al een paar dagen ben zit ik te denken of ik hier een topic openen zou, ik heb namelijk behoefte aan steun, een lief woord etc. aan de andere kant heb ik de hoop dat het nog goed komt. mijn hoofd is nu zo in de war dat ik even niet na wil denken, het lukt me niet om het uit te leggen. in het kort is dit de situatie: Mijn vriend houd niet meer van mij en Sascha kan hem ook niet zo heel veel schelen. hij heeft ons verlaten. hij wilt geen verplichtingen meer naar ons toe en zijn oude leven terug. ik kan het gewoon niet geloven, zo koud dat hij naar ons toe is terwijl ik met heel mijn hart van hem en Sascha houd. ik ben diep gekwetst, ik huil al dagen (vrijdag gebeurd) ik heb geen zin meer om te eten. nou ja typisch liefdesverdriet dus. zorgen voor Sascha valt me zwaar nu ik steeds aan het huilen ben en me zo alleen voel. ik zal later wat meer vertellen, vandaag gaat het wel wat beter. vanmiddag hebben we een gesprek over hoe nu verder. ik wil wel maar hij niet. ik ben m'n beste vriendje kwijt.
we zijn er redelijk uitgekomen. na de woede eens goed gepraat, meerdere keren. conclusie: we houden van elkaar maar we zitten in een negatieve spiraal. vanaf vandaag komt hij weer thuis slapen, ik hoop er het beste van. bedankt voor je reactie
Heftig hoor! Hoop dat jullie er uit komen... Maar: ik heb dit ook tegen vrienden van mij gezegd: blijf niet om je kindje bij elkaar! Ik ben zelf kind van gescheiden ouders en die scheiding vond plaats voordat ik het bewust kon meemaken. Ik weet dus niet beter en heb geen last van een scheiding ondervonden. Het was "gewoon zo". Mijn man was wat ouder, jaar of 9, en heeft veel last ondervonden van de scheiding, omdat hij niet begreep dat zijn ouders ooit van elkaar hielden en nu niet meer... Hij moest kiezen waar hij wilde wonen enz enz... Wil je niet depressief praten, maar blijf alert of het wel werkt zo, allebei.... Natuurlijk hoop ik dat het voor je vriend gewoon een dipje is en dat hij nog moet wennen aan een gezinsleven en dat jullie snel weer een gelukkig gezinnetje zijn!