Hallo Gisteren heb ik te kennen gegeven aan mijn (ex) vriend dat ik uit elkaar wil gaan. Hoe dit komt is te lezen in mijn vorige topic 'me niet goed meer voelen bij vriend. Een week lang heb ik gepiekerd en na wikken en wegen mijn beslissing genomen. Ik ben/was overtuigd dat ik wegga en een nieuw leven op wil bouwen met mijn kindjes. Ook al enkele zaken geregeld en op zoek naar een woning. Alleen maakt hij het mij emotioneel nog moeilijker. Zegt dingen als 'je verwaarloosd de kinderen ́, dat je dat je kinderen wil aandoen jij egoïst, en nog zoveel meer. Hierdoor krijg ik enorm schuldgevoel tegenover hen want ik wil echt alleen maar het beste voor hun. Nu ben ik plots niet meer zeker en twijfel. Raak in paniek om alleen te komen. Dat ik mijn kinderen ongelukkig maak.. Daarom had ik graag eens geweten van jullie hoe de kinderen dit ervaren hebben als je uit elkaar ging. Gaan mijn kindjes echt ongelukkig worden als ze iedere week van huis moeten veranderen? Zou co ouderschap zijn dus telkens week papa week mama. Ben ik nu echt zo slecht en egoïstisch? Alvast bedankt Xxx
Nee je bent niet slecht en egoïstisch Laat die vent van je maar lekker lullen. Hij is je gewoon aan het manipuleren hoor. Kinderen merken dondersgoed als hun ouders niet gelukkig zijn, blijven lost dus helemaal niks op. Laat je niet op he kop Zitten Ik vind het ontzetten knap en goed van je dat je voor jezelf en je kinderen kiest. Je kan het!
Ik denk dat dit voor hem het enige is waarvan hij denkt dat het helpt om jou bij hem te houden. En dat is heel naar maar zou voor jou echt nog meer reden zijn om bij hem weg te gaan. Vertel hem dat ook. Ik denk dat je juist voor de kinderen de beste keuze maakt. Kinderen zullen in een kapot gezin met weinig compassie tussen de ouders veel meer schade oplopen dan in twee gezinnen los van elkaar wat rust en liefde heerst(en dan is het normaal omgaan van de ouders met elkaar natuurlijk wel het wenselijkst maar helaas hoor je vaak ook anders).
Neem van mij aan, ik ben een leukere mama sinds de papa en ik uit elkaar zijn. Zijn aanwezigheid maakte mij enorm gestressed. Ik liep op mijn tenen. Nu doe ik het alleen, dat is zwaar. Maar stress, nee, die is er niet meer. En de kinderen merken dat!
Dit! Hij maakte ons leven helaas zwaarder dan we konden handelen en nu hebben zoon en ik de rust die we nodig hebben. Meis, ik heb je topic gevolgd en ik vind het een hele goede en vooral dappere beslissing van je. Laat hem je niet gekmaken! Mijn zoon is heeft nu juist veel meer ruimte en tijd om zich te ontwikkelen, mede omdat zijn ouders het nu ook leuk hebben. Maar wel afzonderlijk van elkaar. Wat geef jij je kids mee als je nu blijft? En wat kun je ze leren en laten zien wanneer je uit elkaar gaat? Je hebt de beslissing nu genomen, blijf communiceren met je omgeving, zij kunnen je helpen. Scheijf desnoods goed voor jezel op waarom je weg bent gegaan en wat je erbij wint. Wanneer je twijfelt kun je het teruglezen, zo vaak als je nodig hebt. Ik heb geen ervaring met co-ouderschap, aangezien wij een weekend regeling hebben. Ik merk aan mijn zoon dat het erg goed voor hem is, omdat hij een vaste basis heeft en structuur. De weekenden die hij naar zijn vader gaat, probeer ik in te steken als een soort uitje. Het nadeel is dat de band met zijn vader nooit erg sterk zal worden, maar dat is die ook nooit geweest..
Ik ben ook een alleenstaande mama met 2 kindjes van bijna 3 en bijna 6. Het is af en toe pittig maar ik geniet er enorm van! Geen stress.. alles op je eigen tempo en mijn kinderen lijden er niet onder. Vinden het fijn bij zowel papa als mama! Wij kunnen als ouders ook nog goed met elkaar, dat scheelt wel een hoop... Het is totaaal niet egoistich wat je doet (zo dacht ik toen ik de beslissing moest maken ook hoor) want wat al gezegt is; kindjes voelen alles fijnloos aan... mijn partner en ik hebben ook co ouderschap, ze hoeven ons daardoor niet lang te missen (paar keer in de week naar de andere ouder). Succes meis, je kunt het best!!
@mb90 Allereerst respect dat je je verhaal hebt gedeeld en er actie op hebt ondernomen ter bescherming van jezelf en jouw gevoelens. Dat is een heel belangrijk iets, zowel voor jezelf maar ook juist voor je kinderen, ook al weten ze de ins en outs niet. Je geeft hen het signaal dat je grenzen hebt om te bewaken en je er iets mee moet doen wanneer daar (herhaaldelijk) overheen gegaan wordt. Zoals al meerdere aangaven en ook al heeft het tijd nodig voor de kinderen om te wennen aan een nieuwe situatie, zouden ze gelukkiger en beter af zijn in een (gebroken) gezin waarin niet beide ouders gelukkig en op hun gemak zijn met elkaar danwel de situatie of Bij gescheiden ouders die beide gelukkig (kunnen) zijn/worden en niet geheel onbelangrijk zich op hun gemak voelen? De (onbewuste) spanning/angst/gevoelens die je voelde voelen zij haarfijn aan, vaak stapelt zich dat een tijdje op en komt het er op een manier uit die er vaak totaal niet mee gelinkt wordt, of juist enkel gelinkt met de scheiding ansich. Misschien een overbodige tip maar zoek iemand waarmee je vrij kan praten over wat er is gebeurd en wat dit met jou gedaan heeft en onbewust misschien nog steeds doet. Zo kun je voorkomen dat het voor jou in de weg staat om verder te gaan als enkel ouders ipv ouders en partners.