Hi allemaal, na veel lezen heb ik toch maar besloten om zelf iets te schrijven, omdat ik behoefte heb aan het delen van mijn verhaal en benieuwd ben hoe jullie (aanstaande) moeders hierover denken. Ik wil juist graag de mening van mensen die mij eigenlijk helemaal niet kennen, omdat dit het minst bevooroordeeld voelt. Mijn vriend en ik leerde elkaar een jaar geleden kennen. We zijn allebei nu inmiddels 23. We zijn nu iets langer dan 4 maanden officieel samen en je raadt het vast; ik ben zwanger geworden. Niet gepland, ik stond op de wachtlijst bij de dokter voor een spiraal (omdat ik ben verhuisd had ik nog geen dokter hier) en ik ben al eerder ongepland zwanger geworden (niet van dezelfde partner maar een one-night stand) en heb toen dus ook besloten een abortus te doen, die heeft afgelopen september 2022 plaatsgevonden. Een abortus opzich ging altijd al tegen mijn principes in, maar dit wordt toch anders merkte ik op moment dat je zelf in zo’n situatie terecht komt). Mijn vriend wist ook van deze abortus en wist ook dat ik onbeschermd was omdat ik nog geen spiraal had. Ik ben daarin dus altijd transparant geweest. Toch toen we erachter kwamen dat ik zwanger was leek een abortus hem het beste. Ergens was hij heel blij omdat hij mij ziet als de moeder van zijn kinderen; maar hij voelde ook dat hij er nog niet klaar voor was (en vond ook dat ik er nog niet klaar voor was). Samen gebeld voor een afspraak bij de abortuskliniek maar naar mate de afspraak dichterbij kwam begon ik steeds meer twijfels te hebben: kan ik mezelf deze tweede abortus vergeven? Ik heb nu wel een liefdevolle partner en dat was juist de reden dat ik het de eerste keer niet wou; omdat ik een vader voor het kind belangrijk vind. In hoeverre zijn we er niet klaar voor en kunnen we onszelf niet gewoon klaarstomen? Ik deelde mijn gedachtes met mijn vriend en na het maken van een plan van aanpak zei hij; laten we de baby houden. Hij wist dat een abortus voor mij (nog een keer) echt heel zwaar zou zijn en ik gaf aan dat ik niet wist of onze relatie dat wel zou overleven. Ik ben eigenlijk nog over mijn eerste abortus heen aan het komen.. Nu we eenmaal dit besluit hebben gemaakt zijn we hard opzoek naar een huis. Ik woon op mezelf maar in een studio; absoluut niet ideaal dus voor een baby. Dus onze grootste prioriteit is een huis vinden, en we denken dat dit in de 7 maanden die we nog hebben wel moet lukken. Verder werken we aan onze financiële stabiliteit en voelt onze relatie sterk genoeg aan. We communiceren goed en zijn open naar elkaar over onze gevoelens. Ondanks dat we nu samen besloten hebben de baby te houden voel ik nog twijfels. Mijn familie staat er bijvoorbeeld achter maar zijn moeder waarschijnlijk niet; ze staat niet achter onze relatie en wil niks met mij te maken hebben. Ik zie wat dit met mijn vriend doet en het maakt hem heel verdrietig. Hij durft ook nog niet van de zwangerschap te vertellen. Ook ben ik bang voor alles wat mis kan gaan; wat als we niet op tijd een huis vinden? Er is een plan b, bijvoorbeeld bij mijn moeder maar in hoeverre is dit gezond voor de baby? Is de liefde die we aan de baby kunnen geven wel genoeg? Ik ben financieel stabieler dan mijn vriend (stabiel genoeg voor een baby) maar in hoeverre kan ik nog fulltime werken als ik beval etc. Ik merk dat ik erg bang ben. De reacties van mensen om ons heen.. iedereen zal het “te snel” vinden. Mijn vrienden vinden nu eigenlijk al dat we “snel” gaan omdat we elke dag samen slapen, en dan weten ze nog niet eens wat er echt speelt.. Kortom; ik maak me zorgen. Maar durf het niet uit te spreken naar mijn vriend. Want ik wou geen abortus en nog steeds niet. Maar toch ben ik zo ontzettend bang. Wat als ik het allemaal niet kan? ik hoop dat jullie me wat advies kunnen geven.. doe ik er goed aan om de baby te laten komen? We zijn nog jong en kort samen.. maar ik denk wel dat we het kunnen..
Wanneer ik je verhaal lees denk ik dat jullie het zeker aan kunnen. En wat een ander daarvandenkt daar moeten jullie je absoluut niets van aan trekken, hoe moeilijk dat ook is. Wat een ander denkt, is het probleem van de ander. Jullie leven, jullie keuzes. En zo te horen willen jullie juist verantwoordelijkheid nemen in deze situatie. Praktische problemen lossen zich vaak vanzelf wel op. En al zouden jullie wel even intrekken bij je moeder, is dat toch helemaal prima? Een baby heeft bovenal liefde en geborgenheid nodig. Dat is belangrijker dan dure spullen of een eigen kamer.
Wauw jullie hebben al veel doorlopen zo te lezen. Wat een heftige periode (lichamelijk maar vooral ook mentaal) hebben jullie gehad..en nog. Dit maakt jullie samen sterker. Inderdaad, ik lees er ook uit dat jullie sterk genoeg zijn om dit aan te kunnen. De liefde voor het kind is er. Jullie hebben gelukkig die 7 maanden nog om te wennen, regelen ed. Het komt goed, linksom of rechtsom. En toch ik snap je gevoelens heel erg. Het ' ben ik goed genoeg' en ' kan ik dit wel' is heel herkenbaar en volgens mij ook normaal bij het verwachten van een eerste kindje. Er gaat zo'n hoop veranderen. En ja de meningen van anderen...het is makkelijk gezegd dat je je daar niets van aan moet trekken...maar man dat is zo moeilijk. Toen ik na 4 kinderen weer zwanger was, wat een miskraam werd, werd het kindje zo ongeveer uit mijn buik gekeken. Waar we aan begonnen, dit konden we toch niet aan. En toen de miskraam definitief was volgde aan hun kant de opluchting, het was beter zo. Ik vond die meningen nog zwaarder dan mijn eigen twijfels. Probeer, zo ver kan, je daar niet op te focussen. Probeer een moment te vinden het te vertellen als je zelf stabiel en stevig staat om 'voor jezelf en je zwangerschap op te komen'. En als dat nog even tijd nodig heeft is dat zo. Ik zou daar dan niet per se haast mee hebben.
Jeetje wat een verhaal. En wat goed dat jullie al zoveel afwegen. Misschien moet je jezelf vooral even rust gunnen samen. Een studio is niet ideaal met een kind, maar vooral het eerste jaar met de baby, dus nog ongeveer 1,5 jaar is dat echt geen probleem. En misschien is het juist fijner om je eigen plek aan te houden ipv bij je moeder te gaan wonen. Er zijn hele gezinnen die in tiny houses wonen, dus dat lijkt me voor nu het minste probleem. Tenzij je er niet samen mag wonen of met een baby, dan is het een ander verhaal. Fulltime werken is een keuze die je kan maken of niet. Je kan ook bijvoorbeeld allebei parttime werken. Kindje 3 dagen opvang en een dag met mamma en een dag met pappa. Wie weet wil jouw moeder ook wel een dagje in de week op haar kleinkind passen. Heel vee succes in elk geval. En niet teveel van andere aantrekken.
Je hebt in elk geval een studio. Het geeft wat uitdagingen qua ruimte maar een baby heeft eigenlijk niet heel veel nodig. Er zijn best compacte constructies en dingen als opvouwbare badjes etc. scheelt enorm in de ruimte. Op pinterest kom je heeeeel veel inspiratie tegen voor kleine woonruimtes slim gebruiken. Dus ook met een hele kleine ruimte, er is creativiteit genoeg om daar mee te dealen tot jullie een geschikter huis treffen. (En een verplaatsbaar geluidsdempend kamerscherm of afscheidingssysteem is ook nog een optie, wordt op kantoren ook nog wel eens gebruikt) Verder een baan, lieve partner en nog de nodige maanden om aan het idee te wennen. Waarom zou je t niet kunnen?
En waarom zou je het niet kunnen? Zijn dat realistische dingen of hormoondoemdenken? Wat ik zo lees denk ik het laatste. En weet je... dat heb ik bij alle 5 gehad, die twijfels. Als alles precies hetzelfde was, alleen relatie was al 4 jaar, had je dan getwijfeld? Of als je een huisje ipv studio had? En negatieve reacties van anderen moet je negeren. Er zitten er altijd bij die zeggen dat je het niet goed doet. Te korte relatie, te jong, verkeerd huis, teveel kinderen, te kort op elkaar, te ver uit elkaar, werk teveel, werk te weinig
Dit wonder is jullie gegeven. Blijf voor elkaar kiezen. De rest (meer woonruimte) is bijzaak. En een ander vindt altijd ergens iets van tot ze zelf in je situatie staan ♡ . Probeer "ben ik goed genoeg" om te slaan naar ik kan dit/ik doe mijn best.
Een studio is de eerste tijd prima met baby. En daarna nog, zoveel kinderen groeien op in een kleine woning. Hier een dochter van 6 maanden, slaapt s avonds naast mij in een wieg en overdag beneden. Verschonen en aankleden doe ik altijd op bed of bank. Niet omdat ik de ruimte niet heb (ze heeft een eigen kamer) maar vind t zo makkelijker. Ik zou de tijd ook nemen om te reflecteren en praten over hoe je het ouderschap wil insteken. Aan de ene kant kom je volwassen over aan de andere kant nog heel erg jong. denk ook na over anticonceptie na je bevalling. Een ongeplande zwangerschap kan je overkomen, maar bewust onbeschermde sex en dan in eerste instantie een tweede abortus willen ondergaan vind ik erg heftig binnen een half jaar. Ik denk dat je hier de nodige kritiek op kunt verwachten.
Jullie kunnen dit!!! Absoluut!! Een baby heeft niet veel ruimte nodig, je hebt al een ruimte voor de baby. Je hebt sowieso een aantal maanden tot de baby kan lopen dus dan extra tijd te zoeken. Lukt het niet? Dan zijn ook daar wel oplossingen voor. Je krijgt toeslag voor opvang! Je kunt dus wel werken. Je gaat wellicht wel minder werken en kunt dit zelf invullen Een abortus is zwaar, ik heb een curettage gehad en dat was ook even slikken. Je geeft aan nog niet over de eerste abortus heen te zijn, nu wil je wellicht een tweede abortus ondergaan. Niet om bijdehand te doen, maar hoe gaat dit in de toekomst? Zitten daar consequenties aan? Zowel lichamelijk als mentaal. Nogmaals is dit een goed bedoelt advies, het is een hele zware opgave om de keus te maken. Laat jullie goed voorlichten over de nadelen. Leeftijd > niet relevant! Wij waren 22 jaar met onze dochter en dat men oordeelt is een menselijke eigenschap. Echte vrienden blijven de fakers zullen gaan. De echte vrienden zouden jullie steunen in plaats van veroordelen. Wij werden veroordeeld maar ze is nu bijna 18 jaar. Ik had haar niet willen missen. Ze waren hartstikke gek met haar na de geboorte en dat is altijd zo gebleven. Schoon(l)moeder > die kies je niet uit er zullen vast nog meer dingen komen waar ze op tegen zal zijn. Laat dat niet een punt zijn voor een abortus. Wij hadden niets in het begin en waren 8 maanden samen toen ik zwanger ben geworden. Na jaren zijn we gescheiden maar dat kwam niet door het kind maar door verschillende karakters. Laat je niet manipuleren door anderen en geloof in jezelf!
Ik sluit me aan bij alle andere reacties. Een studio is voor nu prima. Dan heb je een wat bredere marge als het gaat om het vinden van een huis. Dat scheelt een hoop stress. Gefeliciteerd ❤️
Heel erg bedankt allemaal voor jullie reacties. Doet me erg goed! Ik ben inmiddels 11 weken en het gaat helemaal goedkomen ik ga proberen me niks aan te trekken van de mensen om me heen; het voelt goed voor ons en dat is het belangrijkste. We hebben een huisje (met 1 slaapkamer en woonkamer) gevonden dus dat is al een upgrade! En verder blijven we gewoon ons best doen ❤️ nogmaals bedankt allemaal voor jullie tijd en moeite. Over 6 maanden een wondertje erbij op de wereld