Ik wist het zó zeker.. 2 is wat ons gezin compleet maakt... Zo voelde het ook absoluut de eerste maanden, maar dat is al zeker een half jaar verleden tijd. Mijn beertje word over 2 weken een jaar en de gedachte dat ik nooit meer nóg een zwangerschap, nóg een baby etc etc kan ervaren maakt me intens verdrietig. We hebben alle ruimte, liefde en middelen voor nog een kindje. Toch voelt het soms als een ‘stap terug’ omdat onze jongste absoluut geen makkelijk kind is, en we net weet wat meer adem ruimte krijgen. Enerzijds voel ik me egoïstisch (we hebben al 2 mooie gezonde lieve kids), en anderzijds alsof ik veel te moeilijk denk. Ik ben door het werk van mijn man erg veel alleen, wat me ook tegenhoud. Overigens laat mijn man de keus bij mij, en hebben we geen haast want we zijn beide 27. ik ben opzoek naar herkenning, of wellicht ervaringen van moeders met een ‘groot’ gezin, of juist bewust toch bij 2 gebleven zijn. Gaat dit gevoel (na baby #3) over? Is baby #3 ‘meegevallen’? Ik maak me ook zorgen over evt. Oppas wanneer nodig e.d.. je brengt 2 kids toch iets makkelijker weg als 3 ? Wellicht plaats ik dit op totaal het verkeerde forum, dan vooraf alvast mijn excuus.
Volgens mij is het een beetje een hormonen dingetje. Bij mij ging het gevoel vanzelf weg na 2 jaar. En na drie jaar moest ik er niet meer aan denken.
Mijn dochter wordt 4 binnenkort en ik heb hetzelfde gevoel en met vlagen is het heftiger. Bij mij telt mijn leeftijd ook mee. Ik ben 36 en als we voor een 3e zouden willen gaan, moeten we niet te lang wachten. Het is echt gevoel vs verstand. Nu de jongste bijna 4 is wordt alles makkelijker. Ze doen meer zelf, ik heb straks meer tijd om iets anders te doen, als ze beiden op school zitten, ze snappen dingen beter enz. Toch blijft het gevoel sterk alles nog 1 keer mee te willen maken. Ml staat niet te springen, dus dat houdt de rem erop. Ik hoop dat het gevoel verdwijnt, maar ben soms bang dat ik dit blijf houden tot het niet meer kan, ofzo. Ik heb geen antwoorden voor je, alleen wat herkenning. Ik wens je veel wijsheid toe.
Ik denk dat je jezelf wat meer tijd moet geven. Je hebt het over ‘een stap terug’ terwijl je jongste nog geen jaar oud is. Mijn situatie is totaal anders, het is voor mij geen optie vanwege risicovolle zwangerschappen, maar mijn jongste is nu 9 maanden en zijn broer wordt in oktober 6 jaar en ik vind het een heel prettig leeftijdsverschil. Geef jezelf en je gezin de tijd, je bent nog jong en iets meer leeftijdsverschil is echt niet erg. Ik kan het aanraden.
Omdat je nog zo jong bent, zal ik niet definitief gaan beslissen voor wel of geen derde. Zou het gewoon de tijd geven. Mijn kinderen zijn 6 en 4. Zijn al 2 jaar bezig voor een 3e kindje (nieuwe partner) en hoewel ik eerst graag de leeftijden dicht op elkaar wilde houden (niet gelukt dus haha), vind ik het nu eigenlijk wel erg leuk dat de kindjes wat ouder zijn, mocht het een keer raak zijn. En ik ben zelf trouwens ook 27.
Hier 3 kids. We zijn na de 3e wel echt compleet. Hij is de moeilijkste van de 3, maar dat komt door zijn hevige verborgen reflux en koemelkallergie. We brengen ze niet makkelijk naar opa en oma's maar we hebben een oppas aan huis, voor als wij een avondje weg willen.
Klinkt als hormonen! De emoties van je kindje die 1 wordt en dus baby "af" is.. Geef het wat tijd, je bent jong genoeg! Als je binnen enige tijd nog graag een derde wil, dan ga je er gewoon dan voor!
Ik heb hetzelfde gehad en hierdoor niet de stap voor een derde gezet. Totdat ik ben gaan scheiden altijd geroepen nooit meer moeder te willen worden. Een aantal jaar later toch omgeslagen door mijn nieuwe partner. Mijn dochters zijn nu pubers en voor hen komt er een broertje aan. Het kan altijd nog, je bent nog hartstikke jong!
Hier heel lang de wens gehad, maar mijn man wilde niet. Zelfs vorig jaar een buikwandcorrectie gedaan (ben veel afgevallen). Mijn verstand zei dat het goed was zo, maar toch bleef dat gevoel. Gelukkig wil mijn man nu toch ook een derde, dus wij gaan ervoor en hopen dat het ons nog een keer gegeven wordt. De boys zijn nu 6 en bijna 5. Ik wilde dus eigenlijk al 3 jaar lang, nu zit er dus meer leeftijdsverschil tussen maar ik denk dat dit juist leuk gaat zijn.
Ik ben 29 en mijn dochters zijn net 5 en 3,5 jaar. Mijn verstand gaat ook tegen mijn gevoel. Ik vind dat we nu al weinig tijd samen hebben, mijn partner en ik. En ik voor mezelf ook. Maar toch blijft er iets knagen. En ja, 2 breng je makkelijk weg.. maar 3? "Nog één keer zwanger, nog één keer een baby" Maar het voelt ook voor mij als een stap terug. Wij hebben jaren slapeloze nachten gehad, en nog steeds bijna elke nacht trouwens! Maar niet zo erg meer Ergens vind ik het goed. Ik heb 2 prachtige meisjes en zo krijgen ze ieder voldoende aandacht. Schelen 1,5 jaar en dat is zwaar, maar word langzaam makkelijker. De jongste is echt lastig en ik denk ook 'een beetje anders' We hebben nog een embryo in de vriezer en ergens wil ik deze ook niet laten vernietigen. Lastige keuze he
Zo herkenbaar. Ik ben 37, dus niet meer veel tijd. Kindjes zijn 6 en 4. Man wilde absoluut geen derde. Ik wilde het altijd wel. Veel verdriet om, maar begreep zijn standpunt. Ineens wil hij wel een derde. Ik was compleet in shock. Maar.. nu twijfel ik ineens! Angst, ratio: je hebt gezonde kids, bent 37, al een miskraam gehad. Je krijgt meer vrijheid. Ze zijn gelukkig en gezond. Maar gevoel schreeuwt een derde. Wat moeilijk!
Ik vind het wel herkenbaar. Ik heb altijd gezegd ik hoop dat ik 2 kindjes mag krijgen. Toen ik er achter kwam dat ik van numr 2 zwanger was d8 ik al heel snel ik zou er miss nog wel 1 willen gewoon het idee dat alles de laatste keer is. Bij de echo bleken het 2 kindjes te zijn toen wist ik al dat we nooit meer voor een 4e zouden gaan. Ik heb na de bevalling van de tweeling vaak gedacht dat ik het zo graag nog een keer zou willen. Oppas regelen voor 3 kinderen is echt niet makkelijker vooral niet omdat ze alle 3 ook nog onder de 3 zijn. s6 met je keuze jullie zijn nog jong miss denk je volgend jaar toch ineens nu weet ik zeker dat ik er nog 1 wil
Met mijn exman heb ik twee kinderen, dit voelde toen compleet. Helaas liep het anders en gingen we uit elkaar. Ik leerde mijn huidige man kennen en samen wilde we graag nog een kindje. Inmiddels werd hij bijna drie en bij mij begon het weer erg te kriebelen. Bij hem niet direct (ook omdat mijn jongste veel te vroeg geboren is en we daar een hoop problematiek mee hebben) Maar in januari gaf hij aan het toch wel heel erg leuk te vinden om nog een kindje samen te krijgen. En inmiddels ben ik bijna 15wk zwanger van nr 4