Hoi allemaal Ik heb 4 gezonde kinderen, mijn wens voor een 5de was enorm. In maart 2022 was ik gestopt met de pil, en hebben gewoon de natuur laten gaan. 6 november had ik een knaller van een test. Zo blij, maar ook bang (reacties enz) Ik wou het zo snel mogelijk tegen m'n naaste familie vertellen (ouders, beste vriendin,..) Uiteindelijk op oudjaar als verassing verteld met 11 weken. 4 januari moest ik op controle voor de 12 weken echo. Lange tijd binnen gezeten. Ik kwam van de onderzoekstafel en de gyneacologe zei dat ze ons door ging verwijzen naar een universiteit ziekenhuis, ze zag namelijk enkele afwijkingen (schisis, extra vingertjes, 1 ader ipv 2 in de navelstreng). Net thuis kregen we telefoon van het universiteit ziekenhuis, 9 januari mochten ik gaan. Er werd een uitgebreide uitleg gegeven, daarna volgde een uitgebreide echo waar ze weer de afwijkingen zagen en een vlokkentest. Ze zeiden vrijdag krijg je de uitslag. Die moment, die dagen erna waren een hel, precies of ik leefde in een droom, alles leek onwerkelijk rondom mij.. het leek een eeuwigheid tot vrijdag Dan vrijdag de 13de, kort na 16u, telefoon van het UZ Slecht nieuws, jullie kindje heeft trisomie 13 en zou daarbij hartafwijkingen hebben. Kort na dit telefoontje een telefoontje van onze eigen gyneacologe. Ze zei je kan kiezen voor een onderbreking, ik kan jullie maandag laten langskomen voor een gesprek dan kan ik een pilletje meegeven dan kan t woensdag komen. Mijne man zei al direct ja (over z'n toeren) Ik zei, zo snel wil ik nu ook niet gaan. Ik wil wel mijn tijd. Wil eerst geslacht weten enz Maandag 16 januari terug bij onze gyne Gekeken of er nog beweging was Dat was ook. Ik gaf aan dat ik naar de 20 weken wou. Ze zei dat gaat wel moeilijker worden. En dan kan je hier niet bevallen, dat moet dan in een UZ Nog geen geslacht, gyne zou bellen als ze meer wist. Vrijdag 20 Januari telefoon van de gyneacologe, zou een meisje zijn. Na 1 jongen en 3 meiden. 23 januari terug bij de gyneacologe. Vroeg hoe het was en of ik al een beslissing had gemaakt. Ik gaf weer aan tot 20 weken, ze vroeg waarom. Kan het niet verklaren. Zag aan mn man dat hij het sneller wou, werd beetje teveel. Weer ging ze kijken, Nog steeds een mooi kloppend hartje, een koppig kindje, maar zo mooi om te zien. Ze hoopt natuurlijk dat het zo opgeeft dan te moeten afbreken. Hoe kan je nu zoiets laten gaan Zo een vechtertje, wetende dat het geen kans heeft op leven, en zo wel dan zal het zwaar gehandicapt zijn.
Allereerst wil ik jullie enorm veel sterkte wensen bij het maken van deze onmenselijke keuze en wil je graag het volgende meegeven. Er is geen goed of fout in het maken van je keuze. Als jij meer tijd nodig hebt moet je deze echt nemen. Echter is het wel zo dat jij je meisje straks zal gaan voelen in je buik en ik denk persoonlijk ook dat het alleen maar moeilijker zal zijn hoe langer je zal wachten. Ik denk dat er geen een ouder klaar is voor het afbreken van een zwangerschap van een kindje dat zo enorm welkom is. Maar doe vooral niets waar je later spijt van krijgt! Ik snap dat het ook fijn is je voor te bereiden op wat komen gaat en (hoe verdrietig ook) na te denken over hoe je haar het afscheid gaat geven waar jullie met een "goed" gevoel op terug kunnen kijken. Onze dochter is vorige week donderdag met 15,5 week stil geboren dus ik weet waar jullie doorheen gaan. Ze had trisomie 21 en hebben de vreselijke keuze moeten maken om de zwangerschap af te breken. Dit alles, van het moment van de slechte NIPT uitslag, vlokkentest en de dag dat we afscheid van haar hebben moeten nemen heeft binnen 1,5 week plaatsgevonden. Het was intens verdrietig en nog steeds maar we hebben haar in alle rust toch een heel mooi afscheid gegeven. Tip: stichting Still bestaat uit vrijwillige fotografen die foto's maken van stil geboren kindjes. Dit is een enorm mooie tastbare herinnering. Informeer hiernaar mocht je dit willen. Nogmaals veel kracht en sterkte!