Hallo, Ik vroeg me af of hier nog meer dames zijn die al voor een kindje zorgen (die niet biologisch van jezelf is) en nu zwanger zijn van hun eerste eigen kindje? Mijn huidige partner heeft dus al een zoontje die bij ons woont. Nu ben ik in verwachting van het eerste kindje van ons samen (en mijn eerste)
Yups, Me too... Mijn vriend heeft een zoontje van 6 uit een vorige relatie en ik ben zwanger van mijn eerste en onze eerste samen..
mijn manneke heeft uit een vroeger huwelijk 2 kinderen, een zoon en een dochter (waarvan de zoon inmiddels niet meer leeft) nu krijgen we samen een klein kereltje,
Misschien herkennen jullie je in het volgende: Ik woon nu een "jaar" samen met zijn zoontje erbij (al langer met hem) en omdat het kindje natuurlijk een beetje in je "schoot word geworpen" en al wat ouder is is mijn band met hem anders dan dat het dadelijk met mijn eigen kindje zal zijn. (daar komt AANGEBOREN liefde bij kijken) Natuurlijk vind ik het een leuk mannetje en gaat alles ook prima maar vraag me af hoe ik me ga voelen als mijn "eigen" kindje er is. Dat zal denk ik toch wat anders voelen. Denken jullie ook wel eens over dit soort dingen na?
Ja ik herken het wel.. Ik heb nu al een hele andere band met het kleintje in mijn buik, dan ik ooit met zijn zoontje zal hebben.. Ergens in je achterhoofd weet je dat hij nooit helemaal van jou zal zijn en je ook zo weer afgepakt zou kunnen worden als de relatie bv verbroken zal worden.. Ik ken de kleine man van mijn vriend dan al vanaf het moment dat wij een relatie hebben, maar het blijft toch anders denk ik dan een 'eigen' kindje.. Mijn omgeving is het daar niet altijd mee eens, die zeggen, dat mijn stiefzoontje als 'eigen' zou moeten voelen na 4 jaar, maar mijn gevoel zegt toch anders...
Juist dat is wat ik bedoel, iedereen zegt dat het het zelfde zou moeten zijn. . . nou sorry hoor de eerste 4 jaar van zijn leven kende ik hem niet eens (dan heb je een heel stuk van een kindje gemist) Ik weet dat het idiaal zou zijn als je hem echt als eigen zou zien / voelen maar helaas mij lukt het ook niet (en vind dit niet de schuld van zijn zoontje of van mij maar het is nu eenmaal zo) hij zegt zelf ook wel eens: JIJ ben mijn mama niet. . . (al is zijn mama niet meer in the picture is gewoon gezellig geemigreerd) maar hij weet en voelt dat ook zo. Ik doe mijn best maar gevoel blijft gevoel en kun je helaas niet sturen. Ben wel eens bang dat ik met mijn eigen kindje dadelijk anders om ga (knuffelen, kussen etc) dat zit namelijk wel in me maar niet met zijn zoontje (van beide kanten) en dan lijkt me dat wel eens sneu voor zo een mannetje!
Ja, het gevoel dat je scheve gezichten krijgt, omdat je je eigen kindje (meer) aandacht geeft... Stiefje heeft hier in principe qua aandacht geen klagen, maar ik kan me soms wel snel aan hem irriteren.. heel erg fout, ik weet het Ik ben ook een beetje bang wat betreft de relatie stiefje/ eigen kindje betreft, dit omdat stiefje (ongewild denk ik) andere kinderen/ beesten pijn doet.. (denk aan: hond aan achter poten omhoog trekken, kinderen van fietsjes duwen enzo) Ergens misschien de angst, dat hij de kleine wat aandoet... Ik hou echt wel van dat mannetje, maar het is gewoon anders.. En hier the same, moeder niet in de picture (zwerft ergens door NL in de rondte)
Ben zo blij dat ik niet de enige ben, juist omdat iedereen roept dat het na verloop van tijd als eigen zou MOETEN voelen (terwijl ze het zelf nooit mee hebben gemaakt) maar daardoor ga je wel denken: ben ik anders of zo? Ik denk dat je voor eigen kinderen inderdaad meer geduld kan hebben en je het minder snel irriteerd aan dingen. Ik denk dat dat het stukje extra is wat je mee krijgt als het groeit in je buik. Ik geef ook heel veel om het stief kindje maar er mist iets..... schaam me er soms dood om en vind het ook bijzonder moeilijk om er over te praten...
Schamen moet je niet doen, het is nog altijd JOUW gevoel en een ander heeft zo makkelijk praten als ze niet in dezelfde situatie zitten.. En idd door het : MOETEN word het juist zo'n beladen onderwerp.. En ergens voelt stiefje wel als eigen, maar dan anders 'eigen'
Ben gewoon bijzonder benieuwd hoe het dadelijk allemaal gaat lopen als dit kindje geboren is! Maar blijft een kwestie van afwachten denk ik. Kan er op één of andere manier ook niet echt met mijn partner over praten omdat hij het niet snapt (het is tenslotte wel zijn kind)
Ja hier hetzelfde hoor.. Vriendlief vind het ook allemaal maar gewoon, omdat het inderdaad zijn zoon is.. Maar gevoelens kun je niet dwingen, die zijn er of ze zijn er niet
terwijl als de buurkindjes er zijn hij zegt Pfffffff van ander mans kinderen kun je minder hebben dan van je eigen kind en dan denk tje dat bedoel ik nou. . . . hihihi mannen (zeg dan wijselijk niets)
hihi, ja stom is dat he? Voor hun is het normaal om te zeggen dat je van een ander kind minder kunt hebben dan je eigen kind, maar ze beseffen niet, dat het voor jou dus net zo voelt... en als je dat dan uit probeert te leggen, krjg je toch weer de reactie: maar hij zou nu toch onderhand wel als eigen moeten voelen?
Hahahaha Oh ik denk dat ik mijn "lotgenoot" heb gevonden , blijkbaar werkt dat overal hetzelfde Ook dat mijn schoonmoeder nu alle oude spulletjes van mijn stief kindje mee wil geven om te hergebruiken (zo van dat is speciaal etc etc.), denk ik A: die spullen heb ik van mijn leven niet gezien. B: er zit voor mij geen emotionele waarde aan. C: Ik heb ze niet uitgezocht, het is niet mijn smaak. Gelukkig snapt mijn mannetje dat wel maar durf het niet tegen mijn schoonmoeder te zeggen hoor. :-#
HIhi Nou mijn stiefje woont officieel bij mijn schoonmoeder, hij is wel meer hier, maar toch.. ik heb idd ook wel wat kleertjes van toen stiefje een baby was, maar dat komt omdat vriendlief er wel herinneringen aan heeft.. Ik heb ooit eens een topic geopend over het verhaal van mijn stiefje, zal m ff opzoeken voor je
Hi dames. Ik breek ff als buitenstaander in Ik zit niet in dezelfde situatie als jullie, maar ik kan me wel heel goed voorstellen dat het anders voelt. Ik vind het dan ook raar dat jullie zulke reacties uit de omgeving krijgen. Bij een adoptie is dit heel anders (naar mijn mening ) daar kies je bewust samen voor een kindje dat je (nog) niet kent. Wanneer je een relatie krijgt met iemand met kids krijg je die er voor niks bij. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat julie niets om ze geven, maar voelt toch anders lijkt me. Dus je niet schamen hoor dames. en heel veel suc6 voor jullie. groetjes Chantal
Hey hey Chantalk, Het gene wat ik heel vaak hoor is: Je wist dat ik een kind had voordat je een relatie met mij begon... Op de een of andere manier, begrijpen veel buitenstaanders het wel, alleen de directe omgeving niet, zoals de schoonfamilie en vriendlief.. Want ja, je wist er toch van? Dat wil inderdaad niet zeggen dat je niet van je stiefje houd, maar ergens is gewoonweg de angst (denk ik dan) dat als je jezelf teveel geeft, het je ooit weer afgepakt word..
Nou wat een verhaal. . . . Raar hé dat "moeders" zo met hun eigen kind om kunnen gaan. Mijn Mannetje is er ook ingeluisd (borderliner bleek ze te zijn achteraf) Dus vaak ene fantasie verhaal na de andere. Eerst zorgde ze samen voor het kind totdat het ondragelijk werd om met haar samen te wonen, hij bij haar weg. Daarna "zorgde" zij dus alleen voor het kind.. . . . . toen dat natuurlijk helemaal op niets uit liep heeft hij het voorstel gedaan dat hij hun kind zou nemen en zij alleen in de weekenden, ene weekend één dag ander wekken twee dagen. Dat vond zij prima had ze meer tijd voor haar zelf en vriendinnen uitgaan kleren kopen etc etc. En nu woont ze al een jaar op een tropisch eiland met een nieuwe man en jaja een nieuwe baby! [-( Dus ze betaald niet mee aan de opvoeding van haar kind en erger nog ze kijkt al een jaar niet naar hem om, soms belt ze even en dat was het GRRRRRRRRRRRRRR zulke mensen daar zouden ze de baarmoeder van moeten verwijderen! Hoe halen ze het in hun hoofd de één niet op kunnen voeden, ach maak ik een nieuwe en probeer ik het gewoon nog een keer?!
Ja helaas zijn er idd mensen die zo denken.. Nou is het hier wel zo dat mocht bio moeder weer zwanger raken, ze gelijk onder toezicht komt te staan (als ze haar kunnen vinden dan ) Stiefje heeft aan het hele verhaal een fikse deuk opgelopen, wat zich uit in dingen als: onhandelbaar zijn als hij met mij alleen is bv.. en dat maakt het hele acceptatieproces gewoon een stukje moeilijker