Hallo, Ik ben een meisje van 18 jaar en ben nu ongeveer 4 maanden zwanger. Het is een ongeplande zwangerschap, toen ik het mijn ex(ook 18 jaar oud) vertelde vond hij het geen goed idee om er nu al aan te beginnen. Hij wilde in eerste instantie dat ik een abortus zou laten doen met 8 weken. Wel zei hij "Het is jou keuze, en ik laat je niet in de steek als je het houdt." En dat was ook zo, hij accepteerde hetdat ik het heb gehouden en was er ook positief over. Wel heb ik de keuze om het te houden gemaakt met de gedachte dat ik het waarschijnlijk alleen zou moeten doen. Daar had ik verder geen problemen mee. En nu nog steeds niet. Naarmate er tijd verstreek merkte ik tussen mij en mijn ex een nare soort spanning die zich op bouwde. Een beetje een "geforceerd" gevoel rondom onze relatie. Ik merkte dat ik eigenlijk niet meer verliefd meer op hem ben. En ook kreeg ik steeds meer het gevoel dat hij niet helemaal begrijpt wat een kindje krijgen inhoudt. Hij is een goede prater en kwam vaak(vooral naar andere mensen) erg zeker van zijn zaak over. Mooie positieve verhalen over hoe hij die "vaderrrol" wel zag zitten. Maar in de praktijk merkte ik zelf een sfeer waar ik niet vrolijk van werd. Hij schold continu, was opgefokt en had weinige positieve verhalen te vertellen. Een sfeer waar ik vooral nu, nu ik zwanger ben, erg gevoelig voor ben. Ik raakte er heel erg overprikkeld van. En daarbij merkte ik dat mijn gevoel voor hem ook steeds minder werd. Geen fijne combinatie. Ook begon hij vrijwel nooit uit zichzelf over de zwangerschap, voor mijn gevoel wist hij er ook vrij weinig van af. Hij vroeg mij ook niks. Dit deed hij in het begin wel, maar ik merkte steeds meer dat dit met de weken verdween. Dit heb ik een tijdje aangekeken, om te kijken of de situatie nog zou verbeteren. Maar op een bepaald punt merkte ik echt dat ik hem hier mee moest confronteren. Ik ben eerlijk geweest over mijn gevoel naar hem. Ook heb ik hem verteld dat ik hem niks kwalijk neem en dat hij niks fout doet, maar dat ik door zijn gedrag wel twijfels heb gekregen en me afvroeg of hij wel beseft wat er allemaal gaat gebeuren. Hij voelde zich erg beledigd en zei dat het mijn fout was dat hij zo'n attitude in mijn buurt had. Ik zou hem namelijk een geforceerd gevoel hebben bezorgd omdat ik er niet met hem over zou willen praten. Dat zou de reden zijn waarom hij niet met mij over mijn zwangerschap praatte. Ik dacht vervolgens "Maar ik heb het er vaak genoeg over, en dan krijg ik maar kort antwoord van hem". Maar goed, dat doet er in principe niet toe. Het gaat me er nu vooral om wat er straks gaat gebeuren als het kindje er is. Mijn ex geeft vaak van die sociaal gewenste antwoorden, die zo positief zijn dat ik niet weet wat ik er van moet geloven. Maar goed, hij wil betrokken zijn. Dat vind ik fijn, want ik wil graag dat de papa wel in beeld is. Maar ik vraag me heel erg af hoe dit er straks in de praktijk uit gaat zien. Ik wil hem zeker niet buiten sluiten, maar het lijkt me verschrikkelijk als hij continu bij mij over de vloer is. Ook vind ik het helemaal geen prettig idee als hij bij de bevalling is. En ik zou ook wel erg graag willen dat het kindje mijn achternaam krijgt. Gewoon omdat ik niet zeker weet hoe hij het straks als vader gaat doen. En ik zelf wel continu met het kindje zal zijn. Dat soort dingen vraag ik me nu erg af, ik ben ook bang dat hij, of zijn ouders ineens van alles willen gaan eisen... Is er iemand die dit herkent, ervaring heeft of misschien wat tips heeft?
Ik heb niet dezelfde ervaring, maar ben zelf ook een jonge mama (iets ouder dan jij, dat wel) dus kan me de situatie zeer goed voorstellen. Dit komt misschien harder over dan bedoeld, maar feit is dat het net zoveel zijn kindje is als die jou. Ik vind dan ook dat ook al ben je zelf klaar met hem en zie je een relatie niet meer zitten, dat hij net zo veel recht heeft op zijn kind en om een band met het kind op te bouwen, als jij dat hebt. Ik krijg namelijk heel erg de indruk dat je persoonlijk niet meer met hem verder wilt, en hem niet in je buurt wilt hebben, zelfs wat betreft jullie kindje, en dat is mijn ogen onterecht. Als het gevoel weg is hoef je niet bij elkaar te blijven, maar je bent je kindje het wel verschuldigd om op zijn minst te proberen een goed co ouderschap te hebben met hem, want je zit helaas toch aan hem vast, op zijn minst totdat jullie kleine 18 is. Sommige verantwoordelijkheden die je krijgt als je een kindje krijgt zijn niet altijd leuk, maar wel echt noodzakelijk en daarbij is het hartstikke fijn om iemand te hebben om de zorg voor jullie kind mee te delen, want het is echt niet altijd makkelijk. Misschien zijn het allemaal valse beloftes van hem en zal hij uiteindelijk alsnog uit het leven van je kind verdwijnen, maar dan kan je je kind later wel recht aankijken en zeggen dat je hem de kans hebt gegeven. Sorry, het is misschien niet wat je wilt horen, maar ik ben zelf een kind die is opgegroeid zonder vader en ik heb daar altijd heel veel pijn, onbegrip en woede over gevoeld. De wetenschap dat mijn moeder het wél geprobeerd heeft en hem een eerlijke kans heeft gegeven die hij zelf vergooid heeft, maakt dat ik alleen maar boos kan zijn op mijn vader, en niet ook nog op mijn moeder. Zo, een heel verhaal en misschien niet wat je wilt horen, maar ik hoop dat je er over na zal denken want het is zeer zeker goed bedoeld. Heel veel sterkte en last but not least: gefeliciteerd met je zwangerschap!
Dat is eerlijk gezegd niet het geval, ik wil de vader graag betrekken bij de opvoeding van het kind. Maar ik krijg van hem steeds verkeerde indrukken. De sfeer en zijn houding zijn dingen die me daarom wel dwars zitten. En ik zit daar wel mee, omdat ik van hem maar geen goed beeld krijg wat hij straks precies wil als vader. Dingen als "ik wil een vaderrol" zijn mooie woorden, maar als ik dan om verdere uitleg vraag heeft hij niet zo veel te zeggen. Dat is voor mij vervelend, want ik wil hem er wel bij betrekken. Maar daar heb ik wel duidelijkheid voor nodig. Ik heb soms een beetje het idee dat het maar die positieve verhalen maar praatjes zijn. Verder vraagt hij mij ook niet om advies. Ik vind dit vervelend omdat ik zo niet weet wat ons straks te wachten staat. Ik wilde eerlijk gezegd meer weten hoe andere mensen dit doen. Hoe verdeel je bijvoorbeeld de opvoeding van het kindje en wat zijn mijn en zijn rechten en plichten? En ja ik zou bijvoorbeeld graag willen dat mijn kindje mijn achternaam krijgt. Omdat ik niet de zekerheid heb dat de vader in beeld blijft. En als het kindje later dan met de achternaam van zijn vader loopt en niet weet wie zijn vader eigenlijk is, of hem niet goed kent. Dan lijkt me dat erg moeilijk. Het is dus niet het geval dat ik niet open sta voor co ouderschap. Absoluut niet zelfs. Het lijkt me alleen vervelend als er geen duidelijke afspraken over komen, omdat ik van hem dus geen duidelijk beeld krijg van wat hij precies wil.
Hoi, Wat ik me af vraag na het lezen van je verhaal is.... Ben je niet veel te overhaast met beslissingen nemen? Je bent ongewenst zwanger geraakt. Dit is nogal een klap. Voor jullie allebei! De hormonen gieren door je lijf dus ongetwijfeld reageer je anders op je vriend en reageert hij hier ook weer op. Nu ben je pas vier maanden zwanger en opeens houd je niet meer van hem? Zou het niet kunnen dat de situatie en hormonen maken dat jullie nu even botsen, maar dat wederzijds begrip en wat begeleiding ervoor kan zorgen dat jullie uiteindelijk als gezin de toekomst in gaan?! Je bent echt niet alleen zwanger. Ook voor hem is dit doodeng!!!
Ik vind dit een goed punt. Er zijn vrouwen in gelukkige langdurige relaties die tijdens hun zwangerschap minder/andere gevoelens voor hun man/partner hebben. Lees bijvoorbeeld http://www.zwangerschapspagina.nl/threads/zijn-het-de-hormonen.656812/ eens. Misschien kunnen jullie het relatief open houden hoe het na de geboorte verder gaat. Misschien kunnen jullie eens in de zoveel tijd iets leuks doen zodat je ook weer de leuke kant van hem ziet. En ik zou hem zeker meenemen naar je afspraken, dan voelt hij zich waarschijnlijk meer betrokken en dat is ook als jullie toch niet samen verder gaan positief. En wellicht als hij zich meer betrokken voelt, wordt hij wat enthousiaster en zie jij weer wat je oorspronkelijk leuk aan hem vond. Het lijkt mij zeker de moeite waard om te proberen maar dat is natuurlijk wel lastig te beoordelen voor mij, in je verhaal hoor ik in ieder geval geen deal-breakers. Geef hem wat tijd om op hetzelfde punt als jij te komen. Je zegt, hij weet weinig van zwangerschap af; dat zal voor veel first time dads gelden. Bovendien maakt hij het niet zelf mee waardoor het wat langer zal duren voordat hij helemaal "on-board" is, jij voelt de veranderingen waardoor je sneller betrokken bent bij de zwangerschap. Misschien kan je samen met hem dingen lezen of bijvoorbeeld een documentaire over de ontwikkeling van een baby kijken, dan krijgt hij een beter idee wat er allemaal in jouw lichaam afspeelt en hoe ver zijn kindje al is in de ontwikkeling, dat zal zeker helpen met enthousiasme. Dit is dus absoluut geen antwoord op je vraag, sorry. Maar misschien heb je er toch wat aan, ook omdat het de druk op jouw gevoelens misschien wat verlaagt en je misschien een positievere kijk op de toekomst geeft.
Wat betreft de achternaam. Pas als je ex het kindje gaat erkennen kan je beslissen of de baby zijn achternaam krijgt. Anders krijgt de baby automatisch jou achternaam en heeft het op papier geen vader. als die het erkent heeft heeft ie nog geen gezag. Dat vraag je aan na de geboorte. Ik wil wel even zeggen dat als ik mijn vriend had gevraagd hoe hij het vaderschap voor zich zag toen ik de eerste keer zwanger was hij het waarschijnlijk ook niet had kunnen uitleggen. Vraag even aan je verloskundige waar je terecht kan met al je vragen. Zodat je de juiste antwoorden krijg.
Ik zou eerst eens even goed bij jezelf bedenken dat jullie pas 18 zijn. Ik vind de dingen die jij van hem verwacht nogal wat op deze leeftijd. Je verwacht dat hij dezelfde dingen doet als een vader die wel gepland met zijn vriendin een kindje krijgt. En dat kan je niet verwachten. Jij draagt het kind, jij kan er een band mee opbouwen. Hij ziet het allemaal van een afstand. Dat duurt even voordat het allemaal echt landt. En dan nog vind ik het klinken alsof hij echt wel zijn best doet. Hij zegt dat hij betrokken wil zijn en een vader wil zijn voor zijn kind. Dat is al heel fijn. Je bent zwanger. Je hebt hormonen. Dat je vriend niet zo enthousiast is als jij betekent niet dat hij weggaat of dat je het maar uit moet maken. En over de bevalling hoef je toch nog niet na te denken? Je bent nog lang niet zo ver. Als je nu al tegen hem gaat zeggen dat je hem er niet bij wilt hebben en hem niet over de vloer wilt hebben zal de relatie zeker niet verbeteren. En ook zeer belangrijk zoals hierboven genoemd, het is ook zijn kind. Het klinkt een beetje of je het kind lekker voor jezelf wilt houden en dat hij eens in de week langs mag komen. Praat met je vriend, maar denk ook na bij jezelf of je wel realistisch bent en niet teveel verwacht.
Sorry, ik las net dat je hem wel in beeld wilt maar tot op een bepaalde hoogte. Tuurlijk hoef je hem niet non-stop over de vloer te hebben, maar ik vind wel dat goed co-ouderschap vereist dat je Oh, maar dat begrijp ik zeer zeker wel hoor! Maar het is wel zo dat je dat allemaal pas zeker weet op het moment dat jullie kindje er is. Verpest hij het dan, dan is het meer dan logisch dat jij je grenzen gaat stellen.
Ik vind dat je wel veel van hem verwacht. Je weet zelf al nauwelijks wat je kan verwachten, maar verwacht wel van hem dat hij van alles weet, terwijl het voor een man nog een heel stuk meer abstracter is nog allemaal. En waarom wil je hem niet bij de geboorte? Jullie hebben samen dit kindje gemaakt, er zijn geen ernstige dingen gebeurd en nu mag hij niet bij de geboorte van zijn kindje zijn? Heb je wel echt van hem gehouden ooit? In 3 maanden tijd verbreek je de relatie op basis van weinig vind ik, je hebt het op laten lopen en komt vervolgens met verwijten, ik snap dat hij zich daardoor aangevallen voelt. Je maakt een heftige beslissing terwijl je vol zit met hormonen, wil hem ook al niet meer bij de bevalling. Je trekt compleet je eigen plan heb ik het idee . Hij heeft het recht de eerste tijd ook veel tijd met jullie kindje door te brengen en dat zal in eerste instantie dan bij jou zijn. Vind je misschien niet leuk maar jullie hebben straks samen een kind! Als je kindje ouder is kan je co ouderschap doen, dus bv jij jullie kindje 4 dagen en hij jullie kindje 3 dagen.
Even voor de duidelijkheid: Ik ben heel duidelijk geweest over het feit dat ik hem niks kwalijk neem. Wat hij ook kiest. Hij praat er alleen niet met me over en dat is frustrerend omdat ik zo geen goed beeld heb of hij straks écht betrokken gaat zijn. Maar goed, ik ga het maar even laten rusten en laat het van hem afhangen. Ik heb het er onlangs met hem over gehad. Hij mag zich best een beetje bewijzen na de bevalling, en dan zien we wel wat we gaan doen(omgang, achternaam etc.) En ja, ik ben ondertussen al redelijk gewend aan het feit dat ik een kindje ga krijgen. Ik merk wel dat ik door mensen van buitenaf vaak nog als "arm zwanger meisje dat niet weet waar ze aan begint" word gezien. Maar dat is absoluut niet het geval. De afgelopen maanden zijn erg progressief geweest in het maken van plannen. Het moet natuurlijk ook allemaal maar kunnen. Het enige waar ik op dit moment tegen aanloop is dus de vader. Want die is niet erg duidelijk wat hij wil. En nee dat vind ik niet gek, maar het is wel vervelend. Je wil toch het liefst weten waar jij en je kindje aan toe zijn. Daarbij was onze relatie al een stuk minder geworden voordat ik zwanger was geworden. Ik wilde er toen eigenlijk ook al mee stoppen, dat is dus niet wegens hormonen zo komen aanwaaien. Ook is het zo dat we nog helemaal niet lang samen waren en er ineens wat fout is gegaan bij het condoomgebruik. Dus dat is de reden dat ik de bevalling liever alleen wil doen, ik denk dat ik het in zijn bijzijn heel stressvol ga vinden. Maar we hebben verder helemaal geen ruzie of zo. En ik sta open voor zijn eigen invulling wanneer het kindje er is. De bevalling ga ik dus alleen doen, in het bijzijn van mijn moeder. Mijn vriend mag erbij komen zodra het kindje er is. Ik heb dit afgelopen week met mijn VK besproken en zij is het met mij eens. En natuurlijk is hij welkom bij echo's en afspraken voordat het allemaal zo ver is. Bedankt voor de reacties, maar ik heb gemerkt dat mensen uit mijn omgeving mij ook deze antwoorden kunnen geven zonder dat ze me veroordelen. En de situatie een stuk beter begrijpen.
Meid, als ik dit zo lees krijg ik het idee dat je prima weet waar je instapt. Ik ben sowieso voor de achternaam van de moeder simpelweg omdat jij het kind baart. Achternaam van de vader is een ouderwetse en seksistische traditie die voort vloeit uit het feit dat je als vrouw vroeger werd weg gezet als je een illegitimate (weet ff niet NL woord) kindje had en dan bijna geen inkomen kon verwerven omdat je als vrouw vaak niet kon werken zodra je kinderen had. En ik vind het volkomen logisch dat je graag duidelijkheid wil en dingen van hem verwacht. Ik zou zeggen, zet het op papier. Schrijf op wat je verwacht met bijvoorbeeld de input van en vk of een of andere instantie ofzo zodat hij ook duidelijk weet wat er van hem wordt verwacht. Niet als een gouden regel maar gewoon als richtlijn. Zeker als het gaat om financiën kan dat belangrijk zijn! Maar heel erg veel succes en alvast veel geluk toegewenst als je kindje er is!
Wat ga je doen met erkennen? Hij heeft schriftelijke toestemming van jou dan nodig. Betekend niet dat hij ouderlijk gezag krijgt overigens. Qua co -ouderschap: niet te veel "klungelen" met een kleine baby: die moet lekker de eerste tijd bij mama blijven. Als hij wilt kan de vader jou en de baby bezoeken. Draagt hij nu financieel wat bij? Hoe ziet hij dat voor zich later? Ik moet eerlijk bekennen dat als ik zo je hele verhaal hoor en dan met name je laatste post het inderdaad een goed idee vind dat jullie kindje jouw achternaam krijgt. (Overigens ui de 1e.post komt niet goed naar voren dat de relatie eigenlijk al een soort van niks was voordag je zwanger was, ik neem aan dat je daarom die reacties kreeg).. Je weet inderdaad niet wat hij zometeen gaat doen, het is eigenlijk nog maar een knulletje van 18.. vrouwen zijn vaak al een stuk volwassener op die leeftijd. Hoe het er in de praktijk allemaal uit gaat zien kun je nu enkel over fantaseren.. mannen kunnen erg veranderen na hun 1e kindje. Daarom is het inderdaad hardstikke goed je eigen plan te trekken. En dat mannen bij de bevalling zijn is enkel sinds de moderne tijd normaal geworden - in Veel culturen is het nog steeds gewoon een Only women's ding. Gewoon doen waar jij je lekker bij voelt. Je staat voor de vader open en het is echt afwachten hoe hij zich gaat presenteren. Praatjes vullen geen gaatjes. Schoonouders wel gewoon bij betrekken ook. Dus voor jezelf een plan maken: waar ga je wonen, wanneer wil je gaan studeren, hoe ga je het financieel onderhouden. Je eigen shit voor elkaar hebben en als hij dan inderdaad er voor het kind zal zijn zou hij zich aan moeten passen aan het geluk van zijn kind.
Jongemamatje je komt mij zeer berekend en doordacht over! In iedergeval gebruik je jargon wat mijn 18 jarigen op werk geen eens kunnen uitspreken. Naar mijn idee kom je ook wel enorm belerend over. Ook dat past bij jouw leeftijd. Immers hebben alle 18 jarigen alle wijsheid naar hun idee al in pacht. Ik was op mijn 18de ook behoorlijk principieel en rechtlijnig. Alleen het leven heeft flexibiliteit nodig om de hindernissen op te kunnen vangen en hiervan te leren. Levenservaring moet je vergaren, dus filter alle tips eruit wat bij jou past. Maar denk in het belang van je kindje. Wat ik knap van jou vind dat je over heel veel zaken al hebt nagedacht en hebt uitgezocht hoe het rechtsmatig werkt. Desalniettemin is dit wel de vader van jullie kind. Al zal hij nu nog niet veel kunnen betekenen, omdat zijn brein simpelweg nog niet zo ver is. Maar ik deel wel de mening van een voorganger. Liever een vader waar jullie kind zelf kan kiezen dan geen vader, omdat moeder hem buitenspel heeft gezet. Heeft hij geen ouders? Wat vinden zijn ouders? Wilen zijn ouders wat voor jullie betekenen? En betreft de naam....gewoon op je eigen naam! Ik ben al 16 jaar met mijn partner (waren 16 en 17) dus dat is anders! Veranderen naar de mans achternaam kan altijd nog, maar naar de vrouw terug gaat zeer moeizaam! Ik zou hem wel laten erkennen! Want al kan hij nu geen stuiver missen, maar je kind gaat later studeren en ook hij is verantwoordelijk
Je komt op mij over als een sterke meid die prima weet wat een zwangerschap en straks het moederschap inhoud. Ik heb verder geen ervaring met jouw situatie. Maar toen ik zwanger was van mijn eerste, had ik ook vaak het idee dat mijn man totaal niet besefte wat het allemaal inhield. Hij was dolblij dat we een kindje zouden krijgen, maar hij heeft zich nooit ergens in verdiept. Ik las alles wat los en vast zat en hij hoorde dingen van mij. Door de hormonen zag ik allemaal apen en beren. En hij had zoiets van: het komt allemaal goed. Maar na de bevalling was hij de eerste die ons meisje bij zich had, omdat ik met spoed naar de ok moest. Hij was degene die de eerste dagen luiers verschoonde. En ook hij ging vanaf het begin af aan heel natuurlijk met haar om. Voor sommige mannen zegt een zwangerschap niet zoveel en wordt het pas "echt" als de baby er is. Inmiddels hebben we 3 kinderen. En helaas gaan we scheiden. Hoe lastig ik het vind (ik hou het liefste zelf de controle over de kinderen) hij is hun papa en dat hij dingen anders doet dan ik wil niet zeggen dat hij het niet goed doet. Maar het blijft lastig om ze los te moeten laten. Met de bevalling moet je doen waar jij je het beste bij voelt, tenslotte moet jij zo rustig mogelijk kunnen bevallen. En kwa achternaam vind ik ook dat je helemaal gelijk hebt hoor. Ik wil je veel sterkte wensen.
Ik hen zelf 22, heb een zoontje van 10 maanden en ben 3 maanden zwanger.. Sinds gister lig ik in scheiding. Je kindje krijgt jouw achternaam als jij niet getrouwd bent, dit kan je zelf aangeven. Ook mag jij bepalen wie er bij de bevalling is, dat is jouw moment. Wil jij hem niet elke dag ober de vloer kan hij netjes een afspraak maken of er moet een regeling van een vaste dag(en) komen. Geniet van je zwangerschap.
Als je nog vragen hebt is er ook Siriz, een organisatie die kan helpen bij alleenstaande zwangeren/moeders vanuit jouw vragen. Ook voor de vragen over erkenning etc. Succes!
Ik laat de rest even, want er zijn al goede adviezen gegeven. Je kan als jullie samen naar de gemeente gaan voor de erkenning, aangeven op het formulier dat het kindje jou achternaam gaat dragen. Wil hij dit bij voorbaat niet, dan kun je wachten met het erkennen van de vader tot het kindje is geboren en dan krijgt het automatisch jou achternaam, want dan is er op dat moment nog geen vader bekent. Verder het is jou huis en jij bepaald hoe, wat, waar en hoelang. Jij bent ook nog eens zwanger en stress is niet welkom. Over de bevalling, tja daar heb je nog even tijd voor. Elke bevalling is anders en ook je gevoel op dat moment.
Ik vind iedereen wel erg veroordelend naar TO toe, en daarnaast is dat ook geen antwoord op haar vragen. Ik moet zeggen dat ik TO in haar verhaal juist heel duidelijk en volwassenen vind overkomen! Ze weet duidelijk wat ze wil en waar ze de vader ziet in de hele situatie. Ik lees nergens dat ze de vader niet in het leven van het kind wil hebben. Zoals ik begrijp waren jullie niet lang samen, heel logisch dan dat je er achter bent gekomen dat jullie niet bij elkaar passen. Dat hoeft niets met hormonen te maken te hebben. Ik heb verder niet veel ervaring in deze situatie maar wilde je even een hart onder de riem steken. ik vind je echt super dapper! En gefeliciteerd met je zwangerschap, het zal zwaar zijn maar ook erg mooi. Ik hoop dat je nog genoeg tijd hebt om er van te genieten.