Een maand geleden heeft mijn overbuurvrouw haar kat in laten slapen. Nu was dat eigenlijk ook onze bonuskat. Ze lag vaker bij ons binnen dan bij de overbuurvrouw (met beider goedvinden). Mijn dochter is sindsdien ontroostbaar. Ze huilt iedere dag om het verlies van haar beste vriendinnetje: haar steun en toeverlaat. De huilbuien zijn enorm heftig en ze voelt zich ontzettend eenzaam. Ze zegt dat ze de hele dag aan haar denkt en dat haar hart gebroken is. Ze slaapt slecht en heeft vorige week twee aanvallen gehad dat ze behoorlijk paniekerig was. Ik luister, troost en praat met haar over het verlies. Ik heb de huisarts inmiddels ingelicht en ik wacht al dagen op een telefoontje over eventuele hulp. Ook nu ligt ze weer wakker. Haar verdriet is enorm intens en diepgaand. Afleiden werkt niet. Heeft iemand tips voor mij/dochter om dit een plekje te geven? Of is er iemand die dit herkent? Ik voel me best machteloos op dit moment.
Goh wat sneu. Heeft ze afscheid wel kunnen nemen? Dat is wat mij te binnen schiet. Onze oudste is mee geweest de hond in te laten slapen. Wilde ze zelf. Hebben we haar vrij in gelaten dat wel. Maar ze heeft de hond vastgehouden en hij is in haar armen gestorven. Was behoorlijk emotioneel moet ik zeggen. Heel heftig. Ze heeft weken met de halsband van de hond rond gelopen vastgemaakt aan haar broek of pols. Maar nu is ze er door. Ik denk dat ze op een leeftijd komen dat ze leren/kunnen rouwen.
Ik ook nog steeds. Ook heel knap van haar. Hond was nog fit, waarschijnlijk een hersentumor. Hij schrok van zijn eigen gedrag. Hij “hapte” zomaar. En daarna piesen van angst. Och hou op, begin zo weer te huilen.
Wat verdrietig allemaal. Kan me heel goed voorstellen dat dit je heel erg raakt en zeker heel knap van je dochter.
@Lafelife Bedankt voor je reactie. Mooi om te lezen hoe het bij jullie is gegaan. Bij onze eigen kat heb ik hem toendertijd ook vastgehouden en geaaid tot hij overleden was. En mijn dochter heeft toen een tekening gemaakt en een favoriete deken meegegeven die meegegaan is naar het crematorium. In dit geval was het natuurlijk niet onze kat, al voelde dat wel zo. De overbuurvrouw heeft mijn dochter wel heel erg meegenomen in dit verhaal. We wisten dat het eraan zat te komen en de ochtend voorafgaand aan het dierenartsbezoek heeft de kat bij ons gelegen. Het rouwkaartje van de dierenarts heeft ze ook aan mijn dochter gegeven. Ik heb de afgelopen dagen mijn dochter in haar dagboek laten schrijven en we halen veel fijne en grappige herinneringen op, maar ze geeft steeds aan dat ze zo ontzettend eenzaam is. Ik weet echt niet wat ik nog meer kan doen om haar te helpen met dit verdriet.
Ja heel vervelend. Maar uiteindelijk misschien een goed leerproces, rouwen is niet makkelijk. Bij de een is dit drie dagen en de ander langer. Staat geen vaste tijd voor. Hoe je haar kan helpen. Ik deed zo min mogelijk. Met de normale gang van zaken verder. Ik heb dus verder geen tips. Behalve dat het niet vreemd is.
Is het de eerste keer dat er iemand overlijdt in haar omgeving? Rouwen heeft tijd nodig en duurt bij de een inderdaad langer dan bij de ander. En de manier waarop verschilt ook per persoon. Ik zou vooral proberen aandacht te besteden aan wat ze kan doen als ze zo verdrietig is; wat helpt haar dan om minder verdrietig te worden? Dat kan praten zijn, leuke herinneringen ophalen, schrijven, tekenen, knuffelen, maar ook afleiding zoeken. Verder hebben wij ook regelmatig gepraat over wat de dood is, hoe dat gebeurt, waarom, enz. Er zat bij mijn dochters ook angst dat hun vader of ik dood zou gaan. Als iemand sterft (mens of dier), wordt opeens duidelijk dat het leven eindig is... Ik had ook voor allebei een boekje besteld waarin ze dingen konden opschrijven en tekenen ed, maar waarin ook informatie stond (over overlijden, rouw, gevoelens die daar bij komen kijken, afscheidsrituelen, enz.).
Ik weet niet of jullie verder huisdieren hebben Maar het eerste waar ik aan denk is een nieuw maatje zoeken?
Dat is natuurlijk niet de manier om met rouw om te gaan, als oma overlijdt koop je ook geen nieuwe oma. Maar ik ben het met je eens dat dit vaak goed helpt en veel afleiding geeft, echter denk ik dat het wel goed is dat haar dochter ook kan ervaren hoe het is om te rouwen. Bovendien was de kat ook niet van TS zelf dus wellicht wil zij zelf geen kat.
Ik denk dat we een verschillende kijk hebben op rouwen Natuurlijk mag ze verdriet hebben maar dit kan toch ook met afleiding je hoeft er niet in te blijven hangen een vergelijking met oma vind ik een beetje vreemd Want mensen en dieren zijn heel verschillend
Oh wat zielig. Logisch dat je zo verdrietig bent als je vriendje er niet meer is. Een huisdier, al dan niet in bonusvorm, kan zoveel liefde geven. Iedereen rouwt op zijn eigen manier en eigen tempo. En dat moet je ook vooral zo laten denk ik. Je kan er veel over praten door de fijne herinneringen op te halen en ook te benoemen hoe naar het was op het eind. Het kan helpen door er júist op die manier over te praten, want het einde was vaak het heftigst en die emoties moeten er ook uit. Of zou ze er baar bij hebben om een foto van de kat te hebben op haar nachtkastje? Of een plekje in de tuin met een mooie steen? Of een kattenknuffel die er op lijkt? Of denk je dat ze er dan meer verdriet van krijgt en het juist moeilijker kan afsluiten? En als je er zelf welwillend tegenover staat kan je altijd informeren of ze zelf een kat zou willen. Maar dan moet wel, voor zover mogelijk, duidelijk zijn dat het een ander dier met een andere persoonlijkheid is die niet lijkt op haar maatje. Misschien heeft ze nu ervaren hoe het is om een dier te hebben en wil ze dat sowieso graag. Sommige kinderen hebben nu eenmaal graag dieren om zich heen. Daar zou ik zelf even een paar weken overheen laten gaan, zodat ze het een beetje kan afsluiten. Als onze kat komt te overlijden weet ik zeker dat er weer een ander komt. Onze jongste is een echt dierenmens. sterkte
Wat een fijne reacties! Dank allemaal. Mijn dochter heeft helaas al meerdere sterfgevallen meegemaakt: afgelopen drie jaar 3 sterfgevallen in onze familie. Allemaal mensen die dichtbij ons stonden. Ik heb dus al eerder met dit bijltje gehakt. Alleen het verdriet is nu veel intenser dan alle andere keren. Inmiddels hebben mijn dochter en ik een gesprek gehad bij een ondersteuner bij de huisarts. Mijn dochter heeft heel de tijd volgepraat over de kat. Na dat gesprek leek het wat op te luchten bij haar. Alsof het fijn was om met iemand anders erover te praten; iemand die haar serieus neemt in haar verdriet. Wij doen dat trouwens ook. Ik kreeg complimenten over hoe ik het aanpakte en de ruimte die ik haar gaf (dat is echt heel fijn om terug te horen!). Ik kreeg wel de tip om haar verdriet te begrenzen qua tijd, dus: tot 22.00 uur 's avonds kun je erover praten, maar daarna is het over. Ook gaf ze aan dat de leeftijd van dochter (11 jaar) mogelijk een rol kan spelen. Volgens haar zou ze het nu bewuster beleven dan bij de andere sterfgevallen. Het gaat op dit moment beter met mijn dochter. Ze praat nog steeds heel veel over de kat en we halen samen herinneringen op, maar de zwaarte van het verdriet lijkt afgenomen. Er is weer ruimte gekomen voor andere gevoelens. Wat betreft een eigen kat. Mijn man heeft dat al die tijd tegengehouden. Ik vond dat ook niet heel erg, omdat we onze bonuskat hadden. Wat hier al gezegd werd door Zonnebloem: ik wil de kat niet vervangen door een nieuwe. Deze kat was met een reden haar vriendinnetje. Ze had haar eigen karakter, dus niet vervangbaar door een ander beestje. Nu de rust terug begint te komen, overwegen we wel om een eigen kat te nemen. Ik heb al contact gehad met het dierenasiel, dus ik hoop dat we over een tijdje een nieuw huisgenootje erbij hebben.
Ik dacht dat ik al op jouw post had gereageerd, maar ik zie het niet terug. Toch iets fout gegaan, vrees ik. Ik ben erg benieuwd naar het boek. Heb jij de titel en/of een linkje voor me? Ik vind het gesprek over verdriet wel goed. Hoe en bij wie zou ze nu haar verdriet kunnen uiten? Ze mag dat altijd bij ons, maar soms zijn wij niet 'goed genoeg'.
Mijn dochter heeft een wand vol foto's van de bonuskat op haar kamer hangen. Ze was echt helemaal gek op haar. Haar telefoon staat ook helemaal vol en ze heeft tig tiktok-filmpjes met het beestje. Daarnaast heeft ze een knuffel die erop lijkt. Een plekje in de tuin of een herinneringendoosje wil ze niet. Dat heeft bij het overlijden van oma destijds wel goed geholpen. Bedankt voor het meedenken en voor je medeleven.
De oudste had Ben je hier of ben je daar?, de jongste Ik zal je nooit vergeten. Beide van Riet Fiddelaers.
Zou het ook niet kunnen dat het een soort ‘gestapeld verdriet’ is? Merk dat hier wel, dat als ze verdrietig zijn er veel (soms onbewust) ‘meespeelt’ met het verdriet. Met name de oudste kon daar flink in doorslaan. Ik denk dat haar leeftijd zeker meespeelt! Met 11 begrijpen ze veel... Fijn dat het gesprek geholpen lijkt te hebben! En begrenzen werkt vaak goed, ik doe het ook bij de oudste (bij de jongste helpt het juist weer niet). De boeken zijn niet echt geschreven op katten (als je begrijpt wat ik bedoel), maar ik denk dat het eerste boek voor een 11-jarige het prettigst is. Daar staat de meeste informatie in. Mijn dochter was bijna 10 toen ze hem kreeg (ivm het overlijden van haar opa). Ik kan ze morgen wel even inkijken anders (als ik die van de jongste kan vinden, die van de oudste weet ik te liggen).