Nadat ik er afgelopen februari achterkwam dat mijn man was vreemdgegaan toen onze zoon een half jaar was besloot ik hem met veel pijn en moeite een tweede kans te geven. Er van uit gaande dat hij die wel met beide handen aan zou grijpen.. De reden waarom ik hem een tweede kans wou geven is o.a omdat we geen makkelijke periode achter de rug hadden. In de zwangerschap en zelfs daarna erge bekkeninstabiliteit waardoor er best veel op zijn schouders terecht kwam en een behoorlijk heftige postnatale depressie. Andere reden waren dat ik mijn zoon niet in een gebroken gezin op wou laten groeien en natuurlijk ook praktische zaken (scheiden, verkoop huis, ed.) Maar goed, eind juli toch de knoop doorgehakt.. Mijn ex gaf aan dat zijn gevoelens voor mij niet helemaal lekker zaten. Ik dacht, dat kan maar daar kunnen we wat aan doen. Dit wou hij niet. Prima, ik was op van het vechten wat ik al maanden aan het doen was dus ben met mijn zoontje naar mijn ouders vertrokken. Een paar weken later kwam hij ermee dat hij spijt had en niet wou scheiden. Hij hield zoveel van me, bla bla bla. Hij zou vechten tot ie er bij neer viel om zijn gezin weer bij elkaar te krijgen. Van dat vechten heb ik nooit niks gezien of gemerkt en ondertussen heeft hij de moed opgegeven want het lukt toch niet volgens hem. Voor mij een teken dat ik er goed aan deed om de scheiding door te zetten omdat ik anders over een half jaar weer in hetzelfde schuitje zou zitten. Ondertussen is dus alles in gang gezet, het ouderschapsplan is opgesteld, de scheiding is aangevraagd en ligt nu bij de rechtbank. Er zijn afspraken gemaakt over onze koopwoning enz. Dus qua dat eindelijk rust aan mijn hoofd. Maar nu, ik voel me zo vreselijk eenzaam. Ik ben mijn man, maatje en mijn gezin kwijt en dat vind ik zo erg. Steeds word ik met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik nu een alleenstaande moeder ben. Iets wat ik nooit niet voor ogen heb gehad. Nooit gedacht dat mij dit zou kunnen overkomen. En ik vind het zo zwaar. Gelukkig steunen en helpen mijn ouders mij enorm goed, maar toch.. Ik had gehoopt dat mijn vrienden mij er mee doorheen zouden slepen. Echter hoor ik helemaal niks van ze. Ze weten hoe moeilijk ik het heb en dat ik hun nodig heb, dat heb ik ze zelf gezegd. En toch laten ze niks horen en is er nooit eens tijd om koffie te drinken of wat dan ook. Dat doet ook zo vreselijk veel pijn. Tevens vind ook mijn hele schoonfamilie het normaal om niks van zich te laten horen en ook die weten hoe vreselijk moeilijk ik het heb. Een dubbele klap dus, net of ik al die jaren niks voor ze betekend heb. Mijn ex kijkt ook niet echt naar onze zoon om. De afspraak is dat hij ieder weekend onze zoon 1 dag heeft en een doordeweekse middag. Maar als het hem niet uitkomt zegt hij dat gewoon af. En ondertussen wel beweren dat hij op nummer 1 staat.. Maar tijd voor hem vrijmaken of zich uberhaupt aan de afspraken houden, ho maar. En ook dat maakt mij zo verdrietig. Mijn zoon moet al in een gebroken gezin opgroeien en dan laat zijn papa het ook nog eens zo regelmatig afweten Hij wil trouwens ook niet dat hij blijft slapen.. Wat de reden daarvan is zegt hij niet maar ik vermoed dat het met de verantwoording te maken heeft en dat ie dan niet kan doen en laten wat ie zelf wil. Ik hoop dat de toekomst binnenkort ook weer naar mij kan lachen maar voor nu zie ik het allemaal erg somber in. Wat ik ermee wil bereiken dat ik hier mijn verhaal op schrijf, geen idee. Had gehoopt dat het zou opluchten maar helaas..
O meis, wat kan het leven soms een heel andere wending nemen dan je soms voor ogen had. Ik wil je een hele dikke *digi-knuf* geven!
Meid een digitale knuffel ik ben ook een alleenstaande moeder geweest en weet hoe je nu voelt. Het klinkt cliché maar het wordt beter echt...
Ik weet niet hoe het is om alleenstaand te zijn maar een dikke knuffel en veel sterkte met deze tijd.
Weet ook precies hoe je je voelt. Iedereen laat je in de steek net of je niet al jaren een deel uit maakt van hun leven. Je hebt die mensen niet nodig! En het wordt idd beter!!!
Och meid wat een ellende. Het lijkt mij ook verschrikkelijk moeilijk, petje af dat jij het volhoudt en een dikke knuffel! Uiteindelijk draait het maar om één ding, en dat is je zoontje. Je zoontje zal jou voor eeuwig dankbaar zijn dat jij er nu voor hem bent. En ook dit gaat over, er zullen ongetwijfeld veel betere tijden aan komen. Sterkte en succes!
Ik weet niet hoe je je voelt maar heb het meegemaakt met een vriendin. Ik heb haar er werd doorheen gesleept en ze is ondertussen weer heel gelukkig en zwange van haar nieuwe vriend! Dus jà, het kan echt! Heel veel sterkte mup!!
ach wat erg! ook van mij even een digitale arm om je heen...en ik hoop echt dat je je gauw wat rustiger mag voelen, en wat blijer..zet 'm op, je kunt het!
Wat ontzettend klote allemaal Ook ik ben een alleenstaande moeder geweest en ken de eenzaamheid dus.. Veel sterkte!
Jeetje, wat ga je door een zware periode heen, en dan zo weinig mensen die je echt steunen wat verschrikkelijk. Ik weet niet zo goed wat ik verder moet zeggen maar vind het knap dat je zo doorgaat voor je zoontje en wil je veel sterkte wensen. Weet niet waar je woont?
Meis ik weet er alles van, ik zit er momenteel ook middenin (18 jaar samen, man weg voor een andere vrouw, zoontje van bijna 4, gezamenlijke koopwoning etc. etc.). Een dikke knuffel voor jou, ik weet hoe je je voelt. Allereerst m.b.t. het feit dat je ex niet naar je zoon omkijkt: hoe is dit dan geregeld in het ouderschapsplan? Die afspraken moet hij gewoon nakomen! Hebben jullie een mediator? Zo ja, dan kan die hierin zeker iets betekenen. Jij offert jezelf nu compleet op voor je zoon, en dat is bewonderenswaardig, maar ook jij hebt tijd nodig voor jezelf om dit te verwerken!! Echt, dat is zo belangrijk. Tijd om te rouwen, tijd om na te denken, tijd om te janken, tijd om iets leuks voor jezelf te gaan doen. Dat is broodnodig nu. Als er geen mediator is, is er dan iemand anders die hierin kan bemiddelen? Als je ex zijn zoon blijft verwaarlozen heeft hij daar uiteindelijk alleen maar zichzelf mee, want zo bouwt hij nooit een band met hem op natuurlijk. Staat hij daar wel bij stil? Ik merk zelf weinig van hoe andere mensen naar mij kijken (als alleenstaande moeder). Ik merk geen vooroordelen daarover of iets dergelijks. Ik ben nu 2,5 maand alleen, en merk dat ik juist meer uit mijn schulp kruip dan toen ik nog samen met mijn ex was. Omdat ik nu wel moet. Ik haal oude en nieuwe contacten aan, en het voelt eigenlijk heel fijn om dat te doen. Het vervelende van alleenstaand zijn, is dat je constant op zoek moet naar contact. Ze staan niet vanzelf voor je deur, dus je moet zelf het initiatief nemen. Als jouw oude vrienden er nu niet voor je zijn, wordt het hoog tijd voor nieuwe! Op internet zijn zat forums te vinden voor vrouwen in dezelfde situatie als jij, waar je je ei kwijt kunt en advies kunt krijgen. Ik heb zelf ook een oproepje op internet geplaatst voor nieuwe kennissen, en daar ook weer nieuwe contacten door gelegd. Ook kun je bij het maatschappelijk werk vaak meedoen aan een praatgroep voor gescheiden mensen, of 1-op-1 begeleiding krijgen van een maatschappelijk werker. Ik roep maar wat. Het is allemaal eng om te doen, maar het is nu van levensbelang dat je steun vindt, dat je van je af kunt praten, dat er mensen zijn die je troosten. Dit kan je niet in je eentje verwerken!! Jouw vrienden kunnen absoluut niet aanvoelen hoe dit voor jou is, dat merk ik zelf ook in mijn omgeving. Alleen als je dit zelf hebt meegemaakt weet je hoe het is om zo afgewezen te worden, zo gekwetst te worden. Jij denkt nu dat je vrienden jou niet meer willen, maar misschien passen je vrienden wel niet meer bij jóu, en wordt het tijd om mensen te zoeken die in deze levensfase wel bij je passen. Die zijn er echt! Je bent niet de enige die dit meemaakt, ook al voelt dat vaak wel zo. Hou je taai meid!!
Pff wat een verhaal meid, echt heftig! Wat kl*te dat je vrienden je zo laten barsten. Juist nu je ze zo nodig hebt. Natuurlijk komt er een periode dat je je weer beter voelt, maar wat heeft het voor zin om dat nu te zeggen. Je voelt dat nu niet zo en hebt behoefte aan steun en schouders om op te huilen. Succes en sterkte komende periode!
Sterkte meid. Ik zie het in mijn omgeving, het is ook gewoon zwaar. Vergeet niet goed voor jezelf te zorgen!
Bedankt allemaal voor jullie lieve woorden.. @Mikky77: Wat naar dat jij in dezelfde situatie zit.. Jij ook heel veel sterkte!! In het ouderschapsplan is dus geregeld dat hij 1 dag in het weekend gaat en 1 middag in doordeweeks. Maar het gebeurt heel vaak dat hij moet overwerken of weet ik wat en dus zegt hij dan af. En tuurlijk kan ik daar wat mee, dat weet ik maar daar heb ik geen energie en puf voor op dit moment. Hij is door onze, ja wat is het, tussenpersoon zeg maar er al op aangesproken dus hopelijk gaat het vanaf nu dan wel beter. En anders maar niet, ik heb mijn zoon graag om me heen, hij maakt me tenminste aan het lachen.. Wat betreft vooroordelen weet ik niet of mensen die daadwerkelijk hebben, ik heb ze alleen tegenover mezelf en ik denk dat mensen dat denken. Bv. als we uiteten gaan dan denk ik alweer dat die mensen denk o daar heb je weer zo'n muts die alleenstaand is. Bedankt voor je tips over nieuwe contacten, daar kan ik wel wat mee. Ik loop nog bij een psycholoog vanwege de postnatale depressie, misschien kan zij mij wel verder op weg helpen hierin wat betreft een maatschappelijk werker oid. Het lastige is ook gewoon dat ik nog altijd in de ziektewet zit en geen werk heb. Dat stukje afleiding mis ik en die contacten mis ik ook. Maar goed, hopelijk binnenkort daar meer vooruitzicht op..
Ook ik ben een alleenstaande moeder geweest en weet hoe zwaar het kan zijn en hoe stil het 's avonds is als je kindje in bed ligt Geloof mij maar, het went en het wordt wel beter in de loop van de jaren, maar voor nu wil ik je veel sterkte en een dikke knuffel geven.