Zoals de titel al zegt, ik heb moeite met mijn man in zijn rol als vader. Daardoor vind ik hem als partner ook niet meer leuk. Ik weet niet wat ik hiermee wil, maar ik wil mijn verhaa even kwijt. Hij heeft een lichte vorm van ass, dat in ons geval betekent dat de kinderen (allemaal onder de 6) hem eigenlijk teveel zijn. Hij is altijd moe, doet uit zichzelf helemaal niets. Ook is hij vaak erg kortaf naar de kinderen. Als we het er over hebben, geeft hij aan dat hij hier ook van baalt. Hij heeft therapie. Ook zijn we een tijdje samen naar therapie geweest, maar mijn ervaring met Dimence is dat ze alleen maar pamperen. Met kinderen moet je je iedere dag flexibel opstellen en hij wil eigenlijk alleen tijd voor zichzelf. Ik heb hem gevraagd of hij (tijdelijk) weg wil gaan. Om op te laden, maar ook om mijzelf, maar dat wil hij niet. Ik krijg steeds meer een hekel aan hem. Ik weet dat ik los moet laten en de situatie moet accepteren zoals die is. Dit is niet altijd makkelijk en ik merk dat ik een soort alleenstaande ouder ben en dat frustreert me enorm. Therapie of niet, zijn gedrag gaat nooit veranderen. Scheiden is geen optie. De nadelen wegen hier vele malen zwaarder dan de eventuele voordelen, maar ik ben het vaak zo zat. Herkent iemand dit?
Zeker, hier vergelijkbaar. We hebben 2 kids met Ass, zelf heeft hij er ook kenmerken van (hij wilt niet getest worden én geen hulp) en daardoor komt het meeste op mij aan. Hij is altijd moe, geen zin e.d. Hij snapt hun (en mijn) wereld niet en soms is dat best lastig. Ik geef hem de ruimte, tijd en uitleg die hij nodig heeft. Ik heb geaccepteerd hoe het is en de kids ook. Het scheelt ook wel dat ze wat groter worden en ze meer begrijpen. Hij gaat echt wel mee naar de speeltuin als ik er niet ben, en doet een spelletje met ze. Maar zodra ik thuis ben vind hij het fijn om weer wat voor zichzelf te kunnen doen..
Ik zou naar een andere instantie gaan dan Dimence Heeft hij genoeg inzicht in zijn ASS? Heb jij dat ook? Hoeveel werkt hij? Was hij eerder wel een leuke papa? Autistische burnout misschien? Wat voor hulp krijgt hij bij Dimence? CGT slaat niet altijd aan bij ASS btw. Hebben jullie al eens systeemtherapie gehad bij een autisme-specialist? (En dan niet bij Dimence). Ik heb persoonlijk wel een hekel overigens aan "lichte vorm" van ASS. Net zoiets als een beetje zwanger je bent neurodivers of neurotypisch, en niet een beetje van allebei. Maar ik snap wel wat je bedoelt, daar niet van. Maar "lichte vorm" betekent dat de omgeving er weinig "last" van heeft, niet dat het makkelijker is in zijn hoofd hij heeft een groot aanpassingsvermogen qua ASS, maar ws kost dat hem heel veel energie. Ik snap de frustratie qua "kinderen zijn flexibel dus hij moet dat ook zijn", maar dat is net zoiets als dat ik tegen jou zeg, hier zijn 6 ballen en een eenwieler, ik kan op die eenwieler jongleren met 6 ballen in de lucht, dus jij moet het ook NU kunnen en doen, zonder hulp. Dat kan je niet, gaat je waarschijnlijk niet lukken ook, hoe hard je het ook probeert. (Don't judge a fish by its ability to climb a tree). De eerste stap lijkt mij het gesprek openen. En dan niet "jij bent autistisch en je doet het niet goed". Maar meer open. Ik wacht ff antwoord op mijn vragen af voordat ik meer tips kan geven Edit: je schrijft "zijn gedrag gaat nooit veranderen"? Bedoel je dat letterlijk? En waarom?
Sorry misschien was mijn post te inhoudelijk. Het lijkt me geen fijne situatie iig! Ik snap ook dat je hem daardoor ook niet meer als man leuk vindt. Toch nog even inhoudelijk ook: misschien kan ritalin(methylfenidaat) hem helpen zodat hij minder prikkels binnenkrijgt over een dag en hij beter kan functioneren. Het wordt "offlabel" namelijk ook aan mensen met ASS voorgeschreven. Dit moet uiteraard wel voorgeschreven worden door zijn behandelaar.
Wat @1981Mama zegt Hebben jullie beide goed inzicht in zijn autisme? ‘Lichte ass’ is een valkuil, 1981Mama omschrijft dat super goed.
Dankjewel voor je reactie. Ik noem het hier lichte vorm omdat het officieel niet onder ass valt. Maar ja, hij zit veel in zijn hoofd, hij wil wel maar kan het niet. Een leuke vader vond ik hem nooit echt. Daarvoor wel een leuke partner (uiteraard ). Hij heeft ook pas een diagnose sinds de geboorte van de jongste. Deze diagnose was geen schok voor ons in die zin dat we wel wisten dat hij dit mogelijk zou hebben. Hij werkt fulltime. Daar komt hij “tot rust”. Thuis vindt hij het lastig omdat de kinderen niet altijd doen wat hij wil. Hij zit het liefst alleen, bezig met elektronica. Ik kan hem ook geen dag alleen met de kinderen laten. Nu gaat het beter, omdat we het er veel over gehad hebben. Hiervoor kregen de kinderen geen schone kleren of zelfs geen ontbijt. Hij bleef gewoon op zijn iPad. Hij maakt wel heel kleine stapjes, maar voor een jong gezin is dit iets wat je elke dag moet bijhouden en niet 1x gedaan en dat was het. Ik merk dat hij depressief is. Dat weet hij zelf ook. Helaas willen zijn begeleiders daar niet aan. Ook tijdens systeemtherapie werd daar weinig aandacht aan besteed. Hij neemt LTO3 en antidepressiva, het neemt we iets druk weg uit zijn hoofd. Maar hij kan zich moeilijk houden aan een schema. Bijvoorbeeld s ochtends vroeg eruit moeten voor zijn werk lukt nauwelijks omdat hij tot 2 uur s nachts op is met zijn hobby. Ervaring leert hem dat eerder naar bed voor hem gunstig uitpakt. Dit gaat een week goed en daarna vervalt hij in oude patronen. Het kost mij veel energie om te zorgen dat hij dat niet doet, zodat hij zich ook beter voelt. Heel verhaal geworden. Hij wil op zich wel (zegt hij), maar alles kost hem te veel energie. Hij merk ook dat hij “oud” aan het worden is (middelbare leeftijd) doordat hij zich zo laat leiden door wat HIJ wil in plaats van wat mogelijk is.
Ik heb gewerkt met studenten met ASS en adhd. We hebben er samen ook veel over gelezen en we zien bij zijn familie heel veel herkenbare dingen. Toch vind ik het om zelf met hem te leven niet vergelijkbaar met de kleine stukjes die kommer anderen meemaak, omdat er veel meer van af hangt voor mijzelf. Plus de slachtofferrol die hij snel aanneemt, maakt het voor mij extra zwaar.
Mijn moeder heeft ass maar wat ik vooral geleerd heb is dat je van hen weinig verandering kan verwachten. Wat je wel kunt doen is jezelf en jouw eigen leven zo aanpassen dat je er minder "last" van hebt. Je kan ertegen blijven vechten en dingen verwachten maar uiteindelijk gaat dat je uitputten. Kijk voor jezelf (misschien met hulp van een professional) wat jij kunt doen om er voor te zorgen dat je minder gefrustreerd raakt.
Mijn echtgenoot heeft ook ass en ik haak even in op dikgedrukte. Wat mij namelijk erg geholpen heeft is het loslaten, niet te zorgen voor manlief. Ik richt de dagelijkse gang van zaken met kinderen zodanig in dat ik niet afhankelijk ben van zijn deelname, zodat het ook geen stress of frustratie geeft aan mijn kant omdat hij (weer eens) afspraken niet nakomt. Hij is een volwassen man, op tijd naar bed gaan, op tijd opstaan is echt aan hem. Daarbij klinkt het verhaal wel in de richting van autistische burnout. De combinatie van fulltime werken en de hectiek van jong gezin is voor iedereen al pittig, laat staan voor iemand met ASS. Mijn man is begeleid door PsyQ, hebben heel hard gewerkt aan inzicht in eigen autisme en daarbij dan ook keuzes maken die goed zijn voor jezelf. Minder uren gaan werken is daarbij heel vaak ter sprake gekomen. Het is echt slechts de minderheid van volwassenen met ASS die een fulltime baan hebben (en volhouden). Er is nu eenmaal meer tijd nodig om te ontspannen, prikkels te verwerken etc. Sinds mijn man in zijn leven 'gesnoeid' heeft (energievretende activiteiten gestopt of geminderd, meer ruimte voor ontspanning), gaan veel zaken ook soepeler en is hij een leukere echtgenoot en vader voor de kinderen. Vraag of je een keer mee mag naar behandelaar om je zorgen uit te spreken dat het allemaal niet opschiet? Nadenken over intensievere, meer specialistische begeleiding, eventueel ook thuis?
Het loslaten heb ik een tijd geleden gedaan, ik ging met onze kinderen mij eigen gang en deelde ons leven in zonder hem er actief bij betrekken. Voor mijn geen frustratie, maar dit is niet de manier hoe ik mijn leven wil leven. Ik wil een gelijkwaardige partner en die heb ik niet. Voor sommigen is dat prima om een soort van alleenstaande moeder te zijn met een man die “inhaakt”. Maar niet voor mij. Hij heeft een “papa dag”. Deze gebruikt hij ook het liefst voor zichzelf. Uiteraard heeft hij een dag gekozen waarop ik ook vrij ben. Zijn werk is erg geschikt voor mensen met ass en adhd, hij vindt het daar fijn. Minder werken heeft hij al geprobeerd maar dat maakt hem ongelukkiger. Ik heb meerdere malen aangeven bij zijn begeleiders (veranderd ook elk half jaar of ze hebben weer vakantie 5 weken), dat ik betrokken wil worden. Zij pakken niets op ook al weet ik dat mijn man dit ook vraagt. Misschien toch eens ergens anders kijken dan bij Dimence zoals anderen aangaven. Het liefst ging ik weg, want ik ben op. Maar dat betekent ik mijn kinderen delen en moeten missen. Hij kan ze alleen niet aan. Financieel zou dat een ramp zijn. Ook vind ik dat kinderen eens stabiele omgeving moeten hebben. Die is er, we leven alleen als een soort broer/zus (net niet zo erg maar toch).
Dat snap ik, maar als partners een eigen leven leiden vind ik geen manier van leven binnen een gezin. Ik heb zelf ook hulp gezocht, maar dit alles betekent week van mijn kant, wat op zich prima is maar betekent dat mijn kinderen een vader hebben waar de weinig wat aan hebben vaak.
Ik bedoel ook niet een eigen leven leiden hé, dat is natuurlijk niet de bedoeling als je met z'n allen een gezin bent. Ik bedoel meer kijken waar jij iets kan wegnemen bij hem en kijken wat hij wèl kan. Mijn moeder is heel belangrijk in het leven van mijn dochter (bewust alleenstaande moeder en de eerste jaren in één huis gewoond). Echter treedt de ass ook steeds meer op de voorgrond en nu mijn dochter ouder wordt krijgt zij hier steeds meer van mee. Ik heb dit onlangs met mijn psycholoog besproken en zij gaf aan dat ik mijn moeder niet kan veranderen. Wel kan ik dingen bij haar wegnemen die ze gewoonweg niet kàn (tot op zekere hoogte natuurlijk). Ze vertelde me ook dat als ik mijn dochter laat zien dat ze bij mij wel een basis kan vinden, ze mijn moeder ook veel beter kan handelen. Kinderen schijnen daarin best flexibel te zijn. Kunst is natuurlijk wel om niet negatief over die ander te praten maar het ook niet volledig te negeren. Nu vraagt mijn dochter wel eens waarom oma niet mee komt op de eerste schooldag bijv. en dan zeg ik gewoon dat oma het moeilijk heeft met grote drukte of veel lawaai.
Hoi, mijn man is (tijdelijk) volledig arbeidsongeschikt door zijn angsstoornis en ging ook naar Dimence. Na lang aan modderen aangezien hij geen prater is en de helft hem elke keer ontgaat kwam zijn hulpverlener ( geweldige man die gewoon in de auto stapte naar ons toe toen mijn man een periode had dat hij de deur niet uit durfde) op het idee om via Samen Doen een aanvraag te doen voor praktische hulpverlening (structuur) die gewoon een aantal uur per week bij ons thuis kwam. Toen ging het bij ons beter. Mijn man stond er gelukkig voor open en ik was ook wanhopig want ik liep al te dreigen dat hij anders maar opgenomen moest worden. Nu is het natuurlijk nog niet perfect bij ons en dat zal het nooit worden. Maar het is in ieder geval een stuk beter. Veel sterkte ermee, ik weet hoe alleen je je kunt voelen in een relatie.
Ja dat naar bed gaan is zijn eigen verantwoording, alhoewel ik snap dat je ziet hoeveel het zou opleveren. Ik ben benieuwd naar de diagnose (mag per pb hoor ) want anders ga ik misschien verkeerd invullen en zou het averechts kunnen werken. Regelmatig is het zo, hoe meer je hem "ontzorgt" hoe minder noodzaak er is om vroeg naar bed te gaan en hoe minder noodzaak er is om ook voor de kinderen te zorgen. Aan de andere kant is "ontzorgen" wel een goede manier om zijn prikkels iets naar beneden te krijgen. Moeilijke keuze dus Wat zou kunnen helpen als eerste stap in het hem meer zorg voor de kinderen geven (want het gaat even duren ) is bijv door hem iedere dag 2 dingen te laten doen. Bijv smiddags om 16.30 2 boekjes met de kinderen lezen, en savonds het jongste kind naar bed brengen, om tijd X. Simpel, Meetbaar, Acceptabel, Realistisch én Tijdgebonden . Hoe concreter, hoe makkelijker uit te voeren voor hem. Om het niet als een verrassing te laten aankomen, zou je hem er een keer aan kunnen herinneren gedurende de dag op een passend moment. Dus niet als hij het vergeten is, pas herinneren als het zover is, dat werkt niet goed. En stel je voor, je laat hem wel een dagdeel met de kinderen (het liefst niet abrupt maar 2 weken vtv aangekondigd), maak het dan concreet, een mini planning. Dat helpt hem ook van die ipad af Dus Aankleden Ontbijt Tandenpoetsen Zelf spelen 10.00 op stap naar X (Fruit mee) 12.30 samen lunchen 13.00 zelf spelen en papa pauze 13.30 samen gamen 14.00 mama terug. Dit zijn eerste stapjes maar je snapt het voorbeeld. Hij is geen kind, en behandel hem ook niet zo natuurlijk, en het schema klinkt heel kinderachtig want hij is een volwassen man die dit zelf ook moet kunnen bedenken, maar het helpt. Uiteraard kan je de planning ook samen met hem maken, of hem laten maken, dan voelt het iig niet als een opdracht. Hang de planning ergens op (whiteboard bijv); en laat het vooral geen lijstje op de ipad of telefoon zijn. Het kan natuurlijk dat die ipad ook zijn "escape" is. Hij weet niet hoe hij interactie met het gezin kan hebben, jij zorgt dat alles op rolletjes loopt sowieso, er is geen noodsituatie (want dan blijkt ws dat hij wel kan handelen), hij weet het niet goed en er is geen nood, dus hij kan met z'n neus op de ipad om te "vluchten". Als ik het allemaal zo lees en schrijf heb ik overigens wel een paar vermoedens wat de diagnose zou kunnen zijn maar ik hoor het graag Dat die diagnose pas komt nadat er een kind of kinderen zijn gekomen is ook niet vreemd. (Of het is toeval) maar vaak is kinderen krijgen zo'n grote impact dat je dan pas zo vastloopt dat een diagnose volgt. Maar zo te lezen waren jullie er al bekend mee iig, geen verrassing De begeleiding die je omschrijft klinkt waardeloos sorry Om te beginnen: goed dat jullie er beide veel over gelezen hebben, maar wist je dat er ook psycho-educatie is, en dat er ook partner-cursussen zijn? Om mee te beginnen. Ook al denk je dat je alles weet, een mede-partner of lotgenoot met een gelijk verhaal kan ook ophelderend werken. Systeemtherapie hoort niet "pamperend" voor hem te zijn. Er horen iig kleine stapjes gezet te worden door hem, maar wel evt in combo met verwachtingsmanagement ook voor jou. Anyway, ik ga zo weer slapen (sorry), maar ik zou zeker aan hem vertellen dat jij ook op omvallen staat en dat het 5 voor 12 is. Hij kan zijn gedrag zeker wel aanpassen, maar jij kan zijn gedrag niet aanpassen, dat moet hij zelf doen vanuit intrinsieke motivatie en met hulp. Ik zou wegrennen bij de huidige zorgverleners iig. Overigens, heb je het idee dat de lto3 en antidepressiva hun werk doen?
Jouw moeder kon niet veranderen (helaas) maar mensen met ASS kunnen wel degelijk veranderen Alleen ze zullen nooit neurotypisch worden. Maar ik zou neurotypisch ook niet per definitie willen idealiseren De kunst is om, in een gelijkwaardige situatie, een juiste dynamiek te vinden tussen neurotypisch en neurodivers in een gezin. Waarschijnlijk is de neurodiversiteit van de man namelijk juist ook onderdeel van wat ze oorspronkelijk zo leuk aan hem vond
Ik herken best veel van wat je schrijft. Mijn man heeft ook kenmerken van ass (nooit getest maar samen wel eens vragenlijst doorgenomen en hij scoort hoog) en hij vind omgaan met onze jonge kinderen ook moeilijk. Ook hier pas echt "problemen" na de geboorte van de kinderen, daarvoor had hij die trekken ook al maar de verandering die het gezinsleven met zich meebrengt vind hij zwaar. Ik herken ook wat je zegt over je soms een alleenstaande ouder voelen. Mijn man werkt ook veel en vlucht daarin omdat hij dat wél goed kan. Heeft daarnaast ook veel tijd voor zichzelf nodig. Ik ben degene die altijd flexibel is en alles qua kinderen en huishouden in goede banen leidt. Ik zit er bij tijd en wijle ook wel eens doorheen en twijfel of ik op deze manier wil doorgaan. Wat bij ons echter wel zo is: ik zie dat mijn man (over het algemeen) enorm zijn best doet om wel die leuke papa te zijn. Dat is voor hem, ben ik inmiddels achter, alleen echt veel moeilijker dan voor mij. Hij mist de flexibiliteit die kinderen nodig hebben, hij heeft minder geduld en kan er slecht tegen als iets niet gaan zoals hij het wil of verwachtte. Hij weet ook vaak niet hoe hij dingen (dwars gedrag, peuterdriftbui) op moet lossen, hij kent maar één reactie en dat is boos worden, wat meestal averechts werkt. Ik zie al die dingen van een afstandje en vind het ook niet leuk. Ik wens in mijn hoofd wel eens dat hij anders was, makkelijker, luchtiger en daardoor een leukere papa en voor mij meer een steunpunt in de opvoeding. Maar, en dat komt er af en toe uit als we hier over praten, hij heeft dit zelf ook allemaal door en hij vind dat heel erg. Hij zegt dat hij zich tekort voelt schieten als vader, en dat maakt ook dat hij de neiging heeft om nog meer in zijn werk te vluchten. Het helpt als ik hem praktische tips geef, hoe iets aan te pakken of wat hij met ze kan doen. Vind ie niet altijd leuk om te horen, maar hij probeert er meestal (op een later moment) toch iets mee te doen. En ik benadruk de dingen die hij wél goed doet: hij is wel gek op onze kinderen en ze knuffelen en stoeien graag met hem. Het scheelt ook dat hij het makkelijker vind naarmate ze ouder worden en beter kunnen communiceren. Kortom, veel herkenbaarheid en mijn tips zijn vooral om het te proberen met hem te bespreken. Als hij hier zelf ook last van heeft staat hij misschien open voor concrete tips. (In ons geval ook zo simpel als: ga samen met dochter naar de kinderboerderij, eet een ijsje en kom weer terug.) En het scheelt vaak al heel veel (bij mij tenminste) als je merkt dat het geen onwil is maar onkunde en dat hij het zelf ook anders zou willen.
Ik heb geen tips of ervaring, maar ik wil alleen maar zeggen dat ik veel respect heb voor jullie als partner van iemand met ASS of vergelijkbaar. Lijkt me erg pittig als er zoveel op je neer komt qua zorg, geduld, flexibiliteit etc. Sterkte TS, ik hoop dat je op de een of andere manier wat verbetering in jullie situatie zult krijgen.
Ik snap dat je ts wil steunen maar je doet nu net alsof alle mensen met ASS alleen maar tot zorgen en meer "last" leiden. ASS kan ook een feature zijn Ik zou het voor geen goud uit de mensen die ik ken weg willen wensen.