Overmorgen, 17 oktober, is het een half jaar geleden dat onze dochter Kathelijne is geboren. Helaas al wel een week eerder overleden in mijn buik. Natuurlijk, zoals elke ouder zal zeggen, was ze het mooiste meisje van de hele wereld. Ik was altijd erg onregelmatig, dus een keertje over tijd was niet echt bijzonder. Na twee jaar proberen en negatieve testen nog 1 keer getest. Mocht het weer niet raak zijn wilde we toch maar eens verdere stappen gaan ondernemen. Maar... Vorig jaar, 13 december, was het raak! We zouden Kerst 2014 met ons drietjes zijn. Een geweldige zwangerschap. Niet misselijk, ik voelde me goed! Echter bleef het in m'n achterhoofd knagen. Ik heb hyperhomocysteinemie. Hierdoor al 4 hartinfarcten gehad. De eerste op m'n 21e. Ik wist dat het zwanger raken al moeilijk zou worden. Ik wist dat de zwangerschappen over het algemeen niet goed af lopen. Rond de 26e week overlijden de kindjes. Maar toch gegoogeld, alles gelezen. Vooral de goede berichten. Proberen vast te houden aan dat het WEL goed kan gaan. En toen was het 11 april. Ineens was het leven weg uit m'n buik. De 26e week. Kon en kan nog steeds niet geloven dat de waarheid, de waarheid is geworden. Wilde zo graag uitzondering op de regel zijn. Kerst 2014 zijn we nog steeds met ons tweetjes.
Het leven is oneerlijk, Het gemis, wat niet uit te leggen is. Zo een mooie droom en wens dat vreselijk eindigt niet te bevatten is. De toekomst plannen ineens weg is. Het leven alles en iedereen gaat door, terwijl dat van jullie letterlijk stil staat. Ik ken helaas het gevoel, het gemis,verdriet wat niet in woorden is uit te drukken. De verlangen..wat alleen maar sterker wordt dan ooit. Heel veel sterkte. Voor altijd in jullie hart, jullie dochter. Xxx
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat Hyperhomocysteinemie inhoud. Maar wat gebeurd er dan in de 26e zwangerschapsweek?
Wat afschuwelijk... Tranen van in m'n ogen.. Heb je al zoveel meegemaakt en durf je er voor te gaan, wordt hetgeen waar je voor vreesde toch werkelijkheid. Heel veel sterkte met het grote verlies, het zal nog steeds enorm veel pijn doen en vooral ook omdat de toekomst onzeker is. Ik hoop zo voor je dat je het ooit opnieuw aandurft om te proberen je droom in vervulling te laten gaan, en dan aan de goede kant van de statistieken terecht komt. Kunnen ze helemaal niets qua medicatie doen om je kansen te vergroten? Mooi dat je dit met ons gedeeld hebt, dikke knuffel.
Wat vreselijk als dat wat je vreest, maar waarop vast ook uitzonderingen zijn, toch gebeurd. Zo verdrietig voor jullie! Heel veel sterkte!
Jeetje, ik schrik ervan, want ben zelf ook gediagnoseerd met hyperhomocysteïnemie, nadat mijn zoontje levenloos ter wereld kwam in 2001. Toen was er nog zo weinig over bekend. De placenta zat vol met infarcten en werkte niet meer, na bijna 37 weken zwangerschap kreeg ik weeën en de verloskundige kon helaas al geen hartje meer kon horen. Na de bevalling hebben ze allerlei onderzoeken gedaan bij mij, vanwege de slechte placenta en toen kwam dit eruit. Ik ben gelukkig wel gezegend, dat ze er van op de hoogte waren en door medicatie en goede controle mijn andere 3 kinderen gelukkig gezond en levend werden geboren na een zwangerschap van 38 weken. Ik wil je heel veel sterkte wensen met dit verlies! Hopelijk kunnen ze bij jou ook medicatie geven waardoor een nieuwe zwangerschap beter verloopt.