Lieve dames, Hoe is het hier. Ik hoop dat ik even hier mijn hart mag luchten want ik weet het niet meer. Jarenlang heb ik gewacht, gesmeekt en gehoopt om een kindje te mogen krijgen. Na veel geduld en tranen en verdriet is het me gelukt. Ik ben dan eindelijk mama geworden van een lief knap ventje nu 1 week oud. De eerst dag lag ik op een roze wolk. Helaas ben ik daar keihard afgezonderd. Van het ene moment ben ik me erg deprisief gaan voelen. Huilen huilen en nog eens huilen. Mijn hart voelt aan als gebroken en het verdriet is groot. Ik weet niet hoe ik het kan verwoorden maar ik kan er niet van genieten. Ik mis het leven alleen met mijn man enorm, ineens slaat het in als een bom dat ik verantwoordelijk ben voor dit klein lief ventje en het benouwd me vreselijk. Het voelt alsof mijn leven ten einde is gekomen en het liefst schreeuw ik het uit. Hoe kan dit. Hoe kan iets waar ik zoveel jaren op heb gehoopt zo in een nachtmerrie uitpakken. Ik ga kapot en mijn verdriet is enorm. Waarom voel ik me zo, waarom kan ik niet genieten. Ik kan niet meer eten nog slapen. Ben in 6 dagen tijd 11 kilo afgevallen en weeg nu minder dan voor de zwangerschap. Ik zit 24/7 met een vreselijk gespannen gevoel in mn buik. Ik hoop dat dit een fase is want ik kan echt niet méér. Ben op. Sorry voor mijn sombere verhaal. Mijn hart zit zo vol.
Ach lieverd, wat een gevoelens! Zo intens gehoopt op een kindje en nu is hij er dan eindelijk! Een week na de bevalling zit je nog bomvol hormomen, dat gecombineerd met de spanning, hoop, wensen, teleurstellingen van de jaren daarvoor lijkt het me niet meer dan normaal dat je nu opnieuw je draai moet vinden en minder lekker in je vel zit. Geef het wat meer tijd, wacht even totdat je bent bijgekomen van de bevalling en je zult zien dat je je al wat beter voelt. Daarna kun je ook oppas regelen voor die momenten dat je quality time kunt gebruiken met je partner. Samen kom je dan weer een stuk verder. Blijf je je nu zo voelen, kun je altijd met een professional praten. Die kan je helpen je balans weer te vinden en in de gaten houden dat het pnd wordt (is).
Ik zou naar je verloskundige of huisarts stappen. Hormonen huilbuien zijn normaal maar niet meer eten en drinken niet. Toen ik dit had kwam ik er niet zelf uit. Sterkte!
Gefeliciteerd met de geboorte van je zoon. Bel morgen, of desnoods vanavond, de verloskundige nog op om hier over te praten. Zij kan je verder helpen en zorgen dat dit een fase is. Echt, je gaat hier uitkomen.
Hormonaal kun je écht flink overhoop liggen, bel je verloskundige en praat hierover! Het is echt niet iets waar je je voor moet schamen, heel veel moeders hebben deze gevoelens; het overkomt je, je kiest er niet voor je zo te voelen. Dus praat erover, vraag om hulp, dat helpt echt!
ooh wat rot dat je jezelf zo voelt! de eerste week na de bevalling voelde ik me ook heel vreemd. Intens gelukkig maar ook vreselijk bang omdat ik ineens zo'n grote verantwoordelijkheid had. Het zijn volgens mij echt je hormonen. Die kunnen heel rare dingen doen! over een paar weekjes ben je dit leven gewoon aan het worden en vind je hopelijk wat meer rust in deze nieuwe situatie. en dan volop genieten!
Dit zijn echt hormonen die op.hol slaan. Bel zsm je verloskundige en praat hierover. Doe je het niet dan kan je zo in een postnatale depressie raken. En is straks een prachtig 1e jaar verpest...
Bedankt dames, ik zal morgen bellen. Ik hoop zo dat dit een fase is want dit gevoel wens ik echt NIEMAND. Dat gevoel wat je krijgt als je in de lift staat en die gaat heel snel omhoog, dat voel ik 24/7. Ben echt op. Wil zo graag genieten:'(
Sterkte! Slim om erover te praten. K herken t overigens wel van de eerste. Jeetje k kan me die wanhoop nog goed voorstellen, de gedachte: wat heb ik gedaan??! Ik moest zo wennen. Na jaren zwanger worden, had ik een baby en pff mn hele leven stond op zn kop. Ik vond het vreselijk. Maar het kwam goed. Zorg dat je veel hulp heb, en probeer goed te slapen. Slaaptekort maakt het echt erger. Weer niet of je bv of fv geeft, maar besteed het eventjes uit zodat je met wat meer slaap, de wereld wat zonniger ziet. Hier is t trouwens helemaal goedgekomen en krijg zelfs een derde ( vrijwillig. )
Ik herken het gevoel erg goed, en bij mij was het inderdaad een fase - door veel te praten met oa mijn zus, mijn verloskundige, mijn man en ook de praktijkondersteuner van de huisarts ging het bij mij al snel beter. Bij de tweede kreeg ik dat gevoel weer, maar voelde het minder angstaanjagend omdat ik toen al wist dat het een fase was. Ook toen veel gepraat, m'n gevoelens geuit, want dat helpt echt. Goed dat je morgen gaat bellen!
En inderdaad; slaaptekort helpt niet mee, daar kun je ook echt naar van worden. Hier heeft mijn man toen een keer een hele nacht voor zijn rekening genomen, ik oordopjes in. Ik gaf borstvoeding en dochter wilde de fles niet zo graag, dus mijn man heeft best wat moeite moeten doen die nacht, maar het lukte allemaal prima en ik had mooi 8 uur achter elkaar rust. Ik voelde me niet herboren Maar kon alles wel weer wat beter aan daarna.
Ohh lieve Dames jullie hebben geen idee wat jullie berichtjes met me doen. Heb heel even weer hoop. Ik ga morgen zeker bellen en vragen om hulp. Ik geef flesvoeding dus dat scheelt met uit handen geven.
Het komt oprecht écht goed. Ik kon het dus jij ook Ik herken je gevoelens zo. En nee niet gelijk morgen maar je zult je snel weer wat normaler gaan voelen en over een tij denk je: joh dat was heftig maar ik heb et em geflikt. En als je dat niet alleen lukt is er echt hulp, je hoeft het niet alleen te doen, en je bent absoluut niet de enige die dit overkomt. Maar je moet wel om hulp vragen en soms wat aandringen misschien zelfs. Hoe steunt je partner je hierin?
Even benieuwd of je al gebeld hebt.. Vind het echt heel rot dat je je zo voelt. Vraag me wel af of je kraamzorg hier niets van gemerkt heeft of over gezegd heeft?
Zo voelde ik me na mijn tweede kindje ook terwijl ze super gewenst was. Zoek snel hulp bij de huisarts of verloskundige voor je verder wegzakt is mijn advies..
Dames ik Ik heb de verloskundige gebeld en zij zegt dat ze het nog niet echt ernstig vind klinken. Weet niet wat ernstig is. Ik praat er elke dag met mijn zussen over en partner. Ik huil enorm veel vooral als ik hem vast heb voel ik me zo schuldig zo een waardeloze moeder. Tranen stoppen niet. Mag ik vragen hoelang het bij je heeft geduurd en of je er een behandeling bij nodig hebt gehad.
Ja ik heb zeker 2 maanden dagelijks met trillende benen en een knoop in mijn maag gelopen en heeel veel gehuild zo doodongelukkig als ik me voelde. Van 2 tot ongeveer 6 maanden is het heel langzaam een beetje beter geworden. Nu gaat Mn dochtertje richting 7 maanden en zit ik nog niet lekker in Mn vel maar voel ik me wel weer ‘normaal’ en kan ik werken en voor mijn kinderen zorgen etc. Ik ben na een paar weken bij de crisisdienst terecht gekomen en heb een hele tijd op het randje van wel of geen anti-depressiva gezeten maar heb het tot nog toe zonder gered. Ik ben nu wel gestart met therapie om mijn gevoeligheid voor angsten en depressies aan te pakken maar dat is wel breder dan alleen voor deze PND.
@Lovebabys Wat heb je precies tegen je verloskundige gezegd? Wat vinden ze dus niet erg genoeg? Want ik vind het bizar als ze dit negeren. Ik had/heb een verhoogd risico op postnatale depressie en werd de hele kraamweek enorm goed in de gaten gehouden. En ondanks dat in enorm moet wennen voel ik me lang niet zo verdrietig als jij. Dus ik vind het heel vreemd dat ze wachten tot je inderdaad mogelijk een postnatale depressie hebt.... Goed dat je blijft praten. Moet je ook echt blijven doen. En hou bezoek zoveel mogelijk af. Vooral van minder bekenden (buren, kennissen, collega's) Enige dat nu telt is de band tussen jou en je kleine. En daar is tijd voor nodig met zo min mogelijk afleiding. Ik vond het in de kraamweek mega zwaar en heb ook regelmatig gezegd; waar ben ik aan begonnen? Maar het blijkt dat ik bovengemiddeld pech heb met de borstvoeding waardoor alles veel meer energie kost dan normaal. Dankzij de goede hulp die ik heb gehad en verlengde kraamzorg, voel ik me inmiddels veel beter. Op momenten overweldigd het me nog, met name na de hele slechte nachten, maar ik weet zeker dat ik een goede moeder ben en ik wordt steeds verliefder op dat kleine ventje die mijn leven zo lekker ontwricht. Dat gun ik jou ook en ik denk ook wel dat dat gaat komen maar zorg dat je hulp krijgt. Als je geen gehoor krijgt bij de verloskundige ga dan naar je huisarts. En krijg je daar geen gehoor dan naar het CB! Kom voor jezelf op en als dat niet lukt, laat dan je partner dat voor jou doen! Sterkte meis, hou ons op de hoogte!
Hier ook twee keer meegemaakt. Ik weet wat je voelt! Ga door met hulp zoeken tot je iemand vind die je serieus neemt! Laat je niet wegsturen. Geef echt aan Hoe je je voelt. Als het niet gaat, bel de huisarts. Vraag CB... Bij de 1e niet gedaan en wat heb ik daar spijt van. Nu volop begeleiding en ben er sneller door. Voor nu: zoek hulp. Investeer in jou relatie met de baby, maar neem ook tijd voor jezelf. Zorg goed voor jezelf! Luister naar je gevoel, je emoties. Schrijf het van je af als het helpt. En schaam je vooral niet. Er zijn veel meer mensen met deze gevoelens als jij denkt.
Ik heb na de eerste ook zo'n periode gehad. Maar ik gooide het eerst op de hormonen. En even later op het slaaptekort. En ik had een huilbaby, dus dat speelde vast mee. En na 6weken zat ik jankend op de bank omdat ik ineens besefte dat ze echt zou blijven. Dat niemand dr zou komen halen, en dat ons leven voortaan zo zou zijn, mét die (jankende) baby erbij. In mijn omgeving hoorde ik jonge moeders ook wel eens over hun emotionele buien, dus ik dacht: oké, zal eet dan wel bijhoren. Pas een jaar later werd vastgesteld dat ik toen eigenlijk een postnatale depressie had. Dat is lang blijven aanslepen, tot het zo erg was dat ik mijn auto tegen een boom wilde rijden. Het is weer goed gekomen hier, maar ik had veel eerder hulp moeten zoeken. Als ik jou was, zou ik dus ook naar de huisarts gaan met je verhaal, en een doorverwijzing regelen voor een psycholoog.