Hoi dames Ik val maar gelijk met de deur in huis. Jeetje wat vind ik het ouderschap zwaar. Ik heb 2 jongens van 2 en 4 en ik trek het soms gewoon even niet Is dit erg? Nee natuurlijk niet (tenminste dat hoop ik ) Maar moeders om mij heen laten me zo aan mezelf twijfelen of ik het allemaal wel goed goed doe. Mijn jongste is behoorlijk ondernemend , dit zeggen ze op de opvang ook. Mijn oudste lijkt met de dag brutaler te worden. Ik hou zielsveel van ze , met heel mijn hart. Maar als ze een dag hebben waar ze totaal niet luisteren en elkaar alleen maar slaan/treiteren enz... dan twijfel ik zo of ik wel een goeie moeder ben. Ik word hier zo onzeker van Iemand misschien tips ?? Bemoedigende woorden? Want het is soms net alsof je dat soort dingen niet mag voelen/benoemen als ik naar mijn omgeving kijk Moest het gewoon even kwijt
Pffff het is soms ook zwaar. Op die dagen dat ze elkaar niet kunnen uitstaan of elkaar de kop inslaan zijn ze hier vaak moe en ik zelf ook. Niks is goed en alles wordt strijd. Zet op zo’n moment zelf even een stapje terug, zet een film aan en ga met z’n allen op de bank hangen. Dan maar ff wat meer schermpjes, even rust is dan zo welkom. De oudste wil hier vaak even een één-op-één momentje. Zegt dan tegen de jongste dat ze weg moet en stil moet zijn. Hij wil niet alleen spelen maar met mij. Maar ik kan moeilijk een 2,5 jarige alleen op dr kamer laten spelen. Het blijven lastige situaties.
Zo herkenbaar zucht. gewoon niet teveel doen op die dagen. Zorg dat je iets te eten in de vriezer hebt dat weinig tijd kost. Ga samen iets doen zoals naar een park, samen iets bouwen of kleien. en het word vast beter. Het is ook pittig met die peuters en kleuters. Die eigen meningen en willetjes, die haaks staan op elkaar, en op die van jou.
Heel herkenbaar vind met 1 al af en toe zwaar. Hij is een stuiterend en kan geen 5 min stil zitten, het maak niet uit of je heel de dag wat doet of juist weinig.
Hier zijn de meiden nu 5 en 7. Vroeger wilde ik altijd een groot gezin. Maar daar ben ik zeker op teruggekomen. Ik geef ook eerlijk toe dat ik het veel zwaarder vind dan ik verwacht had. Ik heb aan deze 2 mijn handen vol. Ze waren als dreumes en peuter ook ontzettend slechte slapers. Nog steeds wel hoor. De jongste is ook een ontzettende pittige dame. Dus ik snap het helemaal.
Wat super fijn om te lezen dat mensen dit herkennen. In mijn omgeving lijkt het alleen maar alsof het bij iedereen leuk en goed gaat, behalve bij mij. Vanmiddag even goed uit gehuild op de bank , ik kon er even niet meer tegen. Straks douchen en naar bed en morgen weer een nieuwe dag. Hopen dat het dan beter gaat. Ik voel me op dit soort dagen zo'n slechte moeder
Ik vind het met 1 peuter soms al loeizwaar. Het ouderschap is gewoon soms zwaar, voor iedereen. Kop op, morgen weer een nieuwe dag.
Ik heb gelukkig wel een omgeving waarin ik het mag benoemen, dat scheelt alles. Want het is toch ook gewoon fijn als je even kunt zeggen dat je even klaar met ze bent? In ieder geval vind ik het fijn om het uit te kunnen spreken, dat lucht op en relativeert. Dus ja, ik heb zeker ook van die dagen
Lijkt ja, precies. Onthoud dat goed. De rest doet ook maar gewoon wat. Heb je het weleens gevraagd hoe anderen het ouderschap zien, maar dan echt? Of kijk je alleen de mooie plaatjes op Facebook en Instagram?
Ik heb gemerkt dat iedereen zijn mond dicht houdt, totdat 1 iemand begint te klagen en dan komt het bij anderen ook los. Dus als je eens met andere moeders aan het praten bent, gooi het in de groep. Desnoods zeg je: hangt er iets in de lucht vandaag of ben ik de enige die hoopt dat het snel kinderbedtijd is? Je zal zien dat er genoeg ouders zijn die bevestigend reageren. Het is denk ik toch een soort taboe om te erkennen dat het zwaar is. Het klinkt dan (onterecht) alsof je het niet kan of aankunt. Dat je faalt. Maar dat is niet zo. Het is een pittige taak om überhaupt kinderen die niets kunnen op voeden en ze alles te leren, laat staan als ze maar 1 behoefte hebben en dat is alleen doen wat zijzelf willen. Dat is meestal niet hetzelfde als wat jij wil. En dan nu mijn ongezouten mening; Meestal vind ik ze fantastisch, soms ontzettend irritant. Ik hou altijd van ze, soms moet ik even een moment op de wc om te ontsnappen aan herrie en ruzie. Soms kijk ik ze groot en vaak mis ik de babytijd waarin ze altijd op/rond mij lagen. Ik kijk vaak genoeg uit naar bedtijd, maar ik kan ze moeilijk loslaten als ik de laatste kus en knuffel krijg voor het slapen gaan. En dat heeft denk ik bijna iedere ouder. Het is soms zwaar. Je bent echt niet de enige
Ik lees reacties waar ik het erg mee eens ben! Het ziet er van de buitenkant vaak mooi uit, maar overal spelen dingen. Ik loop ook niet met alles te koop, dus best kans dat het hier ook allemaal fantastisch lijkt voor de buitenwereld, maar ik kan vertellen dat er ook hier (meerdere ) dingen zijn en ik soms ook het liefst mijn bed in duik en de deken over mijn hoofd trek ed.
Het ís ook echt zwaar, ouder zijn. En ik doe niet mee aan al die verzonnen perfectie: ik geef dat gewoon toe aan iedereen. Maar: heb je wel momenten voor jezelf? Werk, hobby's... Of ben je elke dag de hele dag met de kinderen in de weer?
En de dagen waarop het bij al die andere mensen niet gaat zie je ze niet, want dan zitten ze ook thuis zich vervelend te voelen
Ik werk in de zorg en ik sport 2 avonden in de week. Ik heb soms veel vrij tussen mijn diensten door en ben dan vaak alleen met de kinderen. De oudste gaat nu naar school en moet zeggen dat hierdoor ookal wat meer rust is. Als Ik beiden apart heb is het ook prima te doen , maar samen is het bijna de hele dag ruzie , huilen omdat ze hun zin niet krijgen en net doen of ze me niet horen als ik ze vertel dat ze iets niet mogen.
Maar hoe ziet de buitenwereld jullie? Ik bedoel, je geeft aan dat t bij anderen heel goed gaat en makkelijk en leuk en gezellig.. maar, zoals hier boven ook al aangegeven, mijn ervaring is dat bij iedereen wel eens wat mis gaat en dat je dat meestal niet hoort tot 1 iemand ergens over begint te klagen.. speel jij ook altijd mooi weer bij anderen? Dan zullen ze waarschijnlijk soms met precies hetzelfde gevoel zitten als jij nu..
Nee ik ben hier altijd wel heel erg open in. Want ik voel me soms nu eenmaal zo en daar ga ik niet over liegen. Heel af en toe krijg ik een bevestiging van iemand dat hij/zij het ook zo ervaart. Maar lang niet altijd ( wat ook prima is) De 1 gaat het gewoon wat makkelijker af als de ander
Laat die “instagram, kijk eens hoe perfect mijn kinderen zijn en mijn uiterlijk en huis en nog strak van onderen” moeders lekker links liggen. Moeders die zeggen dat ze het nooit zwaar hebben liegen dat ze barsten. Zal ik je wat zeggen? Ik werk al 16 jaar in de kinderopvang, veel ervaring dus met kids zou je zeggen... nou, ik kan die van mij wel achter het behang plakken sommige dagen (elke dag eigenlijk wel een keer) om ze er weer met liefde achter vandaan te halen. Ik kan geen kinderen maken die normaal slapen schijnbaar. Nee ik maak stuiterende, zeer slimme (wat zwaar is!), eigenwijze recalcitrante mini versies van mijzelf! Ze laten mij elke dag lachen tot mijn buik pijn doet en halen een seconde later het bloed onder mijn nagels vandaan! Sommige dagen zijn zwaar, ik herken dat aan alle kanten. Wees lief voor jezelf, zet Lilo en Stitch voor de 386e keer op. Op andere dagen gaat het wel goed namelijk. En loslaten is soms echt moeilijk, iets wat mij ook niet vaak lukt maar soms moet je de boel de boel laten. Morgen weer een dag Succes iig!!
Ik rol bijna met m'n uitgelubberde lijf van de bank, tussen de rommeltjes en al het speelgoed waar ik geen zin meer in heb om op te ruimen.
Ik sluit me aan bij Elliepellie. Ik ben al tientallen jaren juf. Geef me een stuk of 30 leerlingen; no probleem. Ze luisteren naar me, ik ga geduldig met ze om. Dan twee kinderen van mezelf; AAARRGGHHH!!!! Niet elke dag hoor, maar wel geregeld. Inmiddels zijn ze (bijna) 7 en 10. Ik moet mijn onderschrift nog aanpassen, haha. Dat is echt alweer een stuk makkelijker dan 2 en 4. Zeker als ook nog moet thuiswerken enzo. Pfff. Dat is met die kleinsten niet te doen. Dus; herkenbaar. En het wordt makkelijker!
herkenbaar! en het wordt iets minder zwaar als ze ouder zijn en allebei naar school gaan. Ik ben minder gaan werken. Want m'n relatie stond op springen door de drukte. Wat nu helpt: Minder op de telefoon kijken- zodat je hoofd soms ook nergens naar staat Vroeger naar bed gaan Meer lezen ter ontspanning en vooral geen zinlose tv series kijken 1 dag het huishouden doen en dan heel veel in 1 keer.