hallo, iedereen Wil hier eventjes mijn hart luchten lange tijd proberen mijn man en ik zwanger te worden . Na enkele jaren te proberen via de natuulijke weg en dit maar niet lukte vreesde we dat er meer aan de hand was. Jammer genoeg na veel onderzoeken bleek dat de zwemmertjes van mijn man met weinig waren en er ook weinig goeie inzaten. Wat natuurlijk zowel voor mijn man als ik een slag in ons gezicht was aangezien we al zolang een gezinnetje willen. Toen kwam natuurlijk de moeilijke stap om een fertelliteitskliniek te raad plegen wij zelf zijn sinds 2012 in behandeling in het az te brugge. Na 4 pogingen met icsi is gebleken dat het dus geen optie meer is om op deze manier verder proberen zwanger te geraken. De arts zei ook dat hij liever opteerde om te werken met donor via mijn natuurlijke cyclus en met clomid van 50 mg en natuurlijk pregnyl spuit. Waarom de arts voor donor koos was het feit dat mijn man opnieuw staal heeft moeten afleveren en het bleek dus helemaal niet goed te zijn Er waren geen zwemmertjes meer aanwezig. Natuurlijk heel zware periode geweest voor ons als koppel mijn man voelde zich geen "echte vent " meer kon me niet geven wat ik wilde kortom het draaide allemaal negatief uit dat hij zei. Tot slot hebben we dan samen beslist om te werken met een psychologe dat we beiden onze gevoelens konden uiten over het feit dat de dokter zei donor... Na vele gesprekken zijn we dit jaar ermee gestart: Op 8 juni 2018 heb ik dus mijn inseminatie gekregen met donorsperma. Nu zijn we dag 7 na de inseminatie en heb wat schrik....ik voel namelijk niet veel enkel een druk in de onderbuik minder vast slapen en meer plassen maar dit is het ook. Vorig jaar met de laatste icsi behandeling werd ik zwanger van mijn man en na een week merkte ik al dingen op werd veel duizelig meer plassen ook veel slapen. Maar dit draaide jammer genoeg uit op miskraam. En nu met de kid behandeling weet ik niet of het normaal is dat ik nog niet echt iets voel buiten het krampachtig gevoel in de onderbuik precies menstruatiepijn. Bloedverlies heb ik ook nog niet gehad sinds de inseminatie zit met zoveel vragen... En hoe vaak ik ook zoek op internet mijn vragen blijven onbeantwoord misschien heeft iemand van jullie dit ook allemaal meegemaakt en herkent er iemand mijn gevoel. Het lucht allesinds eens op om mijn verhaal te kunnen doen zonder veroordeeld te moeten worden want de meesten in onze omgeving zijn negatief dat we zo blijven knokken voor een gezinnetje te kunnen hebben. ik hoop uit de grond van mijn hart dat er mij iemand meer kan vertellen over de kid behandeling en hun ervaring rond de behandeling. Veel liefs Angelke
Ik kan je niet helpen, Maaf wil je wel heel veel geluk toe wensen, dat andere negatief zijn is verschikkelijk. Blijf moed houden! sterkte en een dikke digitale knuffel
Dank je wel minivosje Ja inderdaad is zeker niet gemakkelijk dat anderen negatief zijn erover maar het is onze keuze geweest. En het is niet zij die hen er goed moeten bij voelen maar wij zelf en bij vriendinnen kan ik ook niet echt terecht want die zijn jonger dan mij en hebben het geluk wel al allemaal een kindje te hebben terwijl wij al tien jaar knokken ervoor. En nog steeds zonder resultaat. Het was de eerste maal dat ik iets plaatste had al wat opzoek werk gedaan in de topics maar zag meer over ivf icsi en icui maar niet echt iets over kid behandeling met donor. Wil je in ieder geval heel veel succes wensen!
Wij hebben ook een kid kindje. De eerste inseminatie was gevoelsmatig de moeilijkste. Het werd steeds makkelijker, en op den duur hoorde het op die manier zwanger worden gewoon bij ons leven. Nu ons zoontje er is, voelt het voor mijn man ook gewoon als eigen kind. De interactie tussen mijn man en zoontje is geweldig om te zien. Maar ik kan me nog goed herinneren hoe moeilijk mijn man het gehad heeft met het feit dat ie onvruchtbaar is. En hoe moeilijk ik het vond hem zo te zien. Veel geluk op jullie weg, hopelijk snel een zwangerschap!
Dank je wel panter voor je reactie. Voel me gewoon zo onzeker nu sinds mijn i seminatie geweest 8 juni vorige week. Vraag me af is het normaal dat ik nog niets voel of veranderingen opmerk? Zit met zoveel vragen... En het gevoel van je man herken ik volledig mijn man is ook zo een schat met zijn petekindjes. Hij zegt nual telkens van het zal het mijne zijn , ik sta nie stil dat het donor is we weten beiden dat het enkel op deze manier mogelijk is. Dus blijven we ervoor gaan. Maar het wachten maakt mij zo onzeker, heb meer negatieve gevoelens dan positieve dit komt dan misschien weer eens door mijn miskramen in het verleden geweest blijf met wie angst zitten. Diep vanbinnen hoop ik nu ook dat het gelukt zal zijn. Maar toch durf ik dat niet luidop te zeggen. Raar gevoel wel. En nu hoeveel pogingen met kid behandeling zijn jullie zwanger geraakt? Liefs angeltje
Ik heb 36 iui behandelingen gehad. Daar 6 miskramen gehad. Toen over op icsi-D. Nog 2x een miskraam gehad en toen eindelijk een goede zwangerschap. Het is normaal hoor dat je niks voelt. Van alle 9 zwangerschappen heb ik maar 3x voor de testdatum gevoeld dat er iets gaande was. Probeer in de weken na de inseminatie zoveel mogelijk afleiding te zoeken. De wachtweken zijn moeilijk, vooral de tweede week.
Enorm veel respect panter voor jouw en je man ik herken volledig dezelfde vechtlust zoals wij hebben als koppel om de droom werkelijkheid te laten worden. Kwil niet opgeven en probeer er zo weinig mogelijk bij stil te staan echt wel maar ik zo moeilijk. Ik heb enkel last van rugpijn en drukkende pijn in me onderbuik en slaap soms zo slecht...Meer plassen .... Maar daar stopt het dan ook. Normaal gezien moet ik nu mijn menstruatie krijgen de 24ste ben benieuwd want sinds me miskraam geweest ben ik enorm onregelmatig heb cuclussen die op tijd zijn dus 28dagen maar er zitten er dan ook tussen van 33a 36 dagen dus weet ook niet echt wanneer ik best een testje zal doen. Want op den duur weet ik het niet meer je kan niet geloven hoe opgelucht ik aan een kant ben dat ik iemand gevonden heb die dit ook heeft doorstaan... dus nogmaals enorm bedankt panter voor je reactie x
14 dagen na de inseminatie kan je testen. De inseminatie word gedaan op de dag van je eisprong, tel daar zo'n 14 dagen bij op dat is de dag dat je ongesteld zou moeten worden. Spannend, elke keer blijft gewoon ontzettend spannend. Succes! En hou vol!
Dus al ik het goed voor heb dan panter zou ik al clearblue testje kunnen doen de 22ste juni das twee dagen voor ik ongesteld zou moeten worden. Hopelijk brengt het testje goed nieuws heb klein sprankeltje hoop maar toch weer schrik voor negatief nieuws /resultaat. Dank je wel voor de uitleg betekend enorm veel voor mij!
Heel veel succes @Angeltje30 . Wij proberen ook zwanger te worden met behulp van een donor. Ik heb een relatie met een vrouw, dus wij zijn ook aangewezen op KID. Elke inseminatie is weer mega spannend, ben het helemaal met @Panter eens dat vooral die tweede week vreselijk is. Ik ben elke maan 'schijnzwanger'. Denk van alles te voelen maar wordt toch elke keer weer ongesteld. Ben na de eerste poging zwanger geweest, voelde dat na een week al heel duidelijk. Helaas eindigde dit in een missed abortion. Het blijft gewoon elke maand weer geduld hebben, voel me ook echt geleeft van ovulatie naar nod.. de kunst is het los te laten, maar lukt dit tot nu.toe heel slecht. Heel veel succes en hopelijk snel een positieve test!
Hey tjar85 Ik herken zo goed je gevoel hoe je dit beschrijft het wachten is verschrikkelijk zwaar. Begin nu aan mijn tweede wacht week en er gaat van alles door mijn hoofd... probeer mijn focus er niet op te leggen maar toch makkelijker gezegt dan gedaan. In mijn achterhoofd ben ik constant bezig zou het gelukt zijn of niet? Eerste week was ik nog al moe en veel plassen nu nog steeds maar anders heb ik niet meteen kenmerken die aan zouden geven dat het posetief zou zijn. En eerlijk heb al zoveel negatieve testjes gehad dat je op de duur in de negatieve context begint denken al op voorhand deels uit zelfbescherming vrees ik. In het totaal zijn we nu 10jaar bezig en sinds 2012 met de kliniek. Hoop stiekem in diepste van mijn hart dat we eens positieve test zullen hebben. En schijnzwangerschap heb ik ook nog gehad ook enorm lastig.houd de moed erin jullie dag komt ook nog dat jullie een klein prachtig wondertje in jullie armen zullen kunnen sluiten! Wens jullie heel veel succes ik post hier allesinds verdere vorderingen in mijn proces. Liefs Angeltje x
Wat naar dat jullie al zon traject hebben moeten doorlopen met steeds teleurstellingen en zonder resultaat... bewondering voor jullie doorzettingsvermogen! Er is een topic waar een aantal meiden in schrijven die bezig zijn met een kid-traject. Het betreft zowel vrouw-vrouw relaties als man-vrouw waarbij de man dus verminderd/onvruchtbaar is. Dit is de link http://www.zwangerschapspagina.nl/threads/iui-kid-vanaf-februari-2018.670349/page-30#post-21586259 De wachtweken zijn slopend! Heb je, ivm je icsi traject, een hsg voorafgaand aan de iui gehad? Wij hebben ook iui-D gehad vanwege onvruchtbaarheid van mijn man. Een enorme klap en het blijft pijnlijk. Maar ondanks dat zijn we inmiddels ouders geworden van een gezond kindje en inmiddels pril zwanger van onze tweede hopelijk... Ik voelde op 11 dpo vaak wel of het raak was of niet en dit kwam dan ook naar voren in de testen die ik dan deed... ik merkte dit aan pijnlijke borsten, pukkels en vaker plassen (maar dit laatste had ik helaas alle cyclussen na eisprong dus geen echte graadmeter). Ik hoop dat jullie snel ook het geluk mogen gaan ervaren! Mensen in omgeving mogen er geen oordeel over hebben, daar zij niet weten wat voor keuze dit is om te maken... Jullie hadden het ook liever anders gezien
Wat een weg hebben jullie al achter de rug. En dan helpt het niet als de omgeving daar zo negatief op reageert.... Wij hebben een grotendeels vergelijkbaar traject achter de rug. Na allerlei onderzoeken bleek ICSI voor ons de enige mogelijkheid, maar dat leverde drie keer niet het gewenste resultaat. Waarna KID het enige alternatief was. Wat voor allebei lastig was en misschien heb ik met die definitieve stap nog wel meer moeite mee gehad dan mijn vriend. Over de ICSI’s waren we naar familie en enkele vrienden heel open, maar toen we op die weg niet meer verder konden, ging iedereen er van uit dat het echt klaar was. Dus de hele IUI hebben we alleen met z’n tweeën gedeeld. Lekker rustig ook. Dezelfde mensen weten wel dat we met hulp van een donor zwanger zijn geworden. ICSI met eigen materiaal heeft nooit tot een zwangerschap geleid, maar de eerste IUI met donorzaad was meteen raak. Symptomen had ik ook vrijwel niet, het voelde vooral voortdurend alsof ik ongesteld moest worden. Ik hoop dat jullie snel een positieve test hebben!
Herken u gevoel volledig! Ik zit nu op dag 12 na de inseminatie met donor. Heb nog steeds dat krampachtig gevoel alsof ik ongesteld zou moeten worden... Heb wel kleine dingen die ik voel en dat is vaker plassen rugpijn en slecht slapen momenteel. Het is nu ook een dag of twee dar ik meer doorzichtig slijm verlies heb maar tot nu toe nog geen bloedverlies gehad. Maar toch weet ik niet wat denken ervan voor ons is het de 1ste maal kid behandeling en vind dit toch iets moeilijker of icsi en de iui omdat ze dan al iets terug plaatsen in de baarmoeder die al onderverdeeld is. En nu moet mijn lichaam dit allemaal zeg doen. Dus vandaar dat ik niet echt in de positieve richting durf denken. Vorig jaar was ik zwanger van mijn man. 2 maand maar de kwaliteit was echt niet goed maar dat was de laatste poging die de arts wilde doen met eigen materiaal. Want dit jaar als we gingen werd mijn man zijn staal terug getest en was hij volledig onvruchtbaar. Het is onze enige optie nog maar beiden gaan we ervóór wat anderen ook mogen denken wij hebben 1 koppel en mijn broer die weet dat het donor zal zijn al de rest niet. Meer of de helft weten zelfs niet eens dat we terug gestart zijn met behandeling en dit was een bewuste keuze omdat er niemand ons echt begreep of steunde... ze vonden het geld buiten smijten...En heb hen dat zodanig kwalijk genomen en mijn man ook dat we alles alleen doen en niemand er vanaf weet of bijna niemand.
Snap ik helemaal. Had ik ook. Ik heb ook pcos, dus geen (regelmatige) eisprong en had clomid en pregnyl nodig voor de iui, dus we hadden aan beide kanten een “probleem”. Dat maakt positief denken lastig, vooral uit zelfbescherming.
Hier moest ik dus de 27ste mei had ik mijn maandstonden en tweede dag dus de 28ste clomid 50 mg innemen en dit 5 dagen lang. De 6de juni had ik 1ste maal bloedafname en Echo en toen zei de arts van je hebt zes eicellen waarvan twee goed rijp had eentje van 20 mm rechts en eentje links van 19mm . En kreeg ook meteen te horen toen van kijk vanavond pregnyl spuit van 5000 om 19uur prikken en dan op 8juni 2018 om 9uur mag je komen voor de inseminatie . Wat ineens heel vlug was voor mij. Nu de vrijdag geweest en da heeft amper een minuutje of 5 geduurt toen moest ik nog 5 minuutjes blijven liggen en mocht me dan terug aankleden enige dat de arts ons nog zei was van ik wens jullie heel veel succes toe. Nu moet je wachten tot de datum dat u normaal ongesteld moet worden hebt u tegen dan nog geen en bloedverlies gehad mag u testen. Maar en ja er komt een maar ik ben zodanig onregelmatig met mijn cyclus dat ik niet weet wanneer het beste testen Normaal gezien zou ik de 24ste juni mijn maandstonden moeten hebben. Berekend op basis van 28dagen cyclus. Maar als ik reken zoals de afgelopen maanden heb ik cyclussen van 33 a 36 dagen dus daar zit ik echt vast dat ik denk wanneer test ik het best De rugpijn is soms niet te harden... En probeer me rustig te houden maar toch denk ik er onbewust dikwijls aan.
Het onbegrip ben ik ook wel tegen gekomen, maar dat was vooral omdat mensen geen idee hadden, aangezien ze er zelf nooit mee te maken hadden gehad. Gelukkig geen vervelende reacties gehad, behalve dan dat je “het misschien wat los moest laten” of “dat het met z’n tweeën ook mooi kan zijn”. Goedbedoeld, maar die mensen hadden dan zelf wel kinderen. Uiteindelijk gaat het er om dat jullie er samen voor gaan, met een ander heb je niets te maken. En dat doen jullie. Krijg je wel steun van je broer en dat andere koppel? Neem aan van wel, anders waren ze vast niet op de hoogte.
Met pregnyl heb je in principe na ongeveer 36 uur een eisprong en dat is het moment dat je ook de inseminatie hebt. Twee weken daarna kun je testen. Je eigen cyclus, voor zover die er is, doet er dan niet/minder toe, omdat het door de pregnyl gestuurd wordt. Ik had net na het stoppen met de pil een cyclus van rond de 25 dagen, maar dat liep op naar 50 en later zelfs 70 dagen. Op 11 juni inseminatie, op 25 juni een positieve test. Dus als je op de 8ste bent geïnsemineerd, mag je op 22 juni testen. En geen bloed is goed heb ik hier altijd gelezen. Ik duim voor jullie.
Ja mijn broer is super echt wel elke dag sinds de inseminatie vraagt hij hoe het met me gaat net als dat koppel vrienden zij begrijpen onze keuze ook en volgen zo wat de hele behandeling mee. Mijn broer is nogthans jong hoor wij schelen 7 jaar hij is er 22 en ik word 30 in september het meeste begrip krijg ik nog van hem! Zelfs mijn moeder weet van de behandeling vraagt nooit iets... zij vond donor te ver gaan twas van als het niet gaat gaat het niet zijn er zoveel die geen kinderen hebben en tga ook net zoals mijn schoonouders...toen mijn man zei dat hij vruchtbaarheidsproblemen had kreeg hij zowel van zijn moeder het antwoord: als je geen kinderen hebt heb je ook geen problemen....hij storte echt letterlijk in! Dus ja ik ben mijn man zijn steunpilaar en hij de mijne. Maarja sinds me miskraam blijft die schrik he van kwijtspelen weer miskraam te hebben. En da begrijpt niemand dan het is meteen denk niet zo negatief komt wel goed je was vorig jaar ook zwanger toch? Maar denk dan bij mezelf heb amper gelezen dat er iemand na icsi en iui die moet overstappen naar kid vanaf de eerste poging zwanger is dus vandaar ook mijn onzekerheid vrees ik.
Heb echt enorm veel schrik de test te doen dus de pregnyl zorgt er eigenlijk voor dat je dan op cyclus komt van 28 dagen of begrijp ik het verkeerd?