Nadat we in januari een miskraam hebben gehad en weer HG, hadden we besloten dat het goed zo is met zn tweetjes. Die ontzettende misselijkheid kon ik niet meer aan. Nu paar maanden later twijfel ik zo! Ergens wil ik het nog graag maar oh wat ben ik bang om weer zo ziek te zijn(heb het helaas al meerdere keren meegemaakt ). Partner durft het ook niet goed aan! Soms ben ik zo intens verdrietig dat ik door hg nooit mama zal worden...
HG is afschuwelijk. De kans dat je het opnieuw krijgt is heel groot. Ik kan me voorstellen dat je de keuze maakt om niet voor een kindje te gaan. Mocht je het toch willen, kun je misschien met een arts een behandelplan maken hoe je erdoorheen gaat komen? Misschien geeft het je wat rust als je weet dat je bepaalde medicatie mag gebruiken bijvoorbeeld, waarmee het misschien houdbaarder wordt. Of dat je weet als je belt dat t niet meer gaat, dat je meteen bij het ziekenhuis terecht kan. misschien ook een stukje psychologische begeleiding, dat kan ook heel erg fijn zijn. En het kan ook zomaar zijn dat je hg na zoveel weken minder word? Ik weet natuurlijk niet of je bij een eerdere zwangerschap lang last er van hebt gehad, hoe ver je een zwangerschap hebt uitgedragen. Sterkte met je keuze!
Hier geven ze helaas niet snel medicatie. Moest het maar doen met emesafene. Heb ook al eens primperan gehad, maar daar ga ik van hallucineren en nare gedachtes.
HG is een hel. Ik heb bij mijn tweede en derde zwangerschap ook HG gehad inclusief ziekenhuisopname. Bij onze zoon gebruikte ik vanaf 9 weken Zofran, dit hielp redelijk. Ik ben nu opnieuw zwanger maar heb (nog) nergens last van. Dus de kans bestaat ook dat het milder verloopt. Ben je al lid van de HG-groep op Facebook?
Wat verschrikkelijk zeg! Nee ben nog niet lid van zo'n groep. Eerlijk gezegd wil ik er ook niet teveel over lezen want dan ga ik me bijna al zo ziek voelen
Hier ook hg. Zofran is (Kreeg ik pas 2e trimester) de redding geweest hier. Ik ben een van de gelukkige die het tot de bevalling heeft want anders had het nu weg moeten zijn. Ik slik elke dag emesafeme en heb standaard zofran in huis liggen voor als het slecht gaat. Zo voorkom ik gelukkig weer een ziekenhuis opname. Van week 6 toen het begon bij mij tot week 10 (hierna heb ik de zofran gekregen en in week 12 ging het dus weer fout maar nu met zofran): 5x in het ziekenhuis gelegen voor infuus waarvan 1x een nacht en moest eigenlijk langer maar ik wilde zo graag naar huis. vreselijk! Ik ben 5 kilo afgevallen die weken en ben langzaam weer bijgekomen. Primperan deed bij mij bijna niks behalve dus op dat moment het kotsen stoppen Ik durf hierna ook echt geen zwangerschap meer aan maar ik had ook heel erg het gevoel "wat nou als het misgaat? Wat dan?" En dat heb ik nog steeds hoor. Zou ik het dan weer aandurven? Als je echt heel erg twijfelt is het altijd een optie om een ziekenhuis te zoeken wat je wel serieus neemt. Ik weet niet waar je woont? Maar mijn ziekenhuis neemt het dus wel echt heel serieus en willen echt wel een plan met je opstellen voor een eventueel volgende. Dat zei de gynaecoloog laatst nog tegen me. Ik zei dat ik het hierna niet meer aandurfde en hij zei dat ze dan een concreet plan zouden maken
Kijk eens op de website www.zehg.nl, daar kan je onder andere een voorbereidingsplan voor een zwangerschap vinden. Je kan eventueel je gynaecoloog contact laten opnemen met dr Painter uit het AMC om een goed voorbereidingsplan te maken. Via de stichting kan je in contact komen met haar. Dat zegt niet dat je hg voorkomt, maar het maakt het misschien dragelijk. Ons idee is om vanaf mei/juni/juli te proberen zwanger te worden. Omdat ik zo ziek ben geweest gaan we dat nu heel precies voorbereiden met oa huisarts, verloskundige, wijkzorg en de gynaecoloog. Na mijn eerste zwangerschap hebben we bij al die partijen aangegeven dat de zorg echt anders moet een volgende keer en gelukkig waren ze het daar mee eens. Dingen die wij nu op voorhand kunnen regelen zijn o.a: - via thuiszorg dagelijks 2l vocht - meteen emesafene (4stuks per dag), nieuwe onderzoeken tonen aan dat ook Zofran in 1e trimester veilig gebruikt kan worden. Dus indien nodig max. 24mg Zofran. Emesafene al in huis voor conceptie zodat bij eerste tekenen ingenomen kan worden - als de trap op niet meer lukt een thuiszorgbed in de woonkamer - via wmo huishoudelijke ondersteuning indien nodig - thuiszorg voor persoonlijke verzorging I dien nodig (3x per week douchen) - verloskundige komt 1x per week thuis hartje luisteren. 1x per 6 weken een echo - van ts voren afspraak bij mondhygiënist om kiezen te sealen en tanden te polijsten - datum voor keizersnee met ziekenhuis - als ik 4kg ben afgevallen sondevoeding of een piccpijn - respijtzorg voor partner (soort ontlasting van mantelzorgers, is in elke gemeente anders geregeld) - psychologische ondersteuning voor mij bij de klinisch psycholoog - psychologische ondersteuning voor mijn man bij de poh - mijn man heeft al een verkennend gesprek gehad met de arbo arts en als 40uur werken in die periode te veel is brengen ze zijn belastbaarheid terug naar bijvoorbeeld halve dagen Verder maken wij tzt een excel lijst met dingen waarmee mensen ons kunnen helpen. Vrienden en familie vonden dat de vorige keer heel fijn. Veel mensen willen helpen, maar het is niet handig als er 6 mensen op zaterdag zijn. Of als iedereen constant eten komt brengen, de vriezer is op den duur bil. Dus maken dan weef een soort kalender waarop men kan intekenen. Dan hoef je het bezoek niet heel erg te regelen (die dagen zet je op "rust"), en op andere dagen regelt iedereen zelf hoe of wat. Zo kwam een vriendin op maandag avond de handdoelenwas halen en die bracht haar man op woensdag dan schoon en gevouwen terug waarna hij een biertje dronk met mijn man. Dingen ie op de lijst stonden: - brengen van eten dat alleen opgewarmd hoeft te worden (geen kookgeurtjes in huis) - wasje draaien en opvouwen (soms namen mensen het mee, soms hing iemand een was uit of vouwde 'm juist op). - mijn man een avond "vrij" geven door voor mij te zorgen (had 24/7 toezicht nodig ivm in elkaar zakken) - planten in de tuin water geven - helpen met babykamer (wiegje in elkaar zetten, schilderen etc). - taxien naar het ziekenhuis - nesteldrangklusje (plinten afnemen, plafondlamp schoonmaken etc. Mijn broer kwam elke week op donderdag helpen met de ellende die ik dan weer had bedacht).
Hallo! Hier bij de eerste erge HG gehad. Ik kon helemaal niks. Lag alleen maar op bed. Idd een grote nachtmerrie. Wij twijfelde ook enorm of we het nog wel een keer aandurfde. Veel gepraat en ook met in het achterhoofd wat de arboarts ooit zei “9 maanden op een mensen leven is niet veel”. We hadden ons voorbereid op het ergste. Maar dat kwam niet.... Ik ben een paar keer misselijk geweest en gespuugd bij nr 2 maar dat was het. Merkte deze keer ook dat bepaalde dingen die misselijkheid uitlokte. Zo reageerde ik beter op zwangerschapsvitamine in de vorm van een capsule dan tablet. Het zegt niks hoor en je moet doen wat voor jou goed voelt. Maar weet dat het niet altijd zo hoeft te zijn. Wij willen nu voor een derde en de kans is er natuurlijk weer. Maar ik omarm die 9 maanden vreselijk voelen maar. Want aan het eind van die nare tunnel is daar je kindje.
Volgens verschillende studies is de kans zo'n 85% dat je bij een volgende zwangerschap weer hg krijgt. Daarbij wil ik geen zeur zijn, maar ik ben inmiddels bijna 10 maanden geleden bevallen en zit nog steeds dagelijks met de gevolgen van mijn zwangerschap. Zo is er ptss vastgesteld waar ik voor behandeld wordt, ben ik een kwart van mijn spiermassa kwijtgeraakt en heeft het een half jaar geduurd voordat ik weer normaal kon eten. Een aantal organen hebben permanente schade geleden door de zwangerschap, waardoor ik de rest van mijn leven op zal moeten letten. Ik ben sinds een week of 2 heel voorzichtig mijn uren aan het opbouwen. Ik sta al ruim anderhalf jaar ziekgemeld op mijn werk, heb een promotie gemist en de kans is groot dat ik nooit meer op mijn oude niveau zal functioneren. Tussen mijn 20e en 25e ben ik behandeld wegens een zeldzame vorm van kanker met meerdere chemokuren en bestraling en dat vond ik oprecht minder zwaar dan deze zwangerschap. Daar wist ik wat ik kon verwachten, werd ik serieus genomen en was er veel hulp en begrip. Jammer genoeg ben ik niet de enige die hg vergelijkt met chemo en tot de conclusie kom dat ik liever een jaar aan de chemotherapie zit dan zwanger ben. Het zegt niet dat TS ook zo lang last van zal hebben van de nasleep, maar er zijn veel vrouwen met hg die toch ook echt nog een jaar of langer last hebben van de gevolgen. En in alle eerlijkheid, als ik van te voren geweten had dat ik zo ziek zou worden had ik mijn kinderwens een andere vorm gegeven. Dan was ik me gaan richten op pleegzorg bijvoorbeeld. Ik houd ontzettend veel van onze dochter en ik heb nu zelfs een 2e zwangerschap over om haar een broertje of zusje te geven. Ja, als alles meezit heb je aan het eind van de rit een gezonde baby. Maar de vraag is of je daar je fysieke en mentale gezondheid voor op het spel wil zetten. Stellen dat het "maar" 9 maanden van je leven kost, terwijl HG je leven kan kosten vind ik wel erg kort door de bocht.
Beetje off topic, maar wat een goede tips en wat een goede en complete voorbereiding voor een eventuele volgende zwangerschap! Ik heb (goddank) zelf geen ervaring met HG maar ben het als vk wel tegen gekomen in mijn werk en weet daardoor een klein beetje hoe ontzettend heftig het is. Ik ga jouw lijstje onthouden om anderen tips te kunnen geven hoe dit aan te pakken. Ik hoop echt voor jou dat je bij het (helaas kleine) percentage zit dat er de volgende keer geen/minder last van heeft.
Ik heb geen chemotherapie gehad maar we krijgen natuurlijk wel medicijnen die je normaal krijgt tijdens chemotherapie. Dat geeft al aan hoe heftig het is! Ik vind het knap dat je er over nadenkt nog een keer zwanger te worden. Mocht je het echt niet willen kan je alsnog voor pleegzorg kiezen toch