Ik zat vanavond het wylde pad te kijken. (Interieur-influencer Rachel van Sas, De Huismuts, begint samen met man Willem en vriend Martijn Manschot, zonder enige ervaring, een vakantiepark in Noordoost Friesland.) Zelf ben ik helemaal niet zo'n type die zomaar in het diepe springt. Toen we gingen trouwen & samenwonen zijn we verhuisd naar een dorp die ongeveer in het midden lag tussen onze toenmalige woonplaatsen. Op een klein half uurtje afstand van onze families. Nu ruim 7 jaar later hebben we hier een super fijne vriendenkring opgebouwd en zijn we helemaal gesetteld. Ik zou het nu al spannend vinden om een dorp verder te gaan wonen . Bij ons kabbelt het leven gewoon rustig voort (3 kinderen in 4 jaar tijd vind ik nu druk zat). Kan me zulke projecten dan ook echt niet voorstellen met een gezin. Zijn jullie types die zo het diepe in springen en nieuwe projecten aan gaan? Kan natuurlijk op allerlei gebieden zijn. Of hebben jullie een concrete droom die je echt actief najaagt?
In mn werk spring ik wel geregeld in een oceaan, maarja dat is een beetje kenmerkend. Ze lopen tegen een probleem aan en komen ineens bij mij uit. Ach manusje van alles blijft wel een trend geloof ik. Duik er wel in en ik kom vanzelf wel weer bovendrijven. Ervaring is ervaring, heb inmiddels wel heel diverse ervaring soms niet altijd handig. Qua prive t tegenovergestelde. Complete risicocalculator, nog voordat er een probleem is, is er al een oplossing voor want dat was dan al ruim voortijdig voorzien als potentieel issue en dan heb ik liever in elk geval alvast de hoek van de oplossing in de gaten. Altijd wel een backup plan voor handen. Dus hoppa we pakken de boel in en verhuizen ff...nope nope nope.
Ja, maar wat jij beschrijft als je huidige situatie is voor juist wat altijd mijn droom was. Ik wilde graag een gezin, lekker thuis zijn bij de kinderen, woon nog in hetzelfde dorp als vroeger en vind het heerlijk. En nieuwe dingen, nee hoeft voor mij niet.
Ik ben opgegroeid in een gezin met weinig geld, in een achterbuurt, in die zin heb ik echt wel mijn droom nagejaagd dat ik nu een goede baan heb en een mooi koophuis. Maar het echte belangrijkste in mijn leven is toch wat ik niet kan kopen en ook niet kan afdwingen of najagen; een gezond gelukkig gezin! Als het gaat over grote onbezonnen avonturen, dat is niks voor mij en ook niet mijn droom. Iemand die me heel dierbaar is, is net voor de tweede keer internationaal verhuisd met haar jonge kinderen en als ik die verhalen hoor dan heb ik echt rillingen over mn rug. Niet mijn soort droom.
Ik jaag mijn dromen gedeeltelijk na. Zo zou ik het liefst naar Spanje emigreren, maar de kwaliteit van de scholen is een stuk slechter. Echter ben ik hier in Nederland ook gelukkig in mijn koophuis. Huisje, boompje beestje was altijd al mijn droom. Ik ben wel samen met een vriendin een eigen onderneming gestart, zonder dat we beide ervaring hebben op dat gebied. Dit wel naast onze eigen banen die ook super leuk zijn.
Nee, maar dat zit ook niet echt in me. Ik zou graag uit Nederland weggaan, maar zouden onze families missen en weggaan uit het vertrouwde is niet echt ons ding. Ik weet eigenlijk ook niet of ik echt een 'droom' of 'doel' heb. Mijn gezin is het belangrijkste voor mij.
Mijn droom was een aantal kinderen. Die heb ik! En nu zijn wij met onze kinderen in het diepe gesprongen, want wij zijn afgelopen jaar tijdens de pandemie geëmigreerd naar een ander continent!
Dat laatste op dit moment niet nee. Enige droom die ik op dit moment heb is verhuizen, maar we willen geen hypotheek op 1 salaris dus op dit moment is dat gewoon niet realistisch voor ons. In het diepe springen kun je natuurlijk op verschillende manieren interpreteren, maar ik heb tot 2x aan toe m'n baan opgezegd zonder een andere baan voorhanden te hebben. Dus in zekere zin ben ik toen wel in het diepe gesprongen ja.. M'n vriendinnen vonden het spannender dan ik Ook ben ik eens een keer ''alleen'' (zo definieerden anderen dat) naar Thailand gegaan voor 3 weken. In werkelijkheid ging ik gewoon met een groepsreis (wat de anderen ook wisten) dus zo alleen vond ik dat zelf niet. Maar kennelijk vond de rest me erg dapper ofzo.. ''Zou ik nooit durven" kreeg ik steeds te horen. Ik snap zelf die angst niet zo. Als je wil gaan (en de omstandigheden laten het toe) dan ga je toch gewoon?
Ik ben gekomen waar ik wilde zijn. Daarvoor ben ik wel een paar keer in het diepe gesprongen: poos tijdens stage in buitenland gewoond, in NL bijna 2 jaar aan zee gewoond en gewerkt (allemaal alleen dus) Ik ben ook niet echt gehecht aan woonplaats en mijn man ook niet al moet ik zeggen dat we nu met 2 kinderen en derde op komst heel leuk wonen in een fijne wijk en hoewel we in dit dorp niet perse voor altijd willen wonen vind ik het nu met hen wel moeilijker omdat zij het hier zo fijn hebben. Wat ik graag wil doe ik dus wel, wat grote reizen met mijn man gemaakt en dat willen we met kinderen ook wel doen. Ook doe ik regelmatig een opleiding naast m’n werk om weer wat te leren en op mijn werk ga ik altijd wel op zoek naar het volgende project om expres buiten mijn comfort zone te gaan werken (bijv trainingen en presentaties op events geven vind ik ook enorm spannend maar doe ik toch) Ik probeer wel altijd graag nieuwe dingen. Maar ik zit wel al 5 jaar bij deze werkgever (al wil ik nog graag voor mezelf beginnen als de baby er is) en ben wel gehecht aan de mensen om me heen. Zoiets als emigreren is daarom geen droom van me en ik weet omdat wij iets van 3/4 vrienden hebben die geëmigreerd zijn dat het gras daar ook echt niet groener is hoor. Zij hebben allemaal geen spijt dat ze zijn gegaan daar niet van maar missen net zo goed dingen hier of vinden bepaalde aspecten tegenvallen. Ook daar word je leven gewoon je leven en vertrouwd natuurlijk. Maar stel dat het wel mijn droom zou zijn, dan zou ik dat wel doen!
Leuke vraag, je hebt echte avonturiers, daar val ik absoluut niet onder. Wel heeft mijn man 5 jaar geleden zijn baan opgezegd, heeft hij zich laten omscholen en is hij werk gaan doen wat hij vele malen leuker vindt. Ook hebben we in een periode dat mijn man heel onzeker zat in zijn werk, ik net zwanger was een ander huis gekocht (maar dan slaap ik ook niet echt rustig). We hebben hele toffe reizen gemaakt naar verschillende continenten, maar ik heb dan wel alles van te voren uitgezocht. Dus als we iets heel graag willen, dan gaan we er wel voor. Maar geen onbezonnen acties, daar ben ik te zorgvuldig en verstandig voor (wat ik soms heel jammer vind) Qua werk zit ik over een jaar 12,5 jaar bij dezelfde werkgever. Dat is ook wel een beetje hoe het is gelopen, man zat lange tijd in een onzekere werksituatie, dus ik was het stabiele inkomen en tijdens de pandemie kijk ik ook niet verder. Het kan heel goed zijn dat ik over een jaartje meer mijn hart ga volgen, maar als ik het nog naar mijn zin heb is dat niet direct nodig.
Ik heb niet echt bepaalde dromen - maar als ik iets wil dan probeer ik het wel voor elkaar te krijgen inderdaad. Wij zijn 1,5 jaar geleden ook voor een avontuur in het buitenland gegaan, super leuk en vind dat echt geweldig. Ik houd niet zo van een voortkabbelend leven op dezelfde plek - maar als dat voor jou juist heerlijk is: zeker doen! Ik zou zelf juist liever ook wat rustiger willen zijn daarin, scheelt hoop gedoe
Leuk programma hè! Ik kijk weinig echte tv, maar het stond op op een vakantie en we zetten er nu dus speciaal de tv voor aan Mijn schoonzoon komt uit Dokkum, dus dat is wel grappig. Ik wil altijd heel veel, maar heb op de 1 of andere manier niet de energie om het te doen. Of ik ben bang dat ik het niet kan of zo Ik heb 3 prachtige Dochters en tel de secondes af tot ik kleinkids krijg
Ja, deels. Na de geboorte van m'n jongste zoon ben ik weer in de administratie gaan werken en na een aantal weken dacht ik meh is dit het nou?! Na lang wikken en wegen ben ik de zorg in gegaan flinke stap terug moeten doen in m'n inkomen maar wat vond ik het werk leuk! Zo leuk dat ik me graag wil laten omscholen en hopelijk straks een opleiding kan en mag gaan doen (mag sowieso nu nog kan ) Ondanks m'n 4 kinderen wat af en toe een grote chaos is zeker met alle problematiek die we hebben met m'n jongste zoon. Maar ik wil mijn kinderen ook meegeven dat een gezin je niet tegen moet/hoeft te houden in je persoonlijke ontwikkeling. Maar nu prompt verhuizen naar een ander dorp, krijg er nu al kortsluiting van
Nee. Ikzelf heb wel een paar dromen waar ik zo in het diepe voor zou springen. Helaas kunnen de kinderen en mijn man daar slecht tegen en dus doe ik het niet. De kinderen doen het het beste op deze plek, met veel voorspelbaarheid. Mijn man zou ook wel meer zijn drommen achterna gaan maar blokkeert op de een of andere manier als hij beslissingen moet maken. Hij vindt dat zelf ook heel vervelend maar het lukt hem gewoon niet. paar jaar geleden zijn we verhuisd naar een andere stad, waar we altijd al wilden wonen maar niet gelukt was. Die stap zetten bracht risico’s en dat heb ik allemaal op me genomen. Is helemaal goed gekomen gelukkig
Wij hebben een aantal jaar geleden een huis gekocht in een dorpje waar we niemand kenden, terwijl we nog nooit eerder buiten onze woonplaats verhuisd waren. Wij droomden al heel lang van een klein boerderijtje en dit is ons gelukt. Echt een lot uit de loterij. Gelukkig hebben we hier inmiddels hele fijne contacten opgebouwd. Zou hier ook nooit meer weg willen, zeker niet nu onze dochter er is.
Ik heb niet van die spectaculaire dromen om na te jagen. Ik voel me juist heel fijn bij vastigheid, geborgenheid, voorspelbaarheid. Ik heb een fijne relatie waarin ik me gewaardeerd en geliefd voel, leuke, gezonde kinderen, een goede band met hechte familie en een paar leuke vriendinnen. We hebben het financieel prima, goede banen, een mooi huis en doen leuke dingen. Burgerlijker kan bijna niet, maar ik zou niets anders willen. Qua avontuur vind ik een langer vakantie echt ruim voldoende . Alles achterlaten en ergens opnieuw beginnen lijkt me verschrikkelijk. De dingen die ik heb heb ik overigens wel ‘nagejaagd’ en bereikt. Ze zijn alleen niet zo opvallend.
Ja en nee: ja, ik wilde altijd moeder worden en dat ben ik al 9 jaar en nee, ik heb een passie voor fotografie maar ik durf het niet naar de next level te nemen. Ik word vaak gevraagd maar durf er geen geld voor te vragen omdat ik veel te kritisch naar mezelf kijk. Toch zou dat wel echt mijn droom zijn.
Ik heb al bijna 20 jaar mijn droombaan, en heb wel altijd kinderen gewild dus die "dromen" zijn uitgekomen. De dromen die ik heb zijn of niet af te dwingen of ik heb er de financiële situatie niet voor. Wie weet ooit..
Ja en nee. Ik wil heel graag een gezin met meerdere kindjes. Mijn leven staat nu in het teken van mijn gezin. Daarnaast heb ik een baan die goed te combineren is het met moeder zijn en studeer ik onder werktijd. Zou in de toekomst ook graag wat meer willen ontwikkelen op werkgebied maar dat stel ik uit voor later.