Heeft iemand hier ervaring met het afstaan van haar kind, ter adoptie of pleegzorg? Ik ben 18 jaar, zit nog op school, en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om abortus te doen.. Ik ben nu 24 weken zwanger en heb hulp gezocht bij de fiom. Daar vertelden ze iets over een pleeggezin, maar dat is dan niet tijdelijk maar definitief.. Ik en mijn vriend zouden dan af en toe langs kunnen komen, en dit lijkt mij de beste manier.. We krijgen hier binnenkort meer informatie over, maar ik vroeg me af of hier misschien mensen zijn met ervaring hiermee?
Jeetje wat een lastige situatie! Ik vind het heel knap dat je deze optie overweegt. Een vriendin van mijn neefje heeft het meegemaakt, koos voor pleegzorg maar na een paar weken krabbelde ze terug en woont nu bij haar moeder met haar zoontje. Verder staat mij het verhaal van de Amerikaans tienermoeder me bij. Stel dat bij elkaar bleef maar kindje liet adopteren en het eens in de zoveel tijd mocht opzoeken. Ook bij hen viel het zwaarder dan verwacht. Weet je wat het is, het is je eigen vlees en bloed, nu klinkt het misschien als goede optie maar je weet nooit hoe je gaat reageren als je kindje er straks is. Ook lijkt het mij lastig je eigen kindje dan af en toe nog te zien. Dan ook nog het punt als je later wel kinderen wil, alle emoties komen dan weer om de hoek kijken. Dan komt bij mij ook meteen de vraag naar boven, hoe zou het kindje zich voelen? Het ligt natuurlijk aan de pleegouders hoe het kind zal opgroeien maar als ze in alle openheid opgroeien en later weet dat ze andere ouders heeft, het gevoel van niet gewenst.... Zelf vind ik zwanger zijn en bevallen geweldig. Wil alleen echt geen vierde kindje meer. Heb ook wel eens aan draagmoederschap gedacht. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik dat wel zou willen voor iemand die dichtbij staat en dan ook als de eicel niet van mezelf zou zijn. Als het kindje genetisch niks van mij heeft is dat voor mij iets wat ik wellicht zou kunnen. Ik wil je heel veel sterkte wensen de komende tijd. Het is niet niks waarover je moet beslissen, maar wil wel zeggen dat ik het super knap van je vind!
Dankje voor je reactie! Nee het is niet makkelijk, ik lig er ook heel vaak wakker van snachts.. Het lijkt me inderdaad op dit moment het beste, en ik heb na de bevalling bedenktijd. Als ik het echt niet aan zou kunnen zou ik mijn kindje terug kunnen krijgen, Maar toch wil ik het proberen.. Ik kan het niet bieden wat ik zou willen, en ik denk dat ik het zowel fysiek als mentaal niet aan zou kunnen.. Ik vind het heel mooi om te horen dat je dat zou willen doen voor iemand! Ikzelf heb nagedacht over moeders voor moeders, maar hier hoorde ik te laat over.. Anders zou ik me hiervoor hebben ingezet.
Tsja, zal misschien veel rotte reacties krijgen nu maar ik vind dat het niet perse nodig is om een kind af te staan(tenzij er een heleeeeeee goede reden is en sorry maar dat vind ik niet van school) je kon onveilig sex hebben, dan moet je ook de gevolgen accepteren.. Er is altijd wel een oplossing om het te kunnen redden! En er zijn genoeg moeders die school en een kindje combineren(waaronder ik zelf ) als je tips wil mag je me pben!
Ik vind een depressie al een reden die goed genoeg is. Ik weet zeker dat ik er aan onder door zou gaan, en dat wil ik mijn kind niet aandoen. Ik heb het nooit onveilig gedaan btw.
Ik vind je reactie wel heel kortzichtig! Xlau: ik vind je beslissing heel dapper! Je wilt het beste voor je kindje. Volg je gevoel meid.
Misschien helpt het om met iemand te praten over je depressies? Wat betreft laatste, mijn fout ging er te snel van uit
inderdaad kortzichtig. ze biedt het kind in ieder geval nog een kans. ze had het ook weg kunnen halen. vind dit heel dapper juist van ts.
Ja das waar. Maar je moet idd niet gelijk een mening hebben over de manier van zwanger raken en of ze het wel aankan terwijl ze zelf aan geeft van niet.
Maar alsnog, ik wist echt wel op me 18e dat er aan sex een risico zit dat je zwanger word. Uiteindelijk is niks 100% veilig dat bewijst maar weer. Hm misschien moet ik maar gewoon eerlijk toegeven dat ik niet zo ben van kindjes afstaan... Tenzij het echttttttt niet anders kan of als kinderen verwaarloosd worden etc..!
Tsjaa het zou ook niet mijn keuze zijn, maar vind het een stuk dapperder dan abortus. En een kindje op laten groeien bij een moeder die het niet aan kan, en het kindje niet kan bieden wat het nodig heeft (vooral emotioneel). Dat is ook geen geweldige situatie. En wie weet zodra je het kindje ziet denk je daar heel anders over en zal je het willen houden. Je hebt nog even om er over na te denken, en zou er wel goed overna denken. Ik vind het zo zielig dat er kindjes zijn die heen en weer worden geslingerd tussen hun biologische ouders en hun pleegouders. Dus niet dat je opeens na een jaar denkt dat je het aan kan, om vervolgens na twee jaar toch je kindje weer de pleegzorg in te laten gaan. Ik heb ook een depressie gehad, en het gaat over echt waar. Er komt een dag dat je je langzamerhand stukken beter gaat voelen. Verder wil ik je heel veel sterkte wensen, en je succes wensen welke keuze je ook maakt.
Deze baby is een geschenk. Vind het heel goed dat je geen abortus heb gedaan! aan je depressie kan je in therapie mee leren omgaan tijdens je zwangerschap en na de bevalling. Ik heb zelf enorme bevallingsklachten overgehouden met daarna depressies, maar voor me zoontje ben ik door blijven vechten. Je kind kan je leven veranderen. Het is een prachtig kind die je leven kan vervullen met liefde. Je bent al volwassen en denk dat je een goeie moeder zal zijn. Als je er zo mee zit geeft al aan dat je de baby het liefst wel bij je wilt houden. Heel veel vrouwen kunnen geen kids krijgen, zie het als een echte geschenk wat dat is het ook. Je kan veilig vrijen,maar als god wil dat je een kind krijgt, krijg je het ook. Zie de positieve erin. Het komt goed!
Wat jouw situatie ook is, ik vind heel knap dat je dit overweegt. En wat een ander ook zegt, trek je er niks van aan en maak een wel overwogen besluit. heel veel suc6!
İk wil even zeggen. dat ik het knap van je vind. maar het zelf nooit zou kunnen. ik heb er bij de eerste ook alleen voor gestaan. en tuurlijk ik kan hem niet geven wat ik allemaal gehad heb. maar mijn kindjes komen niets te kort. veel liefde is vooral belangrijk. materialistisch zijn wij vaak de ouders de kinderen niet. en inderdaad ga ergens praten in verband met je depressie want je ziet het misschşen nu heel donker maar aan het einde van de tunnel is toch echt licht. En inderdaad als je je kind af en toe ziet hoe zou dat zijn. en als je kind later denkt ik was niet welkom of de band met pleegouders is niet goed. en als je later wel zelf kinderen krijgt. hoe zal je kindje dan denken ja hun wel waarom ik dan niet.. allemaal lastige vragen..
Bestaat er misschien ook de mogelijk dat het kind het eerste levensjaar in een pleeggezin woont en daarna bij de ouders terug? Als de ouders regelmatig op bezoek komen en het kindje hun leert kennen en hun in die tijd hun zaken op orde stellen? Ik noem maar wat...als ze haar school wil afmaken (waar haar kind baat bij heeft) en het kind in een pleeggezin wilt plaatsen, is ze het toch niet automatisch voor altijd kwijt? Heb je ook contact gehad met Jeugdzorg?
Ik vind het ook een dappere beslissing, maar zou het zelf dus niet kunnen. Wat mij wel opvalt is dat je wel heel erg bezig bent met je kindje in je buik... Je gaat wel een 3d echo etc etc extra nemen. Dit is natuurlijk leuk goed, maar ben je niet bang dat je je teveel gaat hechten aan je kindje terwijl je het niet wilt/kan hebben? Ik zou dat dan niet doen namelijk om die emotionele afstand min of meer al te creeren...ja klinkt raar, maar hopelijk begrijp je mij. Je kan het denk ik straks echt niet meer als je al deze dingen ook gaat doen. Je moet doen waar jij je goed bij voelt, en je heb godzijdank idd geen abortus gepleegd... ik ben daar erg anti voor met bepaalde uitzonderingen dan. Ik werk met veel meiden die ongepland zwanger zijn geraakt en heb het afgelopen 1,5 jaar al 10 baby's weg moeten halen bij moeders omdat ze het gewoon niet konden. Maar niet om depressies ofzo... je hebt nog even om alles flink na te gaan en uit te zoeken en neem daar ook echt de tijd voor! Sterkte in ieder geval.
Hoi Lau, Toen ik 18 was ben in ook ongepland zwanger geraakt. IK wist me geen raad en dacht er over om het weg te laten halen..Zat ook nog op school, depressief. Bij 10 weken klopte het hartje niet meer. Ik voelde me aan de ene kant opgelucht en aan de andere kant was ik zooooooo verdrietig.. heb er echt nog al die tijd mee gezeten. Nu ben ik 24 zit inmiddels al 3 jaar in de medische molen omdat een kindje krijgen nu niet vanzelf gaat. Als ik terug kijk naar toen weet ik zeker dat ik me kindje alle liefde had kunenn geven en ik denk dat dat soms al genoeg is. Nu zou ik er ALLES voor over hebben om een kindje te mogen krijgen. Dus denk er alsjeblieft heeeel goed over na. En onthou gewoon dat welke keuze je ook maakt er geen foute keuze bij zit want je wilt alleen maar het beste voor je kind! Sterkte meis!
Ik vind het een dapper besluit. En boven alles, JOUW besluit. Ja, er zit een risico aan (onveilige) seks hebben en ook dit besluit is omgaan met de consequentie daarvan. Het zal niet makkelijk zijn en ik wens je dan ook veel sterkte. Met je besluit, met de toekomst en met de ongetwijfeld nare reacties die je hier te verduren gaat krijgen.
Heb je al aan zo een tienermoeder huis gedacht. Daar krijg je alle hulp die je nodig heb.en je leert er heel veel. Ook kan je daar met de mede moeders oppas regelen. Zo dat jij je school kan afmaken. Via markt plaats kan je ee. Hoop vekrijgen voor je kleintje. En als je alles geprobeert heb en je gaat er onder door kan je altijd voor adoptie kiezen. Maar dan weet je dat je alles heb geprobeert. Ik hoop dat het goed zal gaan. En dat je de juiste beslissing.