Nou, hier komt hij dan, sorry als het een wat lang verhaal wordt.... Ik doe nu al ruim drie jaar vrijwilligerswerk op een manege voor gehandicapten. Erg leuk werk, en ik heb het er daardoor ook super naar mijn zin, mag er een paardje rijden, heb goed contact met iedereen, tenminste, dat dacht ik. Er zijn drie mederwerkers, Hans, bedrijflijder met wie ik nooit zoveel te maken heb, Corry, een vrouw die een beetje tussen de wal en het schip valt, ligt een beetje uit de groep bij marleen en HAns. Met haar heb ik zoveel diepe momenten gedeeld, ze is lesbische en was bang dat ik daardoor geen vriedinnen konden worden, dat ik het eng zou vinden,maar dat boeide me niets, we waren maatjes.... Tot haar vriendin jaloers werdt en haar liet kiezen terwijl er niets aan de hand was. (corry koos haar, natuurlijk, maar we bleven van afstand buddies.....dacht ik) En Marleen, een jonge meid, erg materialistisch, kiest OF een rijke man of geen man, laat haar paard vallen zodra hij kreupel is, maar op sommige momenten superaardig!! Ik dacht dat we best in de richting van vriendinnen kwamen.... Okay, het probleem, ik doe op zondag voerdienst. Daar ben ik mee begonnen toen mijn vorige relatie stukliep, en ik doe het een keer in de twee weken. Je bent dus met twee voerdiensten, en je regelt onderling wie er wel of niet kan. Nu is het de afgelopen maanden (3) 1 keer voorgekomen dat mijn auto stuk was en ik niet naar de manege kon, 1 keer voorgekomen dat ik een wekendje weg was, en 1 keer voorgekomen dat ik griep had. Die keren kon de andere voerdienst niet, en hebben Corry of HAns moeten voeren. Ook heeft corry een keer de middag van me overgenomen omdat mijn moeder opgenomen werdt in ziekenhuis (alcoholiste, weet iedereen van de manege, zo diep ging het contact wel. Bovendien heb ik mijn eigen rijles bij hans, afgzegd omdat ik al een avond, een middag en een hele dag, plus die zondagen op de manege ben, en ik het met mijn extra werk gewoon niet trek (fibromyalgie) Gaan ze sinds drie weken geleden opnerkingen zitten maken, stekelige opmerkingen, alsof ik altijd afbel enzo.... (dus niet) Vooral door HAns en MArleen, er was ook ineens veel meer afstand.... Maar Corry, die ik echt door en door kende, bleef daarbuiiten, tot die ineens ook vandaag een stekelige opmerking maakte in die trend, ze loopt dus gewoon met de rets mee........ Ik trek het niet meer, krijg steeds dit soort opmerkingen naar m kop terwijl ze weten wat ik verder nog op mn bordje heb liggen, en ik ben al zo vaak daar!!! Nu ga ik steeds banger worden dat ik af moet zeggen en er helemaal uitlig, wil mijn paardje Gipsy niet kwijt, maar ik begin zo langzamerhand echt zin te krijgen om het bijltje erbij neer te leggen.... Wat moet ik nu doen? Dit was mn passie, het werk met die kinderen, mijn bijrijdpaard staat daar en die raak ik dan ook kwijtm en dit is echt een lichtpuntje in mn leven, zo'n lachje van een ruiter, en dat weten ze, ze weten hoe graag ik daar ben....... Maar ik kan die opmerkingen en blikken ook niet aan, lig er ineens helemaal uit en iedereen doet zo koel.....dat trek ik ook niet!!! Wat moet ik nu, ik ben echt zo verdrietig....
Sjow , aardige mensen Ik snap niet dat ze zo rot doen als ze weten hoe moeilijk je het momenteel hebt . Als ik jou was dan was ik dus niet weg gebleven . Je bent daar niet voor hun , maar voor die gehandicapte mensen , de paarden en de ruiters . Probeer het naast je neer te leggen . Er komt een tijd dat zij het moeilijk hebben en weten ze zelf hoe het voelt . Ik hoop voor je dat je er uit komt met die mensen . Zodat je kunt blijven komen op de manege en blijven rijden . Sterkte Groetjes Joyce
Ik zou of vragen wat er aan de hand is en een direct antwoord eisen óf ik zou er toch mee kappen. Ze moeten niet met je sollen!
Hoi, vervelend allemaal. Advies (wel moeilijkste weg) gewoon rechtstreeks vragen wat er is en of er iets is waar zij zich aan ergeren. Dan kan je er eventueel iets aan doen. Misschien gaat het er niet eens over dat je 3 keer hebt afgezegd. Zeg ook hoe jij nu de dingen ervaart, misschien hebben ze het niet in de gaten dat ze zo rot doen. Moeilijk dat wel maar meestal levert het wel iets op. De makkelijkste weg is gewoon vertrekken ....maar daar wordt je helemaal niet gelukkig van. Dat kan je altijd nog doen. Suc 6 Gr Diane
ik zou ook proberen dit op te lossen, zeker omdat je dit wil blijven doen en je daar je paard heb, sterkte, je maakt zo aardig wat mee...
ik zou het er ook gewoon over hebben (hoe moeilijk dat ook is om er over te beginnen) want het is niet leuk om met gemengde gevoelens daar de manege binnen te stappen en ik heb een hekel aan schijnheiligheid! je hebt van die mensen de ene dag zo en de andere dag weer zo gewoon je hart luchten meid! oja en over die corry...die is gewoon bang dat er wat over haar word gezegt en die sluit zich maar bij hun aan....zo leer je je echte vrienden kennen
OP het moment dat er een stekelige opmerking gemaakt wordt, zou je (vriendelijk) kunnen vragen of er soms een probleem is. Wordt daar op gereageert met nee, zou je kunnen zeggen dat je een ondertoon beproeft in de opmerkingen en dat jij je daardoor aangevallen voelt. Hou het altijd bij jezelf, dan voorkom je grotere problemen. Waarschijnlijk is die corry een beetje onzeker en probeert ze in de smaak te vallen bij de rest.
Ik zou er ook over gaan praten en vragen wat er mis is. Vertel ook wat jij voelt. Probeer er kalm over te praten zodat het geen "gevecht" wordt. Het is een erg moeilijke situatie en ik hoop dat je er door met hen te praten uit komt. Als er dan niet begripvol wordt gereageerd zou ik een andere manege zoeken en daar verder gaan. Succes en sterkte Door!
Er zijn al een hoop goeie tips en opmerkingen gegeven hier.. kan er niet veel aan toevoegen.. Wil alleen even kwijt dat ik dit heel erg rot voor je vind.. je zet je voor 100% in, en dan krijg je van deze opmerkingen... terwijl je het al niet makkelijk hebt.. Wat een ondankbare mensen.. Sterkte!
Ik ben het idd met Mirjanne eens! Ik kan me duidelijk voorstellen hoe het is, als je werk en/of persoon niet gewaardeerd wordt. Meid, probeer eea uit te praten, omdat het toch een groot deel van je leven uitmaakt en je het werk veel te leuk vindt om zulke problemen te hebben. Stoppen kan idd altijd nog, mja, das nu geen oplossing... Liefs, Quinny
Jeetje, Door, wat vervelend allemaal zeg! Ik zou gewoon een keertje vragen of ze een probleem hebben ofzo, laat ze het dan maar vertellen, kun jij je tenminste verdedigen! Wat een flauwe lui, zeg! Ze moeten juist respect voor je hebben! Ik heb zelf ook zware fibromyalgie en weet als geen ander hoe zwaar dat kan zijn, en je staat ondanks alles toch voor ze klaar! Ow, word er gewoon woest van, zoals ze je behandelen, kan er gewoon niet tegen! Laat ze niet winnen hoor! Geef je paardje niet op! Het is hun probleem! Liefs, Anita
Ik ben het met de anderen eens, ik zou het ook recht op de man af vragen, hoe moeilijk dat ook is. Succes en wij staan achter je!
idd, praat met ze...hoe moeilijk het ook is....maar blijf wel bij je zelf....hoe rustiger je zelf blijft, hoe rustiger het gesprek verloopt....mocht het toch "uit de hand" lopen, (daar bedoel ik schreeuwen e.d. mee) zeg dan dat je weer verder praat als hun rustiger zijn geworden....(zelf niet gaan schreeuwen) het zal moeilijk zijn, maar zo hou je de eer bij je zelf.... succes agnes
Ik heb er goed over nagedacht, en ik blijf gewoon mezelf, en normaal en gezellig tegen ze doen, dan kunnen ze mij in ieder geval niets verwijten. Dinsdag gaan we met een stel (waaronder de drie medewerkers en een paar vaste vrijwilligers) een dagje weg, het nieuwe kamphuis waar we van de zomer de kampen gaan doen, bekijken. Ik ga de sfeer even proeven, en kijken hoe er tegen me gedaan wordt... Woensdagavond draai ik met Marleen, en dat is ook degene waarvan ik vermoed dat alles vandaan komt, de les van half zes viel uit in verband met voorjaarsvakantie. Normaal ga ik dan altijd langs de patatboer en eten we samen gezellig, en dat doe ik dus nu ook gewoon. Tijdens het eten kaart ik het wel aan. Ik ga niet vragen wat er is, ik ga alleen mijn gevoel over dit alles weergeven, en vertellen wat dit met me heeft gedaan. Bovendien stop ik per direkt met de zondagdiensten, omdat ik toch echt op mijn enige vrije dag mijn nest niet uit kom als ik er geen respect voor terug krijg. Dit ga ik ze ook duidelijk maken, ik ben geen jojo, heb altijd extra dingen gedaan en als ze me bellen kom ik eraan, maar die extra's zijn voor nu even verleden tijd. Ik blijf gewoon mijn vaste dagen draaien, zo kan ik tenminste ook lekker met Gips prutsen, en het is aan hun om te laten zien dat ze me wel respecteren en pas dan komen er misschien weer eens extra dingen. Als dt gesprek inderdaad uit de hand loopt of ik vindt dat er niet redelijk wordt gereageerd, of het gaat ondanks het gesprek gewoon op dezelfde manier door, dan pak ik mijn spullen en ga ik. Het zou mn harT breken, maar dan maar een andere manege voor gehandicapten, en een ander bijrijdpaardje... Zo ga ik er zelf aan onderdoor en dat is het me niet waard!!! Bedankt voor jullie advies allemaal!!! En.... mochten jullie denken dat mijn plan van aanpak niet goed is, hoor ik het wel!!!
De namen zijn echt..... Niet aan gedacht om fictieve namen te gebruiken ook eigenlijk.... heb ook niks te verbergen, t verhaal staat er zoals t is, dus mocht iemand het lezen en ze ook kennen...tja...helaas dan maar....
Ik hoop dat het wat oplost zeg. Ik kan me vorostellen dat het echt heel rot voelt. Ik heb ook zoiets dergelijks gehad alleen dan met meiden waarvan ik werkelijk dacht dat het vriendinnen waren. En zoiets doet gewoon pijn.