Kinderen en Corona-stress?

Ik merk wel dat de kinderen er mee bezig zijn. Eczeem op de handen ook, maar dat komt hier doordat ze vaker de handen wassen in combinatie met het droge schrale weer. En zelf ook op het gezicht plekken.

Geen idee of het ook door stress komt.

 

Mijn jongste van 6 is wel echt van de leg door alle veranderingen. Hij had een zindelijkheidprobleem waar we voor bij de plaspoli liepen, het laatste half jaar ging het supergoed. Maar sinds we thuis zitten is het ongelukje na ongelukje helaas. Hij is helemaal zn structuur kwijt. Hij vraagt ook vanalles over het virus en hij wil vanalles weten over het menselijk lichaam en ziekenhuizen. En hij vraagt iedere dag wanneer hij weer naar school mag.
We proberen heel veel structuur in de dag te brengen en alles inzichtelijk te maken met pictos en schemas, maar dan nog is het moeilijk.

 

Onze zoon is zijn structuur kwijt en daar door loopt het even helemaal niet. Hij heeft ongelukjes terwijl hij al jaren zindelijk is. Geeft aan niet meer buiten te gaan want straks is hij ziek. Hij is als de dood weer opgenomen te moeten worden.

En hij snapt het allemaal net niet goed genoeg en toch ook weer te veel. Als jullie snappen wat ik bedoel. Krijg het niet helemaal helder voor hem.

 

Zoon van 11 vind het heerlijk dat hij niet naar school hoeft. Zijn schoolwerk thuis maken gaat hem heel erg goed af. Alles relaxed en zonder stress. Hij mist het buiten spelen met zijn vrienden wel maar spreekt ze nog dagelijks via de playstation.

Dochter van 3 gaat er ook wel goed mee om. Ze gedraagt zich niet anders nu ze 24/7 met mij samen is. Ze vraagt wel vaak of iedereen al beter is en ze weer naar school mag maar als ik dan nee zeg is het ook meteen goed. Toen ik laatst vroeg of ze oma miste was het antwoord nee hoor mama en dat moet jij ook niet doen want wij hebben altijd elkaar toch?! ❤

 

Onze jongste klaagt veel over buikpijn. Ik weet ook niet zo goed of dat nu echte buikpijn is, dus met een oorzaak in de maag of darmen, of dat het buikpijn is van 'alles is anders'.

 

Hier is oudste zoon wel van de leg. Hij mist structuur. Ik probeer zoveel mogelijk structuur te bieden maar het gaat niet zoals wanneer hij naar school gaat.

Bij hem is er ook ineens eczeem tevoorschijn gekomen, heeft hij nog nooit gehad. En verder merk ik het vooral in zn gedrag.

 

Mijn middelste van 5 had vrijdag een dipje. We waren op de camping om onze caravan op zetten en uiteraard zijn daar nu ook regels. Ook veel mensen zijner niet, ze kon niet plassen op de wc's daar. En leek net alsof ze daar besefte dat het nu even anders is allemaal. Dikke tranen want ze miste de opa's en oma's die anders op ons veldje staan. En dat ze bang is om ziek te worden. Vond ik best even pittig om mijn kind zo verdrietig te zien.

Jongste krijgt ook opeens meer eczeem. Had ik nog niet zo gelinkt met de crisis nu. Wel meer droge huidjes.

 

De oudste vind het heerlijk zo!
De jongste niet, hij doet enorm zn best, maar hij is uit zn vertrouwde, veilige structuur.

 

Gelukkig geen stress hier. Hooguit een peuter die weleens een dwarse dag heeft (maar dat is niet zo heel ongebruikelijk) en jongste dochter die de grenzen op zoekt. Maar ook dat laatste is niet ongebruikelijk. Het lijkt nu alleen meer omdat we continu thuis zijn en ze ook niet kan buiten spelen zoals ze gewend is. En als er iemand een buitenkind is en ook zo haar ‘overtollige adhd’ energie kwijt kan, is het onze jongste dochter wel. Maar al met al valt het me mee hoe goed ze op deze situatie reageert.

 

Geen stress hier bij de kinderen. Wel schrale huid van het droge (koude) weer. Ze zitten lekker in hun vel. Het is wel heftig en ze krijgen vanalles mee met het nieuws, ze missen hun vriendjes en de juffen. Ze hebben het er wel over, maar ik merk niet dat ze er erg mee in hun hoofd blijven zitten.

 

De jongste heeft meer last van haar buik, de oudste meer hoofdpijn. Ik vooral eczeem, maar dat komt bij mij door het vele wassen en de zeep.

 

Volgens mij geen stress. Bij de jongste sowieso niet want die snapt er nog niks van. De oudste ook niet als ik er naar vraag maar ik maak me wel zorgen. Hij is erg opmerkzaam en vangt dingen op en zegt dan bijv ineens is het in Italië erger dan hier? Als je dan door vraagt of Hi zich zorgen maakt ofzo zegt hij van niet en hij gedraagt zich ook niet heel anders ofzo (behalve dat hij aangeeft soms zijn juf, vriendjes en opa en oma te missen)

 

Zoon hier heeft er wel een beetje last van ja. Hij is opstandiger en sneller uit zijn doen. Zijn werkjes zijn een drama en hij is veel emotioneler. Hij mist echt de omgang met leeftijdsgenootjes. Alleen daarom al hoop ik echt dat dit niet te lang gaat duren.

 

Kinderen geen stress, we hebben het er bewust niet zoveel over waar ze bij zijn. Wel heel erg eczeem, maar dat wijt ik aan het weer en aan het vele handen wassen .

 

Gek genoeg wel.
Beide dochters hebben opeens schrale droge huid op hun handen, terwijl ze niet vaker de handen wassen dan voor de crisis. Ze zijn ook iedere dag buiten spelen, behalve vandaag. Ze vervelen zich dus niet.
Maar dochter van 3.5 begint nu soms weer te duimen, waardoor ze uitslag op de handrug heeft.
Maar ze vinden het geweldig nu, geen opvang, iedere dag met papa en mama spelen en 's avonds bij elkaar in bed slapen, wat anders niet mag.

 

Hier geen stress bij de kinderen. Wel af en toe een baalmomentje maar dat is niet meer dan normaal.
Eigenlijk hebben ze zich behoorlijk snel aangepast. Knap.

 

Onze oudste zoon heeft er heel erg veel last van.

Hij heeft klassiek autisme niveau 3.

Zo'n beetje al het probleemgedrag wat we de afgelopen jaren hebben weten op te lossen is terug.

Denk dan aan:
- broertje en zusje stevig vast pakken zodat ze gaan gillen (actie is reactie = grappig in zijn ogen).
- bijna alleen nog maar communicatie door ons (hardhandig) mee te sleuren. Daag gebaren en eerste klanken.
- obsessief dingen goed blijven leggen, ook als het niet mogelijk is.
- pica
- enz. enz.

Als ik blogs lees van ouders met vergelijkbare kinderen hebben ze er allemaal last van.

Het is echt heel sneu voor hem en behoorlijk zwaar voor de rest.

En als klap op de vuurpijl is hij al dagen aan het snotteren, dus een blokje om zit er ook niet in.

 

Ja geestelijk heeft de oudste hier (veel) last van. Ik maak me zorgen over hem als het langer gaat duren.

 

Ik merk wel aan de kinderen dat ze wat labieler zijn. Sneller van slag en bij de oudste ook echte tranen soms ipv alleen haar theatervoorstellingen die ze altijd wel heeft. Ze mist school en haar sport en het gewone ritme. Ze vindt het ook wel prettig veel tijd met ons door te brengen maar het is anders dan anders. Ze weet heel goed wat er aan de hand is, kijkt ook altijd jeugdjournaal (ze is bijna 8) maar écht begrijpen.... tja dat doe ik zelf amper. Hoe we ineens met zijn allen in zo'n situatie terecht gekomen zijn.... bizar...
En de jongste van 5 is veel boos..... en dan kan hij zelf niet vertellen waarom. Vanmiddag wilde ik een blokje om, de kinderen waren in de tuin aan het spelen. en mijn man was daar ook in de buurt. Was ik 200 m onderweg, hoor ik hem ineens huilend achter me. Was hij me achterna gelopen!! Hij wilde mee, ik mocht niet weg, etc.... doet hij anders echt nooit. Gelukkig was zijn vermissing inmiddels thuis ook opgevallen en kwam mijn man ons al tegemoet... En vanavond zei hij: ik voel me niet zo lekker. Dus ik vraag; och hoe kan dat nou. Zegt hij bloedserieus: ik weet het niet misschien wel coronavirus? Nou dat heb ik hem meteen uit zijn hoofd gepraat want we hebben hier geen van allen ook maar enige symptomen.
Ohja en vanmiddag ook, hij was aan het puzzelen met mijn man. Komt de oudste erbij te klieren, en die houdt dan gewoon niet op dus mijn man viel best even uit tegen haar. Begint de jongste heel hard te huilen : ik vind het zo zielig voor... (zus)... Ehhhh....
Ze vinden het op zich fijn, zo thuis met zijn allen maar ze weten ondertussen ook best dat het niet 'normaal' is en dat er iets aan de hand is.