Bij mij is op 1 december jl. geconstateerd dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had. Ik ben hieraan nog dezelfde middag geopereerd waarbij ze ook mijn rechter eileider hebben moeten verwijderen omdat deze ook op knappe stond (zat al ca. 1 liter bloed in baarmoeder). Ik ben nog druk bezig met mijn lichamelijke herstel. Geestelijk zit ik wel enigszins vast. Ik wil sowieso eerst lichamelijk herstellen, want wordt er door de pijn continue aan herinnerd. Ben inmiddels wel weer sinds maandag aan het werk (halve dagen). Zorgt toch ook weer voor een beetje afleiding aangezien thuis de muren op me afkwamen. Ook veel steun van familie, vrienden en collega's wat ons ook erg goed doet. We gaan nu wel anders de feestdagen in helaas, maar het had ook anders kunnen aflopen denk ik dan maar weer. In januari krijg ik mijn controle en als dan alles er goed uitziet mogen we weer gaan proberen. Nu ik dit aan het typen ben, merk ik des te meer dat ik geestelijk nog erg in de knel zit. Tijd heelt alle wonden zeggen ze dan. Daar hou ik me voor nu ook maar aan vast. Ik laat het voor nu allemaal maar over me heen komen. Wat zijn jullie ervaringen?
Ik heb het geestelijke herstel als heel zwaar ervaren. Heb er gelukkig veel over kunnen praten. Toen ik meteen daarna weer zwanger was, was ik ook niet blij: alleen maar bang dat het weer ging gebeuren of dat de zwangerschap op een andere manier eerder zou eindigen. Heel vervelend Gelukkig is het allemaal goed gegaan! Alleen zal ik nooit meer onbezorgd zwanger zijn... Hoop dat alles goed is bij de controles en dat jullie snel weer verder mogen! Uiteraard met een positieve afloop
Ik heb bijna 3 jaar geleden een bbz gehad en heb het als zwaar ervaren. Het lichamelijk herstel duurde ongeveer een maand of 2. Ik voelde me nog best even zwak en had hoofdpijnen door het bloed verlies (2 liter). Geestelijk duurde het denk ik ongeveer een half jaar voor ik me echt weer de oude voelde. Waar ik het vooral heel moeilijk mee had was het plotselinge besef dat alles zomaar ineens kan veranderen. Ik had niks in de gaten en was gewoon aan het werk en blij met onze prille zwangerschap tot het moment dat mn eileider scheurde. Op dat moment belandde ik ineens in kritieke situatie in het ziekenhuis, terwijl ik daarvoor nog nooit geopereerd was of iets serieus had meegemaakt qua gezondheid. Het had maar een uur gescheeld of ik was er niet meer geweest volgens mn gyn. Het is een beetje een cliché, maar hierdoor was ik me ineens zo bewust van hoe kwetsbaar het leven is en hoe snel alles eensklaps anders zou kunnen zijn. Ik ben nog best lang bang geweest dat ik of mn partner dood zou gaan en mn dochter het zonder een ouder zou moeten doen. Nog steeds denk ik hier wel eens aan, terwijl dit veel minder het geval was voor mn bbz. Toen ik pril zwanger was van mn jongste was ik ook héél bang dat het weer een bbz zou zijn. Gelukkig mocht ik al vroeg komen voor een echo en konden ze zo gerustgesteld worden. Ik vind het volkomen normaal dat je geestelijk nog niet de oude bent. Een bbz is niet niks. Niet alleen ben je je zo gewenste zwangerschap kwijt, het is gebeurd op een manier die voor jou ook gevaarlijk was. Het kost gewoon tijd om hier overheen te komen. Gun jezelf die tijd en ga je nu geen zorgen maken over hoe "lang" het duurt. Wees een beetje extra lief voor jezelf en accepteerd dat je je bang of verdrietig voelt. Veel sterkte en dikke knuffel!!
Bedankt voor jullie reacties Elf84 en humptydumpty! Ondanks dat iedereen uit mijn omgeving het goed bedoelt, hebben ze het niet ervaren. Het is fijn om met mensen erover te kunnen praten die deze (nare!!!) ervaring wel hebben. Het helpt mij in ieder geval. Goed te horen dat jullie daarna gewoon weer zwanger zijn geraakt! Op dit moment ben ik daar nog niet echt mee bezig, omdat ik eerst moet herstellen van de operatie. Mijn vervolgafspraak is in januari en als dan alles goed is, zullen we ongetwijfeld weer een nieuwe poging gaan wagen. Ik denk dat op dat moment de angst om niet meer zwanger te raken heel erg naar voren komt (vooral als het wat langer gaat duren). Vooral ook omdat ik mijn eigen lichaam niet meer kan vertrouwen. Dus de angst die jullie omschrijven kan ik mij heel goed voorstellen! Bedankt voor het delen van jullie verhaal!
Heel veel sterkte meid! Wil je wel adviseren om ook met het geestelijk aspect aan je herstel te werken. Vooral als je het op niet zo'n lange termijn weer wilt gaan proberen. Een volgende zwangerschap zal geestelijk zwaar zijn, angst dat het weer mis gaat vreet aan je. Als je lichamelijk en geestelijk weer goed voelt kan je dit veel beter hendelen. Ik ben destijds ook snel weer aan het werk gegaan, en daar heb ik tot op de dag van vandaag geen spijt van. Het heeft mij juist geholpen om weer met beiden benen op de grond te staan en het een plekje te geven. Dit zal voor iedereen anders zijn, volg je gevoel!
Ik vond zowel het lichamelijke als het geestelijke herstel zwaar. Ik dacht na een paar weken dat het allemaal wel weer ging en wilde weer aan het werk gaan. Ik ging echter aan het werk om er niet mee bezig te zijn en klapte dus echt in elkaar. Ben mezelf enorm tegengekomen en heb lange tijd niet volledig gewerkt en zelfs hulp gezocht bij een psych. Ik heb ook andere lichamelijke issues en het voelde als het wederom falen van mijn lichaam. Waarom het nu niet eens deed wat het moest doen en mij teleurstelde (etc etc). Mijn grootste angst was dat een nieuwe zwangerschap zou uitblijven, maar de gyn was heel duidelijk daarover. Het overgrote deel van de stellen die zij zag met een bbz was snel weer zwanger. Hier op zwangerschapspagina is dat ook het geval dat de meesten toch behoorlijk snel weer zwanger zijn. Uitzonderingen daargelaten en helaas ben ik er eentje van Denk eerst om jezelf, stapje voor stapje, daarna komt het allemaal wel weer.
Dankje AnitaP! Ik gun mezelf nu vooral de tijd om het uiteindelijk een plekje te kunnen geven, lukt nog niet echt, maar het is ook pas 4 weken geleden. Lichamelijk merk ik dat het heel langzaam aan wat beter gaat. Dat is toch wel een fijn gevoel, dat je lichaam gaat genezen. Ik denk dat als ik straks bij de gynaecoloog voor nacontrole ben geweest en alles is in orde dat dat ook al scheelt. Dan kan ik weer verder. Ik heb tot nu toe ook geen spijt dat ik weer snel ben gaan werken. Het zorgt toch ook voor de nodige afleiding. Beste Annneliesje, wat rot dat je na alle ellende van een bbz nog niet zwanger bent geworden ! Ik ben daar ook bang voor, maar probeer me eerst helemaal op mn herstel te focussen anders schiet het helemaal niet op. Kan je niet contact opnemen met de gynaecoloog? Misschien dat die je verder kan helpen? Misschien dat ze je eileider(s) door kunnen spuiten zodat eventuele verklevingen "weggespoeld" worden?
@rory: helaas loop ik al bij de gyn (en inmiddels ben ik al verwezen naar de fertiliteitspoli). Het doorspuiten lukte dus niet 4 jan krijgen we te horen hoe/wat verder. Het is slopend....
Voor ons was de kinderwens groot na het verlies van ons kindje bij 16 weken zwangerschap. Wilde eigenlijk niet wachten ondanks dat ik volop in het rouwproces zat. Zwanger worden is voor ons nooit een probleem geweest. Ben uiteindelijk blij dat het even duurde voordat ik zwanger was. Helaas eindigde die zwangerschap in een vroege miskraam bij 6 weken. Maar uiteindelijk een mooie zoon erbij gekregen. Het klopt als het lichamelijke deel is afgesloten is er ook meer ruimte voor het geestelijke. Voor mij was werk ook afleiding maar heeft mij niet in de weg gezeten bij het rouwproces. Thuis kwamen de muren op me af en kon ik niets anders dan huilen, huilen en huilen. Ik werk zelf in het ziekenhuis en vond het juist fijn om weer aan de goede kant van het bed te staan. Heel veel sterkte toegewenst. Hoop dat het snel de goede kant op mag gaan voor je
Dat lijkt mij ook erg slopend Annneliesje. Je hebt het helaas niet zelf in de hand. Ik kan me voorstellen dat het heel zwaar is zoiets Ik hoop dat je snel duidelijkheid krijgt over hoe en wat! @AnitaP: Wat moet dat ook zwaar voor jullie zijn geweest om bij 16 weken zwangerschap jullie kindje te verliezen! Goed te lezen dat jullie kinderwens toch in vervulling is gegaan!
hoi RoryL, Hier hetzelfde meegemaakt... 1 januari geopereerd en vandaag teruggekomen uit het ziekenhuis... Ben bang voor wat me te wachten staat... Zowel lichamelijk als geestelijk. Hoe is het inmiddels met jou? Wanneer moet je terug naar de gyn?
Hoi Beeb1987, Allereerst heel veel sterkte toegewenst! Ik heb 1,5 week thuis gezeten. De eerste 2 dagen heb ik eigenlijk alleen maar gehuild en wilde niemand echt zien of spreken. Na die 2 dagen wilde ik me vooral eerst op mn lichamelijke herstel focussen, want door de pijn in je lichaam wordt je er continue aan herinnerd. Toen ik weer begon met werken, ben ik begonnen met halve dagen. Dat heb ik daarna opgebouwd en vandaag wil ik weer voor het eerst sinds de operatie een hele dag proberen te werken. Het herstel gaat bij mij heel langzaam. Ik heb op dit moment geen vertrouwen in mijn eigen lichaam. Ik heb sinds zaterdag weer meer pijn... Maar het zou best eens kunnen zijn dat mijn lichaam zich aan het voorbereiden is op de eerste menstruatie na de operatie (heb gelezen dat dat behoorlijk zeer kan doen). Ik slikte in ieder geval nog maar 2 paracetamol per dag, maar helaas red ik dat nu niet meer. Zat er gister alweer aan 5. Geestelijk is het ook nog behoorlijk zwaar. Vooral de feestdagen waren zwaar. Ik begon ineens te beseffen wat er nu allemaal gebeurd was. Nu ben ik vooral gefrustreerd omdat de pijn weer meer is geworden. Genezing van de wondjes heeft bij mij ook enige tijd gekost. Zelfs nu zijn nog niet alle hechtingen opgelost en voelen de wondjes soms een soort branderig. Wat mij wel enorm heeft geholpen (en nog steeds) is de steun van familie, vrienden en collega's. Ik moet de 19e terug voor nacontrole. Hopelijk heb ik mijn 1e menstruatie dan achter de rug en is verder ook alles goed. Was dit voor jou/jullie ook de eerste zwangerschap? Jouw angst kan ik mij heel goed voorstellen! Zo kijk ik nu tegen mijn eerste menstruatie aan. Wanneer moet jij weer terugkomen voor nacontrole? Iedereen zal het op zijn eigen manier verwerken, maar erover praten met familie etc. heeft mij heel erg goed gedaan en om deze ervaring (hoe naar ook) uit te wisselen helpt ook. Want hoe goed iedereen het ook bedoelt, om met iemand te praten die hetzelfde heeft meegemaakt is toch anders. Luister in ieder geval goed naar je lichaam. Het is toch een behoorlijke ingreep geweest! En zoveel pijn als wat ik in de eerste 2 weken had, dat heb ik niet meer. Het heeft alleen veel tijd nodig...
Thnx meis. Ik moet verplicht twee weken thuis blijven. Ik mag niet sporten, niet werken en niet tillen. Gelukkig valt de pijn me vandaag 100% mee, zeker na de eerste 2 dagen na de operatie. Mijn buik is vrij rustig, alleen mijn schouders waren een hel. Ook m'n ribben waren beurs door het gas begreep ik. De 15e heb ik nacontrole. Als alles hoefsmid kan ik daarna m'n 'gewone' leven weer hervatten.. Ik kijk er nu al naar uit. Stilzitten kan ik totaal niet... Ik ben benieuwd wanneer m'n menstruatie op gang zal komen, ik hoop zo snel mogelijk. Ergens weet ik dat ik het dan pas zal kunnen verwerken. Ik voel me nu nog ergens zwanger ofzo... Heel raar, al weet je dat het niet zo is en niet zo kan zijn. Ja dit was onze eerste zwangerschap.. Na 17 rondes en net voor de start met IUI hadden we eindelijk die positieve test. We waren zo gelukkig... En dit voelt nu zo als opnieuw falen van mijn lichaam. Eerst kon het mij geen kindje geven en toen kon het ineens wel maar gaf het mij een goed kindje op de verkeerde plek. Kan me zo voorstellen dat de feestdagen verschrikkelijk moeten zijn geweest voor je. Hoop dat je kracht hebt kunnen halen uit de steun van alle lieve mensen om je heen. Hoe sta je tegenover een eventuele nieuwe zwangerschap? Thnx voor je antwoord!! Liefs🌺
Dat is heftig dat je na lang wachten eindelijk een positieve test had wat dan al snel omslaat in iets negatiefs. Wist je al lang dat je zwanger was? Kan me voorstellen dat je voor jezelf dan het gevoel van falen hebt. Maar niet doen hoor meis! Ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan en vooral nu er ook allerlei emoties en gevoelens door je lijf heen gaan. Helaas hebben we geen invloed op het zwanger worden... Er werd mij verteld dat ik gewoon een geval van "pech hebben" was. Ik hoop dat het gevoel van falen mettertijd wat minder zal worden! Confronterend dat je je nog zwanger voelt Misschien dat er nog te veel HCG in je bloed zit waardoor je je nog zwanger voelt? Zodra wij groen licht krijgen (waarschijnlijk bij de nacontrole) dan wil ik er wel weer voorzichtig voor gaan. Het is nu toch onze grootste wens om een gezinnetje te krijgen. Aan de ene kant ben ik natuurlijk wel angstig dat het nog een keer gebeurt, maar aan de andere kant zodra ik weer zwanger zou zijn zal ik goed in de gaten gehouden worden, dus dat is ook wel een fijne gedachte. Hoe sta jij daar tegenover? Liefs
Ik heb een vrije korte cyclus dus ik was 3,5 week zwanger toen we erachter kwamen. Mijn opname was met 6 weken, dus het was sowieso nog erg pril. Tijdens de HCG die ik heb ondergaannin november kwam al naar voren dat deze eileider niet helemaal goed was. Toch leek het de gyn niet zo slecht en zijn we naar huis gestuurd om vanaf januari 3x voor IUI te gaan. Daarna zou ik een kijkoperatie kijken om te checken hoe of wat. Achteraf had dat beter andersom geweest kunnen zijn... Maar dat is altijd makkelijk achteraf natuurlijk. Hoop ook dat ik door straks te menstrueren me weer wat gewoner ga voelen en weer wat vertrouwen zal krijgen in mijn lichaam. Dubbel dan he..? Enerzijds zo'n grote wens, anderzijds die angst voor herhaling. Hier hetzelfde... Ik wil zo graag een kindje.. Al heel lang.. En nu alle voorwaarden ideaal zijn lult het niet door verschillende omstandigheden. Maar zo snel wij groen licht krijgen gaan we ee ook weer voor. Weten de mensen in je omgeving het?
Ja het had inderdaad beter van de gynaecoloog geweest als je eerst een kijkoperatie had gehad, maar dat is inderdaad altijd achteraf. Daar kan je nu helaas niets meer aan doen. Ik hoop ook dat ik na mijn 1e menstruatie en nacontrole weer wat meer vertrouwen in mijn lichaam krijg. Ik probeer er in ieder geval positief over te denken. Het is nog zo kort geleden en je lichaam en hormonen zijn helemaal in de war. Zodra je lichaam weer enigszins in balans is na je menstruatie, komt dat vertrouwen vanzelf weer... Het heeft nu alleen tijd nodig. Gun jezelf die tijd, vooral nu het pas een paar dagen geleden is. Maar ik weet ook dat het heel moeilijk is om jezelf (en je lichaam) die tijd te gunnen als je iets zo graag wilt!! Wij hebben het onze naaste familie en vrienden het op de dag zelf verteld. Op het werk wist alleen mijn baas het met het verzoek het verder tegen niemand te zeggen. Weet zeker dat ze het goed bedoeld hadden hoor, maar zat op dat moment niet te wachten op allemaal telefoontjes etc. Wilde eerst weer wat meer tot mezelf komen. Pas toen ik weer ging werken heb ik het zelf aan een aantal collega's verteld. En bij jou? En hoe gaat je man/vriend ermee om?
Ik ben vanochtend ongesteld geworden. Wel heftiger dan normaal, maar het maakt me een stuk rustiger in mijn hoofd merk ik. Dat tijd gunnen is evengoed lastig hoor. Ben al iemand die moeilijk stil kan zitten en niks kan doen zeg maar. Het feit dat ik sowieso 2 weken niks mag vreet me nu al op. Ben juf en heb een groep met een pittige gebruiksaanwijzing en nu staan er mensen voor mijn groep die de kids niet kennen, wat direct voor onrust zorgt. Vreselijk vind ik dat.... Hoe ben jij de tijd gaan doden? Miste jij de mensen om je heen ook zo? Muren komen nu al op me af 😅 Hier ook familie en vrienden. Gister mijn vriendin en tevens collega gevraagd het op school ook te vertellen. We hebben een geweldig betrokken en meelevend team die grotendeels ook van onze wens af wist. Dus daar juist heel open in. M'n vriend is heel bezorgd. Ik mag echt niks. Als ik naar zijn mening alweer teveel doe word ik teruggevloten haha. Kan er nu om lachen, maar zeker weten dat ik daar over een half uur weer anders over denk 😅 Maar hij is geweldig voor me. En lacht en huilt met me mee en doet er echt alles aan om me een goed gevoel te geven en me te kunnen laten herstellen. Dit heeft ons sowieso nog dichter bij elkaar gebracht.. Hoe gaat jouw vent ermee om? Is hij een prater? Of eigenlijk ook meer een binnenvetter(hier wel namelijk!) Bedankt dat je er zo open voor staan om m'n vragen te beantwoorden. Tis allemaal ook nog zo vers voor jou.... Waardeer het heel erg! 🌺
Helaas is het bloedverlies wat je nu hebt niet van een menstruatie. Ik had precies hetzelfde, maar omdat het zo veel bloedverlies was heb ik naar het ziekenhuis gebeld. Zij vertelde mij dat dit volkomen normaal was, omdat je lichaam de opbouwende zwangerschap nu gaat afstoten (het verdikte slijmvlies). Je eerste menstruatie is pas tussen de 4 en 6 weken na de operatie (dat is me in het ziekenhuis verteld). Ik weet hoe graag je ongesteld had willen zijn... Maar dit is wat mij werd meegedeeld. Ik miste geen mensen om me heen, want had toen nog niet echt de behoefte om te praten omdat ik dan iedere keer weer moest huilen. Ik ben deels tv gaan kijken, deels gaan lezen en deels gaan slapen. Maar na een paar dagen had ik dat wel gehad. Maar hoe graag ik ook dingen wilde gaan doen, ik merkte gewoon dat mijn lichaam dat nog niet aan kon. Wij hebben zelf Netflix dus toen ben ik maar films gaan kijken om de tijd door te komen. Fijn dat je ook je ei kwijt kunt bij familie, vrienden en collega's! Het steun-gevoel deed mij heel veel goed. Het hielp mij ook weer een beetje met verwerken, al heb ik het nog steeds niet helemaal verwerkt, maar dat heeft gewoon tijd nodig. Die van mij is twee dagen na de operatie weer gaan werken voor de afleiding. Vond ik zelf ook niet zo erg want ik was echt in een rot bui de dagen na de operatie dus dat vond ik dan ook weer zo sneu voor hem. Hij heeft zich op de dag van de operatie hele erge zorgen gemaakt, en net als bij jou, ook nog de dagen erna, maar wel opgelucht dat het voor mij "goed" was afgelopen. Hij heeft twee weken echt alles gedaan in huis. Daar was ik heel blij mee, want ik kon niks. En gelukkig, net als bij jou, kan ik ook samen met hem lachen en huilen. Hij heeft me die eerste paar dagen iedere keer behoorlijk moeten troosten en oppeppen. Ik heb ook vaak aan hem gevraagd hoe hij het allemaal ervaart, maar ik krijg dan steeds weer te horen dat hoe graag hij ook een kindje had gewild, hij het belangrijkste vindt dat ik er nog ben. Jij ook bedankt! Vind het heel fijn, hoe kl*te het ook allemaal is (want dat is het gewoon), om met jou ervaringen te delen. Dat helpt mij ook weer. Dat waardeer ik ook heel erg!! Ben je veel bloed verloren voor en tijdens de operatie? Of hebben ze dat niet gezegd in het ziekenhuis?
Oh... Dat is wel een domper dan... Nou ik wacht het wel af. Het is in ieder geval fijn dat m'n lichaam zich dan al aan het reinigen is. Ja mijn vriend reageert hetzelfde. Hij vindt het jammer en verdrietig, want het kindje was heel erg welkom... Maar hij is veel blijer dat het goed met mij gaat en ik er nog ben. Bloedverlies heb ik geen idee over... Mijn hb was 5,8 geloof ik dus niet heel schokkend laag na een operatie. Voor de operatie helemaal niks. Dit was ook 1 van de redeneren waardoor ze me denk ik niet al te serieus namen. Ik had geen bloedverlies en geen koorts. En dat had ik (volgens het boekje) wel moeten hebben. Zo zieke maar weer, geen lichaam is hetzelfde. Ben jij tussendoor nog gecheckt? HCG waardes of iets dergelijks? Want bij jou was je wachttijd langer dan 2 weken toch? Heb jij al info kunnen vinden/ krijgen over hoe of wat ze eigenlijk gaan controleren? Ik merk dat ik het heel fijn vind te kunnen praten met iemand die hetZelfde heeft meegemaakt. Net zoals die bloeding... Ik ging uit van menstruatie, nu is het toch minder een domper als het morgen ofzo alweer zou stoppen. Thnx meis!
Het is inderdaad je lijf dat alles nu gaat afstoten. Bij mij begon het destijds 4 dagen na de operatie. Ik verloor echt gigantische proppen bloederig slijm (juk). Doe wat goed voelt en wat bij je past. Mijn man is een week thuisgeweest met zorgverlof en daar was ik maar wat blij mee. Ik was tot weinig in staat en enorm moe (denk door het bloedverlies). Ik heb mijn man op pad gestuurd om zwangerschapstesten op te halen, zodat ik kon checken of mijn HCG helemaal weg was (gaf me een rustig gevoel). Mijn cyclus was gelukkig wel snel weer regelmatig en op gang. Hier wordt het helaas IVF domper, maar gelukkig gaan we verder ipv stilstaan.