hey, Sinds september 2019 zijn wij kersverse ouders geworden van onze kleine man. Mijn vriend was en is altijd apentrots geweest op onze kleine man, maar heeft nog een hobby waar ik me de laatste tijd enorm aan hekel. Gamen, en niet zomaar gamen. Elke dag vanaf hij thuis komt van het werk tot hij ga slapen en in het weekend hele dagen door. Als ik vraag voor eens een luier te verschonen, hem eens een flesje of badje te geven is het te veel gevraagd (ik kan op 1 hand tellen hoevaak hij een luier heeft gedaan). Want ik ben toch heel de dag thuis met de kleine ? En ik heb toch vele meer tijd voor de was en de poets en de winkel? Maar binnenkort moet ik wel terug aan het werk! Nu ben ik gistere voor de eerste keer in 4 maanden 2,5 uur weg geweest van huis zonder baby om iets te gaan eten met een vriendin voor haar verjaardag. Alles duidelijk uitgelegd van hoe alles in zijn gang ga van oa bedtijd en bepaald huilgedrag etc.. (had hem voor vertrek nog gevoed en verschoond). Hij leek me niet echt te luisteren hoe belangrijk routines zijn voor baby's maar ja.. resultaat: na een uurtje weg te zijn al telefoon met een hysterische baby op de achtergrond. Ik moest zeker ten laatste om 21 uur thuis zijn want hij kon het ni aan en hij snapte het niet en blablabla. Had al schrik dat hij de kleine iets ging aandoen. Bij thuis aankomst was hij helemaal van zijn melk en vertelde hij me meteen dat ik maar een thuisblijf moeder moest worden. Want als ik terug ga werken (ik ben kok dus ik werk vaak 's avonds) kan hij nooit meer gamen... ik ben zo teleur gesteld in hem als vader en weet echt niet wat ik verder wil nu! Ik zie hem doodgraag maar op deze manier kan ik ook niet verder... wat zouden jullie doen? Een game verslaving is iets heel ernstig en ik weet dat hij vele liever gamed dan dat hij met ons leuke dingen ga doen. Het lijkt ook alsof de baby zijn vader niet herkend.
Ik heb ook een gamer thuis, maar dit is wel erg extreem. Hoe was het voor de baby? Deed hij dat dan ook constant? Hebben jullie het daar toen nooit over gehad?
Ik zou een goed gesprek met hem voeren. En logisch dat de baby hem niet herkend en hij niet eeet wat hij moet doen als hij vrijwel alleen maar aan het gamen is. Dit is iets wat je toch een beetje moet leren en dat doe je enkel door het te doen. Nogmaals, praat met elkaar. Spreek verwachtingen uit, vraag hoe de ander er in staat, kijk of je tot afspraken kunt komen, enz. En als er echt sprake is van een verslaving (en zo klinkt het wel), dan heeft hij professionele hulp nodig. Staat hij daar voor open? Afhankelijk van de uitkomst van het gesprek kun jij dan bedenken wat je er verder mee wil.
Wauw.. Ziet hij zelf niet in dat hij verslaafd is? Vind dit wel heel triest.. Zou toch duidelijk met hem gaan praten en van hem eisen dat hij er wat aan gaat doen. Ik geloof niet dat je zo met iemand kan en wil leven. Zeker als je kindje straks ouder is. Moet je is indenken dat je kindje dit gedrag misschien wel over gaat nemen.. Heel veel succes, hopelijk opent hij zijn ogen snel!!
Hier ook een gamer als vader. Maar.... Wij hebben de computer beneden staan. En hij doet het wel eens in de avond, zo'n 3x per week. Maar gaf ook de flesjes gewoon en deed de luiers. Heloen met douchen etc.. Nu is onze dochter 1,5 jaar en als zij lekker aan het spelen is gaat hij ook gewoon achter de pc zitten en zit ik vaak aan de eettafel wat voor mijzelf te doen. Moet ook kunnen vinden wij. Wellicht dat je dat ook tegen hem kunt zeggen, dat er wel weer een tijd komt dat hij kan gamen maar dat hij nu echt even moet helpen en dat hij kan gamen als de kleine slaapt maar als jij om hulp vraagt hij je moet helpen. Verslaving vindt ik ver gaan..... Werkt hij gewoon?
Wat een lulhannes van een vent zeg. Hier ook een gamer man maar die zet alles opzij voor onze zoon en nu helemaal ook voor mij met bijna 7 maanden zwanger. Nog nooit heb ik mij druk hoeven maken dat zijn games belangrijker zijn. Ik zou inderdaad eens een goed gesprek aangaan maargoed dat gamen deed hij natuurlijk al voordat er een baby was. Helaas zien veel partners van een gameverslaafde niet dat dit soort mensen verslaafd blijven ook na kinderen.
Lastig hoor. Ik kan me voorstellen dat je heel erg gefrustreerd bent. Ik denk dat de stap die je gisteren hebt gezet, al heel erg goed is. Nu begint hij zich misschien te realiseren hoe moeilijk het is om voor een baby te zorgen. Als het je lukt, zou je eens langer weg kunnen gaan. Daarnaast zou je het gesprek aan kunnen gaan (niet als je boos bent) en vragen wat zijn prioriteiten zijn. En misschien voor jullie beiden opschrijven. Wanneer het een verslaving is en wanneer niet, is moeilijk te zeggen van afstand. Mocht hij jullie als prioriteit noemen, maar het lukt hem niet om dit ook uit te voeren, zou je dit ter sprake kunnen brengen. Zorgen voor een kind is 23 uur werk per week er bij. Misschien zouden jullie samen een tijdsplan kunnen maken voor als jij weer werkt. Wie neemt wanneer de zorg op zich? En reken dan ook echt de uren. Dat lijkt misschien kinderachtig, want je wilt dat hij uit zichzelf meehelpt, maar dat kan hij wellicht pas als hij ook in jouw schoenen heeft gestaan.
Dit is wel erg extreem. Of hij verslaafd is weet ik niet maar als ik uw tekst lees vermoed ik van wel. Hier zou ik zeker een gesprek met hem over aangaan. Hij is vader geworden en moet zijn verantwoordelijkheid er ook voor nemen. Vaak hebben vaders minder met baby's maar enkele uren alleen zou toch moeten lukken.
Mijn man gamede ook heel veel. Hij had erg moeite met wennen aan het gezinsleven. Nu nog, 7,5 jaar na de geboorte van de oudste denk hij dat onze oudste een makkelijke baby was. Ja als je altijd achter de computer zit heb je geen last van het gekrijs he dat ik de eerste 3 maanden uren met haar rondliep heeft hij niet meegekregen. Het is vanzelf beter gegaan toen ik weer ging werken. Hij werd zo min of meer gedwongen toch alleen voor haar te zorgen zonder dat ik in de buurt was of even snel naar huis te komen. En hij heeft daarin moeten leren (maar ik als moeder ook, bij mij ging het zorgen voor mijn dochter ook niet vanzelf, moest er ook in groeien) maar is goed gekomen. Nu gamet hij bijna nooit meer. Op vrijdagavond bijna de hele avond maar verder alleen af en toe een uurtje als de kids op bed liggen, niet elke avond.
Wow had niet gedacht al zoveel reacties te hebben gehad! Bedankt allemaal. Wat ben ik blij jou bericht te mogen lezen. Ik dacht even al dat ik een abnormale vriend had en dat het overal vele soepeler ging. Ik was ook niet meteen ingewerkt op onze baby, maar intussen zijn wij een "team". Nu wil ik enkel ook nog dat papa zich toevoegd aan het team, en ja blijkt dat hij het zwaar onderschat heeft hoeveel tijd en energie dat een baby kost. Tijdens de zwangerschap had hij ook geen last van mij omdat ik heel de zwangerschap door een energiebom was. Hopelijk ziet hij zelf ook in dat gamen niet meer het belangrijkste is. Van mij mag hij gamen hoor maar het ging er de laatste tijd enorm over sinds de baby er is. (Wij hebben elkaar leren kennen via online games.. was er zelf dus 1tje, maar dat is gestopt sinds we ons ouderlijk nest zijn verlaten). Ik hoop dus ook op een "happy ending" zoals met jou vriend en dat hij het ouderschap iets serieuzer neemt.
Bedankt voor je reactie. We hebben er al wat over kunnen praten. Hij is echt een die-hard gamer. Meer een eat, sleep, game, repeat. In de week 4-5uur in de avond en in het weekend denk ik toch aan een dikke 10uur per dag. Hij zegt beter zijn best te doen voor de kleine. Dus ik hoop dat dit een wake up call was.
Hier ook een gamer. Maar als de kinderen hem nodig hebben dan heeft het spel meestal pech. Meestal hè gisteren stond N voor hem met zijn luier half open terwijl die gepoept had, ik was L aan het voeden en C riep om hulp op de wc , zegt ie Ja ff wachten eerst me potje afmaken. NEE NIKS JE POTJE AFMAKEN.. help die kinderen of ik klik de Xbox of tv uit. je zal je vriend moeten duidelijk maken dat ie moet gaan helpen en desnoods mee kijken hoe jij het doet. En dat ie kan gamen als de baby slaapt...
Bedankt voor je reactie ! We hebben er al wat over kunnen praten. Niet met roepen en tieren maar op een volwassen manier. Hij gamed elke avond 4-5 uur en in het weekend ong 10uur per dag. Dus hier moet enorm zan gewerkt worden. Niet dat ik van hem verwacht het gamen volledig te stoppen want dan kunnen we beter uit elkaar gaan. Maar hij heeft wel gemerkt dat ik enorm teleur gesteld was en hij beloofde me sinds vandaag dan elke dag eens een flesje te geven, luier te verschonen en hem mee in bad en bed doen. Hopelijk realiseert hij dan dat gamen niet het belangrijkste is en het ouderschap iets serieuzer neemt.
Zelf jarenlang last gehad van een gameverslaving. Mijn leven draaide om thuiskomen en de virtuele online wereld ingaan. Mijn huishouden was een zooi, mijn relatie (ook een gamer) was al jaren kapot maar aangezien er ook geen ruzie was modderde het maar aan (10 jaar!). Mijn psychische gesteldheid werd er niet beter op.. depressie e.d. Op een gegeven moment kwam een omslagpunt en ben ik bij alles in het leven vragen gaan stellen. Wat is er voor MIJ echt belangrijk, waar liggen mijn prioriteiten? Voor mij bleek de virtuele wereld een vlucht van de echte wereld te zijn. Online had ik het gevoel mezelf te kunnen zijn en me nergens over druk te hoeven maken dan dat ene doel waar ik naartoe werkte. Dat mijn leven daarnaast stil lag zag ik niet in. Ik denk dat je vriend ook een omslagpunt nodig heeft. Een goed gesprek waarin zijn prioriteiten eens onder de loep worden genomen en waarin hij stilstaat wat er voor hem belangrijk is in het leven. Misschien kunnen jullie tot een goede balans komen. De vraag 'waarom' iemand gamed is zo gesteld, maar het antwoord kan soms ingewikkelder zijn dan je denkt. Zijn er andere hobby's die hij misschien leuk vindt, wellicht iets dat hij samen met zijn zoontje kan doen? Als je ervoor kiest (of als het op je pad komt) om een kind te nemen dan moet je hiervoor wel de verantwoording nemen. Doet hij dat niet, dan is dat schadelijk voor jullie relatie en de relatie van jullie zoontje met zijn vader. En zoals je de situatie nu schetst gaat het helemaal verkeerd. Je kunt ook eventueel jullie huisarts of het consultatiebureau vragen om advies. Gameverslaving is een serieus iets dat je niet moet negeren!
Wat goed! Nu hopen dat het lukt. Mocht ie zich er niet aan houden zou ik hem gelijk wijzen op de afspraak die jullie gemaakt hebben. Komt vast goed
Haha zo herkenbaar! Ja tegenwoordig met die online games die minstens 45 minuten duren voor het spel afgelopen is en niet kunt pauzeren. Ik word daar soms echt knettergek van want ik ben altijd voor bijna een uur mijn vriend kwijt. En het is niet dat hij bij 1 spelletje blijft elke avond. We hebben er al over kunnen praten en hij wil meer zijn rol als vader vervullen en ik denk dat hij sinds gisteren wel heeft ingezien dat voor een baby zorgen geen kinderspel is. Dus hopelijk heeft die wake up call gewerkt en mogen we vandaag aan een nieuwe start beginnen.
Maar het gaat toch niet enkel om de baby? Hoe zijn jullie als koppel op elkaar ingespeeld, als hij na het werk alleen aan het gamen is? Wanneer praten jullie dan, of doen jullie leuke dingen samen? Hij is toch geen vrijgezel?
Bedankt voor je reactie. Ik herken je verhaal. Voor hem is ook gamen een ontsnapping aan de realiteit. Ook om de stress van de dag even te kunnen lozen. Maar naar mijn mening lijkt dit averechts te werken. Want ik heb een heel gefrustreerde vriend als zijn spelletjes niet lopen zoals hij wil met zijn ranked games (momenten waar ik zeker niets mag vragen aan hem want oei oei stel dat zijn team verliest door mijn "gezaag") we hebben al wat kunnen praten over de situatie en hij wil zeker zijn rol als vader vervullen. Dus elke dag ga hij me even helpen de kleine te verzorgen. En hopelijk ziet de kleine dan ook dat papa echt een papa is voor hem. En geen vreemde man
Waar de baby en jij al op elkaar ingewerkt zijn, zijn je vriend en baby dat nog niet. Daarbij hebben vrouwen er naar mijn idee meestal ook nog iets meer feeling voor Mijn man houdt ook van gamen, maar vond de babytijd vooral maar niets. Dat verzorgen en tutten. Het ging heel veel beter toen ons zoontje ook zelf iets ging kunnen.
Overwatch? Die frustratie en uitingen van frustratie herken ik maar al te goed. En ik zou er niet aan moeten denken dat ik mijn dochter aan deze versie van mama zou moeten blootstellen. Maar goed nieuw leven, echte wereld en ontzettend gelukkig ermee haha. Goed dat jullie met elkaar gesproken hebben! Dit zijn kleine stapjes in de goede richting. Hopelijk gaat hij inzien dat zijn zoontje eigenlijk de leukste hobby is die hij kan hebben en dat het echte leven hem zoveel te bieden heeft