de eerste tijd (nu soms nog wel) vooral mijn buik ontzettend gemist. Niet dat ik nu weer zwanger zou willen zijn, maar toch wel die buik missen. Ik heb ook echt gehuild bij het opbergen van de eerste kleertjes...
ja hoor hoort erbij...ik heb zoveel gedachtens gehad..ik had een hele drukte in mijn hoofd na de bevalling.. ppfff nu pas begint alles rustig te worden ..maar met momenten mis ik heel veel dingen van zwanger zijn bevalling mini baby.. het gaat zo znel en je moet gewoon mee met de tijd wat vlieg ..je heb geen keus of kans om even een paar weken stil te zetten en even van dat gene genieten of een plekje geven.. heb je iets een plekje gegeven dan komt er zo weer wat die hoofd vult met gedachtens.
Ja het gaat echt super snel he. Maar je hoeft nu toch nog niet over een tweede te denken?! Ik vind het ook apart, die kleine kleertjes weg bergen. Maar een afscheid.. nee. Als God het geeft krijgen we misschien meer kinderen, en anders niet. Het is is een groot geschenk, waarvan ik vind dat men tegenwoordig te makkelijk mee om gaat, om maar 'niet te nemen.' Dat kwetst mensen ook bij wie het anders gaat. Wij hebben er niets over te zeggen hé, al denken we dat.
Kinderen nemen, dat zou ik zelf ook nooit zeggen. Want we hebben het inderdaad niet voor het zeggen... Maar de vraag 'hoeveel kinderen mogen we krijgen' maalt gewoon de hele tijd door mijn hoofd. Best lastig.... Hoef er nu inderdaad nog niet over na te denken...het zal dus echt wel aan de hormonen liggen...
Ik ben daar ook heel erg mee bezig hoor. En ik haal me dan van alles in het hoofd meteen, van hebben we daar wel genoeg geld voor tot hoe moet dat dan als ze jaloers worden of ruzie met elkaar gaan maken. Ik maan mezelf een paar keer per dag tot de orde: GENIET VAN HET NU! Anders leef je steeds maar vooruit of achteruit, en geen van beide maakt echt gelukkig
ik ben blijkbaar dus niet de enigste die haar buik mist. is raar want ik was hem zo zat maar ik weet dat dit het laatste kindje is. dus dat zwanger worden er hier niet meer in zit. omdat er geen ruimte is voor een derde. of er moeten er twee op 1 kamer slapen. en zoiezo een grotere auto kopen. vind het zo gek idee. om nooit meer zwanger te zijn ! en het is pas een week geleden dat ik nog zwanger was. en heb zoveel gedaan om het op te week trappen lopen, bitterlemon alles echt alles eraan gedaan. en nu gewoon huilen bij het idee dat ik niet meer zwanger gaat zijn. geen mooie grote ronde buik in een leuk zwangerschaps jurkje. niet meer zo even aaien over je buik en reactie terug krijgen. pfff... nou als dit 2 weken gaat duren die gedachten en die tranen dan hoop ik dat dat snel over mag zijn. aangezien ik die tranen nu echt best wel zat ben.
Oh dat vind ik altijd zo erg die redenen, geen plaats meer enzo.. Komt tijd komt raad hoor! Er zijn zat grote (re) gezinnen waarbij het ook opgelost is. Zo'n mooi geschenk... (Niet om jou te kwetsen maar in gedachten even zo'n frummeltje die er niets aan doen kan..)
Nou meiden, bedankt voor de reacties. Ben inmiddels vijf weken verder en de gedachten zijn zo goed als weg! Gelukkig maar. Voor iedereen die er nog middenin zit: ff volhouden, tkomt allemaal weer goed! Het bewijs loopt hier, haha!