Onze poes is afgelopen zondag ingeslapen. Ze was binnen 1 dag ineens heel slecht dus het is heel snel gegaan. Ze was 16 jaar bij ons dus de jongens weten niet beter dat ze er altijd was. Allebei de jongens zijn erg verdrietig. In de avond huilen ze lang om haar en ze geven aan haar heel erg te missen. De jongste zoekt zelfs naar plukjes haar, stukjes blad die in haar vacht zaten en hij wilde gister in het geel slapen omdat de poes ook die kleur had. Wat kan ik doen om het een beetje dragelijker voor ze te maken? hoe kan ik ze helpen? Iemand ervaring/tips?
Verdrietig zijn hoort erbij, dat mogen ze ook voelen. Het is ook niet niks om je maatje zo plotseling te verliezen. En het is ook nog kort geleden. Misschien dat je een klein gedenkplekje met ze kan maken. Met een mooie foto en iets wat ze er zelf bij willen leggen. Dan hebben ze een fysieke plek. En verder geef het even de tijd. Als ze er niet in blijven hangen en verder niks meer doen is het niet erg.
We geven inderdaad ook aan dat ze verdrietig mogen zijn en dat wij dat ook zijn. Dat we allemaal veel aan haar denken en missen. We hebben haar bij de dierenarts achter gelaten en vanuit daar zal ze opgehaald worden zodat ze gecremeerd kan worden. Ze zullen nog contact opnemen hoe we dat vorm willen gaan geven. Gisteravond kreeg ik het idee een stukje haar (langharige kat) te willen voor de jongens en eventueel een voetafdrukje. Ik hoop dat dat nog mogelijk is. Plekje maken is een hele goede, ik ga straks foto’s uitzoeken en dan kan ik die af laten afdrukken bij de Hema. Ik dacht al aan een fotoboekje of een knuffel met fotoprint die ze bij zich kunnen houden maar een plekje in huis of hun eigen kamer is sowieso ook prettig.
Zojuist gebeld door het dierencrematorium en ze had echt een fijn advies voor de jongens. Ze vertelde dat als ze straks is uitgestrooid, wij langs kunnen gaan bij het veld. De kinderen kunnen dan iets neerleggen voor de poes, bijv een tekening of zwerfsteen. Ik ga dus meteen even zwerfstenen en stiften regelen zodat we vandaag iets voor haar kunnen maken. Ook maakt ze nog een pootafdrukje en knippen ze een plukje haar af zodat de jongens die op hun kamer kunnen bewaren. Super fijn!
Verdrietig zijn hoort er bij inderdaad, het moet een plekje krijgen en dat heeft tijd nodig. Misschien kun je in huis een plekje maken met een foto ed? Maar sommige kinderen (en volwassenen) hebben daar juist geen behoefte aan. Als ze over de poes willen praten, dan zou ik dat ook vooral doen. Fijne herinneringen ophalen, maar ook over het verdriet dat ze er niet meer is en hoe je daar mee om kan gaan (en zelf mee om gaat) ed. Fijn dat het crematorium zo meedenkt en advies geeft! Hopelijk kunnen ze het verdriet zo wat 'handen en voeten geven', dat helpt vaak met verwerken. (Hier de afgelopen twee/drie jaar teveel dieren (en mensen trouwens ook) moeten missen... Het went nooit, zeker niet voor kinderen. De dieren hebben we zelf begraven, de kinderen maken er dan een mooi plekje van met bloemen en steentjes ed. Verder indien ze dat willen een foto, op een zelfgekozen plek (woonkamer, kamer, in een kast die ze pakken als ze willen, ..., net waar ze behoeften aan hebben), en inderdaad een plukje haar.
Blijven uitleggen/vertellen dat de poes ziek was... en dat verdriet er idd bij hoort. Maar dat het ook bij het leven hoort... hebben ze wel afscheid kunnen nemen voor die ingeslapen werd? misschien een mooie foto voor ieder. Er ook niet al te veel aandacht aan geven als ze er zelf niet om beginnen....
@NiekeKris hoe lang duurde het verdriet bij je kinderen als er een huisdier ingeslapen was? Mijn moeder zei al, verdriet mag maar na een paar dagen mogen de scherpe randjes er wel af zijn. ik heb zojuist stiften voor de stenen gehaald. Ook heb ik een 3luik foto af laten drukken. Kunnen we straks even rustig knutselen/uitknippen en een plekje maken. Denk dat ze dat wel heel fijn gaan vinden. @roever Vanaf de dierenarts zijn we eerst nog terug naar huis gegaan om de jongens afscheid te laten nemen. Gekozen om haar niet te lang thuis te houden omdat ze al zo slecht was. Net voor we wilde gaan kregen we spontaan visite. Dat maakte het hectisch en daar baal ik van. Oma is bij ze gebleven en ze zijn eigenlijk gewoon tv gaan kijken. Toen we terug kwamen zonder de poes was het ineens wel heel definitief. We hadden uiteraard precies verteld wat er ging gebeuren en dat ze niet mee terug naar huis zou komen.. maar toch..
Hier heeft het echt wel meerdere weken geduurd. En ze kunnen nog steeds wel eens heel verdrietig zijn er om (het is inmiddels 1-2 jaar geleden). En ik vind dat ook niet gek; de kat is er hun hele leven geweest en ook het konijn heeft meerdere jaren hier geleefd. Zeker van de kat was ik zelf ook echt van slag, dat duurde ook wel wat langer dan een paar dagen. Wat hier - ook voor mijzelf - geholpen heeft, is dat we inmiddels nieuwe katten hebben (die kwamen een paar maanden na het overlijden van de oude kat), waardoor de aandacht een soort van is 'verlegd'. Maar goed, dat moet je als ouder ook willen.
@NiekeKris Ahhh wat sneu voor de kinderen hè. Mijn jongste heeft het vandaag gedeeld met een aantal kinderen die hetzelfde hebben meegemaakt. Zijn vriendje vertelde dat hij zeker één jaar verdrietig zal zijn fijn dat ze het met elkaar kunnen delen. We hebben hier nog een kat rondlopen dus dat geeft ze wel troost. Of we voor een andere kat gaan als deze er straks ook niet meer is.. poeh ik denk het niet want we hebben ook echt wel veel last gehad door haar suikerziekte en plasgedrag in huis. Maar zeg nooit nooit we houden allemaal wel heel erg van de gezelligheid en een kitten is natuurlijk wel erg snoezig
Fijn dat hij het heeft kunnen delen met leeftijdsgenootjes, dat helpt ook inderdaad! Hier was onze kat ook een beetje een 'kneusje'...voedselallergieën, overgeven en inderdaad plassen in huis (en daarvoor twee keer per dag medicatie), maar toch... De huidige katten zijn wat dat betreft heel anders, maar het blijven dieren en ze blijven werk geven. Ik heb het er echter graag voor over, een huis zonder kat zou ik echt stil en kil vinden.
Hier wel ervaring met een overleden opa, nog niet met een huisdier maar dat zit er aan te komen vrees ik. Kinderen rouwen in fases. Zo zijn ze verdrietig en 3 tellen later vragen ze om een ijsje of dat ze buiten mogen spelen. Dochter heb ik zelf een paar foto's van dr opa laten uitzoeken en die heeft ze zelf een plekje door t huis gegeven. Niet de meest handige plaatsen maar zij heeft ze gekozen en ik laat ze daar hangen (of met schoonmaken haal ik ze even weg en hang ik ze weer terug). Bij oma heeft ze nog dr controle rondje, lijkt er meer weg van te hebben dat ze de herinnering probeert vast te houden als dat ze hem "zoekt". Ze weet dat hij dood is. Maar van de week had ze een paardenbloem in 1x leeggeblazen dus ik zei "dan mag je een wens doen! Wat zou jij wensen?" "ik wil opa sterretje bellen" * mama hart * En dat is dan een jaar verder. Liefde van kinderen voor een huisdier of een opa, is denk ik niet heel veel anders. Dus het kan kort duren, maar ook best over langere tijd oppieken en t komt net zo snel als dat t gaat is hier de ervaring. Ook niet echt super verdrietig ofzo, wel missen natuurlijk en ze vond het ook wel zielig en jammer dat hij er niet meer was. Maar hebben hier niet "ik wil opaaaaa teruhuuuuuuuuug" tranendallen en dergelijke gezien in elk geval.
Wij moesten onze kat laten inslapen twee weken nadat mijn vader was overleden. Wat verdriet en verlies was eisten ze inmiddels wel. We wilden hem in de achtertuin begraven en de meiden hebben de doos van te voren versierd. Daarin hij ook in ingeslapen. Ze zijn niet mee geweest maar hebben hem nog wel gezien. Hebben hem samen begraven. Toen we een grafsteen voor mijn vader gingen bespreken en de jongste mee was bood de steenhouwer aan toen hij hoorde dat dat de kat ook dood was gegaan om een kei te graveren. Dat is gebeurd en nu ligt er al jaren een mooi keitjes met zijn naam in de tuin. In het begin namen ze de buurkinderen er vaak mee naar toe.