Geboren op 21+6 en heeft het overleefd, dankzij de leugen van moeder over zwangerschapsduur "We both knew that legally, in Florida, the doctors would not even attempt to revive our baby before 24 weeks" How the 'miracle' baby born two weeks before the legal abortion limit clung to life against all odds | Mail Online Ik vraag me af wat de wetgeving in NL is op dat gebied? Kan het nergens vinden In UK is het in ieder geval 22 weken: (waarschuwing - triest verhaal) Premature baby 'left to die' by doctors after mother gives birth just two days before 22-week care limit | Mail Online
Goede les! Dus liegen over de zwangerschapsduur. Eerlijkheid duurt het langst, gaat in dit geval niet op!
Hier scheelt dat volgens mij ook per ziekenhuis, erg slechte zaak. Vriendin van mij is bevallen met 25 weken. Ze hebben heel duidelijk tegen haar en haar vriend gezegt dat ze niks gaan doen als de kleine ook zelf er niet voor ging. Heel raar maar ze leggen de kleine neer en gaan het bekijken. Godzijdank hebben de artsen wel voor haar gevochten. En nu is het een heerlijk pittig meisje. Tja waar stel je de grens, de ouders willen altijd dat de artsen alles gaan doen voor het kindje, en dat is logisch natuurlijk. Mijn mannen zijn geboren met 28 weken, en het is een hele heftige en moeilijke tijd geweest. Met ups en downs en dan vooral veel downs. Lijkt me erg heftig als je een kindje krijgt wat geboren is met 22 weken. Ook voor de toekomst wat je weet nooit wat de toekomst brengt als je kind prematuur geboren is.
volgens mij gaan ze indd hier in nl vanaf 27 weken moeite doen voor het kindje, om het even zo te zeggen. maar ben het er ook mee eens wat jada zegt onze dochter is met 30 weken geboren en die periode's zijn heel heftig, je ziet zoveel elende om je heen ook enz. ons meisje is er helemaal gezond uitgekomen thank god, maar met 22 weken jeetje dat is echt wel heel vroeg hoor denk dat als je medisch gaat kijken er dan weinig kansen voor het kindje zijn.
26 weken is de 'officiele' grens. Althans mij is iedere keer gezegt door de artsen dat we moesten zorgen dat we de 26 weken moesten halen omdat er dan kansen waren voor de jongens.
Heel erg dubbel...wat er al gezegd wordt...elke ouder wil toch dat er alles gedaan wordt voor zijn/haar kindje. Maar waar ligt idd de grens! Ik vind wel dat als er aangegeven wordt dat het kindje echt aan het vechten is en goede levenslust heeft, en bijv. die goede sterke hartslag waar de mama in het verhaal van Jayden het over heeft dat ze wel moeten knokken! Helemaal als het verdorrie maar 2 dagen scheelt! En echt een wonder van dat andere kindje hoor! nog geen 22 weken zwanger..pffff toen had ik Finn net voor de eerste keer voelen schoppen!
Voor zover ik weet wordt in nl slechts zeldzaam een kindje van 24 weken in leven gehouden mits zwaar genoeg. Daarnaast is zoals gezegd het eerste uur vaak bepalend. Ik snap het wel dat je een kindje dat je al een half uur probeert te reanimeren of 5 keer of zo geanimeerd hebt laat gaan. Dat kun je bijna niet doen zonder gevolgen. Ons zoontje hoefde gelukkig niet gereanimeerd te worden, maar is wel de eerste minuten wel beademd. Voor zo'n kindje is dat al zwaar. Voor je eigen kind ga je natuurlijk door het vuur. Elke ouder wil het beste voor zijn kind, het liefste levend, maar als het niet anders kan lijkt het me ook fijn als een arts je helpt te 'kiezen' om je kind het grondrecht te laten behouden om te sterven. Voor dat ene kind dat zonder grote complicaties overleeft verlaag je graag de grens; voor de zwaargehandicapte kinderen en hun families die elke dag lijden na een geboorte met 25 weken zou je ook het beste willen. Helaas wordt de laatste groep makkelijk vergeten in dit soort discussie. Ik hoop nooit voor de keuze te staan. Ik ben zeer dankbaar dat ons zoontje pas met 31 weken geboren werd en daar 'vrijwel' niets aan over gehouden lijkt te hebben.
mijn collega`s zoontje is met 22 weken geboren en mocht 40 minuten leven, het kindje werd niet geholpen en stierf. mijn zoontje is met 27 weken en 6 dagen geboren, zijn overlevingskansen waren ongeveer 80% met 26 weken is de overlevingskans 55% en de kans op een lichamelijke en of verstandelijke beperking ongeveer 75% Ik weet wel zeker dat de overlevingskans met 22 weken wel heel klein is en de kleine veel pijn zal hebben. Is het een menselijk bestaan wat zo`n kleintje zal hebben? weegt de pijn die hij of zij zal hebben op tegen het leven wat hij of zij zal hebben?
Ik sluit me aan bij Ons Kleintje. Ik begrijp dat het een gevoelig onderwerp is, zeker voor de mensen die een vroeggeboorte hebben meegemaakt. Maar hoever moeten we gaan? De kans op een onwaardig bestaan is voor zover ik weet behoorlijk groot met dat termijn, moeten wij de wetenschap zover uitbuiten dat we dat risico nemen? Ik vind het redelijker als er een eerlijke grens is; een grens waarbij het kindje redelijke kansen heeft. Niet een grens waarbij de meeste kinderen het niet eens zouden overleven en als ze het al wel zouden doen, dan is het nog maar de vraag wat er van ze over is gebleven. Rationeel zeg ik dus dat ik het niet eens zou willen dat ze mijn kind in leven proberen te houden met 22 weken. Emotioneel zal ik er wellicht op dat moment heel anders in staan, maar gelukkig heb ik het nog nooit hoeven mee te maken. Het is fijn dat we een ver ontwikkelde wetenschap hebben waarmee we veel kinderen en volwassenen kunnen redden, maar moeten we echt zo ver gaan? Zo ver dat zelfs mijn gevoel zegt dat het wellicht een stap te ver is?
hier zeiden ze tegen ons 26 weken ons zoontje werd aan ons gegeven en moest maar dood gaan hoor, er werd niet eens naar gekeken 2 uur later was hij pas overleden... na een lange strijd terwijl hij groter en zwaarder en sterker was dan de zwangerschapsduur dus ik had dan ook beter er over kunnen liegen dan hadden ze wel geholpen of in utrecht moeten zijn dan hadden ze ook wat gedaan.. maar hier in tilburg :x
Jeetje wat erg! Bij mijn zoontje was de kans ook erg groot dat hij veels te vroeg geboren zou worden (met alle geluk van de wereld blijven zitten tot 38 weken). Tegen ons zeiden ze dat als ik voor de 26 weken zou bevallen ik met alle spoed naar het Maxima in Veldhoven moest, maar dat ze hem wel zouden helpen, na de 26 weken mocht ik gewoon in mijn eigen ziekenhuis bevallen.
Volgens mij hebben ze jou verkeerd ingelicht, want je moet naar Maxima voor elke bevalling onder 32 weken (ben ook daar bevallen). Een regionale zkh mag alleen bevallingen doen na 32 weken, want daaronder moet een kindje op de NICU afdeling, en die hebben ze maar in een paar ziekenhuizen in Nederland. Ik ben met 27 weken opgenomen in academische zkh (Maxima in Veldhoven) omdat de bevalling zich bijna aandiende. Wij hebben toen een heel uitgebreid gesprek gehad met de neonatoloog. Hij zei toen dat in Nederland afspraak geldt dat vanaf 26 weken alles aan gedaan wordt om het kindje te redden. Bij 25 weken kijken ze of het kindje zelf wil vechten en wat de conditie en gewicht is, en afhankelijk daarvan helpen ze of niet. Hij zei ook dat in Duitsland en Engeland de ondergrens 22 weken is. Nederland heeft daarvoor niet gekozen omdat het kind dan wellicht in leven gehouden kan worden, maar de artsen hem bijna geen menselijk bestaan kunnen bieden. Overlevingskansen zijn dan zoo laag en de kans op blijvende schade 90%. In Duitsland en Engeland wordt dan de keuze aan ouders voorgelegd om te blijven vechten of niet. In Nederland hebben ze daarvoor niet gekozen omdat deze keuze onmogelijk door de ouders kan worden gemaakt, want in zo'n situatie denk je niet rationeel. Objectief gezien kan ik me vinden in deze uitleg, maar ik kan heel goed begrijpen dat je als ouder die dit meemaakt het onmenselijk vindt dat ze je kind niet redden. Toen ik in Maxima lag (4 weken) heb ik vaak ouders gezien waar het uiteindelijk mis ging, en de ellende en verdriet erna. Op dat moment vond ik de keuze van Nederlandse artsen ook onmenselijk. Caruli, wat verschrikkelijk dat jullie dit hebben mee moeten maken... Heel erg gecondoleerd met het verlies van jullie kleintje....
Adi nu je het zegt.... was wel met 32 weken, want met 30 weken lag ik in het ziekenhuis (voor de 2e keer, 1e keer met 20 weken). schaam me diep. Ik denk dan inderdaad dat die 26 weken grens de "hulp-grens" was dan. Sorry Caruli!
het ligt er echt aan hoe het kindje reageert. ik zelf vind de grens 22 weken te laag. ik ben van onze dochter bevallen met 25 weken en 5 dagen. meteen deden de artsen er alles aan om haar te helpen! heel dankaar natuurlijk! daarna kom je in een zware emotionele achtbaan terecht. waar je kindje wel niet doorheen moet is niet te beschrijven...beademing, overal infusen, heel veel stress en ga zo maar door. je wilt je kindje natuurlijk absoluut niet opgeven maar toch komt daar die grens...wat zijn de kansen van een kindje en wat is menselijk? hoe moeilijk en ontzettend pijnlijk het ook was...hebben wij na 9 dagen besloten dat ons lieve meisje niet meer hoefde te vechten.. en dan te bedenken dat het om een kindje gaat van 22 weken...
kan aan mij liggen maar ik vind dat ze elke baby moeten helpen hoe klein ook het is toch een mensenleven en ik kan dan ook echt niet begrijpen dat er dan zo makkelijk over word gedacht door de zh kan daar zo boos om worden
Ik heb mijn zoontje verloren met 24 weken zwangerschap dankzij cervixinsuffieciente. Opgenomen in MMC twee weken ervoor. Bij heb is het beleid dat ze vanaf 25 weken kijken hoe het met de kleine gaat 1 minuut na de geboorte. Is het een vechtertje dan gaan ze proberen hem er doorheen te krijgen. Vanaf 26 weken zetten ze alles op alles. Bij *Jurre hebben ze vooraf met ons besproken om er toch een neonatoloog en kinderarts bij de laten. Wij hebben er voor gekozen om dit niet te doen. De artsen stemden hier uiteindelijk mee in. En ja onze zoon was een ongelooflijke vechter maar het is beter zo. Geen seconde spijt van gehad want ik persoonlijk vind niet dat ik mijn eigen belang boven de gezondheid van ons kindje ga zetten. En dat een kindje op die termijn er iets aan over zou houden is zeker.
Ik vind dit meest moedige en zware besluit dat een ouder moet nemen, en ik heb onwijs veel respect voor de kracht en opoffering die jullie hebben doorstaan met dit besluit.... Zoals 'onze' neonatoloog zei, een kind kan vaak in het leven worden gehouden... maar het kwaliteit van leven is iets anders dan het leven op zich.. En wonderen gebeuren natuurlijk, maar hoe vaak? Heel veel sterkte en respect voor jullie besluit....