Hormonen...

Met schaamrood op m'n kaken (maar stiekem kan ik er nu wel heel hard om lachen), moet ik bekennen dat ik me vanmorgen heel erg heb misdragen

De tante van mijn man heeft 2 paarden die ik zo af en toe een verzorg en rij. Deze week is haar dochter met spoed opgenomen in het ziekenhuis (gaat nu weer redelijk gelukkig), dus werd mij gevraagd of ik gisteren en vandaag de paarden wilde verzorgen. Gisteren geen probleem, aangezien ik een avonddienst had tot 23.00u heb ik met iemand van stal afgesproken dat zij ze 's avonds binnen zou zetten en eten geven.
Vanmorgen dus expres mijn wekker gezet, zodat ik om 9 uur op stal kon zijn zodat ze niet te laat naar buiten gingen. Was ik al erg misselijk vanmorgen:x, nou goed even wat gegeten en snel naar de stal.
Kom ik daar, had een behulpzame stalgenoot ze net voor me buiten gezet. Was ik dus voor niets op tijd mn bed uit gekomen en misselijk en wel naar stal gereden. Dus ik heb een beetje tegen hem gesnauwd dat ik nu voor niks was gekomen en dat hij nu zeker ook wel de stallen uit zou mesten. Toen ben ik boos naar huis gegaan.
Toen ik thuis kwam begon ik onwijs te huilen en was ik op de een of andere manier zo van streek dat ik moest overgeven.

Toen ik weer wat gekalmeerd was heb ik de tante van mijn man opgebeld met het hele verhaal. Zij moest erg lachen (ik toen ook). Ze zei: ach de mensen die weten dat je zwanger bent begrijpen het wel, en de rest denkt dat je ongesteld bent, haha.

Ik ga vanavond toch maar even mijn excuses aanbieden als ik die man weer tegen kom, haha. (en maar hopen dat hij idd de stallen gemest heeft)