Dag 1 Nou het is zover. Na grondig het internet afgespeurd te hebben naar verhalen van vrouwen die het hormoonpompje hebben gebruikt, stond ik vanmiddag een kwartier te vroeg op de stoep bij de poli fertiliteit samen met mijn wederhelft. Een dag eerder had ik mezelf verzekerd van een flinke voorraad pompjes en dosissen lutrelef zodat ik de komende periode even vooruit kan. Daar begon de ellende al. Toen ik nog even snel een echo liet maken om de dikte van mijn baarmoederslijmvlies te checken, liep mijn vriend tegen een muur bij de apotheek: er was niks klaargelegd waardoor hij het hele informationele gedeelte aan zich voorbij moest laten gaan. Ondertussen onderbrak ik zelf het verhaal van de enthousiaste verpleegster nog even voor een enkeltje richting het toilet. Dankzij een (denk ik) virus dat ik heb opgelopen tijdens mijn vakantie in Marokko, werd ik tijdens de uitleg misselijk en moest ik toch even mijn maaginhoud lozen. De beste verpleegster moet ons niet perse als hele capabele, goed voorbereide toekomstige ouders hebben gezien. Toen vriendlief eenmaal gearriveerd was maakte hij bijna rechtsomkeert bij het zien van de enorme naald waarmee de oplossing voor in de ‘pod’ opgezogen moest worden. Na het vermelden van zijn naaldenfobie bleef hij toch plakken nadat de verpleegster hem ervan verzekerde dat de grote naald niet bedoeld was om mensen mee te prikken. Samen werd ons vervolgens uitgelegd hoe de oplossing klaar gemaakt moet worden en hoe dit vervolgens in ‘de pod’ moet worden gespoten. Een pod is een klein computermuisachtig apparaatje dan men inclusief het ingespoten medicijn op de buik plakt en dat elke 90 minuten een dosis medicijnen inspuit. In ‘het hormoonpompjes bouwpakket,’ vindt men dus niet alleen een pod, maar ook twee flesjes medicatie (één met gevriesdroogd poeder Gonadoreline, en één met zoutoplossing), een lange naald om de oplossing mee te maken en een korte naald voor het injecteren van de pod. De pod wordt aangestuurd door een minicomputer genaamd ‘de manager’, deze neem je mee voor het geval je pod gaat pieper bij een foutmelding. Een voorraad AAA-baterijen voor je manager zijn raadzaam. Hoewel de verpleegkundige mij op het hart drukte om altijd een reserve bouwpakket mee te nemen, kwam ik er eenmaal in de trein op weg naar weg naar werk al snel achter dat ik ‘podloos’ op weg was gegaan. Afin, het zal even duren voordat er routine in komt. De eerste wissel vindt vrijdagochtend plaats en is niet iets waar ik tegen op kijk. Het is even gifmengen, maar het in je huid schieten van een naaldje via de pod (waarmee een piepklein slangetje onderhuids wordt ingebracht) is pijnloos, uiteindelijk kun je alleen maar blij zijn dat deze technologie bestaat. Op mijn 19de was ik nog steeds niet ongesteld. Hoewel de pil hier verandering in bracht, klapte de hele boel na het stoppen met de pil op mijn 24ste weer in elkaar. Na het uitvoeren van een zwangerschapstest en na het overtuigen van de huisarts dat ik niet zwanger was (want zwangerschapstest), kreeg ik een doorverwijzing naar de gynaecoloog en de diagnose PCOS. Mocht ik in de latere toekomst een kinderwens hebben, dan kon ik aankloppen bij de afdeling vruchtbaarheid. Voor die tijd was het gebruik van de pil voldoende. Zo geschiedde echter dat ik inmiddels op mijn 29ste – met kinderwens dit keer – begonnen ben aan een behandeling met het hormoonpompje ofwel Lutrelef. Gezien deze behandeling voor mij – maar waarschijnlijk ook voor anderen – geheel onbekend is, vind ik het leuk om mijn ervaringen te delen. Mocht je benieuwd zijn wat mijn ervaring hiermee is of zelf ook gebruik maken van dit innovatieve systeem, laat het me vooral weten. Over een week staat mijn eerste echo gepland en ik ben razend benieuwd hoe de lichaam op de ‘hormoon injecterende pod’ gereageerd heeft. Tot aan deze eerste echo mogen mijn vriend en ik in ieder geval geen onbeschermde seks hebben. Hoewel we graag een kind willen, zitten we niet te wachten op een meerling omdat er onverhoopt vijf eitjes tegelijk ontwikkelen en springen dus doen we het nog maar even rustig aan
Wat schrijf je leuk! Ik ken iemand die 2 kindjes heeft mogen krijgen dmv zo'n pod. Allebei de keren direct raak. Succes en hopelijk wordt het voor jullie net zo'n succesverhaal
@Colinn, dankje Hetgeen ik erover heb gevonden is overwegend positief dus ik heb inderdaad goeie hoop
Dag 2 De eerste nacht zit erop. Gisteravond brandde de plek waar het pompje met een huidpleister op mijn onderbuik bevestigd zit een klein beetje. Hoewel je je vrij zou moeten kunnen bewegen, was de beslissing om de volgende ronde mijn arm op te offeren snel gemaakt. Mijn onderbuik voelt toch als een kwetsbare plek voor een - toch in verhouding groot – kastje. Daarnaast heb ik een voorliefde voor strakke kleding en hoge broeken, ook dat schijnt niet perse bevorderlijk voor je pod te zijn. Ik ben vanochtend helemaal vergeten om een poging te wagen door het venstertje te turen om te checken of de canule nog goed zit. De condens in het schermpje maakt het toch al geen gemakkelijke opdracht dus ik ga er maar vanuit dat alles oké is. Als ik niet gister mijn manager en een etuitje met reserve pod en medicijn in mijn tas geslingerd had, was ik die in ieder geval weer vergeten dus ik merk dat alles snel went. Een goeie voorbereiding is het halve werk in dit geval.
Dag 3 en 4 Het dragen van de pod op mijn buik went snel. Pas op de momenten dat ik naar de wc moet zie ik het vreemde kastje weer zitten en dan denk ik weer: “oh ja, ik ben bezig met een vruchtbaarheidsbehandeling.” Lichamelijk/mentaal merk ik nog niks anders, maar ten slotte is het vandaag pas dag vier. Gisteravond heb ik samen met mijn vriend de pod voor het eerst verwisseld. Met de precisie van iemand die een bom moet ontmantelen stalde mijn vriend alle benodigdheden uit. Het bijgeleverde boekje werd uitgebreid bestudeerd en hij nam zijn taak als ‘podverwisselaar’ uiterst serieus. Ondanks de naaldenfobie ging mijn vriend vol enthousiasme aan de slag en een half uur later was ik weer voorzien van een verse pod. Dit keer aan de andere kant van mijn buik. Het plan om mijn arm op te offeren liet ik schieten toen ik erachter kwam dat het kastje aan de achterkant van mijn arm moest komen en niet in de spieren van mijn biceps (achteraf logisch natuurlijk), maar ik wil graag door het beslagen venstertje kunnen turen. Vandaag heb ik iets meer last van mijn pod dan voorgaande dagen. Wellicht komt dat door de broek die ik draag, maar hij komt af en toe klem te zitten tussen mijn kleding en de plek waar de canule zit brandt lichtjes. Ik heb mezelf voorgenomen te vragen of dit normaal is tijdens mijn eerste echo volgende week donderdag. Ik betrap mezelf erop dat ik tijdens elk toiletbezoek met mijn zaklamp van mijn telefoon in het kleine venstertje probeer te turen. Laat die minicanule alsjeblieft op de juiste plek zitten!
Leuk om je eerste stappen op hormoonpompjesgebied te lezen! Ik hoop voor je dat er op dit moment een prachtig ei aan het groeien is. Maar meis, maak je niet druk over die canule. Ik heb twee jaar lang het pompje gehad, heb geen enkele keer door het venstertje getuurd (wist ook niet dat dat 'moest') en het infuusje is nooit losgeschoten! Ik droeg hem wel op mijn arm, dus minder kans op wrijving met kleding. Maar zelfs dan. Je voelt het snel genoeg als het pompje niet lekker zit. Bij mij klapte dat infuusje soms dubbel, of zo voelde dat tenminste, maar dan verving ik de pod gewoon. Ik duim voor je!
@nizzie86: bedankt voor je reactie. Jeetje twee jaar, ik hoop toch stiekem dat het geen twee jaar gaat duren, maar whatever happens, happens. Wellicht dat ik zondag bij de tweede verwisseling de pod een ronde op mijn arm draag. Het is natuurlijk een beetje aftasten wat prettig voelt. Inderdaad minder wrijving. Goed om te horen dat het bij jou lang goed is gegaan met die canule, maar jij bent er dus niet zwanger door geworden?
@Myrthew Jawel, het pompje heeft vanaf dag 1 zijn werk gedaan! Ik had twee jaar lang een prachtige cyclus (gemiddeld 28 dagen met een ei op dag 14). Bij ons bleken echter na een second opinion in het buitenland nog andere dingen te spelen, o.a. een teveel aan immuuncellen in mijn baarmoeder waardoor zaadjes en bevruchte eicellen geen kans maakten. Na een kleine ingreep tegen die immuuncellen ben ik direct zwanger geraakt (dus wel ook met behulp van het hormoonpompje, anders had ik geen cyclus gehad). Voor een eventuele volgende keer weten we dan ook wat voor ons waarschijnlijk de gouden combinatie is! Ik hoop toch ook dat het bij jou een stuk sneller zal gaan, meis. Heel veel succes gewenst!
Oh wauw, wat een gedoe zeg. Ik ben blij voor je dat het is opgelost en dat je toch zwanger bent geraakt. Gelukkig heeft het hormoonpompje voor jou ook positief gewerkt. Ingenieus systeem is het toch. Dankjewel, lief van je
Grappig. Google vertelt me dat het idd eigenlijk gewoon een insulinepompje is Geweldig dat we dezelfde "pods" dragen Als je echt huidklachten hebt van de pleister kan ik je meer vertellen! Succes!
Dat klopt helemaal. Maar dan zit er inderdaad Insuline is. Gebruik jij een pod voor insuline? Tot nu toe nog geen klachten. Wel was mijn huid wat 'spikkelig' toen ik de laatste pod verwijderd heb, en zat er een blauwe plek aan een kant. Maar tot nu toe ben ik erg over de pompjes te spreken.
Dag 5 t/m 7 (27 t/m 29 oktober 2018) Niks dan lof over dit pompje. Het is niet dat ik niet liever op de normale manier een kind zou willen verwekken, maar als het dan toch moet met medische hulp dan is het Lutrelef pompje zeker een aanrader. Gister snel en eenvoudig het pompje voor de tweede keer verwisseld. Ik draag hem nog steeds op mijn buik, maar heb besloten hem net iets lager te dragen. Zo blijf ik er minder snel achter hangen met mijn kleding en ik merk nu vrijwel helemaal niet meer dat ik het pompje draag. Vandaag was wel de eerste dag dat ik helemaal niet te genieten was. Ik was continu in staat om mensen op werk hun hoofd af te bijten. Ik ben al lang niet meer ongesteld geweest dus ik weet niet zo goed of dit de hormonen zijn of dat ik gewoon in een pisbui was. Elke opmerking of blik was te veel. Tot nu toe blijf ik gewoon enorm toeleven naar de eerste echo komende donderdag. Ik ben zo ontzettend benieuwd hoe mijn lichaam reageert, het kan mij allemaal niet snel genoeg gaan. Gister had ik een babyshower met maar liefst drie zwangere vrouwen. Velen lijken het op dat gebied voor de wind te gaan, maar ik weet zelf heus wel dat ik niet de enige ben bij wie het allemaal wat moeizamer gaat. Je merkt alleen dat vrouwen bij wie het allemaal zo makkelijk gaat nogal gevoelloos kunnen doen over hun eigen succes. Alsof het zo vanzelfsprekend is dat zwanger zijn en dat dan ook goed gaat.
Dag 8 t/m 10 (30 oktober t/m 1 november) Woensdagavond de derde pompwissel. Het verwisselproces ging weer snel een soepel. Inmiddels is mijn vriend er beter in dan ik. Ik ben alleen maar bang dat ik de verkeerde naald in het verkeerde potje leegspuit en mezelf onwetend inspuit met zoutoplossing, maar mijn vriend houdt alles goed in de gaten. Een hele geruststelling dus en zo ga ik elke keer weer vrolijk op pad met mijn pod. (En reserve pod in de tas.) Vanochtend de eerste echo gehad. Zonder spanning en verwachtingen die kant op gegaan, mezelf een slinger in de stoel gegeven en onder toeziend oog van de verpleegkundige en arts in opleiding de binnenkant van mijn buik bestudeerd. Resultaat? Een aantal kleine follikels, een grote en een mooi, in baarmoederslijmvlies bedekte, baarmoeder. Een mooi resultaat voor een eerste echo. Toch wel een heel fijn idee dat alles zo goed van start gaat. Hoewel ik positief wil blijven, houd ik toch ook echt een slag om de arm. Maandag (vier dagen later) is de volgende echo om te kijken of er ook echt een ovulatie plaatsvindt. Gezien het daar natuurlijk allemaal om draait probeer ik ook die echo weer zonder verwachtingen in te stappen.
Week 3 – 8 november t/m 15 november De behoefte om elke dag iets op te schrijven over het hormoonpompje is er niet. Ik ervaar het 24/7 dragen van het pompje op mijn buik en de wissel om de drie dagen niet als vervelend en ik ben er ook niet veel mee bezig. De frequentie van de echo’s vallen wel tegen. Ik was in de veronderstelling dat dit om de twee weken zou zijn, maar deze week heb ik drie keer bij de vruchtbaarheidspoli op het bankje gezeten. Acht november bleek er tijdens de echo geen groei meer geweest te zijn. Zowel mijn baarmoederslijmvlies was te dun, de follikels waren nog klein. Met enige teleurstelling liet ik bloed prikken om inzicht te krijgen in mijn hormoonwaardes. Mijn Oestrogeen bleek te laag te zijn dus werd besloten de dosis te verhogen van 10 mg naar 15 mg. Hoe ik de dosis kon verhogen werd me niet meteen helemaal duidelijk. Ik moest het boekje maar goed doorlezen, maar hoewel ik mezelf als een redelijk intelligent persoon beschouw werd mij na flink wat research toch echt niet duidelijk hoe ik dit moest doen. Ik besloot maar weer te bellen naar de poli en kreeg gelukkig de verpleegster aan de lijn die me tot nu toe elke keer geholpen heeft. Het verhogen van de dosis die avond en het verwisselen van het pompje moest ik helaas zonder mijn vriend doen, maar gelukkig was een van mijn lieve vriendinnen bereid om het proces even samen te doorlopen. Twee dagen later volgde er weer een echo. Gelukkig was er weer groei te zien. Nog steeds niet veel, maar het stond in ieder geval niet stil. Je moet toch een beetje blij zijn met de kleine hoogtepuntjes tijdens zo’n behandeling, dus had ik weer goeie hoop. Vanochtend stond ik weer te springen voor de deur van het ziekenhuis. Ook nu weer goed nieuws en een nieuw hoogtepunt. Een follikel van 18 mm en mooi dik baarmoederslijmvlies. De verpleegkundige adviseerde mij dan ook om niet te lang te wachten om de koffer in te duiken en de komende dagen even flink te benutten. Over twee weken (!) hoef ik pas weer te bellen: als ik ongesteld ben of als ik een positieve zwangerschapstest heb, superspannend dus de komende weken.