Ik weet dat dit vloeken in de kerk is en het vraagteken staat er niet voor niets bij. Maar.. Wij hebben 2 lieve katten. Ze zijn 4 en 6 jaar oud. Ze hebben het niet leuk meer sinds de jongste er is, vooral de kater van 6 jaar vindt de kinderen echt heel vervelend. Ze kunnen hoog zitten, in de bijkeuken apart zitten, ze hebben een grote buitenren, krabpaal, speelgoed. Ze krijgen aandacht genoeg, liggen savonds lekker bij ons. Maar zijn niet gelukkig met de kinderen erbij. Ik dacht het went wel maar de oudste is 3 en hij blijft wegduiken, naar de kinderen slaan (zonder nagels wel meestal) Ook vechten ze steeds vaker met elkaar. Ze krabben aan de bank, bijten kabels door. Ik begin het een beetje zat te worden, ook voor hen is 't zo niet leuk. Soms denk ik erover een nieuw huisje voor ze te zoeken. Maar dat gaat eigenlijk tegen m'n gevoel in, ik heb ze genomen omdat ik het graag wilde (en altijd latten heb gehad) en ik vind dat ik verantwoordelijk voor ze ben. Maar op dit moment geniet ik er absoluut niet van. Wie heeft advies, wat te doen? Of goede tips? Ik heb opzich geen haast, eigenlijk zou ik het liefst iemand in de familie vinden waar ze terecht kunnen bijvoorbeeld. Maar tot nu toe geen reactie als ik een balletje opgooi Ik wil zelfs financieel verantwoordelijk blijven.
Nog een kleine aanvulling : mijn kinderen zijn zeker Niet vervelend tegen de katten, maar vinden ze wel interessant. Ze mogen ze alleen aaien als de katten nar hen toe komen of als 1 van ons erbij is, rennen er niet achteraan, plagen ze niet etc. Maar als ze op de bank liggen. Gaan ze wel erbij staan bijvoorbeeld. We laten de oudste helpen met voeren en kammen maar het helpt eigenlijk niets...
Ik herken het mijn katten trokken de kinderen ook niet. Maar toen de oudste naar school ging werd het in eens beter de drukte deed het hem. Nu zijn we natuurlijk alweer jaren verder en 1 van de 2 is er niet meer (aangereden opgelapt en na 1,5 jaar toch in moeten laten slapen ) maar dat was echt een omslag de katten zochten de kinderen steeds meer op en nu ligt die ene altijd bij 1 van de kinderen. Ondertussen een andere geadopteerd en dat was ook wennen maar na 1,5 jaar was ook zij om en vind ze de kinderen geweldig.
Wat hier trouwens heel goed werkte voor rust was een feliway verdamper op alle verdiepingen. Katten vochten niet meer en werden rustiger
Bij ons was onze rode kater niet blij met de kinderen. Ook al deden ze m niets. Hij was op zolder en kwam rond etenstijd naar beneden. Maar toen ze groter werden kwam hij steeds vaker naar beneden en op een gegeven moment konden ze alles met hem doen. Ik denk dat vooral dat het de herrie was.
Hier hadden mijn katten er ook last van. Het is ook niet niks 2 van die schreeuwlelijken erbij! Nu zijn ze 6 en 4 jaar en merk je dat de katten wel blij met ze zijn. Onze oudste kater was juist de liefste voor ze terwijl hij echt een zwaar getraumatiseerd verleden had.
Onze kat heeft ook een tijdje moeilijk met ze gehad, maar nu ze wat ouder zijn komt ze lekker bij ze liggen, het kan echt wel goed komen. Maar als het toch niet gaat vind ik een goed huisje voor ze zoeken ook niet raar. Als ze maar een goed plekje krijgen is dat toch ook prima.
hier was het in het begin ook vechten en onrustige katten maar nu ze ouder zijn kroelen ze vaak met de kinderen en zoeken ze ze op..
Wij hadden 2 katten. De jongste was een ontzettende aandacht vrager en kreeg ze dat niet dan ging ze plassen. Toen ik zwanger was van de 2e werd dat steeds erger en ging ze ook in de kinderwagen enz plassen. Puur aandacht vragen. Ik wist dat het nog erger ging worden als de 2e er zou zijn en heb toen na lang nadenken besloten een ander baasje te zoeken voor haar die wel genoeg tijd had voor der. Heb haar op mp gezet (klinkt zielig) Heel verhaal er bij en dat ze niet zomaar meegenomen mocht worden en er een gesprek aan vooraf zou gaan. Kreeg echt mega veel reacties en uit die reacties koos ik er 2 die mij het meest aanstonden. De eerste was ik gelijk enthousiast over. Ze liet fotos zien van der huis en van der balkon buiten. Ze zou het zo afzetten dat ze gewoon naar buiten kon maar niet kon ontsnappen etc etc De 2e had nog nooit huisdieren gehad bleek tijdens ht gesprek en overlegde al met haar vader wanneer ze der kwamen ophalen. We zijn voor de eerste gegaan en echt ik heb nooit spijt gehad. Kreeg wekenlang fotos en updates hoe het ging en je zag dat ze veel gelukkiger was. Ik zou kijken naar wat jou kat het gelukkigste maakt en soms is die beslissing heel moeilijk omdat je weet dat je kat beter af is ergens anders.
lastig hè? Hier de ervaring dat het echt beter kan worden. Wij hebben een stress gevoelige kat met suikerziekte. Plast bij stress in huis.. gelukkig gaat het beter sinds de kindjes allebei op school zitten. Ook wij hebben getwijfeld om een ander plekje te zoeken maar wie wil een zieke kat met nodige kosten hebben? Het blijven moeilijke keuzes. Als je een plekje voor ze weet dan lijkt me dat misschien wel de juiste keuze.
Tja.. lastig. Als je denkt dat ze echt niet gelukkig zijn. En je stopt ze niet in het asiel maar zoekt een goede plek voor ze dan is het niet zo’n gekke keuze toch? Zou daar wel nu aan beginnen dan want je kinderen worden ook ouder en het verlies van een huisdier op welke manier dan ook is nooit leuk!
Als het echt niet gaat dan zou ik een nieuw plekje zoeken. Stress is voor een kat ook niets , dan liever een nieuwe (stressvrije) omgeving.
Ik had hetzelfde. Mijn poes (gut wat klinkt dat stom) woont nu bij mn zus. Ik heb het 3 jaar geprobeerd maar je zag dat ze onder continue spanning stond. Ze zat niet lekker in haar vel. En net als jouw kinderen was mijn zoontje heel lief met haar. Ik liet hem ook altijd het eten geven. Want je ziet toch dat wie eten geeft soms een wat betere band krijgt met het diertje. Nu woont ze bij mijn zus en haar vriend en is weer helemaal opgebloeid. Ze wordt dit jaar alweer 12 en woont daar nu iets langer dan een jaar.
Dat gevoel herken ik heel goed! Waar doe je goed aan? Het spreekt tegen je verantwoordelijkheidsgevoel, maar het is juist ook verantwoordelijkheid nemen wanneer je ziet dat de katten niet gelukkig zijn en ze ook het beste leven gunt, dus bij een ander gezin. Ik heb mijn konijn vorig jaar geleden ondergebracht ergens anders, was zo moeilijk en denk er nog iedere dag aan, maar ik weet dat dit veel beter is voor hem én voor mij. Zeker weten doe je het nooit, maar durf bij deze ook te kiezen voor jezelf en je gezin. En vertrouw jezelf op je gevoel, je laat je katten toch niet zomaar ergens achter Een goed huisje voor ze zoeken duurt misschien ook even, dus rustig rondkijken lijkt me juist heel goed. Bij mij zat er tussen oriëntatie en daadwerkelijk wegbrengen 1 jaar.
Onze katten konden ook slecht tegen het gehuil van een baby. Dan gingen de oren helemaal plat. Toen de jongste wat ouder was ging het heel goed. De kattigste kat kon het geweldig vinden met de jongste. Waren echte maatjes en als ze met rust gelaten wilde worden liep ze weg ipv te gaan blazen en slaan, zoals ze eerst deed. Onderling hadden de katten geen ruzie.
Wij hebben ook een van onze poezen weg gegaan, omdat die heel gestresst werd van onze dochter. Die was sowieso al erg gestresst altijd (snel schrikken, constant (dwangmatig) in je buurt, etc), kwam uit het asiel en plaste vanaf het begin in huis. Allerlei onderzoeken gedaan, altijd Feliway in huis, etc. Maar niets hielp. We hadden al een andere poes en die leed ook onder het gedrag van de ander. Doordat ze in huis plaste, moesten alle deuren van de slaapkamers dicht blijven, bijv. (ze had namelijk al een keer in ons bed geplast) Toen onze dochter geboren was, werd het alleen maar erger. Alles wat je op de grond liet liggen/staan (een tas, dozen, jassen, een spuugdoekje die op de grond gevallen was, etc), plaste ze overheen. Ook begon ze vaker uit te halen. Toen besloten haar weg te doen. Omdat ze van een asiel kwam, moest ze daar ook weer terug naar toe. (blijft soort van eigendom dan) Daar had ik het heel moeilijk mee. Ik ben ook niet mee gegaan met haar wegbrengen. M'n man had haar op een vrijdag weg gebracht. Op maandag belde ik het asiel om te vragen hoe het ging en bleek ze al opgehaald te zijn, door een man alleen.