Sorry offtopic: Rozemarijke, van harte met je zwangerschap! Hoop dat het allemaal goed mag gaan deze keer, met een tevreden baby over een aantal maanden!
Heel erg om te zeggen, maar ik denk idd dat je een beetje in de situatie groeit, ik denk dat het een stukje acceptatie van de situatie is ..Dat is heel erg verdrietig, maar paniek is denk ik nog erger.. Wel fijn dat je iig met je moeder over je gevoelens hebt kunnen praten, dat zal haar denk ik ook goed gedaan hebben, zo staat ze nog dichter bij je. En ik denk dat het oma worden voor haar een enorme drijfveer zal zijn om de komende tijd door te komen. Voor haar is het ook heel erg belangrijk kleine lichtpuntjes te zien.. Nogmaals heel veel sterkte!
Thanks! Ach, en mocht deze kruimel toch last hebben van de dingen waar Thirza allemaal last van had, dan weet ik -ook van de ervaringen van een neef van mij- inmiddels wat we eraan moeten doen en keert de rust hopelijk eerder weer dan pas na 2 jaar, zoals bij Thirza....
Ik wil helemaal niet groeien in deze situatie, ik wil mijn vader! We hebben al zoveel meegemaakt en hij is elke keer de lul, in 2000 een herseninfarct, 100% afgekeurd, op pure wilskracht weer aan het werk gegaan voor 80%, 2010 een nierkanker en nu een recidief. In het ziekenhuis worden we ook schandalig behandeld en de verpleging is echt niet lief en zorgzaam. Ze hebben hem bv een uur lang in de nacht op de po laten zitten omdat ze hem waren vergeten, ik noem maar een 'incidentje'. 5 minuten op een stoel red hij net. Stel je voor, een UUR in het donker... Ik ben ZO boos, ik ben ZO verdrietig, ik ben ZO machteloos, ik ben ZO zwanger, en ik mis hem zo. Nu al. Als er ergens een loketje was, waar diegene die beslist over leven en dood werkt, zou ik hem vragen, of ik mijn kleine niet kon ruilen voor mijn vadertje. Ik heb maar 1 papa, ik kan nog wel 10 kindjes maken.... Erg he? Het is mijn onmogelijke spagaat, en ik krijg steeds meer kramp.
natuurlijk wil je gewoon je papa (gezond en wel!), ik dacht dat je met het groeien in de situatie bedoelde dat hij er een beetje in groeide, voor hem (voor jullie nl ook) lijkt het me heel erg om in paniek te leven.. Wat schandalig dat hij zo slecht word behandeld, zijn er geen mogelijkheden dat hij word overgeplaatst naar een ander ziekenhuis? Is er nog enige hoop op aanslaan van een behandeling? Heel erg dat jullie zo machteloos staan..
Mijn moeder spreekt vanmiddag (op haar verzoek) de oncoloog. Dan weten we meer. En zo hobbelen we achter de feitjes aan... Ja je had me wel goed begrepen, maar ik zet me er erg tegen af. Ik kan het nog niet accepteren. Wil er niet in groeien. Het moet goed komen. En die akkefietjes het is echt erg. Gister hebben ze hem 20 minuten in de poep laten liggen. Toen mijn moeder hem wilde verschonen hebben ze geprobeerd haar naar huis te sturen. Ik wil heel graag dat hij naar het UMC gaat. Alleen al omdat daar veel meer expertise zit. Pa is een beetje van de oude stempel, je mag blij zijn dat ze voor je 'zorgen'. Hij krijgt nu iig een eenpersoonskamer. Kan mijn moeder ook buiten bezoektijden om voor hem zorgen. Ze zorgt al 32 jaar voor hem, niemand pakt haar dat nu af! Die paniek was ook heel erg. Mss inderdaad fijn dat hij zoetjes aan lijkt te berusten, maar hij mag niet zijn koppie laten hangen, hij moet nog een tijdje mee.
Jeetje meid Vind het heel heftig voor je, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik wil je iig heel succes en sterkte wensen en ik hoop voor je dat je straks samen met je vader van je kindje mag genieten. En dat ziekenhuis, schandalig, aanklagen die zooi! Liefs Rianne
Fijn dat je moeder iig nu meer bij hem kan zijn (maar hopelijk kan hij alsnog overgeplaatst worden naar get UMC)! En hopelijk hebben jullie gister weer wat hoop gekregen na het gesprek met de oncoloog..
TS...vergeet niet dat je ontzettend verlangt naar het wondertje in je buik, maar dat je de weg er naartoe niet leuk vindt! En dat wil niet zeggen dat je dan niet van je kindje houdt! Helemaal niet! Domme vergelijking, maar ik wilde graag juf worden...maar dat betekende niet dat ik de opleiding dan zo leuk vond! Maar heb die weg afgelegd, mijn diploma gehaald en doe nu wat ik het liefste doe! Jij wilt graag een gezinnetje...tja, daar moet je zwanger voor zijn. (in principe dan) Maar dan hoef je je absoluut niet schuldig te voelen dat je dat niet leuk vindt! (en ik ben zo'n mmm-mama, die 3x ICSI nodig heeft gehad, maar ik neem je niks kwalijk! )