Hoi Dames, Ik heb een nieuw clubje geopend omdat ik als HSP'er een beetje dol word van die grote clubs met heel veel reacties. Daarom dacht ik, ik begin er zelf één. Ik, Ellen 31 jaar, ben hoog sensitief en dat weet ik al enkele jaren. Toch struggel ik nog steeds om dit onder controle te houden. Wil je weten wat HSP is? Kijk dan even naar deze link: https://femkedegrijs.com/5-hsp-kenmerken/ Mijn vriend en ik hebben besloten om het spiraal eruit te halen. Dit was voor mij al een enorme stap omdat ik me heel goed bewust ben dat een kind veel prikkels geeft. En laat je als HSP'er nou net moeite hebben met het reguleren van prikkels . Alles komt veel harder binnen. Zo maakt het sommige dingen een stuk zwaarder maar je krijgt er ook zo veel mooie dingen voor terug. Ik dacht dat het wel even kon duren omdat ik met mijn ex man 2 jaar geen kinderen kon krijgen. Direct na het verwijderen aangeteld zonder menstruatie omdat dit volgens de dokter gewoon kon. Helaas na 6 weken een missed abortion waardoor ik met pillen een miskraam moest opwekken. Heel dankbaar dat ik dus wel zwanger kan worden. Natuurlijk treurig om je kindje of vruchtje te moeten verliezen. Mede door mijn gevoeligheid kreeg ik een postnatale depressie. Dat is overigens wel een goede manier om je echte vrienden te leren kennen Ben jij ook hoog sensitief en ga jij ook voor een 1e kindje? Hoe sta jij erin? Heb jij al bedacht hoe je alle prikkels kunt gaan verwerken? Overweeg je om minder te gaan werken? Durfde jij meteen de stap te zetten? Wij zitten nu in onze 3e ronde na de miskraam. Ik voel mijn eisprong en dacht ook een paar dagen geleden een innesteling te voelen. (dit voelde ik de 1e keer ook) Natuurlijk kan ik mezelf ook voor de gek houden omdat ik het graag wil. Liefs Ellen
Hoi Ellen, Leuk idee om zo'n groepje te beginnen! Ik doe graag met je mee en hopelijk komen er nog een paar bij Mijn moeder heeft bij mij als kind al het vermoeden van HSP gehad, omdat ik enorm last had van zenuwtrekjes. Tegenwoordig heb ik het wel enigszins onder controle, maar ik merk dat ik sinds onze kinderwens weer meer moeite heb met alle prikkels, emoties en lichamelijke veranderingen die daarbij komen kijken. Dat uit zich bij mij soms in kenmerken van OCD (alles moeten controleren of bepaalde dwanghandelingen). Ik herken me ook helemaal in wat je zegt, namelijk dat alles veel harder binnen komt. Mijn man is overigens ook HSP, dus we zitten er dubbel in! Wij zijn sinds de zomer actief bezig met onze kinderwens. De wens voor een kindje was er al veel langer, maar durfde er tot nu toe nog geen werk van te maken door allerlei persoonlijke omstandigheden. Maar mijn leeftijd begon toch wel een beetje te dringen (ik ben 32 en mijn man 37 jaar), dus deze zomer heb ik de knop omgezet, ook al vind ik het nog steeds wel eng! Ik werk deels als zelfstandige en deels in loondienst via een flexbaan (wel bepaalde regelmatigheid trws), dus ik kan mijn werk gelukkig heel goed aanpassen op mijn behoefte. Ik heb twee weken geleden een curretage ondergaan bij 10 weken zwangerschap ivm een windei. Het was heel erg zwaar, omdat ik voor de curretage de controle af moest geven en daar erg veel moeite mee had. Ik kon alles wat er gebeurde sowieso niet zo snel verwerken. Aangezien ik een heel gevoelig persoon ben (duh!), had ik ook het volste vertrouwen in mijn lijf bij deze eerste zwangerschap. Maar nu voelt het een beetje alsof ik mijn lijf niet meer kan vertrouwen... Lichamelijk was ik gelukkig snel weer hersteld, maar mentaal heb ik echt een klap gekregen. Ik heb nu veel meer last van zenuwtrekjes, vermoeidheid en kan me minder goed concentreren. Werk heb ik dus nog even op 50% gezet voor deze laatste weken van het jaar. Misschien herken je iets in mijn verhaal? Waar loop jij het meest tegenaan? En was jij meteen na je missed abortion weer klaar voor een nieuwe zwangerschap of hoe heb je dat aangepakt?
Hallo Pinguinkje, Leuk dat je mee wilt doen We zijn ook ongeveer dezelfde leeftijd. Ik had als kind en ook op latere leeftijd ook veel last van zenuwtrekjes. Ik heb dat nooit in verband gebracht met HSP maar nu je het aangeeft vind ik het wel erg herkenbaar! Mijn ouders hebben mij naar de GGZ gestuurd en de stempel autisme gegeven terwijl ik dat helemaal niet heb (bleek op latere leeftijd). Mijn gevoelens zijn altijd een beetje genegeerd zeg maar. Mijn moeder wist niet wat ze met mij moest doen dus ben ik voor mijn gevoel behoorlijk genegeerd geweest. Een rasechte HSP'er met een behoorlijk rugzakje dus Ik heb altijd getwijfeld of ik wel moeder wilde/kon worden. Ik heb vanuit mijn jeugd behoorlijk wat liefde gemist en heb daardoor altijd een soort van onzekerheid gehad of ik mijn kinderen een beter leven kan geven. Met mijn ex man heb ik het wel geprobeerd maar werd ik niet zwanger. Omdat hij verklaarde "superzaad" te hebben, dacht ik dat het aan mij lag. Ondanks dat een deel van me graag moeder wilde worden, kon ik me hier niet heel erg druk om maken. Het zou wel zo bedoeld zijn dacht ik. De relatie liep niet lekker en ik heb sinds 1,5 jaar een nieuwe vriend. Iemand die ik al heel lang ken en die ik na 5 jaar toen het net uit was met mijn vorige relatie, weer tegen kwam. Dat werd liefde op het 1e gezicht en we zijn ook heel gelukkig samen. Toen hij aangaf na 1 jaar dat hij graag vader wilde worden, ben ik heel eerlijk geweest en heb hem verteld dat ik ook wel moeder wilde worden maar dat ik waarschijnlijk niet heel vruchtbaar ben. Angsten besproken met de huisarts. Die gaf aan dat ik juist een goede moeder zou zijn door mijn verleden en dat ik me niet zo druk moest maken. Ik kwam toch altijd aan de bel trekken als het niet lekker met me ging. Daar had ze helemaal gelijk in. Ik ben niet iemand die door blijft tobben maar die wel hulp zoekt als ik het nodig heb. Nou hoppaa, haal die spiraal er maar uit. Ik zei nog tegen mijn vriend, het kan nog wel even duren he, voordat ik zwanger ben. Hij maakte zich geen zorgen, jij bent zo zwanger zei hij. Ik was in shock toen ik 2 WEKEN laten een positieve zwangerschapstest in handen had. Ik kon het gewoon niet geloven. Helaas na 8 weken een missed abortion. Ik heb de miskraam met pillen op moeten wekken en maakte me er niet zo druk om. Ik was toch zwanger geworden en dat had ik al niet verwacht. Alleen door mijn gevoeligheid ook met hormonen (PMS) kreeg ik postnatale depressie waar ik nu grotendeels van hersteld ben. Mentaal was het inderdaad een enorme klap. Ergens voelde ik al wel dat het niet klopte maar ik dacht dat het onzekerheid was. Toen we bij de echo geen hartje zagen, stond mijn vriend in tranen en ik kon alleen maar zeggen. Tja.. ik had het wel verwacht. Ik ben nu 3 menstruaties verder en we hebben niet meer fanatiek geprobeerd. Zelfs de vruchtbare week vermijd. Ik heb een massage salon aan huis en deze was in onze 2e slaapkamer. We moesten dus deze ruimte vrijmaken en we zijn bezig met het bouwen van een salon in de tuin. Ik vind het ontzettend vervelend voor je dat je bij 10 weken een missed abortion hebt gekregen. Wat rot dat ook jij nog klachten hiervan hebt. Het word altijd onderschat maar het is zeker niet niks. Ik test nu nog steeds elke maand 4 dagen te vroeg omdat ik ergens een stiekeme hoop heb dat ik toch zwanger ben, ondanks dat ik er vanalles aan doe om het nu nog even te voorkomen. Lekker logisch . Als je eenmaal zwanger bent geweest heb je toch die drang om weer zwanger te worden denk ik. Sorry voor mijn lange verhaal! Ik wil nog even afsluiten met wat positieve dingen Dankzij de zwangerschap ben ik gestopt met roken en dat ben ik nog steeds. Dankzij de zwangerschap zijn mijn vriend en ik nog dichter tot elkaar gekomen Dankzij de zwangerschap ben ik nu 100% overtuigd dat ik moeder wil worden Dankzij de zwangerschap ben ik dichter tot mezelf gekomen Dankzij de zwangerschap is de droom van een salon in de tuin versneld in gang gezet Heb jij er ook positieve dingen van geleerd? Of heeft het je alleen maar ellende gekost? Dat van je leeftijd is heel herkenbaar. Ik word in januari 32 en mijn vriend in juli. We wilden ook niet te oud zijn voor kinderen. Zijn jullie nu actief aan het klussen rond de eisprong? Kun jij die trouwens voelen? Groetjes Ellen
Hoi Ellen! Jeetje, wat een verhaal... Het lijkt me als kind heel moeilijk als je zeg nog niet begrijpt wat er met je aan de hand is en je ouders er ook geen raad mee weten. Ik heb geluk gehad: mijn moeder is ruimdenkend en heeft me als kind meegenomen naar een alternatief genezer die misschien de term HSP niet kende, maar verder wel de juiste verklaring van mijn klachten gaf (overprikkeling). Hij kon met kruidendruppels en andere technieken mijn klachten verminderen. Ik kon altijd al heel goed met mijn moeder overweg, gelukkig. Zij is een enorm sterke vrouw en heeft mij geleerd dat je alles kunt bereiken wat je wilt en alle moeilijkheden kunt overwinnen met vriendelijkheid, moed en doorzettingsvermogen Desondanks heb ik ook wel een rugzakje, hoor. Ik word alleen altijd in de categorie 'goed functionerend gekkie' gezet Wat fijn dat je inmiddels een goede relatie hebt met je huidige man! Lijkt me inderdaad wel een enorme verrassing als je na 2 weken zwanger bent, terwijl je dacht niet zo vruchtbaar te zijn. Heel naar natuurlijk dat het niet goed was, maar het klinkt ook een beetje alsof het nog niet het juiste moment was voor jullie? Hopelijk krijgen jullie snel een nieuwe kans en dan ben je vast beter voorbereid. Ook door deze ervaring inderdaad! Waar had jij eigenlijk last van tijdens je postnatale depressie? Ik heb ook veel dingen geleerd van mijn eerste zwangerschap die je als positief kunt zien: - Het duurde niet al te lang voordat ik zwanger was, dus dat geeft hoop! - Ik heb gemerkt dat mijn lichaam mij vertelt wat ik moet doen en laten tijdens de zwangerschap. - We hebben een beter beeld gekregen van de mogelijkheden, voor- en nadelen van de gezondheidsvoorzieningen in Duitsland (daar woon ik nu). Daardoor weet ik de volgende keer beter wat ik wil en wat ik kan verwachten. (o.a. geen echo meer voor 8 weken en begeleiding door verloskundige in geboortehuis ipv door gyneacoloog in ziekenhuis) - Een deel van de angst voor zwangerschap is weg en heeft plaatsgemaakt voor een positiever gevoel (nieuwsgierigheid?) Momenteel test ik nog altijd positief op zwangerschapstesten. Er is dus nog teveel HCG in mijn lichaam, waardoor mijn cyclus nog niet weer op gang is gekomen. Maar lichamelijk en geestelijk heb ik verder wel het gevoel dat ik zo snel mogelijk weer wil gaan proberen zwanger te worden. Helaas kan dat nu nog niet. Ik heb weleens mijn eisprong gevoeld, maar dat is niet elke maand zo. Maar lichamelijk merk ik wel wanneer ik in mijn vruchtbare periode zit, dan voel ik me namelijk heel anders Ik vind het nu heel lastig dat we nog niet verder kunnen met onze kinderwens. Eigenlijk zou ik nu 12 weken zijn geweest en hadden we het iedereen rond de feestdagen willen vertellen. En de vakantieplanning was confronterend, omdat we nu moeten bedenken waar we in de zomervakantie naartoe gaan. Terwijl ik dan eigenlijk uitgerekend zou zijn geweest... Het voelt nu als gedwongen stilstaan en verwerken, helaas.
Ik ben niet hoogsensitief maar heb een goede vriendin die dat wel heeft. Daarnaast heb ik een handicap waardoor ik snel overprikkeld ben, dus ik kan er wel heel goed met haar over praten en we hebben veel overeenkomsten. Ik heb al 2 jonge kinderen en ben nu zwanger van de 3e. Na de geboorte van de 1e heb ik een burnout gekregen, waardoor ik sindsdien overall nóg sneller overprikkeld ben, naast het hebben van überhaupt 2 kinderen. Ik vind het knetterzwaar af en toe! Prikkels die kinderen geven kun je niet altijd remmen en dat wíl ik ook niet, maar ze kunnen wel leren rekening met mij te houden, dat doe ik ook met hen. Ik vermoed dat mijn oudste ook HSP is, want hij is onder andere fysiek heel gevoelig, maar ook emotioneel vatbaar voor alles om hem heen. Ik voel hem juist heel goed aan en denk dat we hem echt kunnen helpen, omdat we zo ons best doen en naar hem kijken en ik denk juist dat een andere HSP moeder dat ook kan. Maar het is ook belangrijk om rustmomenten voor jezelf te pakken om weer op te laden, dat heb je gewoon nodig. Zo verdwijn ik na het avondeten altijd even naar boven om te ontprikkelen, zodat we daarna 's avonds de kinderen naar bed kunnen brengen. Anyway, dit is een hele monoloog geworden, maar het lijkt me leuk om dingen te delen en van anderen te lezen en zo van elkaar te kunnen leren.
Welkom @Suthern ! Leuk dat je hier komt meeschrijven Ik heb ook een goede vriendin die al 3x thuis heeft gezeten met een burn-out, dus weet ook een beetje hoeveel impact dat heeft... Lijkt me heel heftig met 2 kinderen en een zwangerschap! Heel goed dat je elke dag een moment voor jezelf neemt om op te laden. Heb je bepaalde dingen die je tijdens je zwangerschap extra moeilijk vindt doordat je snel overprikkeld bent? Het is ook alweer een week geleden dat ik voor het laatst iets schreef, dus gelijk een kleine update: ik had dinsdag voor het eerst weer een negatieve zwangerschapstest! Dus het HCG is eindelijk uit mijn lijf Verder had ik vorige week zaterdag opeens een paar uur lang hele hevige krampen en vandaag weer lichtjes. Vraag me af of dat wellicht door mijn cyclus komt die weer op gang komt... We willen eigenlijk zo snel mogelijk weer zwanger worden en daardoor komt er nu wel weer meer op me af. De afgelopen weken stonden in het teken van herstel en verwerking. Nu opeens wordt ik ermee geconfronteerd dat we de draad dan weer op moeten pakken. Ik doe nu ovulatietests en vind het wel spannend om weer intiem te zijn met mijn man na alles... Misschien ben je als HSP-er ook meer bewust van wat dat emotioneel met je doet?
Hallo Dames, Sorry voor de late reactie er is even wat tussendoor gekomen. Hopelijk hebben jullie een fijne kerst gehad. Pinguin fijn dat het hormoon uit je lichaam is. Ik vond het ook erg confronterend toen ik een fimpje kreeg van een vriendin waarbij ze het geslacht van hun baby bekend gingen maken. Ik was eerder zwanger dan haar en ze heeft mijn prille zwangerschap gevolgd. Mijn vriend heeft mij ten huwelijk gevraagd in Disneyland. Helaas is het daarna bergafwaarts gegaan met onze relatie... We kunnen ineens niks meer van elkaar hebben. Hij is een beetje op mij uitgekeken en ik ook op hem. Heel vreemd want ineens is het 180 graden omgedraaid en zit ik nu echt met mijn handen in het haar. Zeker ook omdat we het nog wel hebben gedaan misschien is het deze keer wel raak. Suthern wat goed dat je die rustmomenten pakt. Dat is ook heel belangrijk. Ik ga nu elke dag sporten want ik wil graag extra kilo's kwijt na het stoppen met roken en de zwangerschap. Door te sporten houd ik het allemaal beter vol en krijg ik energie. 2018 was een heel pittig jaar. Ik heb wel goede hoop op 2019 al word het nog even afwachten hoe dit gaat lopen met de relatie. Liefs
Jeetje, dat klinkt nogal heftig Ellen! Wanneer heeft hij je dan ten huwelijk gevraagd? En waarom denk je dat het daarna bergafwaarts is gegaan? En hoe loopt het nu tussen jullie? Elke dag sporten klinkt als best veel! Ik houd zelf ook enorm van sporten hoor, maar als ik het elke dag doe, dan merk ik dat mijn lijf op een gegeven moment niet meer herstelt... Ik probeer nu om de dag te sporten Ik heb intussen een paar heerlijke feestdagen gehad en er echt van genoten! Voel me wel een beetje weer de oude van voor mijn miskraam Ik heb sinds 2e kerstdag wat bloedverlies en denk dat dit een lichte eerste menstruatie is na de miskraam. Het lijkt intussen bijna voorbij, maar ik ga deze maand toch niet heel actief bezig met onze kinderwens... Dat komt doordat ik nu een griepje heb en vanaf volgende week 2 weken in het buitenland zit voor werk. Dat maakt het dus allemaal een beetje lastig!
Há meiden! Ik doe ook graag mee, twijfel al twee dagen. Wanneer ik erg met mijn hsp ‘bezig’ ben, heb ik er ook meer last van. Ik ga dus ook niet echt uitgebreid over mijn verleden met hsp praten. Nogal een verhaal dan en ben blij dat ik het heb afgesloten. Wel heb ik ook een burn out gehad en vind het hierdoor extra spannend om te gaan voor een kindje. Maar weet dat ik het wel kan, dit heb ik mezelf de afgelopen twee jaar wel bewezen wat betreft mijn werk. Ook in het diepe moeten springen. Ook ben ik heel erg benieuwd hoe ik op de hormonen van een zwangerschap en na het bevallen ga reageren. Ben nogal extra gevoelig voor hormonen. Lijkt me daarom leuk om met jullie mee te praten!
Hoi hoi, Inmiddels gaat alles weer redelijk goed. gelukkig ook met mijn partner Het sporten heeft me zeker geholpen. Blijkbaar had ik toch een soort van postnatale depressie na de miskraam. Alleen nu heb ik mijn enkel overbelast en moet ik even rustig aan sporten. Wat me wel echt verbaasd is dat ik na mijn miskraam mijn zwangere vriendinnen niet meer heb gezien of gesproken. Ze houden zelf het contact af... We waren tegelijk zwanger. Hebben jullie dat ook ervaren? Misschien dat ze totaal niet weten hoe ze er mee om moeten gaan. Ik heb hun baby showers gemist vanwege de postnatale depressie maar dat lijkt me een vreemde reden om de vriendschap te verbreken. Hoe gaat het met jullie? Willen jullie weer voor een kindje gaan? Mijn partner en ik twijfelen. We willen heel graag maar zijn toch een beetje bang of het niet allemaal te veel word. Liefs
Hallo, Welkom Het is een beetje stil geweest aan onze kant. Was een heftige periode na de miskraam. Wat vervelend dat je juist meer last krijgt als je er mee bezig bent. Klinkt ergens ook wel logisch want waar je aandacht naartoe gaat groeit. Het heeft mij vooral geholpen om alles goed af te bakenen en gestructureerd te houden dan hoef ik ook niet zo veel erover na te denken. Soms voel ik me zelfs weer "normaal" totdat ik van die structuur afwijk en dan voel ik pas die gevoeligheid weer. Ik heb zelf ook een burn out gehad. Wat vervelend voor je! Hoe lang is dat geleden? Ben je al helemaal hersteld? Ik ben ook gevoelig voor hormonen en volgens vriendlief was ik tijdens de zwangerschap soms een momzilla al kon ik dat zo helemaal niet plaatsen. Ik kon wel heftiger reageren dan anders maar verder voelde ik me best goed. Ik heb altijd getwijfeld of ik een kind wel kon geven wat het nodig heeft maar door de zwangerschap ben ik er wel van overtuigd dat ik een goede moeder zal zijn.
Welkom Wolkje1994! En sorry voor de super late reactie... Ik ben momenteel voor werk 2 weken in het buitenland, dus het was lekker druk, waardoor ik weinig aan dit forum toe kwam. Je hoeft helemaal niet over je verleden te praten hoor! Alleen als je dat prettig vindt Ik kan me voorstellen dat het heftig is dat je HSP bent en een burn-out hebt gehad. En dan nu voor een kindje te gaan... Maar het klinkt alsof je vol goede moed zit, heel knap! Ik denk dat we allemaal hier wel benieuwd zijn naar hoe we om gaan met de hormonen, haha! Zijn jullie al heel actief bezig met zwanger worden nu?
En wat fijn om te horen dat het inmiddels weer goed gaat bij jou Ellen! Hoe zit het nu met jullie huwelijksplannen als ik vragen mag? Wat vervelend dat je je zwangere vriendinnen niet meer gezien of gesproken hebt... Deels snap ik wel een beetje dat zij niet weten hoe ze met je om moeten gaan. Misschien zijn ze bang dat hun geluk te confronterend zal zijn voor je? Maar dan moet je daar eigenlijk juist over praten! Misschien kun je toch eens contact opnemen met ze? Vertellen dat je in een verwerkingsproces zit en misschien is het goed om open kaart te spelen. Zeggen dat je blij voor ze bent, maar dat het natuurlijk ook moeilijk is voor jou om ermee geconfronteerd te worden dat jij net zo ver had kunnen zijn... Ik herken dit wel heel goed hoor... Een vriendin van mij is begin januari bevallen van haar 2e kindje. Ze heeft zelf nooit een miskraam gehad. Ze wist dat ik ook zwanger was en ik heb haar op de hoogte gehouden van de slechte echo, het wachten, de curretage enzo. Maar ik merkte dat zij zich niet goed in mij kon verplaatsen. Daarom vond ik het moeilijk om mijn verdriet met haar te delen. Ze bood bijv. heel lief aan dat ik met haar kon bellen. Maar ik zag het niet zitten juist met iemand te bellen die zelf hoogzwanger is. Dat was te confronterend... Ik ben van plan haar dat nog een keer uit te leggen als ik binnenkort een keer op kraamvisite ga. Op dit moment vind ik alleen zelfs op kraamvisite gaan al confronterend, dus dat gaan we nog even uit de weg.. Mijn man is toevallig de beste vriend van haar partner. En hij heeft met de kersverse vader even gesproken en gezegd dat het voor ons gewoon moeilijk is, ook al zijn we heel blij voor ze. Hij had alle begrip gelukkig! Aangezien mijn man en ik niet meer zo heel jong zijn en ons nu beseffen dat het ook nog een keertje mis kan gaan, willen we wel weer verder gaan met onze kinderwens. Maar ik merk ook dat er op dit moment nog ontzettend veel verdriet zit bij ons beiden... Dus ik twijfel ook een beetje of het wel verstandig is om meteen zo hard te gaan proberen. Deze maand is de kans sowieso klein omdat ik voor werk in het buitenland zit. Stiekem denk ik dat dat ook wel even goed is... Dat ik de rust even nodig heb en nog niet klaar ben voor een nieuwe zwangerschap. Ik ben zo bang dat het nog een keertje mis gaat!
Hey, Heel bijzonder maar toen je zei aangezien we de jongste niet meer zijn ben ik direct terug gaan kijken naar je leeftijd. 32 jaar. De 1e gedachten die in mij op kwam was "je bent nog hartstikke jong!" Toch zit ik zelf ook met die gedachten. Ik word zondag 32 jaar en dat is voor mij ook een reden dat ik zo twijfel. Aan de ene kant mag het van mij nog wel een paar maanden duren. Aan de andere kant, ben ik soms bang dat ik dadelijk te "oud" ben. Als ik 1 advies mag geven, dan is het om toch even jezelf en je lichaam de kans te geven om alles goed te verwerken. Hormonen zijn hele rare dingen en ik dacht op het begin dat ik er goed mee om kon gaan maar ik heb die klap echt pas een maand later nog veel harder gekregen. Ik kan me voorstellen dat het voor mensen lastig om met iemand om te gaan die een verlies te verwerken heeft gehad. Toch vind ik het bizar dat er vanuit mijn sociale kant een soort van "radiostilte" is opgetreden. Ik heb eerlijk gezegd ook niet de behoefte om zelf die eerste stap te zetten. Ik heb er veel moeite mee gehad, maar kan het nu iets beter een plekje geven. Ik heb mijn "beste" vriendin meerdere keren benaderd en ben altijd heel erg blij voor haar geweest maar er komt geen contact terug. Ik heb dan ook een beetje zo iets van graag of niet.. Aangezien ik zondag jarig ben en dan ook rond de eisprong zit, vind ik het wel een mooie gedachten om deze maand weer actief met de kinderwens bezig te zijn. Ik wil zoiezo een moeder worden, ik ben al minder angstig dan voor de zwangerschap en ik kan als zelfstandige ook mijn uren indelen. De trouwerij zal waarschijnlijk in 2020 plaats gaan vinden. Dit jaar trouwt een beste vriendin en mijn zus met een groot feest in het buitenland. Ik vind 2 bruiloften in 1 jaar dan wel voldoende. En stiekem vind ik 2020 ook een mooi jaar Heb jij inzicht in je cyclus? Wat ik wel vreemd vond, is dat ik ineens van een cyclus van 28 dagen (heel mijn leven al) naar een cyclus van 26 dagen ben gegaan. Kunnen jij en je vriend er goed over praten? Het heeft mijn vriend en mij wel dichter bij elkaar gebracht maar echte gesprekken hebben wij er niet over gehad besef ik me nu. Ik ben eigenlijk ook heel bang dat het nog een keertje mis gaat. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn vriend die het er ook echt moeilijk mee gehad heeft. Ik heb zelfs bedacht dat ik het pas wilde vertellen als een 1e echo goed was. Maar ik kan dat nooit voor me houden... Laatste keer was ik er echt van overtuigd dat ik zwanger was en wilde ik het ook voor me houden. Alleen een paar dagen voor de NOD toch getest en van te voren aan mijn vriend verteld.
Haha, dankje! Ja, ik voelde me ook altijd nog heel jong, maar de laatste tijd heb ik steeds vaker het gevoel dat we oud worden... Nou ja, het valt voor mij ook nog wel mee... Mijn man heeft het nog meer dan ik, want hij is 37 jaar. Kan me voorstellen dat je geen zin hebt om contact op te nemen als er idd van de kant van je vrienden niks komt hoor... In zulke tijden leer je inderdaad wel je echte vrienden kennen! Wat leuk dat je je verjaardag als aanleiding ziet voor de volgende probeerronde! Zo kan het misschien een verjaardagskadootje worden Ik kwam er op mijn 32e verjaardag achter dat ik zwanger was: de positieve test was het eerste wat ik op die dag deed! Voelde echt als een kadootje! En 2020 is inderdaad een heel mooi jaar om te trouwen. Fijn te horen dat je vriend en jij toch weer jullie goede plannen voor een leven samen hebben hervonden. Mijn man en ik kunnen inmiddels redelijk goed over het verlies praten ja. Ook al merk ik soms ook wel dat het moeizaam gaat. We uiten de verwerking anders. Hij heeft af en toe echt enorm heftige huilbuien en dan sluit hij zich af. Dan kan ik hem niet troosten en moet hem eigenlijk met rust laten, wat ik dan moeilijk vind. Ik voel me dan schuldig, omdat ik het kindje heb verloren (onzin, ik weet het..). Ik heb op dit moment meer angst voor een volgende zwangerschap en zorgen om mijn herstel en volgende cyclus enzo. Wel zijn we beiden wat jaloers op stellen die meer geluk hebben en dat kunnen we wel delen. Wat betreft mijn cyclus: ik heb nog geen goed inzicht daarin gekregen. Ik dacht 2e kerstdag dat mijn ongesteldheid begonnen was, maar ik had uiteindelijk 2 weken licht oud bloedverlies (ws resten vd curretage) voordat ik mijn echte eerste ongesteldheid kreeg een week geleden. Dat was 6 weken na de curretage en een hele heftige waar ik echt van ben geschrokken. Ik twijfel nog of ik deze cyclus ovulatietesten ga doen om te zien of ik weer een eisprong krijg. Er is een grote kans dat ik een eisprong zou krijgen voordat ik weer thuis bij mijn man ben, dus het voelt zinloos en misschien vind ik het nog erger om mijn eisprong te zien als we hem niet kunnen benutten...
Dan lijkt het me bijzonder pijnlijk dat het een missed abortion is geworden na het cadeau dat je gekregen hebt. Ik kwam er achter op de verjaardag van mijn moeder die 2,5 jaar geleden is overleden. Ze wilde niets liever dan oma worden en ik zag dit ook echt als een cadeau van haar. Ik ben oprecht ook boos op haar geweest en heb haar foto na de miskraam een tijd in een kast uit het zicht gezet. (hormonen kunnen rare dingen doen ) Achteraf gezien was het ook niet de juiste tijd (zou die überhaupt wel bestaan?). Nu zou een kindje al veel beter terecht komen. Ik ben mijn vorige zwangerschap gestopt met roken en nu begint mijn bedrijf goed te lopen. Ik heb maar 1x ovulatie testen gebruikt en toen werd ik juist niet zwanger. Dat gaf zo'n grote teleurstelling. Toen ik zwanger werd hebben we wel veel "geklust" maar niet gelet op tijden oid en toen was het meteen raak. Bij een vriendin van me precies hetzelfde die was al bijna een jaar bezig en het lukte maar niet. Ze had ovulatie testen en hield overal rekening mee. Toen ze de moed had opgegeven en slechts eenmalig in bad had geklust was het ineens raak. Ik zit nu in mijn vruchtbare week (dat denkt mijn app). Maar ik voel tijdens die week zoiezo meer drang. Dat heeft de natuur mooi bepaald Lijkt me inderdaad een teleurstelling als je vruchtbare week is en je kan niet aan de gang. Ben je vaak weg voor je bedrijf?
Hey medeHSP'ers, Hier is het al de derde zwangerschap. Na de eerste werd Torre geboren, de vorige keer Fenn*(doodgeboren met 26wk) en nu 6weken ver. Erg spannend allemaal. T is niet makkelijk kinderen maar het id wel fijn en je komt er wel. Genieten maar.
Oh, dat lijkt me ook heel emotioneel als je erachter komt op je moeders verjaardag en het dan niet goed mag gaan... Ik kan me zo'n reactie wel voorstellen hoor! Ja, ze zeggen vaak dat je er niet teveel mee bezig moet zijn, omdat het dan sneller lukt. Maar dat vind ik dan toch weer moeilijk Je bent er in je achterhoofd zoveel mee bezig. En ja, ik heb ook doorgaans meer zin in mijn vruchtbare week. Het gekke is dat ik sinds de curretage eigenlijk nauwelijks zin heb... Heb ook het gevoel dat mijn lijf nog altijd druk bezig is met van alles, dus misschien komt het daardoor. Ik ben voor mijn PhD best vaak weg, doordat ik naar conferenties moet of bepaalde werkzaamheden moet doen die alleen aan de NLse uni kunnen waar ik promoveer (terwijl ik in Dld woon). Dat is soms ook voor enkele weken, dus dan huur ik een kamer onder. Mijn man is ook wetenschapper en ook regelmatig een aantal dagen weg. Dat helpt voor de kinderwens niet zeg maar. Mijn freelance werk kan ik veel op afstand doen, gelukkig.
Welkom hier! Jeetje, wat heftig dat je bij 26 weken een doodgeboren kindje hebt gekregen... Lijkt me inderdaad heel erg spannend en zenuwslopend om nu weer zwanger te zijn! Ik hoop dat alles dit keer helemaal goed mag gaan, dat heb je wel verdiend!