Keizersnede, altijd iemand mee of optioneel?

Ik denk dat je hierin vooral je eigen gevoel mag volgen of je het alleen zou doen, of dat je er graag toch iemand bij wilt.
Vb bij een keizersnede onder narcose mag er ook niemand extra bij zijn en zou je kindje ook pas buiten de deur iemand anders ontmoeten. Dus vreemd is dat zeker niet.

Zou je man niet net buiten de deur kunnen wachten en dan meteen naar de recovery kunnen komen? Een keizersnede op zich duurt niet zo superlang.
Soms is er naast de operatiezaal een klein kamertje waar ze de baby onderzoeken, maar dat is afhankelijk van het ziekenhuis. Eventueel als dat er is zou hij daar de baby kunnen ontmoeten terwijl ze de baby onderzoeken.

Heel veel succes met je bevalling!

(Dit is uit mijn ervaring tijdens mijn opleiding verloskunde, zelf geen keizersnede gehad )

 

Ik vond het zelf heel fijn om m’n moeder bij me te hebben tijdens mijn ongeplande keizersnede om mijn hand vast te houden en m’n hoofd te aaien. Had al bevalling erop zitten en veel pijn gehad en werd nogal misselijk van de ruggenprik dus was behoorlijk van de wereld, maar sowieso blijft een operatie, ook als deze gepland is, altijd wat spannend.

 

Ik zou bij jezelf nagaan wat jij fijn vindt. De een vindt bv moeder erbij heel fijn, de ander wil dat toch liever niet. Ikzelf zou het liever alleen doen met mijn man ergens vlakbij (bv op de recovery zsm na de ks).
Mijn man kan ook echt niet tegen ziekenhuizen, dus ik begrijp ‘t helemaal (hij kon bv ook echt niet met dochter mee naar de ok voor narcose, die hele setting vindt hij al heel akelig en hij krijgt dan echt vlucht-neigingen).
Zelf heb ik juist totaal geen angst voor het ziekenhuis, dus ik voel ook geen noodzaak tot ondersteuning - maar ik kan me goed voorstellen dat dat niet voor iedereen geldt en dus bv je moeder erbij hebben wel heel prettig kan zijn.

 

Wat spannend allemaal! Uit eigen ervaring; Een paar vertrouwde ogen tijdens de keizersnede is erg fijn, want er gebeurd natuurlijk wel van alles met je. En als ik het even een hand vasthouden of wat foto's maken als jij de kleine in de arm krijgt. (Ik kreeg de kleine gelijk in de arm toen ze me dicht gingen maken) Dus ik zou zeker iemand meenemen en het zou helemaal ideaal zijn als jouw man gelijk klaar kan staan in recovery zodra het achter de rug is.
Spannend hoor veel succes!

 

Ik zou wat minder begrijpend zijn hoor. De bevalling van je eigen kind missen omdat je het ziekenhuis zo vervelend vind! Als man hoor je er te zijn voor je partner. En daarnaast kunnen jullie het daarna samen goed verwerken. Want je krijgt als vrouw niet altijd alles mee. Het kan niet zo zijn dat hij ergens alleen op een kamertje zit te wachten (je mag niet achter een deur staan maar moet in de algemene wachtruimte plaatsnemen). Beter kijkt je man (in overleg met bijvoorbeeld de huisarts) naar ondersteuning of bijvoorbeeld medicatie om dit toch aan te kunnen. Je man kan vooraf aangegeven wat er eerder is gebeurd en dat kan in het dossier worden opgenomen. Hij kan zitten op een kruk naast jouw hoofd en hoeft de operatie toch niet te zien.

In plaats van hem overal van weghouden kan hij beter werken aan deze angst. Wat als jij een keer onwel wordt of moet worden opgenomen (of naar het ziekenhuis). Of jullie kinderen krijgen een ongelukje en jij bent er niet? Moet je man dan maar wachten op de juf, de buurman of een grootouder om naar de 1e hulp te gaan? Dat kan toch niet.

 

Ik denk ook dat je beter kunt kijken naar hoe dit aan te pakken.
Bij mijn keizersnedes zat mijn man achter mij, je ziet zoveel als je zien wil als je daar zit. Als hij echt niet wil zou ik zeker iemand anders meenemen want je wil dit niet alleen meemaken, ook voor de verwerking en het complete verhaal. Je ziet zelf namelijk echt niks dus dan weet je niet goed wat er gebeurd is.

 

Ik neem aan dat aangezien het een geplande keizersnede betreft het kindje meteen bij jou komt te liggen en op de korte checks na ook bij jou blijft. Als je man er echt niet bij wil zijn op de ok dan mag hij hopelijk op de uitslaapkamer naar je toe komen/wachten, maar dat betekent wel dat hij de eerste momenten van jullie kindje gemist heeft, persoonlijk zou ik daar heel erg moeite mee hebben.
Ik zou in het ziekenhuis bespreken wat er mogelijk is, hij zal vast de eerste niet zijn die eerder is flauwgevallen en ik denk dat met de juiste begeleiding hij niks hoeft te zien wat hij niet wil zien.

Iemand anders er bij kan natuurlijk, maar zou ik heel dubbel vinden, dan is er iemand anders die je kindje eerder gezien heeft dan je man.

En ook iets om over na te denken, stel je voor dat het onverhoopt na de bevalling niet goed gaat met je kindje en je kindje wordt meegenomen voor onderzoek/behandeling, wie blijft er dan bij je kindje?

 

Wat zou je zelf willen? Zou je het fijn vinden om een vervangend persoon bij je te hebben of juist niet?

Bij de keizersnede van mn oudste ging mijn expartner ook niet mee de operatiekamer in ivm bloedfobie, dus ik heb mijn vader toen gevraagd, en achteraf zei hij dat dat de mooiste manier was om opa te worden.
Hij was me heel dankbaar dat ie er op die manier bij mocht zijn.

Mn huidige partner heeft het niet zo op naalden eb veel bloed, maar hij heeft wel bij mn hoofd gezeten en zal dit in juni weer doen

Ik zou als ik jou was echt goed nadenken wat je zelf zou willen.

 

Ik had een geplande ks bij de tweede. Wel prematuur, dus niet bij mij mogen liggen maar meteen allemaal gedoe (naar de kinderarts, cpap, slangetjes, apparatuur, couveuse, ik kreeg zoon even te zien als een fles wijn toen hij er net uit was, en toen 2 uur later pas na de uitslaapkamer).

Maar ik kan wel zeggen dat een geplande ks heel erg rustig is. Er wordt wat gekletst vooraf, je gaat rustig op de tafel liggen, het doek is omhoog waardoor je niets ziet, de artsen zijn kalm en beheerst. Omdat het geen spoed heeft is er geen onrust en paniek bij het personeel.

Dus ik zou zeggen dat je man gewoon naast je hoofd kan zitten en zich met jou, en later met de baby, kan bezighouden.

Mijn man keek mee over het doek, om te kijken hoe ik er van binnen uit zag

 

Ik denk dat je angsten een beetje onderschat. Ik heb ook last van paniekaanvallen in bepaalde settings en als je echt een goede te pakken hebt voel je je letterlijk onwel worden; zweten, trillen, hartkloppingen, stikgevoelens, vluchtneigingen en je kunt letterlijk onderuit gaan. Dat heeft niks met niet willen of je aanstellen te maken... ik weet uit ervaring hoe ernstig dit kan zijn. Dat is niet iets om weg te redeneren van kom, stel je niet aan.

Er is inderdaad hulp voor maar dit is niet altijd afdoende. Sommige mensen vinden deze omgeving echt heel naar, wat ik ook heb door associaties met dood e.d.
Simpelweg toch gaan en daar zitten lijden is ook heel naar voor hem, hoe graag hij ook zou willen. Angsten kunnen heel intens zijn. Je wilt wel maar het gaat niet. Je lichaam raakt in een soort shock.

 

Ik zeg niet dat hij zich aanstelt. Maar dat hij er wat aan moet doen als het echt zo erg is (er staat nergens dat hij een officiële diagnose heeft). Dit is iets dat te behandelen is. En het minste dat je van je partner mag verwachten is dat hij dat doet! De partner van To heeft geen enkele behandeling gehad of hulp gezocht terwijl dit gewoon een optie is.

En zoals ik schrijf kunnen er ook andere momenten zijn dat je als ouder met je kind naar het ziekenhuis moet. Dan moet je daar gewoon staan. Jouw kind is jouw verantwoordelijkheid. Door jezelf te laten behandelen neem je die verantwoordelijkheid.

 

Je gaat toch echt te kort door te bocht. Behandeling is geen magische oplossing voor paniekaanvallen. Zeker niet op korte termijn. Dat ligt ook totaal aan de oorzaak van de aanvallen en de rest van de persoonlijkheid.

Je laat het nu overkomen alsof mensen met paniekaanvallen er niet voor hun kind kunnen of willen staan. Niet erg aardig/netjes.

 

Het staat wat onhandig geformuleerd en ben het echt niet altijd met dit lid eens maar dit is totaal niet wat zij bedoelt

Natuurkijk moet je naar oplossingen kijken, super naar als je paniek/angst aanvallen hebt ( ik heb in het verleden last gehad van paniekaanvallen, ik dacht écht dat ik dood ging )

Alleen wat @Amberxx probeert aan te geven en wat ik met haar eens ben is om eerst te kijken naar andere mogelijkheden in de vorm van hulp/medicatie om er toch bij te kunnen zijn en om in eventuele calamiteiten ook paraat te kunnen staan ipv enkel de oplossing zien; vermijden. Is dat er niet en helpt dat niet, dan heb je vrij weinig keuze en kun je naar andere oplossingen kijken maar het lijkt mij zeker de moeite waard te onderzoeken wat er buiten vermijden nog meer mogelijk is en of er iets tussen zit wat voor hen werkt. ( wellicht is dat traject al geweest maar ik kan het nergens terug vinden )

 

Er staat nergens dat de partner van deze to echte paniekaanvallen heeft of überhaupt een diagnose. Hoe dan ook van een ouder/partner mag je verwachten dat ze er alles aan doen om het op te lossen of verbeteren. Dat je in ieder geval werkt aan een oplossing. In plaats van de angst maar uit de weg gaan en je schouders ophalen. Er zijn tal van behandelingen en mogelijkheden waarvoor iemand zich kan inzetten. Dat is geen kwestie van magie maar doorzettingsvermogen en motivatie. Heel hard werken om te kijken wat er wel mogelijk is. Pas als je alles daarvan doorlopen hebt kan je zeggen wat er wel en niet werkt en niet vooraf.

To mag van haar partner toch wel het minimale aan inzet verwachten, een gesprek met de huisarts en motivatie hier wat aan te doen.

Niet alleen nu maar ook in de toekomst. Het zou wat zijn dat je als kind niet naar het ziekenhuis kunt omdat mama moet wachten tot papa thuis komt. Of dat papa je niet komt opzoeken in het ziekenhuis omdat hij niet durft. Dat kan gewoon niet (en kan zelfs gevaarlijk zijn).

 

Dat heb ik dus gehad in die vorm, dat ik mijn man niet kon wegbrengen die geopereerd moest worden omdat ik helemaal kapot was van de zenuwen en mijn angst niet onder controle had. Het is geen geval van "ik durf niet" maar ik werd letterlijk lichamelijk niet goed. Het idee dat ik moest toekijken hoe mijn man zou worden weggebracht en buiten bewustzijn zou worden gebracht was te veel voor me. Ik heb al jaaaren last van angst en niet in de minste vorm. En toch heb ik een gezin en doe ik er mijn inziens genoeg aan om mijn grenzen, wat veel dingen betreft, te verleggen.

Er zijn mensen die lichamelijke beperkingen hebben en daardoor niet alles kunnen met hun kinderen. Ook daar zou ik nooit over oordelen. Het leven is niet op alle vlakken maakbaar en zo heeft iedereen zijn zwakke plekken. Ik kan niet álles met mijn kinderen doen door de angst. Ik heb een enorm gevoelig zenuwstelsel en raak snel overprikkeld, bijv in pretparken. Dat wil niet zeggen dat ik een slechte moeder ben. Ik accepteer gewoon dat ik anders in elkaar steek. Natuurlijk kun je therapieën volgen, maar als het in je aard gebakken zit zeggen ze al vantevoren dat volledig "angstvrij" worden er vaak niet in zit. Tenzij je jezelf wil drogeren met anti-depressiva voor de rest van je leven, en de effecten daarvan zijn ook niet mild.

Vandaar mijn reactie dat het mijn inziens niet zo makkelijk is om aan te nemen dat de man van TS de verantwoordelijkheid niet neemt.

 

Ik zou in het ziekenhuis waar je gaat bevallen ook even informeren naar de mogelijkheden. Het kan al veel verschil maken of hij in een algemene wachtkamer ver van de OK moet wachten of ergens dichtbij waar hij de baby ook snel kan zien. Of misschien kan een verpleegkundige hem een beetje begeleiden en afleiden. Daar zijn ze natuurlijk niet voor, dat weet ik, maar ze maken ook vaak foto's tijdens een keizersnee. Kennelijk is daar meestal wel tijd voor, dan is het misschien ook wel mogelijk om je partner hier een beetje "doorheen te praten". Heel veel patiënten en partners zijn natuurlijk zenuwachtig voor zo'n ingreep, daar heeft t personeel echt wel ervaring mee, misschien kunnen ze jouw man net het steuntje in de rug geven dat hij nodig heeft. Hij hoeft er natuurlijk niet met z'n neus op te staan als je de ruggenprik krijgt hè... Misschien kan hij wachten tot je klaarligt, de geboorte meemaken en daarna met de baby meegaan naar de uitslaapkamer bijvoorbeeld. Dat is echt wel anders dan zien hoe je kind onder narcose gebracht wordt. Dat vond ik ook heel naar. Heel andere sfeer nog weer dan een keizersnede!