Hoi allemaal, 12 december hebben wij na een zwangerschap van bijna 15 weken afscheid genomen van ons zoontje. Ik ben ingeleid en bevallen. Ik heb dit als heel heftig ervaren en heb er vooral bij het naar bed gaan last van. Bij het inslapen beginnen de paniekaanvallen. Het gevoel dat mijn hart even stopt en mijn reactie is dan met alle geweld wakker blijven inclusief veel hartkloppingen.. Ik heb de huisarts al gebeld en de reactie van de assistent toen ik zei dat ik moeite heb met het verwerken van de hele situatie was: Maar mevrouw het is toch maar een miskraam? Voelde me zo niet begrepen.. Er zijn wachtlijsten en volgens haar kan ik begin februari terecht bij een praktijkondersteuner of elders. Heeft er iemand tips voor mij die mij helpen bij de angsten die ik nu heb bij het gaan slapen? bedankt alvast!
Wat heftig en naar zeg. Wat een rot antwoord van de assistente zeg, ontzettend ondoordacht en niet empatisch. Vaak helpt het om voor het slapen kleine klusjes te doen. Was opvouwen, strijken, vooral een half uur van te voren geen tv meer kijken of op je telefoon bezig zijn. Wat mij heel erg hielp bij paniekaanvallen in bed is even een klein lichtje aandoen. En misschien kan je tijdens een paniekaanval wel even beter beneden wat thee drinken zodat je even weer rustig kan worden.
Wat een k*t reactie van die assistente! Belachelijk gewoon. Wat mij vaak helpt is heel bewust op mijn ademhaling letten. En dan echt door mijn neus in en door mijn mond uitademen. Sterkte ❤
Misschien kan je voor het slapengaan een filmpje aanzetten voor meditaties? Oortjes in doen en dan rustig naar de muziek/geluiden luisteren. Middchien helpt je dat te ontspannen. Wat heftig wat je hebt meegemaakt. Veel sterkte ♡
Dit is een manier/methode die ik ook bij ansgt en paniekaanvallen heb gebruikt. Met heel veel succes. Voor mij werkte klankschalen heel erg goed. Ontzettend veel sterkte. Niemand kan bepalen waar jij wel of niet last van hebt. Jij hebt duidelijk wel veel last van het verliezen van je kindje ( wat ik me erg goed kan voorstellen)
Ik weet niet wat er in je hoofd omgaat als je een paniekaanval krijgt? Maar misschien helpt het om alles van je af te schrijven in een dagboek. Fysiek schrijven (dus niet typen) wat er in je omgaat en waar je zorgen om gaan, zorgen dat je brein gekalmeerd wordt. Als het op papier staat, kan je brein het voor even loslaten. Ook muziek, waarvan je blij wordt of waarvan je ontspant kan helpen. Ik heb, door een andere situatie, ptss gekregen en ben nog steeds bezig met daaruit te komen. Maar heb al veel gesprekken enz met de psycholoog gehad.. Voor evt tips ofzo mag je me alles vragen.
Jeetje wat een heftige periode maken jullie nu mee. En wat een ongelooflijk stom en onprofessioneel antwoord van die assistente! (Ik zou dat trouwens nog wel terugkoppelen aan de HA, maar goed, weet niet of je daar de energie voor hebt.) Ik zou ook 's avonds proberen om een geleide meditatie op te zetten via YouTube. Misschien een dagboekje bijhouden en een uurtje voordat je gaat slapen alles van je af schrijven. En dan daarna die meditatie om je hoofd leeg te maken. Veel sterkte, want zoiets verwerk je niet even 1,2,3. En professionele hulp hierbij lijkt me ook echt niet verkeerd.
Ik ben bijna in staat om die assistente te bellen en haar een cursus inlevingsvermogen aan te bieden. Wat een ongelooflijke trut. Dat moest even gezegd worden sorry. Wat mij helpt bij een paniekaanval is mijn moeder bellen. Of op mijn rug liggen met mijn handen op mijn buik en rustig adem halen. Sterkte.
Ach jeetje, aller eerst vreselijk veel sterkte met dit enorme verlies! Wat dapper en sterk dat je aan de bel getrokken hebt en wat verschrikkelijk dat je dan zo’n reactie krijgt! Ik zou toch nog een keer proberen een afspraak te maken bij de huisarts zelf. Misschien helpt het om te praten met mensen die soortgelijk verlies hebben mee gemaakt. Wat iemand anders ook al zei, als het lukt, schrijven. Hier heeft medicatie echt énorm veel geholpen bij paniek aanvallen. Het leid een stukje af en helpt om de ademhaling goed te houden. Ik herken het stukje van het gevoel dat je hart stopt heel goed, dat is zo eng!
Wat heftig dat jullie dit hebben meegemaakt ik wou je eerst een hele dikke virtuele hug geven ❤️❤️ Wat een rot reactie van de assistente.. En nogal onprofessioneel van haar. Ik zou toch zoals sommige hier ook aal geven toch proberen nog een keer een afspraak te plannen met de huisarts. Ik ben zelf bekend met veel angst met bijhorende paniek aanvallen op z 'n tijd. Wat soms heel erg kan helpen is een frisse neus halen. Misschien een idee om 's avonds samen een wandeling te maken? Dan kan je je hoofd al wat leger maken voordat je naar bed gaat of zoals sommige ook al aangeven het van je afschrijven dat helpt mij zelf ook altijd heel erg op de momenten dat ik een paniek aanval voel opkomen. Ik hoop dat je er wat aan hebt en wil je nog heel veel kracht toewensen ❤️❤️
Wat een nare en idiote reactie zeg, dan hoor je echt niet thuis in je functie. Dat terzijde, wat naar wat je hebt meegemaakt. Ik ben mijn zoontje ook rond dat termijn verloren door een chromosomen afwijking. Gelukkig kreeg ik heel veel steun van mijn omgeving en van betrokken artsen. Vooral voor het slapen gaan kwam het echt binnen ook inderdaad. Ik heb toen alles rondom de voorgeboorte en het hele proces opgeschreven als een soort brief aan mijn zoontje en we hebben een soort doosje met wat spulletjes en echo’s + de as. Dit hielp wel echt bij mij. Heel veel sterkte!
Wat een idioot antwoord van die assistente! En wat heftig voor je.. Ik zou zelf nog eens bellen of evt. je partner laten bellen en nu meteen een gesprek met de huisarts proberen te regelen. Misschien kan die met wat tips en evt. medicatie erger voorkomen.. Zoiets moet je niet te lang zelf mee aanmodderen vind ik!
Wij hebben ook afscheid moeten nemen van onze kleine man met dezelfde termijn. Flinke steek in je hart, blijf je wel even voelen ookal is hij "maar" 15 weken geworden. Binnenkort zijn geboortedag weer, twee jaar verder voel ik dat nog zeer doen en dat mag. Wat een kuttekop van een assistente dat voorop gesteld. Wij hebben ook zo'n kreng zitten, ben altijd blij als ik dr collega spreek. Snap niet dat zulkes dit type werk zoeken, compleet empathisch ongeschikt. In de wintermaanden staat Orion aan de lucht. Ik kijk altijd ff naar buiten en denk dan aan mn mannetje. Soms wat bewolking in de weg mja, je weet achter die bewolking staan alsnog die sterren. Lezen hielp mij niet, hield mn hoofd er die periode ook niet bij. Muziek luisteren werkte voor mij ook niet. Schrijven dat hielp wel. Ik hield al een boekje bij voor mn dochter, wat de dag bracht enzo, de gekke dingen. Gewoon een bullet journal. Daar staat het hele gebeuren in. Paniekaanvallen heb ik niet gehad. Wel momenten dat ik echt overvallen werd van verdriet vooral die eerste weken. Heel extreem in de eerste nachten. Wij hadden crematie via t ziekenhuis laten doen. Ik was t daar nou niet zo mee eens overigens, mja man heeft ook een inbreng. Vooral de gedachte dat hij daar was en niet bij ons...man man man. Mn maag draaide echt om. Inmiddels is mijn vader op hetzelfde veld verstrooid. Vind t nog 3x niks maar gevoelsmatig al wel acceptabeler dat die twee in elk geval dan bij elkaar zijn. Ik heb die periode aardig wat glazen warme kruidenwijn gedronken. (verder dan 2 kwam ik niet hoor) Die maak ik zelf, opv rode wijn maar dat staat een tijdje te pruttelen dus je loopt niet kachel in de rondte. Heel mijn familie slaapt daar als een blok beton op, incl degene die onder zware stress staan. Kan je t recept wel sturen misschien dat het je helpt met de slaap te vatten en allicht de paniekaanval te bypassen.
Dit zou ik dus ook doen. Bovendien zou ik deze ervaring met de assistente ook delen met de huisarts. Heb ik 2 jaar.geleden ook gedaan toen de assistente onbeschoft was en niet wilde helpen. Huisarts vond het fijn dat ik dit aangaf.
Nou, dit! Echt, dat soort mensen hebben echt het verkeerde beroep zeg, pfff. Nu moet ik zeggen dat ik zelf ook eea heb meegemaakt na de vroeggeboorte, kennelijk zijn er gewoon veel botte artsen/assistenten...
Allereerst wat heftig wat je allemaal mee hebt moeten maken En dan ook nog eens zo'n botte assistente erbij. Even concreet om de tijd tot aan de afspraak bij de praktijkondersteuner door te komen: is deze situatie de enige waarin je momenteel een paniekaanval krijgt? Zo ja, dan wordt deze waarschijnlijk getriggered door een (verdrongen) herinnering aan de heftige situatie. Ik heb zelf complexe PTSS en de nodige paniekaanvallen. Mij is uitgelegd dat een paniekaanval eigenlijk voort komt uit een situatie waarin je extreem bang was, maar omdat je dat nog niet volledig hebt kunnen verwerken blijven je hersens een noodsignaal uitzenden als iets soortgelijks zich herhaalt. Wat je op dit moment zou kunnen proberen is: - op een andere manier op bed gaan liggen, als je bijv altijd op je rug ligt, eens op je zij liggen - een ander ritueel voor het slapen gaan - als je overdag op de bank zou gaan slapen, krijg je dan ook een paniekaanval? Hieruit kan je mogelijk afleiden of de plaats of het tijdstip (licht/donker) een trigger zijn Als je om meerdere dingen paniekaanvallen hebt, zou ik je dit zeker niet adviseren! Want je gaat in weze mee in je angst, je bevestigt je hersens dat je bang moet zijn en de angsten zullen alleen groter worden. Als dit momenteel echt het enige moment is, zou je het kunnen proberen, maar ik zou het dan wel bespreekbaar maken bij de praktijkondersteuner.
Wat een rot reactie zeg, het is heel normaal dat je deze gevoelens hebt.. Misschien kun je eens informeren bij mama coaches, zij begeleiden vrouwen met een traumatische bevalling of miskraam e.d. Veel sterkte! <3
Jeetje wat heftig zeg.. en wat een vreselijke reactie van die assistente. Alles wat je verteld klinkt voor mij heel herkenbaar. Ik ben zelf ook bekend met hartkloppingen en paniekaanvallen. Hiervoor zit ik momenteel in therapie en het geen wat me op dit moment het meeste helpt is dat als ik een paniekaanval voel aankomen, ik er niet tegen ga vechten. Ik laat het gebeuren en bedenk me dan, wat is het ergste wat er nu kan gebeuren. Niets.. Het klinkt als de meest simpele oplossing maar voor bij is dit echt dé oplossing gebleken. Momenteel zit ik ook in een moeilijke periode, helaas zal mijn zwangerschap binnenkort worden afgebroken. Door de hele situatie kreeg ik laatst ook een paniekaanval en heb hem door deze simpele oplossing meteen weer kunnen laten verdwijnen. Mijn therapeut heeft ook ademhalingstherapie gegeven, is ook echt wel een aanrader. Weet niet in welke regio je woont, anders kan ik je haar naam geven. Wel goed dat je al aan de bel getrokken hebt want het lijkt me zeer zinvol om met iemand te praten zodat je alles ook beter kunt gaan verwerken. Heel veel sterkte gewenst.
Wat een hoop lieve reacties, dank jullie wel! bedankt voor alle tips, ik ga er gelijk een paar toepassen vandaag. De huisarts ga ik weer terugbellen en anders via de gyneacoloog, wellicht kan zij wat voor mij betekenen. Heftig om te lezen dat mensen het herkennen en ook een verlies hebben meegemaakt. De wereld om je heen draait door terwijl jou wereld stil staat..
Ja de wereld racet inderdaad dan voorbij. Je komt er wel, stapje voor stapje. Wij hadden een chromosoom afwijking en veel orgaanschade. Na de bevalling werden mijn vermoedens bevestigd, had m zondag op maandag niet gevoeld. Maandagavond pas die antiprogesteron. Hij was er zelf al tussenuit geknepen, niks van meegekregen. Mijn mantra: "soms is liefde loslaten" die heb ik heel wat keren herhaald. En ik mis m nog steeds hoor, soms staat mijn wereldje even stil. Stil bij hem en laat ik de rest van de wereld voortrazen. Zoveel mis en zo geliefd, laat mij maar even stilstaan er is nog genoeg te rennen als ik klaar ben met even stilstaan.