hoi lieve meiden eerst scrollde ik wel eens naar beneden en las ik de hartverscheurende (en toen nog onvoorstelbare) verhalen van de overleden babies of kinderen... mijn hart ging dan naar "jullie" uit, nooit gedacht dat ik hier zelf nog eens mijn verhaal zou schrijven, als moeder van een engeltje.. twee wkn geleden ben ik bevallen van mijn prachtige dochtertje. Vijf dagen vóór de geplande keizersnee (ze lag in stuit)...voelde ik minder leven (was niet zó erg ongerust want ze was een redelijk rustige baby en er was weinig ruimte meer om echt veel te bewegen) en ging "voor de zekerheid" naar de eerste hulp v mijn ziekenhuis (zo gaat dat hier, woon in Spanje). ze vertelden me; er is geen hartslag, en begonnen me te troosten. ik was natuurlijk nog perplex. mijn man was er niet eens bij, die was gewoon gaan werken want ik ging alleen "voor de zekerheid". Tijdens de gehele zwangerschap was alles goed!! Dit verwacht je niet.... ze hadden me zelfs extra controles gegeven omdat ik antidepressiva slik, maar met deze medicijnen mocht je gewoon zwanger worden. extra hartecho´s waren allemaal supergoed! ik ben nog aan het ontzwangeren, ´t is twee weken geleden en het lijkt soms alsof ze er nooit geweest is. ik bedoel, soms, voor anderen, voor de buitenwereld... ik mis haar zo, ook al ken ik haar alleen maar van in mijn buik. en hoe meer ik de foto´s bekijk van na de bevalling, hoe mooier en liever ik haar vind! ik wil haar niet vergeten, wil alleen maar met haar bezig zijn, ik hou zo veel van haar. ze heeft van mij een mama gemaakt en van mijn man een papa. ik weet zeker dat ze een bijzonder kind zou zijn geweest... je ziet het gewoon aan haar koppie of is dit pure moederliefde? anyway, dit dit mijn verhaal, ik zou graag kennismaken met andere moeders die zich iets (of veel) bij dit verlies kunnen voorstellen. tot schrijfs, liefs,
Pfff wat heftig zeg! Helaas lijkt het veel op mijn verhaal. Mijn zoontje is een paar uur voor de bevalling overleden na een perfecte zwangerschap. Heel veel sterkte de komende tijd.. Neem echt de tijd om deze klap te verwerken!
bedankt voor de steun, meiden. Ellie86, ik zie dat je ook twee miskramen hebt gehad vóór het overlijden van je zoontje. Ik ook. Dat vind ik ook moeilijk: heb het gevoel wéér met lege handen te staan. Ben 35 en zó toe (al jaren) aan kinderen. Gecondoleerd met je zoontje. echt verschrikkelijk. maar ik zie ook dat je weer zwanger bent? gefeliciteerd! dat geeft hoop. ik hoop dat wij straks ook weer kunnen beginnen met proberen. xxx C
Ja je bent zo gelukkig dat je nu wel een plakbaby hebt en dan moet het helaas zo eindigen. Weer met lege handen... Ik heb het geluk dat ik snel zwanger raak en nu ben ik alweer bijna 16 weken op weg. Wij hebben besloten om het gelijk weer te proberen. Hadden hier ook toestemming voor. De eerste maanden vond ik het wel moeilijk, maar nu ik de 12 weken voorbij ben kan ik er veel meer van genieten. Heb je een natuurlijke bevalling of een keizersnede gehad?
een "natuurlijke" bevalling, wel met ruggeprik, en ik ben ingeleid meteen de volgende dag nadat ik het hoorde. ik wilde eerst een keizersnee, ik dacht ik wil niet óók nog bevallen van mijn dode kindje, maar de arsten zeiden dat dit echt beter was voor mij. en ik ben er uiteindelijk "blij" om dat het zo gegaan is, ik vond het fijn om haar zelf op de wereld te kunnen hebben gezet. dat vond ik mooi om te doen. ik vond het niet verdrietig. ik was juist trots. best gek, eigenlijk, had ik niet verwacht. misschien de adrenaline? hormonen? in ieder geval was het mooi en we hebben haar 5 uurtjes bij ons gehad, voordat we besloten dat het genoeg was. je zag haar "achteruit" gaan en we hebben haar aan de zusters gegeven. ik ben ook alle keren redelijk snel zwanger geworden (na een maand of vier, en na gebruik van een ovulatietest was het meteen raak) dus dat geeft hoop. staat jouw verhaal hier ook op de site?
Mijn verhaal staat ook bij de vlindertjes vanaf 25 weken. Hij heet Cem. Ik was uiteindelijk ook blij dat ik een natuurlijke bevalling had, ook al wilde ik op dat moment echt niet meer. Wij hebben hem uiteindelijk mee naar huis genomen, voordat hij werd begraven. Voelde ook erg goed dat hij toch nog een paar dagen bij ons is geweest.
O meid, lees inderdaad net je verhaal. heftig zeg ongelovelijk he, dat het op het laatste moment nog mis kan gaan. ik wilde haar eerst ook mee naar huis nemen, maar ten eerste mag dat hier niet, en ten tweede ben ik later van mening veranderd: mijn meisje was op moment van geboren worden al een paar dagen overleden waarschijnlijk. dus haar huidje liet al los, ze was heel slap, en er kwam vocht uit haar lichaampje. ze ging echt "achteruit", zoals ik al schreef, dus was het goed om haar in het ziekenhuis achter te laten. zij regelen de begrafenis maar ik mag er wel bij zijn. wij hebben gekozen voor een afscheidsceremonie op een hele mooie plek die voor ons persoonlijker is dan de begraafplaats. we hebben daar een boompje geplant voor haar. was erg mooi. samen met het afscheid in het ziekenhuis was dit genoeg en wilden we niet ook nog zelf een begrafenisceremonie doen. wel zullen we haar daar bezoeken straks, natuurlijk. bij mij is het nu twee wkn geleden maar ik heb nog een hechting en bloed ook nog wel.. verder ben ik snel duizelig en moe (ook van het verwerken). ik hoop dat ook ik lichamelijk snel opknap en dan kunnen we het weer proberen.. mooie naam trouwens, Cem
Oh wat vreselijk! Niemand zou zoiets mogen meemaken. Ik kan je 'helaas' niet helpen (alleen twee miskramen) maar wilde je heel veel sterkte en kracht toewensen. Prachtige namen voor jullie dochtertje!
Conejita, jeetje meid wat verschrikkelijk... Het is zo ontzettend moeilijk! Op de begrafenis van ons zoontje heb ik hem een brief voorgelezen, met erin; mijn buik is leeg maar je bedje is ook leeg. Zo voelde ik me, leeg. Ik kan je niet veel advies geven, iedereen doet het op zijn eigen manier. Maar neem je rust, de tijd en luister naar jezelf. En als je er behoefte aan hebt, praat praat praat! Praat over je prachtige kindje en over je verdriet. Sommige mensen kunnen keihard zijn, ik heb wel eens reacties gekregen van je hebt nu toch een nieuw kindje! Maar zo werkt het niet, je bent en blijft een kind kwijt. Dat zou geen enkele ouder mogen gebeuren. Ikzelf kan het nog steeds geen plek geven, ik kan het niet accepteren. Ik heb ook mijn verhaal op het forum gepost omdat ik graag wil praten met meiden die ook hun kindje zijn verloren. Heel heel veel sterkte, ik ben heel eerlijk tegen je, het wordt steeds moeilijker. Na 5 jaar klaar voor de volgende stap, zijn wij nu gezegend met een prachtige gezonde dochter, maar ik mis Siem iedere dag, vooral nu ik zie wat Norah allemaal kan. Ik hoop dat je in je omgeving lieve mensen hebt die je steunen en helpen. Denk aan jezelf! Dikke knuffel! Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe!
dankje wel Lies. en Mitsy, voor julllie steunbetuigingen. Mitsy, ik heb net jouw verhaal gelezen. heel erg verdrietig en schokkend wat er is gebeurd met jullie kleine ventje. wat moet dat ontzettend moeilijk zijn (geweest). je bent net pas op dit forum he. je hebt je geregistreerd, zie ik, op 25 juni, de dag dat ik mijn keizersnee gepland had. verschrikkelijk, er zó dichtbij zijn en dan nog je kindje verliezen... en jullie ventje heeft zelfs nog geleefd! soms denk ik, het is missch maar goed dat ons meisje in mijn buik overleed, want als ik haar beter gekend zou hebben, zou het verdriet misschien nóg wel groter hebben gemaakt. hoewel ik natuurlijk niéts liever wil dan haar leren kennen! ik herken wat je zegt dat je erover wilt praten. bij mij is het nog maar twee weken geleden maar ik wil ook alleen maar met haar bezig zijn.. ik snap ook dat anderen in je omgeving dat misschien niet zo hebben, die behoefte, en daarom is het goed dat je hier bent! ik wil ook alleen maar over mijn mooie meisje praten en kan me helemaal voorstellen dat als je een ander kindje krijgt, dat je dan met alles denkt "hoe zou hij dat hebben gedaan" (in mijn geval "zij") en dat het gemis dan versterkt wordt. het is toch een soort gat in je hart, een wond. waarvan altijd een pijn lijk litteken blijft, lijkt me. en jullie horen ook met z´n viertjes! net als wij nu al vader en moeder zijn, alleen ons kindje is niet meer bij ons. ik heb hiervoor twee miskramen gehad en ben toch wel bang dat het volgende keer ook mis zal gaan, vroeg of laat.. gelukkig lees ik wel van veel meiden hier dat ze na een overleden kindje of doodgeboorte gewoon wel een gezond kindje kunnen krijgen. ik hoop en bid dat dat ook voor mij is weggelegd.
Blijf hoop houden! Ik weet dat ik mijn tweede mk (partiële mola) al geen hoop meer had, maar toch is het gebeurd. Mocht je weer zwanger raken in de toekomst probeer toch te genieten. Zelf heb ik dat te weinig gedaan (/kunnen doen). Dat wilde ik nog even delen.
Ik hoop zo dat jullie meisje nog een fantastisch broertje of zusje krijgt. Ja je bent moeder, zonder baby... Verschrikkelijk! En ook nog eens die miskramen, dat heb ik gelukkig nooit gehad, maar dat lijkt me echt heel heel moeilijk. Ben je net zo blij, en dat wordt ineens heel bruut gestopt. Heb je wel een beetje hulp? Nogmaals heel veel sterkte en een dikke Knuff Mocht je je verhaal kwijt willen kan je me natuurlijk altijd pb'en
hoi Mitsy lief, dankjewel voor je aanbod. het is bij mij nog erg vers, ik kan aan iedereen mijn verhaal nog kwiijt, heb zelfs sommige vriendinnen in Nederland nog niet gesproken. dat is wel fijn, ik wil het ook steeds weer vertellen. vandaag komt mijn zus voor een paar dagen uit Nederland over. zo fijn! heerlijk om steun en zorg en liefde te voelen van je familie. mijn man is ook super maar een moeder of een zus, daar kan toch niemand tegen op zit jij ook bij Lieveengeltjes.nl? Ik heb me daar aangemeld voor een mailinglijst... ben benieuwd. een vriendin raadde me dat aan, die heeft negen jaar geleden haar dochterje verloren. kijk jij ook nog vaak naar foto´s van je zoontje? Siem en Noa zijn maar zo kort bij ons geweest he. ik wil haar foto´s steeds zien omdat dat het enige is wat ik van haar heb... veel liefs, C
Heel veel sterkte met dit enorme verlies! Het is zo verschrikkelijk moeilijk. Lieve engeltjes is inderdaad een fijne site. Heb ook een tijdje meegeschreven. Onze dochter is in juli 2012 helaas overleden. Ik was toen 33 weken zwanger en ging ook even voor de zekerheid naar de verloskundige ivm minder leven. Voor de zekerheid want ja de week ervoor hadden we nog de groeiecho gehad en die was dik in orde. Daarbij bewoog de oudste ook wel s wat minder. Helaas kreeg ik hetzelfde nieuws als jij. Vandaag precies 2 jaar geleden. Achteraf bleek er een bloedprop in de navelstreng te zitten waardoor ze waarschijnlijk heel plotseling en acuut is overleden. Volgens de artsen was dat niet te voorkomen al voel ik me altijd nog schuldig omdat ze in de dagen voorafgaand ook iets rustiger was dan normaal. Wat als ik eerder aan de bel had getrokken?? Die gedachten gaan nog regelmatig door mijn hoofd. Vooral de eerste maanden vond ik verschrikkelijk moeilijk. Kon er niet over praten zonder in huilen uit te barsten. Het verdriet is er nog altijd en de tranen komen nog regelmatig voorbij, maar die hele scherpe kantjes van die eerste maanden zijn er gelukkig wel af. Maar het verdriet is er voor altijd en dat zal iedereen ervaren die een kindje heeft verloren. 4 maanden na de bevalling van ons meisje ben ik opnieuw zwanger geraakt. Extra controles gehad en bij de gynaecoloog gekomen. Dit heeft me wel iets rustiger gemaakt doordat ik elke x een echo kreeg. Al was de zwangerschap enorm spannend natuurlijk. Uiteindelijk ben ik met 37 weken ingeleid en onze lieve dochter wordt over 3 weken alweer 1 jaar. Ik wens je enorm veel sterkte. Laat het verdriet toe. Hopelijk kan je er met iemand over praten. Ik hoop van harte dat jullie kindje nog een broertje of zusje zal krijgen. Dikke knuffel!