Goedemorgen allemaal, In november is ons tweede kindje gestorven aan de gevolgen van een vruchtwaterpunctie. Eerder waren we geconfronteerd met een verhoogde kans op het syndroom van Down: 1 op 20. Na veel twijfelen besloten we toch maar een vruchtwaterpunctie uit te laten voeren. Op het moment van de punctie hadden we eigenlijk al besloten dat ons kindje hoe dan ook welkom was. We wilden echter niet nog 25 weken in de stress zitten. Twee dagen na de punctie kwam de verlossende uitslag: er waren geen afwijkingen gevonden. Nog twee dagen later kreeg ik koorts. Op advies van de verloskundige zijn we 's avonds nog naar het ziekenhuis gegaan. Bij de echo bleek dat het hartje van ons kindje niet meer klopte. Een kleine week later ben ik (na 75 uur: de weeën kwamen maar niet op gang) bevallen van ons veel te kleine mannetje. Nu ruim twee maanden later heb ik het nog steeds heel moeilijk met het verlies van ons mannetje. Ik voel me ook schuldig, omdat wij door de keuzes die wij als ouders hebben gemaakt (met de beste bedoelingen!) een aandeel hebben gehad in het proces dat heeft geresulteerd in zijn dood. Ik zou graag in contact willen komen met moeders die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt. Hebben jullie ook last van een schuldgevoel en hoe gaan jullie daarmee om? En durven jullie een nieuwe zwangerschap aan? Alvast bedankt voor jullie reacties! Groetjes, Hima
Hoi, ik heb niet hetzelfde meegemaakt maar ben wel een kindje verloren, in het begin erg veel last van schuldgevoel en heb ook professionele hulp gehad. Praat erover dat helpt echt. Heel veel sterkte gewenst...
Wat verschrikkelijk dat je dit mee hebt gemaakt. Ik weet wat het is. Mijn eerste zwangerschap ging mis na de vlokkentest die in mijn ogen niet goed is uitgevoerd door die mensen daar en waardoor uiteindelijk ook een paar dagen erna het hartje stopte met kloppen. Bij ons bleek er wel sprake te zijn van downsyndroom. We zouden een meisje krijgen. Het stomme was dat ik wel altijd heb gevoeld dat het mis zou gaan en rond 7 weken zwangerschap tegen mijn vriend zei dat dit kindje niet bij ons zou blijven. Pas bij de elf weken echo bleek dat er eea niet goed was en kwamen we in een stroomversnelling van ziekenhuizen/onderzoeken etcetcetc. Ik heb het er heel lang moeilijk mee gehad. Het is nu 3 jaar geleden en ik denk er nog elke dag even aan. En heel soms doet het ook nog wel zeer. Zeker als mensen botte opmerkingen maken steekt het me. Ik ben 4 maanden later weer zwanger geraakt (1e ronde, direct raak) en mijn zoon wordt over anderhalve week 2. Die zwangerschap vond ik erg moeilijk. Ondanks dat mn gevoel nu wel zei dat het goed zat, durfde ik daar niet op te vertrouwen. Genoten heb ik dus niet. Na de zomer van dit jaar willen we weer proberen zwanger te raken. En hoop ik dat ik nu wel kan genieten. Sterkte meid, ga jezelf niet de schuld geven. En als je er samen niet uitkomt, kun je ook nog professionele hulp gaan zoeken, dat heb ik ook gedaan. Liefs Romy
Wat ontzettend verdrietig dat jullie je zoontje op deze manier verloren zijn. En toch ook gefeliciteerd met jullie zoon, hij is en blijft immers jullie kind en heeft van jullie (weer) papa en mama gemaakt. Ik moest ook meteen aan jouw denken, Romy, maar zag dat je dit topic al gevonden had. Zelf moesten wij onze zwangerschap afbreken nadat bleek dat ons dochtertje niet-levensvatbaar was. Het schuldgevoel is lang heel groot geweest. Maar weet je, er is pas sprake van schuld als je iets met slechte intenties doet. En dat hebben jullie juist niet gedaan. Het is een schrale troost, ik weet het. Maar het is nooit jullie bedoeling geweest en dus ook jullie niet aan te rekenen. Ik durfde alleen een nieuwe zwangerschap aan als we het snel deden. Ogen dicht en springen. Ik was 5 maanden later weer zwanger en heb een gezonde zoon. En nu een gezonde zoon onderweg. Ook ik heb professionele hulp gezocht en daar veel aan gehad. Ik wens je veel licht en liefde meid.
jeetje meid, wat vreselijk, heb er geen ervaring mee, maar wil je wel even een hart onder de riem steken.
Wat verdrietig Zelf heb ik niet gehad maar ik ken wel iemand die na een vwp vervolgens de hele zwangerschap plat moest omdat ze eerst een ontsteking kreeg en die zorgde voor contracties. Uiteindelijk is het kindje te vroeg geboren, heeft het wel gehaald maar wel doof tgv de infectie en mogelijk ook verstandelijk beperkt door de hersenbloedinkjes na de geboorte. En nog iemand wie ook bijna de zwangerschap misliep maar dat is uiteindelijk goedgekomen.
Hallo allemaal, Bedankt voor alle reacties op mijn berichtje. Dat geeft echt steun! Deze week ben ik voor het eerst naar een therapeute geweest, vooral omdat ik heel veel last heb van 'beelden'. Vooral het beeld van het onvolgroeide lichaampje van ons jongetje komt vaak terug, ook op hele 'onhandige' momenten (bijv. tijdens een vergadering op het werk). Ik heb wel het idee dat het langzaam een beetje beter gaat. Eind deze maand hebben we nog een gesprek met de gynaecologe die de punctie heeft uitgevoerd, daarna wil ik de 'waarom?'-vraag toch uit mijn hoofd proberen te zetten. @Romy: Spannend dat jullie na de zomer weer zwanger willen worden. Wij willen ook niet te lang meer wachten, anders durf ik misschien niet meer... Bovendien zouden wij het heel fijn vinden als ons dochtertje (in november 2 geworden) een broertje of zusje krijgt. Ze heeft het heel vaak over het overleden kindje. Liefs, Hima
Hee meid, Ik heb een andere ervaring, maar wil die toch even met je delen. Wij hebben tijdens de zwangerschap gekozen voor een vlokkentest, feitelijk zonder andere aanleiding dan dat we wat ouder zijn, het "kon" en de zwangerschap erg spannend vonden, en erge last hadden van onzekerheid over de evt gezondheid van het kindje. Met 8 weken ongeveer besloten tot de vlokkentest, toen de zwangerschap nog erg abstract was (voor mij, iedereen zit daar anders in natuurlijk, maar ik was alleen maar misselijk en voelde nog helemaal geen "band" met het kindje of met de zwangerschap). Natuurlijk lees of hoor je over de risico's, zoveel % miskramen door zo'n onderzoek, maar dat lijkt allemaal erg weinig en ver weg. Het idee dat we na de vlokkentest zouden "weten" hoe of wat was erg aantrekkelijk, dat gevoel was dan toch wel een beetje vergelijkbaar met jullie lees ik in je verhaal. Ik denk achteraf dat ikzelf in elk geval te makkelijk voor de vlokkentest heb gekozen. Want toen ik met 12 weken op de tafel lag en die naald in mijn buik zag vlak bij het kleine wondertje, vond ik het vreselijk en doodeng dat we dat risico namen. Het was alsof ik toen pas besefte dat het echt een heel concreet risico is dat je neemt, een gevaar voor je ongeboren kindje. Ik ben een week daarna heel erg bang geweest voor een infectie en had erge spijt van de test en 1000x meer stress dan onder de onzekerheid over haar gezondheid, gelukkig is bij ons alles goed gegaan, ze had geen afwijkingen en is later gezond geboren na een voldragen zwangerschap. Ik heb daarna hier toch een heel aantal verhalen gelezen van ongelukken en verloren kindjes na vwp of vt Dat bevestigde mijn idee van het toch hele grote en concrete risico, en dat het dus heel moeilijk is dat ECHT te beseffen. Ik denk dat jullie verlangen naar duidelijkheid heel begrijpelijk is geweest, onzekerheid tijdens je zwangerschap is erg zwaar EN natuurlijk niet gezond voor jezelf en voor het kindje. Maar je mag je achteraf afvragen of jullie niet behoed hadden moeten worden voor dit onderzoek met risico's, zeker als jullie toch al hadden besloten het kindje sowieso te willen houden. Ik denk dat de medici hier ook te makkelijk tegenaan kijken. Mij is ook niet nog eens indringend gevraagd of ik het echt wel wilde en me bewust was van de risico's. Ik wens je heel veel sterkte, je moet ermee verder, probeer in liefde aan je kleintje te denken, en idd, je hebt in beste bedoelingen en naar beste weten gehandeld, meer kun je niet doen toch?
Beste Babel44, Bedankt dat je je ervaring wilde delen. Wat ik zelf heel moeilijk vind om te accepteren, is dat wij dachten een weloverwogen keuze te kunnen maken, maar dat in de loop van het proces bleek dat de informatie die we tot onze beschikking hadden, eigenlijk onvolledig was. De verloskundige heeft ons niet goed geïnformeerd over de combinatietest. Daarnaast heeft ze ons gerustgesteld wat betreft de risico's van de vwp. Ik zag nogal op tegen die punctie en heb het daar de week voor de punctie nog met haar over gehad. Zij stelde mij gerust door aan te geven dat de veiligheid van de punctie vooral afhangt van degene die 'm uitvoert. In ons geval zou het om een zeer kundige gynaecologe gaan. Hierdoor had ik het gevoel dat de kans dat het mis zou gaan nog kleiner was dan 1:300. De gynaecologe heeft niet goed naar ons verhaal geluisterd. Op één of andere manier heeft ze niet geregistreerd dat mijn vriend en ik het er op de dag van de punctie over eens waren geworden dat afbreken van de zwangerschap geen optie meer was. In een brief heeft ze aangegeven dat zij dacht dat wij wel degelijk consequenties aan de uitslag van de punctie zouden verbinden, terwijl ik mijn twijfels over de punctie duidelijk kenbaar heb gemaakt. Helaas kunnen we het verleden niet veranderen en zit er niets anders op dan te accepteren wat er gebeurd is (hoe ik dat precies voor elkaar moet krijgen, weet ik nog niet). We proberen ons zo veel mogelijk op de toekomst te richten en ik hoop dat ik het avontuur van een nieuwe zwangerschap op termijn weer aan zal durven gaan.
Wat moet dat moeilijk voor je zijn! Sterkte! Ik snap heel goed dat je jezelf schuldig voelt maar jullie hebben gedaan wat jullie het beste leek op dat moment. Hoe moeilijk dat ook is. Maar daarmee krijg je je kindje natuurlijk niet terug en het verdriet blijft. Zelf ben ik mijn kindje bij 23wkn verloren, wij hebben de zwangerschap afgebroken omdat ons meisje* downsyndroom had in een ernstige vorm. Maar het verdriet dat het met je meebrengt is niet te beschrijven. Veel sterkte in deze moeilijke periode. Neem de tijd voor je verdriet. In jullie hart zal jullie mannetje altijd bij jullie zijn.
Hima, Wat erg om te lezen dat jullie ook zo slecht zijn voorgelicht! Hier idem. Ik wist niet eens dat ik een vlokkentest zou krijgen. Ik dacht dat ik voor een 'algemeen gesprek' zou komen en voor ik het wist lag ik al, helemaal overrompeld omdat ze me hadden overtuigd dat dit onderzoek het beste zou zijn. Nog nooit had iemand me verteld wat een vlokkentest was. Achteraf zo stom van mezelf dat ik daarmee instemde, maar we leefden allebei in een roes op dat moment. Ik ben heel lang boos geweest op de VK. Zij had die afspraak immers zo gepland. Maar ze hebben nooit meer wat van zich laten horen. 1 keer stond ik daar voor de deur, omdat ik er over wou praten, maar ze waren gesloten. Had alle moed verzameld. Daarna nooit meer daar naar toe geweest. Misschien is het voor jouw acceptatie wel goed dat je in gesprek gaat met de VK. Of dat je het allemaal opschrijft in een brief en die naar ze toestuurt? Ik vind het sowieso al knap dat je zelf hulp bent gaan zoeken! En er niet meer rond blijft lopen.
Las net nog je berichtje op de tweede pagina. Had die gister niet gezien. AUw wat moet dat het extra pijnlijk maken! En dan zowel een VK als een gyn die beide niet naar je luisteren. Echt slecht dat het op die manier verlopen is. Zo had het helemaal niet hoeven gaan...
Hier sla je de spijker op z'n kop, je zult door moeten. Je kunt wel de betrokken gynaecologe vragen dit als een les te zien, en vragen dit in toekomstige gevallen mee te nemen. Misschien zelfs de afdeling voorlichting van je ziekenhuis eens aanspreken, ons ziekenhuis had hier groepsconsulten voor, waar je toch meer bespreekt en ook vragen van anderen hoort, vond ik zelf erg informatief ieg. En hetzelfde voor je verloskundige. En je kunt hier op zsp en/of in je omgeving uitdragen dat zo'n onderzoek grote grote consequenties kan hebben, dat die 1/300 geen sprookje is, maar 1 kindje, van de 300. Dat zijn nog "positieve" dingen die je eruit kunt halen. Verder ligt het in het verleden, de gynaecologe heeft het uitgevoerd, en jullie hebben geen stopstop geroepen, de schuldvraag verder uitdiepen levert je in mijn ogen niets op. Misschien moet je er zelfs wel proberen niet teveel meer aan te denken, het was een spannende tijd voor jullie, je was zwanger dus bij voorbaat niet in de beste toestand om bepaalde serieuze beslissingen te nemen, etc. Rustig kijken naar de toekomst en je verlies een plekje geven lijkt mij het beste. Hier is natuurlijk wel hulp bij te zoeken als je dat wilt overwegen. Bespreek dat anders met je huisarts, of maatschappelijk werk in het zh oid. Je moet natuurlijk ook weer hormonaal helemaal in balans komen voordat je je weer enigszins gewoon kunt gaan voelen, niet vergeten. Wens je veel succes, en hopelijk een mooie nieuwe zwangerschap over een tijdje, als jullie er klaar voor zijn
Jonneke, wat heftig om na 23 weken nog voor zo'n moeilijke beslissing te staan. Hoe gaat het nu met je? Lukt het je een beetje om het een plek te geven? En durf jij een nieuwe zwangerschap weer aan? Romy, jullie zijn wel heel slecht begeleid! Heb je destijds een klacht ingediend in het ziekenhuis? Wat betreft onze verloskundige: ik geloof echt dat ze vanuit de beste bedoelingen gehandeld heeft, al hebben wij daar weinig aan. Ze had (in 14 jaar) niet eerder meegemaakt dat een punctie misging en kon daardoor blijkbaar het risico heel moeilijk inschatten. Zij heeft wel duidelijk aangegeven dat ze ons verhaal meeneemt bij het begeleiden van andere zwangere vrouwen. Babel, ik ben momenteel aan het promoveren (toegepaste ethiek/techniekfilosofie) en zit er sterk over te denken om na de afronding van mijn project vervolgonderzoek te doen naar advisering rond prenatale diagnostiek. De behoefte om betekenis te geven aan iets wat op zichzelf zo zinloos lijkt, is heel groot!
Mooi idee! En ik snap het, kijk mij, niets ernstigs meegemaakt behalve de grote schrik en angst 1 weekje lang, en ook al de behoefte er iets mee te doen en er dus tegen bijv jou over te praten
@Hima, wat een heftige tijd heb je meegemaakt de afgelopen maanden, en wat ontzettend verdrietig dat jullie je kindje verloren zijn ten gevolge van de vwp! Onvoorstelbaar hoe alles gelopen is, de vk die niet goed naar jullie gevoel geluisterd heeft, je verwacht uiteindelijk toch dat zij weten wat de eventuele risico's zijn? Knap van je dat je hulp gezocht hebt, dit is idd een hele impact in je leven, om te verwerken en te accepteren dat je een geliefd kindje verloren bent.. Heel veel sterkte toegewenst! En wat "mooi" van je dat je met jou ervaringen in de toekomst iets wil betekenen voor de prenatale diagnostiek, ik herken dit gevoel..helaas. Net als Jonneke hebben wij ons dochtertje* met 23 wk verloren, bij ons tgv een ernstige hartafwijking die niet met het leven verenigbaar zou zijn, deze is met de 20wk echo aan het licht gekomen is. Onze zoon van 4 heeft het ook nog vaak over zijn zusje.. Eind april '11 is ze geboren, en kort erna overleden.. Inmiddels al maanden aan het schrijven, voel een tekortkoming in de medische wereld tbv informatie omtrent een afbreking van een zeer gewenste zwangerschap, je komt in een niemandsland terecht, waarin je zelf keuzes moet maken, en er is zeer weinig bekend over hoe en wat.. Nou wie weet lukt het me hier iets mee te doen, maar op dit moment ligt mijn focus op de nieuwe zwangerschap. Ik durfde eerst niet, maar het verlangen kwam terug, en wou liever moedig zijn dan angstig, en de grote stap gezet. Deze x was het vlot raak, en inmiddels de 23wk bereikt, maar deze keer "mag" ik de zwangerschap voldragen, ons kindje is gezond! Het is een heel spannend avontuur, je leeft van mijlpaal tot mijlpaal, de onbevangenheid is helaas weg, maar de natuur doet haar werk, en ik hou zielsveel van ukkie! Juist in ons geval zou je denken die hebben misschien allerlei onderzoeken gedaan? Maar dat heb ik dus niet, ik wist dat we niet genetisch belast zijn, kans op herhaling was nihil, maar ik was me erg bewust van het risico dat we zouden nemen mochten we een nekplooi/vwp ondergaan, onze vk heeft met alle begrip daarom een extra echo aangevraagd met 16wk om event. aanwijzingen voor een hartafwijking op te sporen, en een GUO met 20wk.. Ik wens je voor de toekomst alle goeds toe, sterkte voor nu, en hopelijk een voorspoedige zwangerschap in het vooruitzicht!
Beste Evelien, Bedankt voor je berichtje! Wat fijn dat je weer zwanger bent! En hoe voelt het om de 23 weken gepasseerd te hebben? Wij hebben inmiddels ook besloten niet langer te wachten op een volgende zwangerschap. De scherpste kantjes zijn er (mede dankzij therapie) inmiddels af. Het verdriet kan me nog wel op de meest rare momenten overvallen, en als het er is, is het ook even hevig als in het begin. Ik hoop dat de komst van een nieuw kindje me ook kan helpen me op de toekomst te richten. Ik vind het wel opvallend dat heel veel ouders die tijdens de zwangerschap een kindje hebben verloren, het gevoel hebben dat ze niet voldoende zijn begeleid. Mooi dat jij daar ook iets mee wil doen! Ons dochtertje van 2 heeft het ook nog regelmatig over haar broertje. Dan zegt ze bijvoorbeeld dat ik verdrietig ben omdat de baby dood is, of ze zegt dat we een nieuwe baby moeten kopen Geniet van je zwangerschap! Liefs, Hima