Hallo dames. Ik mis het praten over de bevalling merk ik. In deze tijden is er alleen een kort telefonische terugkoppeling vanuit de verloskundige waarin de bevalling besproken wordt. Verder hebben wij geen visite. Dus met een kop thee op de bank met vriendinnen alles doorlopen is veranderd in een app-je waarin de bevalling is beschreven. Ondanks dat ik een fijne bevalling heb gehad merk ik dat voor de 'verwerking' erover praten erg fijn is. Is dit voor jullie herkenbaar? Daarom dit topic. Nog steeds in geschreven woord maar wel een mogelijkheid de bevalling uit de doeken te doen.
Mijn 3e bevalling: 11-04 Mijn man en ik zijn die avond wat jolig. Grappen dat deze zwangerschap of gratis geboortekaartjes zal opleveren (mocht ik 12-04 bevallen) of langer verlof (bevallen na 12-04) Die avond breken 23:30 uur spontaan mijn vliezen in bed. Gelukkig was ik wakker en kon ik snel een handdoek pakken voor de grote golf vruchtwater. Ik heb mijn man ingelicht en ga proberen nog te slapen. Soms wordt ik wakker van een lichte wee, maar die zijn zeer mild. Rond 4 uur stel ik voor dat onze dochter in ons bed gaat slapen. Omdat wij op zolder slapen mag ik daar niet bevallen. Op de kamer van onze dochter staat voor de bevalling een extra hoog-laag bed. Man en dochter dus op zolder in bed en ik op de kinderkamer. Ik zou graag bevallen voor de kinderen wakker zijn dus ik duik om 5:00 uur onder de douche. Kijken of hierdoor de weeen doorzetten. En dat doen ze! Van 1 a 2 milde weeen in een uur ga ik naar een complete weeenstorm. Al snel weeen van 30 sec maar met tussenpozen van maximaal 1 minuut. Om 6:15 uur belt mijn man de vk. Deze komt eraan. We beslissen voor de zekerheid toch maar back-up voor de kinderen te bellen. Hebben we liever niet ivm de corona. Maar het risico dat ze wakker worden terwijl ik nog niet 'klaar' ben wordt steeds groter. 6:30 uur is de verloskundige er. Ik sta nog steeds onder de douche. Geen rust meer tussen de weeen. Kraamzorg wordt gebeld en mijn man gaat de kinderen wakker maken en aankleden. 6:55 uur wil ik direct onder de douche uit. Gevoel zegt mij dat ik bijna moet persen. 7:00 uur op de kinderkamer ga ik op de rand van het bed zetten en krijg direct persdrang. Ik vraag mijn man te roepen aan de vk. Deze is net bezig met onze zoon in kleding te hijsen. Met pyjama nog half aan wordt hij beneden op de bank naast zijn zus voor de tv gezet met een krentenbol. 7:05 uur komt mijn man de kamer binnen rennen en helpt mij mijn benen op het bed te krijgen. 7:10 uur komt onze baby ter wereld. In mijn bevalplan staat dat ik wil kijken als het hoofdje staat en haar zelf aanpakken. Echter op dat moment wil ik niet. Gelukkig maakt mijn man foto's zodat ik later toch kan terug kijken. Placenta wordt de volgende wee geboren. Wij zijn helemaal gelukkig en overweldigd dat we niet direct naar het geslacht willen kijken. Even bijkomen en genieten. Na 5 min zien we dat wij een dochter hebben gekregen en gaat de deurbel. Opa om de kinderen op te halen en de kraamzorg om te assisteren bij de bevalling. Beide te laat haha. Ik wordt wat toonbaar gemaakt zodat de kinderen kunnen komen kijken alvorens ze mee gaan met opa om daar te ontbijten. Zoals beloofd vertellen wij onze kinderen als allereerste of ze een broertje of zusje hebben gekregen. Wat zijn ze trots! Opa mag op afstand ook even kijken. Daarna vertrekken ze zodat wij kunnen bijkomen. Kleine drinkt direct aan de borst (terwijl ik 2 hechtingen krijg) Wat hebben wij toch een geluk met onze 3 gezonde kindjes en 3 goede bevallingen achter de rug! Ik ben benieuwd naar jullie verhalen.
Ik mis het delen van de bevalling ook. Via de telefoon ofzo is het toch echt anders hé.. 17-4 (40/6) Onze baby zit nog steeds binnen en ik begin het wel zat te worden. Ik heb een afspraak bij de vk en we gaan kijken of strippen een optie is. Als ze voelt komt ze tot de conclusie 1cm en iets verstreken. Echt strippen lukt niet dus ze masseert de boel wat. Wie weet doet het wat... In de namiddag krijg ik wat krampen maar niks serieus. In de avond lijken ze toch wel regelmatig te komen. Iedere drie minuten een wee van zo’n 40 seconden. We wachten af en rond half elf bellen we toch maar even de vk of ze even kan komen kijken. Ze is er rond 23.00 maar alles voelt nog hetzelfde als s middags. Conclusie, voorweeen. Hierna gaan we maar op bed om te kijken of we wat slaap kunnen pakken. 1.15 wordt ik wakker van beenweeen en buikweeen. M zou dit het dan zijn? Na het voorval eerder die avond durf ik niks meer hopen. Om 2.15 ga ik maar uit bed omdat het toch wel ergens op begint te lijken. Eenmaal beneden de tv aan ter afleiding. En maar rondjes lopen door de keuken want die beenweeen zijn toch echt niet zo grappig meer. Om 2.30 ga ik op de wc zitten en merk dat ik dat de fijnste houding vind. Dan kan ik over mijN benen wrijven (helpt iets tegen de beenweeen) en tegelijk de weeen wegzuchten. Om 2.57 bel ik mijn man uit bed, hij moet uit bed komen, ik weet niet wat hij moet doen maar hij moet komen! Ik hoor dat hij boven besluit dat hij zich eerst nog wel even rustig kan opfrissen en aankleden dus bel ik zelf de vk maar. Terwijl ik het nummer intoets breken mijn vliezen en krijg ik direct pers drang. Dit kan toch niet zo snel?! Ik vertel de vk dat de vliezen gebroken zijn, o en hij komt ook al! Net op dat moment komt mijn man beneden en hoort hij mij vertellen dat de baby al komt. Hij schrikt zich lam. De vk gaat op luidspreker, en ik voel dat het hoofdje al staat. Mijn man trekt me snel van de wc en in de volgende perswee wordt T. Geboren en opgevangen door mijn man. Dit is om 3.11. Ik ga weer op de wc zitten en daar wordt de placenta geboren. 10 minuten later komt de verloskundige ons huis binnen gelopen...
Mooie verhalen van jullie allebei!! @Dagda Wat fijn mooi dat jullie kinderen de baby als eerste konden zien, zo'n magisch moment! @Maritiem wat een stoer verhaal, bijna in je eentje op de wc bevallen! Ik snap heel goed dat je het mist om je bevallingsverhaal aan iedereen te vertellen. Dat is ook een belangrijk onderdeel van de verwerking én je bent ook gewoon trots toch? Ik lees graag bevallingsverhalen dus iedereen die het prettig vind om ze hier te delen: ga je gang!
19/08/2019... Mooie datum, eerste schooldag en 38+6 zwanger. Begin het zat te worden, en hoop stiekem dat de bevalling begint voordat ik het écht zat ben. Positief afsluiten enzo. Ik kom uit bed met krampen. Wel wat heftiger dan de dagelijkse kwaaltjes eigenlijk. Ach ja, hoort erbij. Zodra ik de kinderen naar school heb gebracht, is het ook weer weg. De rest van de dag gebeurt er niets. Stom, want hoe mooi zou het zijn als...? Mijn man en ik besluiten ‘s avonds laat te gaan wandelen. Wat een opgave is dat toch met zo’n enorme buik en in deze warmte. Iedere honderdvijftig...honderd...vijftig... meter moet ik wel blijven staan omdat m’n buik verkrampt. Hoge krampen. Zegt niks dus. Half twaalf gaan we naar bed. Gezeur in m’n buik houdt aan. Maar blijft hoog zitten, dit is dus maar voorwerk... 20/08/2019 Ik kan de slaap niet vatten. Dat gerommel in m’n buik is oncomfortabel. M’n man doet dus ook geen oog dicht, de arme schat. Tegen 2:00 krijg ik last van m’n rug door het gewoel. Stom. Ik ga dus maar even onder de douche staan. Na een kwartiertje is het wel weer mooi geweest. Dit gaat niet meer afzakken. Het zal toch niet hè? Zou het dan toch...? Ik ga naast het bed staan en vang staand wat krampen op. “Schat, ga maar koffie halen. Zou maar zo kunnen dat dit toch gaat doorzetten”... Manlief haalt koffie, laptop met playlist en kaarsjes. Lekker. Om half drie strijken we samen op bed neer. Ik voel een klap paniek over me heen komen........de welbekende achtcentimeterpaniek. Die herken ik direct. “Geen zorgen lieverd ik ben niet bang. Gaat goed.” Ik relativeer het gevoel tegen m’n man. Het is immers best spannend, zo met z’n tweetjes, ook voor hem. Hoe goed voorbereid we ook zijn. Één wee, twee wee, persdrang. Ik geef m’n lichaam de ruimte en voel een druk opbouwen. Pauze. Wee. Toe maar... M’n vliezen knallen en ik voel de baby zakken. Wee. Hoofdje. Oh, zo voelt het dus als het hoofdje staat! Wat gaaf!! Daar is z’n koppie... De playlist laat de laatste tonen van Bach horen en gaat over naar Christina Perri. Een laatste wee. Daar glibbert I.riah de wereld in. Wat een schreeuw!! Welkom lief jongetje... Het is 2:46. Binnen vijf minuten staat de hele slaapkamer vol met broers en zussen. Tranen, enthousiasme, ontroering, verbazing... Met ons mannetje op mijn borst komen we tot rust. Na een goed uur vind ik dat de placenta er nu toch maar uit moet, duurt best lang immers. Mijn man neemt ons regenboogje over en ik masseer ‘m naar buiten. Ziet er prima uit, voelt schoon. Nadat de navelstreng helemaal is uitgeklopt, navelen we hem lang af met een klemmetje. Papa mag knippen. De rust keert weder en de kinderen zijn inmiddels terug naar bed. Wij niet, zo gaat dus nu eenmaal na een bevalling. Hyperdepiep hè. Om half zes zitten we aan een bord patat met mayonaise en mozzarellasticks. Voor Netflix. Potverdikke wat is dát lekker zeg, na maandenlang zuurbrand! Wekkertje gaat en kindjes worden schoolklaar gemaakt. Traktatie mee, wat zijn ze enthousiast! Om 9:00 bellen we de verloskundige maar even. “Iemand zin in koffie? We willen wel even pronken met onze knappe zoon!” Om 10:00 zijn ze er. Tja, waar kunnen ze mee helpen? Niets eigenlijk, alles is goed gegaan. Alleen even opnieuw afnavelen, want ik heb geen kocher en wil graag een cordring gebruiken ipv een navelklem. Zo gezegd zo gedaan. M’n dochter van 11, die nog niet naar school hoeft vandaag, mag deze tweede keer knippen. Ze is ontroerd... Wat een avontuur. Wat een sereniteit. Wat een gevoel van power. By far de mooiste ervaring van ons leven...
Ik kende jouw verhaal al maar blijf het zó mooi vinden!! Kan er echt ontroerd van raken zo mooi! Stiekem zou ik dat ook best willen bij een derde, maar daar is mijn man echt teveel stress-kip voor!
3 weken geleden bevallen van mijn eerste kindje dus ik heb geen vergelijkingsmateriaal maar ik mis het ook heel erg. Ik praat er er graag over omdat het zo'n bizar maar mooi moment was in ons leven!
Dit is mijn verhaal! Vrijdag 3 april rond 22.30 dacht ik wat vruchtwater te verliezen. Steeds kleine beetjes, maar ik dacht dat het ook gewoon urine kon zijn en omdat ik niet zo bellerig ben heb ik besloten om tot de volgende dag te wachten met bellen van de verloskundige. Zaterdag rond 5.00 werd ik wakker omdat ik moest plassen en om 5.20 begon de eerste wee! Nog even aangekeken maar een uur later kwamen ze echt regelmatig en steeds sneller. Verloskundige gebeld en mijn man maar wakker gemaakt want die sliep door alles heen. Rond 9.00 kwamen we in het ziekenhuis aan en werd ik gelijk aan de ctg gelegd. Er werden kweken afgenomen en voor de zekerheid werd er een infuus geplaatst. Rond 9.30 bleek ik al 3 cm ontsluiting te hebben en zei ik tegen mijn man dat ze voor 13.00 geboren zou worden. Ik wilde nog erg graag even douchen dus hup onder de douche. Tijdens het douchen worden de buikweeën steeds erger en komen ze sneller. Om 11.00 vroeg ik dan toch om pijnstilling. Na toucheren bleek ik al 7 cm te hebben. De pijnstilling die ik kreeg heb ik 3x gebruikt, ik was te geconcentreerd op de weeën om het te gebruiken. Rond 12.00 had ik volledige ontsluiting met nog een randje aan de rechterkant. Of ik even op mijn zij wilde liggen, direct weer terug gedraaid omdat ik een enorme druk van onder voelde. Randje weg en ik mocht persen. Wat een enorme oerkracht is dat zeg! Doordat ik vanwege corona en de vroeggeboorte geen tijd had om een zwangerschapscursus te doen wist ik niet wat ik moest doen. Gelukkig waren de verloskundige en verpleegkundige ontzettend lief en hebben mij er goed doorheen gesleept. Rond 12.45 was ik nog aan het persen maar kreeg haar er gewoon niet uit. Ik riep nog: ik kan dit niet hoor. Toen wilde ze gaan uitleggen wat het volgende plan was, namelijk inknippen. Daar reageerde ik op met: ik hoef het niet te weten doe het maar gewoon. En man man man wat was ik blij met die knip. Want de volgende perswee werd ze geboren! Ik mocht haar zelf aanpakken en op mijn borst leggen. Omdat ze zo vroeg geboren werd kwam de kinderarts gelijk binnen om te kijken hoe ze eraan toe was. Ik weet nog dat ze zei: o dat is een flinke, laat maar heel even liggen. Daar ben ik haar heel dankbaar voor! Zo heeft ze toch nog even 15 minuutjes bij mij gelegen voor ze werd meegenomen om onderzocht te worden. Ik heb nog nooit zoiets moois meegemaakt en praat er dan ook graag over. De laatste 2 cm ontsluiting vond ik heel naar, de rest was appeltje eitje.
Wat een mooi verhaal! Gefeliciteerd met jullie dochter! Gek hoe snel het allemaal kan gaan hè! Zo deelde ik een jaar geleden nog PCOS tips met je en kijk nu eens... Wel spannend zeg zo vroeg! Raak toch wel lichtelijk in paniek bij de gedachte dat ze over 10 dagen er al zou zijn. Maar aan de andere kant kan ik ook niet wachten haha.
Nou hoe gek kan het lopen hé? Het gekke is dat ik en mijn man helemaal geen stress hadden toen de bevalling begon, ook erna niet. Op de een of andere manier vonden we het niet heel spannend en waren we er heel relaxed onder, ik denk dat die rust ook wel op Lotte heeft ingewerkt. Het is ook een heel relaxed kind (tot nu toe) Ik snap dat je niet kan wachten! Mocht jouw dochter ook te vroeg komen dan is de kans dat het helemaal goed komt echt heel, heel erg groot! Ze zijn heel kundig met kleine baby's!
Gelukkig! En heerlijk zo'n relaxed kind. Leuke naam Lotte! Wij hebben nog geen naam... Moet nu toch maar eens gaan komen hihi. En idd ondanks dat ik zat dingen heb die ik nog graag voor de bevalling wil doen, is het geen halszaak. Als ze wel vroeg komt, dan komt dat ook wel weer goed. hopelijk kan ik binnen twee maanden ons beval verhaal hier schrijven!
Mooie verhalen! Ik hou ervan om ze te lezen. Misschien ook omdat het voor mij nu ook dichtbij gaat komen. Ik weet nog wel van de eerste dat ik ook zo onder de indruk was van hoe het allemaal gegaan was dat ik het ook tegen iedereen wilde vertellen. Ook gewoon over het inknippen en dergelijke tegen kraamvisite. Achteraf denk ik dat dat voor sommige mensen misschien een beetje raar was haha. Maar het voelt dan echt alsof je de enige bent op de wereld die zoiets meegemaakt heeft.
Leuk topic! Mijn verhaal; Op zaterdag 28/12 werd thuis een poging tot strippen gedaan. Ik was toen al 41+1 en er wel een beetje klaar mee.. Maar het lukte niet: alles zat nog helemaal dicht. Balen. We hadden wel al afgesproken dat we uiterlijk maandag wilden inleiden, ik voelde me er niet goed bij om nog langer te lopen. Zondagmiddag werden we in het ziekenhuis verwacht. Ik kreeg een ballon en we lagen lekker op een kamer met beiden eigen bed. Ik heb het WK darten gekeken Maandag om 6.30 gingen ze kijken of de ballon goed z’n werk had gedaan, anders zou hij opnieuw gevuld worden. Ik had niks gevoeld en hij was er ook niet uit, dus ik dacht dat er niks gebeurd was, maar: 3 cm ontsluiting! Door naar de verloskamer. Na een uur de weeën opwekkers aan. Dat had effect. Een weeënstorm, ongelooflijk. Ik zei van tevoren geen ruggenprik te willen. Maar daar ben ik van teruggekomen. De vk zei ook: je weet van tevoren ook niet hoe het gaat voelen of wat er gaat gebeuren. Ik was na 4 uur weeenstorm 1 cm ontsluiting verder. Dat ging ik niet volhouden. De vk zei wel dat de anesthesist in een operatie zou kunnen zitten en dat het dan dus even zou kunnen duren maar we hadden geluk; een half uur later zat de ruggenprik erin. Ik kreeg een wee toen ze ging prikken maar gelukkig was het een prettige houding waarin ik stil moest blijven zitten. Door de ruggenprik kon ik ontspannen en met mijn man praten. 2 uur later werd ik weer gecontroleerd, goed nieuws: 10 cm ontsluiting!! Yes. Onze zoon was alleen nog niet voldoende ingedaald. Omdat zijn hartslag goed was en het verder prima ging mochten we wachten of de weeën hun werk zouden doen. Gelukkig was dit zo. Om 17.00 mocht ik beginnen met persen en om 17.50 is onze zoon geboren. De placenta kwam ook zonder problemen gelukkig. Ik kreeg een paar hechtingen. Ik wilde net tegen mijn man zeggen dat ik nog niet echt gehuild had, toen onze zoon goed aanhapte. Daar waren de tranen Toen ik opstond om te proberen te douchen ging ik bijna van m’n stokje. Toch iets teveel bloed verloren. Ik werd gewassen dus toch een beetje fris gevoel gelukkig. Ik grap wel eens dat hij zonder de inleiding nog steeds in mijn buik zou hebben gezeten haha.
Om je vraag te beantwoorden. Ik ben er nu ik nog 3 weken verlof heb achter dat ik best verdrietig ben dat de kraamperiode zo is gelopen en ook het over alles praten inderdaad best mis. Ik heb geen partner om erover te praten alleen mijn moeder die erbij was. Mijn kindje is in het 1e weekend van de crisis geboren. Die zondag nog 1 stel op visite gehad en toen mocht het niet meer. Eerst zo een 5 weken thuis geweest omdat de kleine niet naar buiten mocht door verkoudheid, dus sowieso weinig aanspraak. Nu is bijna iedereen een beetje vergeten dat er een kindje is en het grootste deel van de familie valt in de risico groep dus verwacht ook nog weinig bezoekjes. Heb zelfs niet echt het gevoel dat ik bevallen ben (in de zin van kraamperiode, de bevalling zelf is niet echt uit te vlakken). Mijn bevalling was een beetje onverwacht. Had gedacht nog wel een week te blijven zitten. Maar ik kreeg die week (38 weken) steeds meer last va hoest. Donderdag op vrijdag nacht opeens een hoestbui die niet over wilde gaan. Na anderhalf uur (+/-3:00h)wilde ik naar beneden gaan omdat ik mn kindje niet wakker wilde maken en hi6est inhouden erg lastig is. Toen werden de krampen in de buik en rug opeens vrij sterk en gelijk richting 5 a 6 min. Maar net voor het uur ging het richting 8 min en varieerde steeds tussen 5 en 8, werd wel heftiger. Heel erg geconcentreerd op het wegpuffen. Wilde niemand wakker bellen als het oefenweeen zouden zijn, want niemand had het nu verwacht gezien de eerste ook niet te vroeg was en er geen tekenen waren. Ondertussen iedere keer dat ik op de klok keek begon ik me meer zorgen te maken dat ze echt niet weg gingen en ik dacht alleen "ik wil nu nog niet bevallen, ben er nog niet klaar voor". Met moeite tot 7 uur gewacht om te bellen. Ouders kwamen, verloskundige om 8 uur. Nog tot 11 uur wachten, ze dacht dat het misschien niet de echte bevalling was. Ik verging steeds meer van de pijn (ik voelde namelijk de lichte schoppen van de baby al niet, waardoor ik vaak dacht dat er geen leven was tijdens de zwangerschap, alleen de ik trap je blauw wel ) en om 11 uur vond ze dat er toch te weinig ontsluiting was voor de heftigheid en termijn van weeën en moest ik naar het ziekenhuis. Dit wilde ik ook zelf, want ik kon ze al niet meer opvangen zonder het bedeind fijn te knijpen en hoe graag ik ook thuis wilde bevallen ik zag het niet meer gebeuren zonder pijnstilling na mijn vorige ervaring met bevallen. Om 12 uur in het ziekenhuis. Allerlei vragen mbt corona, risico laag bevonden dus gewoon mogen bevallen. Heerlijk toen ik eindelijk op jet knopje van de verdoving kon drukken. Toen de verdoving niet meer hielp duurde het nog even voor er weer mensen op de kamer waren en ik echt mocht persen. Al deed ik dat ondertussen toch al een tijdje. (Ophouden doet namelijk vreselijk zeer en daar had ik een beetje een trauma van de 1e keer toen ook iedereen weg was en ik persdrang kreeg). De kleine besloot nog even met zn schouders vast te blijven zitten en ik raakte bijna in paniek. Gelukkig kwam het snel goed. Om 14:30 besloot de kleine dat ie moest komen. 12 dagen te vroeg. Niet erg, maar onverwacht wel een beetje. Die avond vond ik het proefkaartje in de bus en heb ik tot de aangifte getwijfeld of ik de gegeven naam of die van het proefkaartje zou moeten geven..haha...ik was nog niet klaar voor de bevalling en had dus nog niet de naam echt besloten.
Leuk topic. Ik herken het wel. Mijn 2e bevalling was zo relaxt. Ik leefde in mijn eigen bubbel en had volledige controle en vertrouwen in mijn lichaam. Zo anders dan bij de eerste. Bij de eerste had ik pijnbestrijding, pethidine prik. Mega stoned en mis een heel stuk van de film. Dat wilde ik dit keer anders. 12 juli 00.30 Ik lig op bed en voel her en der wat krampjes, harde buiken. Rond 03.00 komt mijn man thuis van het werk en de krampen zijn er nog steeds. Ik besluit om maar beneden te gaan liggen, zodat mijn man normaal kan slapen na een dag werken. Echt slapen gaat mij toch niet meer lukken. Tegen 08.30 besluit ik even onder de douche te gaan. Hopelijk zet het door! Tijdens het douchen merk ik op dat er water naar beneden stroomt. Urine, douchewater of toch vruchtwater? Toch maar even wat opgevangen en de VK gebeld. Ze kwam even kijken en inderdaad vruchtwater. Top! Binnen 24u hebben we er nog een kindje bij... De voorweeen zijn prima te doen. Ik ruim een beetje op, loop wat heen en weer. Rond 12.00 haalt mijn schoonmoeder de oudste op en besluit ik weer te gaan douchen. Na het douchen had ik nergens meer last van, dan maar even proberen te slapen. Rond 17.00 ineens uit het niets weeën. En dit keer echte weeën! Tegen 17.30 kwam de VK even controleren hoeveel ontsluiting er was. Hmm, nog maar 1 cm! De VK zou rond 21.00 weer langskomen. Om 19.15 was ik er helemaal klaar mee. De weeën werden steeds heftiger. Mijn moeder was bij elke wee aan het duwen bij mijn onderrug. Mijn man kreeg de opdracht om weer de VK te bellen. Ik wilde een ruggenprik, wel NU! We mochten naar het ziekenhuis van de VK. Ik moest sowieso in het ziekenhuis bevallen vanwege een medische indicatie. Rond 19.45 was ik geïnstalleerd op bed. Nog maar 4 cm zei de VK. CTG om mijn buik, want voordat ik een ruggenprik kreeg moet ik eerst een half uur die rot band op mijn buik. Vreselijk met weeën, maar de weeën waren gewoon niet meer te doen. Er zat amper rust tussen. Ondertussen had ik mijn man en moeder in een hoek gezet, want wilde niemand om me heen. Ik zat volledig in mijn eigen bubbel. Om 20.10 roep ik dat ik volgens mij moet poepen. Nou, zegt de VK. Je mag persen. Je hebt 10 cm ontsluiting, dus geen ruggenprik meer! Ik hoor mijn moeder zeggen, wat? Nu al dat is snel. Na 12 minuten persen is hij om 20.22 geboren. Het persen had nog wat sneller gekund, maar hield het zelf tegen. Ik vond het lastig om me helemaal over te geven op dit stuk, terwijl dit met de weeën prima lukte. Echt een bevalling uit het boekje.
Wat een fijn topic, mooi om jullie verhalen te lezen. Ontroerend ook! In september ben ik uitgerekend van onze eerste, en probeer me een beeld te vormen van bevallen en alles wat er aan vooraf gaat. Jullie verhalen geven zo'n goed beeld. Ik kan me verder goed voorstellen, dat jullie het live praten over de bevalling zo missen in deze gekke tijd. Ik had er nooit over nagedacht, maar zo logisch dat een bevalling ook verwerkt moet worden!