ja je leest t goed... ik herken Mn eigen kids niet meer en dat maakt het momenteel erg moeilijk voor me. Precies een maand geleden zijn we verhuisd en was ik hoogzwanger. De verhuizing was echt de laatste druppel en afgelopen 3 weken heeft mijn vriend voornamelijk voor kids gezorgd tijdens zijn vakantie/verlof, en lag ik veel plat. Ik kon werkelijk niets meer. Nu bijna 2 weken na bevalling ben ik sinds gisteren weer helemaal alleen thuis met de 3 kids... Maar, ik herken ze gewoonweg niet weer en t frustreert me echt enorm!! Van twee redelijk lieve knaapjes van 1,5 en 3 jaar zijn t nu twee van die akelige rotkinderen (zoals je ze nooit zou willen!) Lees; geen enkele seconde vd dag chillmoment, om de haverklap is er wel iets , oudste heeft enorm woede aanvallen en grote mond etc. Ik trek het gewoon niet ... Lichamelijk voel ik mij absoluut nog niet de oude en newborn vraagt ook genoeg tijd en energie. Maar hoe in godsnaam ga ik dot overleven??? Ik zit er vandaag echt helemaal doorheen en bak er werkelijk niets van... hoe krijg ik Mn tevreden jongens weer terug? En... ik weet dat jongens luidruchtig zijn, en vind dit ook zeker niet erg. Maar is het normaal dat dot non stop 12 uur op n dag is????
Ik zou eens zoeken naar de oorzaak. Er is ook wel heel veel veranderd voor ze! En een nieuw huis, wat nog niet veilig en eigen voelt en een opeens een baby in dat huis die alle aandacht van hun moeder opeist... probeer ze wat meer te betrekken bij de verzorging, als je dat nog niet doet en als de kleine slaapt, plan dan even mama tijd is met de andere 2.
Er is veel voor ze veranderd. Daar naast moeten ze ineens de aandacht van mama delen met nog een kindje. Ze proberen nu je aandacht op een negatieve manier te krijgen.. negatieve aandacht is ook aandacht Probeer het ritme van je andere 2 weer op de rit te krijgen. Als het lukt geef ze dan 1 op 1 aandacht. En wees af en toe heel makkelijk.. even wat langer tv, Wat makkelijks te eten en ga naar buiten als het kan.
Zonder al de andere reacties te hebben gelezen wil ik je het volgende willen vertellen. Ik ben depressief geweest. En dus amper energie. Hoe de kinderen waren maakte me niet veel uit. Langzaam knapte ik op en was ik er meer voor de kinderen. Dagen die goed gingen ik fit kinderen rustig etc. En wat denk je? Uitgerekend als ik moe was en het even niet ging begonnen hun je klieren. Echt. Net op zo een moment dat ik het niet kon gebruiken. Een paar seconden later kwam het in me op dat het wellicht andersom is. Juist omdat ik die dag er niet zo kon zijn voor hun gingen zij zich zo gedragen. Ze waren mij een beetje kwijt. Ik lees het ook bij jou. Moe. Veel veranderingen dus ook jij zal veranderd zijn op dit moment. Als je kinderen goed konden praten hadden hun misschien ook gezegd: "Wij herkennen onze moeder niet meer". Het zal even tijd kosten. En wellicht ook even een zware tijd voor jullie. Ik hoop dat je een beetje los kan laten en tja lastig te zeggen. Ik hoop dat je de situatie op een andere manier kan bekijken zodat de negatieve wisselwerking wat positiever wordt maar het zal zeker niet mee vallen met zulke kleintjes die soms een paar stuiter ballen zijn.
Het likt me vrij logisch dat ze van slag zijn. Verhuizen, mama niet beschikbaar en dan ook nog een baby ( concurrent) erbij. En anderhalf en drie is dan behoorlijk klein. Ik schrik wel een beetje van de benaming akelige rotkinderen. Zij hebben niet om een verhuizing en nieuwe baby gevraagd. Maak het jezelf zo makkelijk mogelijk met eten, aankleden e.d. Bedenk waar je echt de strijd over aan wil gaan en schakel hulptroepen in! Volgens mij kun je die goed gebruiken. ( Dat is geen aanval, ik zou ook gillend gek worden na een bevalling, verhuizing en drie kleintjes om voor te zorgen)
Het systeem moet weer opnieuw opgestart worden en zijn balans vinden. Probeer zoveel mogelijk structuur aan te houden. Met zoveel verandering weten ze even niet meer waar ze aan toe zijn. Zodra dat duidelijk is zullen ze ook wat tot rust komen.
Kunnen mensen bijspringen? Dat vriendinnen of ouders de oudste 2 even goed laten luchten ergens zodat jij even ademruimte kan krijgen? En mensen, val niet teveel over de benamingen.... Vanuit pure emotie en uitputting kan dat gewoon gebeuren. Let op de inhoud en ga niet teveel door over de vorm: als iemand zich al vreselijk voelt, helpt dat niet om dan op woordkeuze te blijven hangen. Ze houdt van al haar kinderen maar is de balans kwijt.
Ja mijn kinderen van 1.5 en 3 jaar zijn ook luid en druk en mijn oudste probeerde ook steeds een grote mond uit. Het is voor jullie allemaal een nieuwe situatie, waar je zelf ook aan moet wennen. Als ze vervelend doen ga ik altijd met ze naar buiten, dan vind ik het geluid ook minder erg. Of ik zet ze aan tafel en ga daar even een spelletje doen met ze. Of even tekenen.
Het is ook nogal veel, een verhuizing en een baby in 1 maand tijd. Voor jou, maar ook voor je kinderen. 'Kinder zijn flexibel' my ass, mijn ervaring is ook dat ze echt even van slag zijn na een verhuizing, en dat was nog zonder een nieuwe baby. De rangorde op de apenrots moet weer even opnieuw duidelijk worden denk ik dan maar Geef het tijd. Wees duidelijk maar maak het jezelf ook niet te moeilijk. Probeer rustig te blijven (ik had na mn bevalling ook een enoooooorm kort lontje), probeer wat 1:1 of 1:2 tijd met ze te besteden en pak je rust als de baby slaapt of je man thuis is. Schakel wat extra hulp in. En onthoud: dit is tijdelijk. Over een paar weken heeft iedereen z'n ritme weer gevonden. Je bent pas 2 dagen alleen met ze, knappe moeder die het dan allemaal al perfect onder controle heeft. En tsjah 'rotkinderen'... kunnen we hier allemaal wel heilig gaan doen, maar ik moet de eerste moeder die dat nog nooit over haar kinderen gedacht heeft nog tegenkomen
[QUOTE="roever, post: 22531365, member: 95206" afgelopen 3 weken heeft mijn vriend voornamelijk voor kids gezorgd tijdens zijn vakantie/verlof, [/QUOTE] Hier zit het hem in, denk ik. Als jouw vriend 3 weken lang gezorgd heeft, met zijn eisen en verwachtingen voor de kinderen dan zijn ze dat gewend. Nu ben jij er 'ineens' weer en nu moeten zij weer naar jou luisteren? Ik denk dat de kinderen je gewoon aan het uittesten zijn, wat ook niet meer dan logisch is. Zorg voor een stabiele dag indeling voor ze en zet iedereen op de eerste plaats, niet alleen de newborn, die kan ook even wachten tot bv je kind is uitgesproken etc. Rustig aan, mantra; dit is een fase!
maak een planbord waar je elke dag alles opzet wat er die dag gaat gebeuren (ontbijt- tv kijken- etc) Dit kun je doen dmv plaatjes. Geef duidelijk aan wat je van ze verwacht qua gedrag . b.v als de baby eten krijgt dan ga jij daar zitten (b.v keuken) tekenen en jij gaat daar zitten (lekker eindje uit de buurt) met .... spelen. Als mama klaar is met voeden gaan we samen aan tafel wat drinken. Ze zijn gewoon hun duidelijkheid en veiligheid even kwijt. Als ze de vragen Wie , Wat, Waar, Wanneer en Hoe beantwoord krijgen hebben ze meer duidelijkheid. Dus Wie mama, baby, 3 jarige en 1,5 jarige Wat we gaan de baby voeden Waar mama op de bank, 3 jarige in de keuken en 1,5 jarige ergens in de woonkamer Wanneer over 5 minuten (eventueel kookwekker zetten) Hoe mama gaat op de bank zitten om de baby te voeden, de baby eet het fijnst als het rustig is, dan duurt het ook minder lang voordat we wat kunnen drinken. 3 jarige gaat in de keuken aan tafel zitten met papier en kleurpotloden, jij gaat een tekening maken voor op de deur. 1,5 jarige jij gaat even en de woonkamer zitten met blokken spelen, je gaat oefenen in een hoge stapel maken zodat jij mij na het drinken kunt laten zien hoe hoog jij een toren kunt bouwen.
Ik sluit me aan bij de anderen: dit is gewoon een heftige tijd voor jullie allemaal. Zowel voor de kinderen als voor jouzelf. En hoe vermoeider jij bent, hoe 'vervelender' de kinderen. Deels omdat ze dan ook echt minder leuk doen (inderdaad: negatieve aandacht is beter dan geen aandacht) en deels omdat jij als je moe bent gewoon minder kunt hebben. Dus die twee versterken elkaar. Aan de ene kant zul je gewoon even door deze lastige periode heen moeten. Beetje doorbikkelen totdat het weer beter wordt. (Het wordt ècht weer beter!) Maar aan de andere kant moet je ook gewoon goed voor jezelf zorgen, om te voorkomen dat je te ver oververmoeid raakt. Doorbikkelen terwijl je wel jouw grenzen bewaakt. Geef dus aan bij je man en anderen in je omgeving hoe zwaar het je valt. En vraag hulp! Ik voel mezelf makkelijk bezwaard als ik om hulp moet vragen. Zeker na zo'n verhuizing, waarbij mensen vaak al veel bijgesprongen zijn. Ik weet niet of jij dat ook hebt? Maar omdat veel mensen (vooral vrouwen) dat gevoel vaak hebben, toch nog een keer extra: Vraag gewoon om hulp. Echt doen! Als jouw zus / dochter / vriendin / buurvrouw whatever vast dreigt te lopen, heb je denk ik ook liever dat ze het op tijd aangeeft dan dat ze doormoddert en misschien ergen in de knel komt. Dan zou je ook zeggen "Had nu maar eerder..." Dat geldt vast ook voor de mensen in jouw omgeving. Dus ook al voel jij je bezwaard en denk je dat het niet kan: toch je hart luchten bij enkele mensen! Sterkte de komende tijd!
Ja, super bedankt voor JOU reactie! Dit doet me de ogen weer (voor even ) openen! Ik zit er idd behoorlijk doorheen, afgelopen half jaar ging niet helemaal zoals het moest en veel stress etc. Het feit dat ik me lichamelijk nog niet top voel en t nu ook direct herfstweer is maken het ook niet makkelijker. Hoewel oudste zich prima vermaken in de regen. We gaan a la minute op zoek naar een dubbele wagen inclusief regenhoes etc zodat ik ook echt lekker de buitenlucht in kan gaan, inclusief de jongste telg. Zonder ik direct iemand hoef te tillen... Zo kunnen de oudste 1/2 hun energie kwijt. (Hoewel ze gewoon echt niet rustig filmpje kunnen kijken helaas... ook niet na bijv. 2 uur in t bos Hoe dan ook, super bedankt voor je positieve reactie. Ik herken mezelf zeker in jou verhaal! X
Haha Ik bedoelde er mee.... Heb je noooit een kind van een ander meegemaakt die zich echt als “rotkind” voordeed? Geen enkel kind en of mens is perfect toch? Ik had altijd grote mond over bijv. Kinderen van een kennis, die echt altijd dwars waren en grote mond en alles maar mochten en voor elkaar deden etc. En ik zweerde dat mijn kinderen noooit zo zouden zijn/worden. En zie nu....
Dankjewel!!! Tuurlijk hou ik van al Mn kids! En ik weet bijna zeker dat de meeste moeders hun kinderen wel eens een x een rotjonk vinden... Alleen zal dat nooit hardop gezegd worden, omdat dat niet “kan” en of hoort. Betekend niet dat het ook altijd daadwerkelijk ook zo is
Die duowagen gaat je zo v eel.plezier opleveren! Zo ideaal: kinderen in de wagen en jij kunt lekker doorlopen zonder meltdowns, ontsnappingen en kind aan je lijf
Ik wil jullie allen iig bedanken voor alle reacties! Dan is het forum toch wel super fijn als je je even “naar” voelt! Ik of wij gaan er mee aan de slag!
Haha ja! We hebben nu een dubbele buggy, maar kan dus geen baby in. En gezien ik Mn lichaam nog even zo min mogelijk wil belasten lijkt een wagen me momenteel beter dan baby dragen... Dat doe ik over poosje wel... dat is zo fijn!