Waren jullie meteen verliefd op je baby of heeft dit gevoel langzaam moeten groeien? Ik had van mij zelf verwacht meteen overspoeld te zijn met liefde maar als ik heel eerlijk ben voelde ik me de eerste dagen best wel monotoon ofzo ik kan het niet goed uit leggen natuurlijk vond ik hem super lief en schattig maar die intense liefde voelde ik niet op dat moment.. ik voelde een soort van afstand. Ik had ook nog nooit een baby vast gehouden dus het was ook allemaal heel nieuw.. bij wie moest nog meer het gevoel groeien? Voel me er heel schuldig over want het hoort niet.. Vandaag had ik wel echt even een verliefdheid gevoel, hebben de hele dag geknuffeld en hij kijkt me constant aan met z'n grote ogen.. dat doet me echt smelten. Baal er wel van dat het zo is begonnen.. normaal lees je alleen over vrouwen die overspoeld werden van liefde.
Bij mij moest het groeien omdat ik super ziek was Dus ik vind het geen raar idee hoor Zolang het maar toe neemt en niet afneemt Of dat je er niks mee te maken wil hebben Komt het vast goed
Ik was wel meteen verliefd. Maar had ook wel zoiets van: ja. Oké.. Dit is dus van mij.. Maar.... wat moet ik hier in godsnaam mee? Wat nou als hij gaat huilen... hoe moet ik nou weten wat hij wil.. praat gewoon ofzo Het verliefde gevoel is nog wel veel verder gegroeid. Soms denk ik: nog even en dan ontploft mijn hart..
Niet schuldig voelen hoor, die eerste tijd moet je zoveel verwerken (ook hormonaal), het is heel normaal dat je niet meteen alle emoties voelt/herkent. Ik weet ook pas achteraf wat ik voelde; was op het moment zelf vooral erg opgelucht dat het voorbij was, en de baby in orde
Ik hoor beide evenveel. Er zijn moeders die echt maanden moeten wennen en langzaam verliefd worden en er zijn moeders die zijn gelijk verliefd. Wie je ook bent...het is goed en heel normaal. Leg jezelf ook geen druk op of voel jezelf er niet rottig onder. Het komt vanzelf en het 1 is niet beter of slechter dan het andere.
Is echt normaal hoor dat je moet wennen aan je kindje. De een is meteen super verliefd, bij andere groeit dat en weer anderen voel het als ‘vanzelfsprekend’ dat kindje hoort er al helemaal bij. Niks om je rot over te gaan voelen hoor
Nee ik niet, kreeg op mijn 20ste een kind terwijl ik niets had met baby's en ook totaal geen ervaring met kinderen. Bovendien huilde hij heel erg veel, dus die verliefdheid kwam pas later. Bij nummer 2 waren de moedergevoelens aanwezig, maar vond ik mijn baby gewoon niet zo mooi. Volkomen normaal hoor dat jij je zo voelt.
Bij de eerste moest ik erg wennen en herken ik wat jij zei. De tweede was ik direct verliefd. Ik denk omdat alles bij de eerste nogal overweldigend en nieuw was, onbekend. Nu wist ik hoe alles zou zijn, was ik zekerder en kon ik direct genieten van m’n baby!
Jouw reactie is hartstikke normaal hoor. De ene vrouw is meteen verliefd, bij de ander duurt het even. Bij mij duurde het een paar dagen. Pas aan het eind van de kraamweek had ik die verliefde gevoelens. Ik heb boven de commode een tekstbordje hangen met daarop: Every day I love you more. Toen mijn zoontje ruim een week oud was dacht ik: verrek, dat klopt gewoon! Toen ze hem uit mijn buik haalde na een vreselijke bevalling en uiteindelijk een keizersnede keek ik hem aan en dacht alleen maar: mooi, hij is gezond. Geen idee hoe ik dat wist maar dat schoot door mijn hoofd. De dagen erna waren best neutraal. Ik voelde me wel meteen verantwoordelijk maar dat intense gevoel van liefde was er echt niet meteen. Dat kan aan de bevalling hebben gelegen, aan mijn nuchtere karakter of aan het feit dat ik nog moest wennen. Toen ik naar huis mocht stond er in het rapport dat ik de baby nog niet zelf uit het bedje had gehaald en ik realiseerde me dat dat klopte. Daar heb ik me wel even druk over gemaakt. Was ik wel geschikt om moeder te zijn? Maar dat is echt helemaal goed gekomen!
Bij mij heeft het moeten groeien. Ik vond hem meteen erg lief en schattig en ook wel een "ik bescherm je tegen alles" gevoel maar het echt diepe moedergevoel groeide bij mij in de eerste 3-4 maanden denk ik. Gelukkig was ik door een vriendin op de hoogte ervan dat het zou kunnen dat dit gevoel moest groeien. Ik moest mn kind echt leren kennen en ik vond die eerste tijd best heftig ook door t slechte/weinig slapen. Komt echt goed meis!
Ik dacht in die tijd dat ik niet gelijk verliefd was. Ik was verdoofd van vermoeidheid en er kwamen zoveel nieuwe gevoelens die ik niet had zien aankomen. Maar achteraf, als ik naar mijn gedrag kijk weet ik wel zeker dat het liefde op het eerste gezicht was. De roze wolk was enkel vertraagd. Naarmate de tijd vorderde wende ik meer aan mijn nieuwe leven en groeide ook mijn zekerheid. Daardoor had ik meer ruimte om die liefde beter te voelen en ervan te genieten.
Heeft echt moeten groeien, en heeft maanden geduurd. Ze was de eerste maanden een huilbaby, dat was niet echt bevorderlijk ook zeg maar
Nee, ik bij de eerste ook zeker niet. Hij was een verrassing dus voor mijn gevoel liep ik al een stap achter. Ik had daarvoor nog niet eens bedacht of ik wel kinderen wilde. Ik had ook totaal geen ervaring met baby’s en kleine kinderen. Dus ik moest enorm wennen aan het moeder worden en daarna aan het moeder zijn. Gelukkig wel goedgekomen haha.
heel normaal en niks om je schuldig over te voelen. Hier heeft het ook maanden geduurd en bij 2e was dit meteen aanwezig. Nooit schuldig om gevoeld want er vielen juist dingen op zijn plek. Ik was zo onzeker en mijn baby reageerde daar op. We moesten gewoon erg wennen aan elkaar tis helemaal goed gekomen. Ben op allebei nog net zo stapel!
Nee ik was niet direct verliefd. Ik was heel verdrietig en depressief na de bevalling. De enige gevoelens die ik naar mijn baby had was schuld en angst. Ik voel me daar niet schuldig over, ik lag homornaal gewoon in puin en wist niet wat ik moest doen. Na 3 maanden was het zo goed als voorbij.
Bij de eerste wist ik totaal niet wat me overkwam. Ik dacht, nou dat is dan mn baby. Heel weinig gevoel daarbij. Had ook n hele zware bevalling gehad. Maar later helemaal goed gekomen natuurlijk. Tweede baby was ik wel meteen helemaal dol verliefd. Dus fijn om mee te maken dat het zo ook kon. Echt op n wolk zat ik. Derde baby weer een uitputtende bevalling en ik was heel blij. Maar niet dat heel verliefde van de tweede. Maar is ook weer helemaal goed gekomen. Waar het aan ligt, geen idee. Het is wat het is en die liefde komt echt wel.
Precies dit! Ik was wel meteen verliefd, maar bij de eerste niet meteen een moeder. Dat moest echt groeien. Ik dacht wel; o jij bent van mij en ik hou van je en zou alles voor je doen. Als ik maar wist wat ik moet doen.... Bij de tweede was het liefdesgebied nog sterker, omdat ik wist wat ik moest als moeder. Ik kon gewoon meteen gaan genieten. En na al die tijd ga ik echt nog steeds meer van ze hoiden. Ik kan soms wel in huilen uitbarsten als ik ze knuffel of naar ze kijken. Emotionele doos.
Dit had ik bij de eerste ook. Kom je thuis met zo'n baby in de maxicosi, en nu?! Het moedergevoel moest echt nog groeien. Was dus niet opslag verliefd. Tijdens mn zwangerschap van de 2e had ik juist zoiets van.. hoe kan er nou nog een kind net zo leuk als mn eerste zijn? Ik was enorm bang minder van de 2e te houden en haar tekort te doen. En na de bevalling van de tweede was ik meteen verliefd. Heel gek. Ik denk dat omdat alles zo nieuw is bij de eerste dat je veel meer in een roes leeft ofzo.
Juist omdat je vooral leest dat vrouwen gelijk tot over hun oren verliefd zijn op hun baby, ontstaat er een soort van druk dat iedere moeder zich maar zo moet voelen. Maar dat is vaak totaal niet hoe de werkelijkheid in elkaar steekt! Belangrijk is dat je een beschermend gevoel voelt naar je kleintje toe. Een zorgzaam gevoel. Niet gelijk die verliefdheid voelen is helemaal niet erg joh! Niets om je schuldig over te voelen! Je kindje is een geheel eigen persoontje en die moet je toch echt gaandeweg leren kennen, vind ik. Zoiets groeit en krijgt door de tijd heen veel meer dimensies. En dat is juist ook een hele goede basis voor ijzersterke moederliefde