Een week geleden werd na een super vlotte bevalling onze dochter M geboren. Met een apgar van 10, waren we binnen een paar uur weer thuis. Wat was ik gelukkig, na een best ververvelende bevalling van de eerste, kreeg ik deze bijna cadeau. Trots kon ik daarom vrij fit mijn bezoek ontvangen om M te showen. 's avonds hebben we ons heerlijk opgesloten in de slaapkamer en wat was het fijn. 'S nachts hoorde ik haar wat kreunen en ik probeerde haar aan te leggen, ze had immers al een paar keer goed bij mij gedronken. Dit wilde nu niet. Mijn gevoel zei, niet meer gaan slapen. Om 6 uur maakte ik mijn man wakker en vroeg of hij even wilde opletten, want ze was een beetje mopperig... Die ochtend kreeg ik bezoek van de verloskundige en zei nog tegen haar, ik vind dat ze zo snel ademt, maar dat was wel normaal met kleine baby's. Een half uur later ging ze in bad, bij het uitdoen van haar sokje huilde ze alsof de wereld verging. We hoopte dat ze in bad wel even zou ontspannen, echter gaf ze een hele rare reactie, het leek of ze even stopte met ademhalen. Haar snel gewassen en weer aangekleed om lekker bij te komen bij mama. Ze was wat bellen aan het blazen en de kraamhulp vond haar wat maskeren rond haar mond. Tempen dan maar, 38.1. hmm dorstkoorts? Flesje maken en op dat moment draaide haar ogen weg en raakte ik in paniek. De kraamhulp zag het ook en belde direct de verloskundige. Haar ademhaling was snel en je zag dat er wat was. De verloskundige belde het ziekenhuis en er zou een ambulance komen om ons op te halen. De mannen van de ambulance deden eerst nog wat controle's en de overdracht, voor mijn gevoel duurde dit uren. De hele straat was uitgelopen en de ambulance bracht ons op normale snelheid naar het ziekenhuis. Eenmaal aangekomen stond er een heel medisch team klaar en werd er infuus geprikt en kwam ze aan alle toeters en bellen te liggen. De uren die volgende waren slopend. Haar mooie roze huidje was helemaal wit geworden, ze kreeg verschrikkelijke stuipen en draaide met haar ogen. Alle aanrakingen waren haar te veel. We waren machteloos. 12 uur lang heeft ons meisje extreme pijn ervaren. Gelukkig werd er bij aankomst al een bacterie vermoed, dus voor de uitslag van het bloedonderzoek werd er al preventief antibiotica gegeven en dit was maar goed ook. De ontstekingwaarden in haar bloed waren extreem hoog en de artsen konden ons niet meer vertellen dan: Ze is heel erg ziek. Uiteindelijk heeft de verpleging mij naar een kraamsuite begeleid, omdat ik het niet meer aan kon. Mijn man heeft tot middernacht bij haar gestaan met zijn handen op haar hoofd en borst, om haar op die manier nog iets van troots te bieden. Hij huilde, ik heb hem nog nooit zien huilen. Na die 12 uur vechten is ze eindelijk in slaap gevallen. De volgende dag leek ze stabieler, maar de koorts was er nog. Er werd een punctie uit het ruggenmerg gedaan, dit wilde ze eigenlijk al eerder doen, maar M kon dit niet aan. Haar hartslag daalde zo dat de artsen besloten de punctie te annuleren. Gelukkig lukte deze punctie wel in een keer en we konden meteen al zien dat het vocht troebel was, foute boel dus. Na weer een hele dag te hebben gewaakt bij haar kwam de volgende dag de uitslag. Meningitis, hersenvliesontsteking door de streptokokken B bacterie. Er werd meteen gestart met antibiotica die deze bacterie het beste kan bestrijden. Daarnaast werd er een infuus via het been ingebracht (een lange lijn) om hier hopelijk drie weken antibiotica door te kunnen geven, deze sneuvelde helaas 's nachts maar het infuusje op haar hand zat er nog dus werd de antibiotica daardoor gegeven. De volgende dag ging ik met bed en al naar de afdeling, want ik was immers nog kraamvrouw. M werd op mijn blote borst gelegd en begon meteen naar mijn borst te zoeken, uiteindelijk heeft ze een beetje bij me gedronken en knapte ze vanaf die dag langzaam op. De hersenecho en een hartflimpje werden gedaan toen ze op mij lag, ik was op dat moment echt haar grootste troost, zo fijn om weer even wat voor haar te hebben kunnen betekenen. Er is ook nog een nieuwe lijn in haar arm geplaatst, die gelukkig wel goed zit (hoop zo dat deze nog 2 weken houdt). Nu 8 dagen later, ben ik gisterenavond met in mijn linkerhand een ballon en in mijn rechterhand een pak kolfflessen (want ik heb me suf gekolfd daar om nog wat te kunnen doen voor haar) naar huis gegaan. 24 uur nadat M werd geboren is ze in 12 uur tijd dood ziek geworden. We wisten niet of ze de nacht ging halen, zo ziek. In 12 uur tijd knapte ze ook weer wat op en lijkt ze nu na 8 dagen weer de oude. Gelukkig waren we er optijd bij en is de antibiotica aangeslagen. Tijdens het evaluatie gesprek met de arts bleek ook dat zij zich oprecht zorgde maakte of ze het wel ging redden en dat als we een uur later waren geweest het wel is echt mis had kunnen gaan. Ik ben mijn kraamhulp en moederinstinct daarom heel erg dankbaar. Ze is er nog en het gaat nu goed met haar. Wat voor schade de hersenvliesontsteking heeft aangericht zullen we op korte termijn niet weten, de één houdt er wel wat aan over en de ander niet. Ze moet nu nog 2 weken aan de antibiotica kuur in het ziekenhuis. Zoals ik eerder al schreef knapt ze gelukkig enorm op. Vandaag heeft ze twee keer aan de borst gedronken, dus ik ben heel trots. De antibiotica kuur is natuulijk ook geen pretje voor haar buikje en maakt alle goede bacterien ook dood. Ik hoop zo dat mijn borstvoeding haar nog een beetje goede "stoffen" overdraagt... Ik moest even mijn verhaal van me afschrijven, misschien kan ik via deze weg in contact komen met moeders die dit ook hebben mee gemaakt. Op dit moment voel ik me verscheurd en heb geen controle over mijn emoties. Als ik bij haar ben en als ik zie dat ze comfortabel is voel ik weer vlinders, maar als ik thuis kom kan ik er niet over praten. We hebben onze bekende op de hoogte gehouden via de app en onze ouders, broers en zussen zijn in het ziekenhuis even langs geweest. De bloemen, kaarten etc doen mij goed, maar ik heb geen behoefte aan bezoek of om er weer over te moeten praten. Misschien komt dit nog, maar ik wil nu even heel egoistisch zijn zorgen voor M en mijn andere dochter, die na een week logeren bij opa en oma morgen weer thuis komt. Ik hoop dat ik het beeld van die verschrikkelijke nacht en die angst snel een plekje kan geven, zodat ik weer verder kan met genieten van mijn gezin.. En lieve moeders, als je moedergevoel zegt dat er iets niet klopt is dit vaak ook zo!!!
Tjeeeeeezus meis, wat een verhaal! Geen ervaring hiermee, maar ik kon niet niet reageren. Er is geen goed of fout in hoe hier mee om te gaan, doe vooral waar jij je het beste bij voelt. Heel veel sterkte en een goed herstel gewenst!
Jee wat ontzettend heftig. Wens jullie veel sterkte, hopelijk een goed herstel voor jullie dochtertje.
Vreselijk wat moet je geschrokken zijn.. heb het met stokkende adem zitten lezen! Enorm fijn dat het weer beter gaat.. maar dit is zo heftig dat heeft tijd nodig om te verwerken.. en dan in je kraamweek pfff meid wens je heel veel sterkte en hopelijk is jullie dochter snel weer helemaal beter.
Wat enorm heftig zeg! En wat goed dat je je gevoel daarin gevolgd hebt. Blij te lezen dat het goed mag gaan met jullie kleine meid. Veel sterkte met dit te verwerken. Stuur je nog even een PB.
Ohh wat zullen jullie geschrokken zijn, verschrikkelijk! zo heftig en tegelijk ook zo knap gehandeld! Ik ben er ff stil van... ben wel blij dat je t deelt! Kan zelf nl elk moment bevallen en goed om weer ff te lezen hoe je kunt vertrouwen op moederinstinct... Alle goeds gewenst voor je hele gezin... hopelijk kunnen jullie deze achtbaan snel achter je laten en herstelt je meisje goed!! Veel sterkte!
Ach lieverd wat een verhaal! Wat knap dat je zo adequaat hebt gereageerd! En wat geweldig dat ze zo goed al is opgeknapt inmiddels - wat kan dat snel gaan! En ongelofelijk dat je dat dan allemaal als kraamvrouw meemaakt ook nog in het ziekenhuis. Dit wordt nog een zware tijd zo heen en weer naar het ziekenhuis. Neem alle hulp die je kunt, aan! Ik heb geen ervaring zo, maar mijn zoontje (1,5 jaar) is recent wel opgenomen geweest met een heftige ziekte (virus). Ook daar hadden we het eigenlijk eerst niet zo door, gelukkig zijn we gegaan anders had hij toch blijvende schade gehad. Dus ja, aan de bel trekken en hup naar de hap. Heel heel veel sterkte en goed dat je het van je af hebt geschreven!
Wat verschrikkelijk voor jullie! Als je evt opnieuw zwanger wordt is dit voorval heel belangrijk. Het zou kunnen dat jij drager bent van die bacterie en die hebt overgedragen. In je volgende zwangerschap moet daar over gedacht / op getest worden zodat je indien nodig medicatie kunt krijgen om dit een volgende keer te voorkomen. Je bent er waarschijnlijk totaal niet mee bezig en misschien is het je al verteld dus is dit geen nieuws, maar wou het je toch even meegeven. Voel je daar trouwens totaal niet schuldig over hoor, dat kon jij niet weten en meestal ook niet merken, er is jou niets te verwijten!
Vreselijk zeg, wat een schrik! Heel veel sterkte voor jullie en hopelijk komt jullie dappere meisje er weer helemaal bovenop!
Ik kon niet zomaar wegklikken. Wat een nachtmerrie zijn jullie doorheen gegaan! En wat ontzettend fijn dat het nu weer goed met haar gaat! Ik hoop ontzettend dat ze er niets aan overhoudt en dat jullie als gezin snel lekker met z’n viertjes kunnen genieten!
Jezus, ik ben er helemaal stil van. Maar wat super goed van je om het van je af te schrijven. Zoals hier al is gezegd is er geen goed en fout, jij doet dit op jou manier wat voor jou en jullie gezin goed voelt. Hopelijk knapt jullie kleine meid snel op en heeft ze er hier niks aan overgehouden. Heel veel sterkte en beterschap voor jullie dochter
Jemig wat heftig wat jullie meemaken! Super knap dat je zo goed je gevoel gevolgd hebt, maar dit alles is super traumatisch geweest dus sta ook niet vreemd te kijken als dit je over een paar maanden nog steeds in de weg zit. Is jullie huisarts hier van op de hoogte? En als je verder nog geen zin hebt in bezoek dan zou ik dat ook zeker niet doen. Je hebt een verdomd goede reden om je nu terug te trekken en alle aandacht uit te laten gaan naar je kinderen en het gezin. Daar kunnen mensen in jullie omgeving alleen maar begrip voor hebben, voel je daar absoluut niet rot over hoor. Ik heb geen ervaring met meningitis. Alleen bij mijn eerste zoontje in de kraamweek had hij een soort stuiptrekkingen en was hij op een gegeven moment echt niet meer wakker te krijgen, hij lag als een lappenpop in mijn armen. Toen moesten we weer terug naar het ziekenhuis. Uiteindelijk bleek het iets vrij onschuldigs te zijn dus het is echt totaal niet met jullie te vergelijken maar ik weet het nog goed dat ik het gewoon allemaal niet kon bevatten... mijn hoofd kon niet zo snel schakelen want de bevalling en het vasthouden van je kindje was al zo indrukwekkend, nieuw en groot... ineens was er even twijfel of hij wel gezond was of dat hij iets mankeerde en wat mankeerde hij dan precies? Was het iets levensbedreigend of onschuldig? Ik kon het allemaal niet registreren wat er gebeurde en daar heb ik nog best een tijd moeite mee gehad. Kan mij dus heel goed voorstellen dat het voor jou vreselijk moet zijn (geweest). Heel veel sterkte en hopelijk is jullie dochter weer snel helemaal beter.
Het klopt inderdaad. Ik blijk de bacterie bij me te dragen (1 op de 5 vrouwen draagt deze) en M is één op de 1000 babys die er ook ziek van is geworden. Had ik niet kunnen voorkomen helaas. Bij een eventuele volgende zwangerschap zou ik of de baby preventief antibiotica krijgen. Maar ik denk niet dat die er nog komt.
Bedankt voor het delen van je verhaal. Dat moet voor jullie ook verschrikkelijk zijn geweest Ik geloof idd dat dit je nog kan blijven achtervolgen. Ik ga ook zeker hulp zoeken hoor, het CB heeft me gebeld (ik in dikke tranen toen ik alles vertelde) en we hebben afgesproken elke week even te bellen. De huisarts krijgt waarschijnlijk een brief na onslag van M. Net met de achterburen gesproken en toen kon ik het wel heel rustig vertellen, terwijl ik op de terug weg in de auto weer aan het snikken was. Heb er totaal geen controle op, dat vind ik helemaal niet prettig. Hoort er een beetje bij denk ik. Gelukkig gaat het nu goed met haar!
Wat heftig zeg!! Wij hebben met ons 2e dochtertje ook iets dergelijks meegemaakt. Wel minder heftig dan bij jullie hoor. In grote lijnen is dit ons verhaal: Ons meisje is geboren met 40 weken en 3 dagen zwangerschap. Na de geboorte maakte ze een langzame start. Heel benauwd en kleurde maar heel moeilijk bij. De verloskundige besloot dat we naar het ziekenhuis moesten omdat ze te benauwd bleef en ook omdat ik toch gehecht moest worden en dat dat in het ziekenhuis wat comfortabeler is. Ze had namelijk haar handje naast haar hoofdje toen ze geboren werd. Ze was midden in de nacht geboren. 1.34 uur. In het ziekenhuis is ze helemaal nagekeken door de kinderarts en ik werd in de tussentijd gehecht. Ze kleurde ook wat beter bij en ademde beter. overigens heeft mijn man haar zelf naar het ziekenhuis mogen brengen met de verloskundige erachteraan. En voor mij werd een ambulance besteld. De kinderarts kon niet echt wat bijzonders vinden en als de situatie zo bleef was de verwachting dat we naar huis mochten als het ochtend werd. Maar dat liep allemaal anders. De volgende morgen werd ze nog 1 keer nagekeken. En toen bleek ze een onder temperatuur te hebben (teken van infectie werd me verteld) en haar spierspanning en reflexen waren niet goed. Ook over haar kleur waren ze niet tevreden. Terwijl ik juist heel opgelucht was dat ze in mijn ogen weer goed bijgekleurd was en het goed deed. in vergelijking met hoe ze was toen ze net geboren werd. Er werd bloed geprikt en ook nog bloeddruk gemeten e.d. Toen bleek ze verhoogde infectiewaarden in het bloed te hebben. Ze hebben toen een infuus geprikt met antibiotica en ze moest voor 3 dagen aan de antibiotica. En de eerste dag moest ze in de couveuse. En ik meen ook dat ze een sonde had. Om alles wat ze niet dronk op die manier binnen te laten krijgen. De couveuse stond gelukkig wel op mijn kamer. En ze mocht bij mij buidelen. Dat vond ik heel fijn want ik had haar nog bijna niet vast kunnen houden. De volgende dag bleken haar infectiewaarden nog meer verhoogd en moest ze een ab kuur van 7 dagen volgen. Ze was die dag ook erg naar. had ook veel last van slijm in haar maagje. Dat was tijdens de zwangerschap al te zien op de echo. toen hebben ze haar maagje gespoeld. ze was te moe en te beroerd om bij mij te drinken. Dus ik moest ook kolven en zij kreeg flesvoeding door de sonde. Na die dag is ze steeds een beetje opgeknapt en na een week mochten we gelukkig naar huis. Wat het geweest is en welke bacterie zijn we niet achter gekomen. Ze hebben het eigenlijk in de kiem kunnen smoren. Maar ze is er evengoed al beroerd genoeg van geweest. Later hebben ze ook gezegd dat we dankbaar mochten wezen dat we in het ziekenhuis zijn gekomen en dat ze daar er ook zo alert op zijn geweest. Als we thuis waren gebleven was het mogelijk heel anders afgelopen. En nu hebben we een vrolijke dochter van bijna 3 jaar. Maar nu nog na die tijd heb ik er nog moeite mee dat alles toen zo gelopen is. Bij ons kwam er later nog een staartje achteraan. want ze bleek slechthorend te zijn. (Is een erfelijk iets wat we toen nog niet wisten, dus dat staat los van die bacterie die ze gehad heeft) Uiteindelijk hebben we maar 4 dagen onbezorgd van ons meisje kunnen genieten toen bleek de gehoortest dus niet goed te zijn. En vervolgens was het iedere keer wat. Met 4 maanden kreeg ze haar hoortoestellen. Toen ze 4,5 maand was is mijn vader na 5 weken ziekenhuis overleden. Haar motorische ontwikkeling liep niet volgens het boekje. Nu heeft ze sinds een paar maanden een bril want ze ziet ook nog slecht. Nu moet ze sinds een week 1 oogje afplakken want ze heeft een lui oog. En deze week moet ze naar de kno arts want ze moet waarschijnlijk buisjes. Maar goed verder wil ik helemaal niet klagen. want ze is heel vrolijk en geniet van alles en ontwikkeld verder ook goed. Maar ik vind het zo jammer dat ik niet echt onbezorgd van haar genieten kon. iedere keer was er wel weer wat. Ik hoop van harte dat het met jullie meisje nu de goede kant op gaat. En heel goed dat je het van je af geschreven heb. Ik heb het gedaan en doe het nog steeds zoals nu. En als je niet praten wil met mensen schrijf het dan van je af in een dagboek of iets dergelijks. of bjivoorbeeld in briefvorm naar je nu nog kleine babydochter. Zodat ze later alles kan lezen wat zich toen heeft afgespeeld en je gevoelens van toen kan begrijpen. Dat heb ik namelijk ook gedaan. En het lucht toch op. Hoewel de angst en pijn van die momenten toch wel opgesloten blijven in een hoekje van mijn hart merk ik nog steeds. Mijn verhaal is natuurlijk niet te vergelijken met wat jullie doorgemaakt hebben. Maar het leek me toch goed om het te delen. want als wij er niet op tijd bij geweest waren was het misschien ook wel zo gelopen. Heel veel sterkte toegewenst!!
Ik kan dit berichtje niet aan mij voorbij laten gaan Ik wil je ontzettend veel sterkte en kracht wensen Denk maar goed aan je gezinnetje en zorg ook goed voor jezelf! Laat de rest maar even dat komt van zelf wel weer Liefs!
Wat heftig zeg @Indy89. Hopelijk een goed en snel herstel voor je dochter en denk ook aan jezelf. Wij hebben helaas ons dochtertje met 7 maanden verloren aan een hersenvliesontsteking. Het gaat zo ontzettend snel, opeens is je kindje doodziek Sterkte meis!