kleuter 4 jaar en 2 maanden luistert niet op school en thuis, niet goed zindelijk

Klinkt als erg grenzen zoekend, misschien dat ze nog meer tijd nodig heeft om te wennen aan de schoolse situatie en heeft ze daar moeite mee.
Kinderen moeten wennen aan elkaars gedrag en kunnen zich ook aan elkaar aanpassen. Als ze gek blijft doen en ook niet wil luisteren naar andere kinderen willen minder kinderen met haar spelen.

Thuis is de meest veilige plek om te uiten.
Betreft zindelijkheid klinkt erg als lui en niet als niet kunnen. Ik denk dat ze op school er snel genoeg achter komt dat andere kinderen toch kijken en haar aanspreken. Thuis zou ik haar echt niet helpen, als ze niet wil dan zou ik haar in de gang of andere plek laten staan tot ze klaar is met verschonen.
Zodra ze dit dan werkelijk doet zeggen dat ze dat super heeft gedaan.

Wat zegt haar juf? Verder blijven communiceren met de juf

 

Is dit iets van de laatste tijd of speelt het al lang?
Veel van de dingen die je beschrijft doet mijn dochter ook wel. Slecht luisteren bijvoorbeeld, het lijkt gewoon niet aan te komen. Ik moet echt haar aandacht trekken, soms wel drie keer haar naam zeggen tot ze naar me kijkt, en dan pas weet ik zeker dat ze me hoort. En als er na tig keer waarschuwen een consequentie volgt is ze zich ook van geen kwaad bewust en zeer verontwaardigd, alles is langs haar heen gegaan en nu ben ik dan 'ineens' boos.
Met omkleden komt ze ook gerust half bloot weer terugrennen omdat ze ergens mee wil spelen of me iets wil vertellen of zo. Ga je eerst maar even verder aankleden, dan kijkt ze altijd nogal verbaasd en zegt dan O ja, en gaat weer terug. Voor kinderen is aankleden gewoon een klusje en als je iets interessanters tegenkomt is de aandacht al gauw weg.
Zijn je dochters oren al eens nagekeken,of ze goed hoort bedoel ik.
En met de zindelijkheid, ging dat eerder wel goed?

 

Deels herkenbaar ook hier. Sinds hij op school begonnen is, is hij thuis brutaler geworden. Negeert het als we hem iets vragen om te doen en uiteindelijk gebeurt het onder veel gemopper en protest. Ook bij hem is er een terugval in de zindelijkheid en het lijkt hem niet eens te interesseren dat een natte broek niet fijn zit. "Ik vond spelen gewoon leuker dan gaan plassen" Ik heb het idee dat het te maken heeft met dat school hem nog erg veel energie kost om daar zijn ritme in te vinden. Alles is een fase (en dit 1000x blijven zeggen tegen jezelf), maar laat dit dan maar aub geen hele lange zijn....

 

Qua omkleden zou ik haar duidelijk maken dat ze pas de kamer in mag als ze aangekleed is! En terug blijven sturen. Dat kost veel energie maar dat is opvoeden idd, kost bergen energie.

Qua consequenties zou ik het wel bij het gedrag houden, met speelgoed gooien is het afpakken. Of ze daar nu van onder de indruk is of niet, het schept wel duidelijkheid.
Als ze ergens aan komt waar ze niet aan mag bv zou ik haar met een werkje aan tafel zetten. Een consequentie die past bij het gedrag. Ik weet niet wat ze verder doet wat niet mag dus kan geen concrete consequenties noemen voor je.

Probeer ook te achterhalen hoe ze daar op school mee omgaan zodat je daarin 1 lijn kan trekken.

 

Komt voor mij herkenbaar over. Dochter van nu 11 was destijds ook zo. 'luisterde' niet goed en gaf vaak een ander antwoord en deed haar eigen ding. Was zindelijk maar had geen goede controle, was vaak toch nat.
Heeft later de diagnose adhd gekregen.
Ze kón het gewoon echt niet. Leefde een soort van in haar eigen wereldje wat prikkelverwerking betreft. Leek niet te luisteren maar eigenlijk hoorde ze gewoon niet wat er gezegd werd of kon zich er niet mee aanpassen. Qua plassen had haar blaas gewoon niet de juiste verbinding met haar hersens, had ook te maken met prikkelverwerking.
Rond haar 6e werd dat pas beter. En nu nog (11 inmiddels) is het vaak, als ze moet dan moet ze meteen! Tegen de tijd dat zij het signaal plassen krijgt hebben wij het allang door (aan haar manier van doen).
Ik zeg niet dat dit bij jouw kindje ook zo is hoor.
Maar in ons geval kan ze er echt vaak niets aan doen. Ook het 'luisteren' is nog steeds lastig. Ze geeft inmiddels vaak 'ja' als antwoord maar 9 van de 10 keer weet ze eigenlijk niet waarop. Ze kan zich gewoon niet zo goed bij de gesprekspartner aansluiten. Denkt heel veel en in grote sprongen vooruit.

 

Ik ging ongeveer hetzelfde zeggen. Onze jongste van net 3 is ook zo: wat je zegt lijkt helemaal niet bij hem binnen te komen. Zijn reactie houdt soms wel verband met wat je zegt, maar vaak ook niet. Eerst dacht ik dat hij gewoon niets begreep, maar steeds vaker merken we dat hij echt wel heel pienter is. Wat we zeggen lijkt gewoon niet binnen te komen of daar niet te landen. Ik vind hem nu nog veel te jong om er iets mee te doen, maar met een papa met ADHD en twee zussen die hoogbegaafd zijn, verwacht ik eigenlijk dat het wellicht komt door problemen met prikkelverwerking of concentratie. Dan moet je natuurlijk nog steeds proberen om je kind te leren te focussen en wat wel en niet gepast gedrag is, maar dan is straffen wellicht minder nodig. Eerder een kwestie van rustig blijven en niet opgeven...

 

Zoals je schrijft vind ik het niet direct overkomen alsof je kind het allemaal wel kan. Ook kinderen die heus slim zijn, kunnen andere dingen hebben die moeilijk voor ze zijn.
Ik zou je verwachtingen omlaag leggen. Hoe zou je het van een peuter verwachten. Begin daar eerst weer eens, en als dat goed gaat dan ga je haar geleidelijk weer ruimte geven.
Je kunt dit ook best benoemen. Mama moet weer even streng zijn, want ik denk dat jij dat nog niet kan. Dat is niet erg, dan help ik je wel. En zodra het goed gaat, complimenteren, gemeend wel, anders heeft het geen zin. Dus als ze luistert 'wat fijn dat je zo goed luistert.' Of als ze je gaat helpen met iets 'Zo, dat is echt super gezellig dat je me helpt. Wat kan jij dat toch goed'. Op die manier ga je op een positieve manier opzoek naar wat ze nu eigenlijk allemaal wel zelf kan. Zij heeft succes ervaringen, jij minder stress en dan kan het best zijn dat je met een paar maanden gewoon bent waar je nu wil zijn.
Succes