Hallo allemaal... na een hele lange tijd afwezig te zijn geweest van het forum, begint het nu toch weer te kriebelen voor een 3de kindje.. Ik heb altijd al graag 3 kinderen gewild, maar na het lezen van mijn verhaal zul je waarschijnlijk wel kunnen indenken dat deze keuze niet zo makkelijk is.. Ik zal het proberen zo kort mogelijk te houden; oud & nieuw 2005; Startschot voor ons 1ste kindje is gegeven.. Helaas blijk ik na het stoppen met de pil niet meer ongesteld te worden en na 6mnd wachten bleek ik het PCO syndroom te hebben.. Na bijna 2 jaar vruchtbaarheidsbehandelingen was ik dan eindelijk zwanger van onze eerste zoon.. Hij liet ons flink schrikken door met 27 weken zwangerschap geboren te worden.. Helaas is hij niet ongeschonden uit zijn strijd gekomen en is zwaar gehandicapt zowel lichamelijk als geestelijk.. Het is een behoorlijke strijd om voor hem te mogen zorgen hier in Nederland.. we moeten al naar het gerecht om ons huis aangepast te kunnen krijgen. gaan we dit verliezen dan moeten mijn man en ik scheiden zodat ik naar een huurwoning kan en weer een zaak kan starten om die aangepast te krijgen (samen komen we hier niet voor in aanmerking).. Toen onze zoon een jaar was geworden besloten we om toch maar voor een 2de te gaan omdat de artsen mij hadden gezegd dat ik niet te lang moest wachten mocht de wens er zijn ivm mijn pco.. Ik zou dan weer geopereerd moeten worden aan mijn eierstokken.. Wij hadden ons toen weer aangemeld om weer met vruchtbaarheidsbehandelingen te gaan starten, maar gelukkig bleek dit niet nodig want er was een wonder gebeurt.. Ik bleek zwanger zonder dat we er mee "bezig" waren.. De gynaecologen stonden perplex aangezien zijn bij mij de kans nihil hadden gegeven op een spontane zwangerschap. Toen in 24wk zwanger was moest ik op controle naar een vervangt gyno, deze maakte een echo omdat mijn dossier niet goed kende maar wel had gehoord van mijn vroeggeboorte.. Wat bleek.. mijn baarmoederhals was behoorlijk ingekort.. van de normale 4cm was deze nog maar 12mm.. Ik moest gelijk opgenomen worden, omdat ze dachten dat ik waarschijnlijk die week al zou gaan bevallen.. Met 28wk wel weeën gehad maar niet doorgezet. Na 5wk ben ik ontslagen uit het ziekenhuis met bedrust.. (29wk) Ik kreeg bekkeninstabiliteit en PUPP uitslag op mijn gehele lichaam als cadeautje voor het volhouden van mijn zwangerschap.. Met bijna 40wk zwangerschap ben ik ingeleid omdat onze dochter had besloten om niet meer te komen.. Beide bevallingen had ik geen persweeën heb heb ik op eigen kracht de kinderen op de wereld moeten zetten. Nu begint het toch te kriebelen voor een 3de.. terwijl ik toen ik nog in het ziekenhuis lag van de 2de heel hard riep... "steriliseer mij maar, er komt toch geen 3de".. Mijn man is het natuurlijk ook niet in de koude kleren gaan zitten en die zegt nu nog nee, maar wil het wel weer overwegen omdat hij weet dat ik graag een 3de wil.. Ook weegt het voor mij mee dat we geen grote familie hebben en er zo bang voor ben dat mijn zoon er later samen met zijn zusje alleen voor staat tegen deze grote boze niet meewerkende wereld.. En dat mijn dochter later ook waarschijnlijk er alleen voor staat mochten wij er niet meer zijn om niet meer in staat zijn om voor hem te vechten.. Begrijp me niet verkeerd.. ik wil geen "werkers" op de wereld zetten.. De wens voor een 3de is toch sterker dan dat ik gedacht had toen ik zwanger was van de 2de.. maar het zal natuurlijk niet verkeerd zijn voor beide kinderen dat ze er nog een broertje of zusje bij krijgen.. en ja... er blijft een kans op vroeggeboorte... maar daar hebben de gyno's toen gelijk op een antwoordt voor klaar.. er zou dan bij een eventuele 3de zwangerschap een Cerclage gezet worden voor de 14wk.. Dit is een bandje rond mijn baarmoederhals dat dus mijn zwangerschap zou vastzetten.. en rond de 37ste week zal deze weer verwijderd worden. Toch een wat te lang verhaal, maar mijn verhaal in het kort.. haha Ik vind het zo moeilijk.. Alles heeft zijn voor en nadelen.. groetjes Mariebel..
Heeft niemand hier een mening over of suggesties.. Hoe denken jullie hierover als jullie in mijn schoenen stonden?
Oei Oei, Wat een vreseljke zwangerschappen. Ik kan er niet echt een uitspraak over doen. Ik denk dta je heel goed moet nadenken over jullie gehandicapte kindje. Die zou jullie zorg hard nodig hebben. Kan jij/jullie voor hem zorgen als er een derde komt..? Maar ik heb ook mijn nodige bagage en toch denken wij ook aan een derde, al zou ik wel willen dat ik die gedachten niet had. Toen ik nog zwanger was van onze 2e zeiden mijn man en ik hierna doen we er nog een hoor. Wij hebben ons altijd 3 kinderen gewenst. Maar ''we nemen er nog een'' is makkelijker gezegt dan gedaan. Als alles goed gaat kan je dit snel overwegen en uitvoeren. Maar als je veel problemen hebt en mischien ook nog een gehandicapt kindje kan dit heel moeilijk zijn om de keuze door te pakken. Succes met de keuze! Wellicht lezen we nog eens iets van je terug..
Ik geef niet zo makkelijk op als het om de zorg van mijn zoontje gaat... De eerste 1.5jr met mijn dochtertje was ook niet makkelijk.. zij was een huilbaby en heeft zelf hiervoor een ruime week in het zh gelegen om mij wat rust te geven.. De keus is gewoon heel moeilijk en het komt er echt op neer.. wat is wijsheid.. Ik weet nu alwel dat onze omgeving hier niet positief op zal reageren ivm mijn voorgeschiedenis.. Maar het is toch begonnen met kriebelen.. en ik hoef je niet uit te leggen hoe dit voelt en hoe heftig dit kan zijn.. Het enige wat ik dan wel nodig zal hebben met 3 kinderen is hulp in de huishouding haha..
Poeh wat hebben jullie een hoop meegemaakt! Ik weet niet of je weet hoe de handicap van je zoon zal verlopen? Blijft hij stabiel? Natuurlijk kan je niet in de toekomst kijken, maar ik weet niet of er een diagnose is waar een prognose aan vast zit? Dat zou voor mij wel mee wegen denk ik. Verder zou ik bedenken wat ik en mijn vriend aan zouden kunnen. De weg ernaar toe is voor jullie zo te lezen ook niet makkelijk. Hoe is de relatie?(Hoef ik geen antwoord op , maar zou ik me afvragen als ik jou was) Is die bestand tegen nog meer tegenslagen mochten die er zijn? Waar trek je de grens? Maar zoals je zelf al zegt, dat kriebelen schakel je niet zo maar uit, dus als jullie allebei achter de beslissing staan, zou ik zeggen, ga ervoor!
Inderdaad een heftig en complex verhaal. Ik denk dat het belangrijkste is dat je vriend en jij op een lijn zitten. Want ik begreep dat hij het (nog) niet ziet zitten? Je weet inderdaad nooit hoe een derde zwangerschap zal verlopen. Er is je ook geen negatief advies uitgegeven om zwanger te worden, dat scheelt wel. Ik ken goede ervaringen van een cerclage. Maar het zal hoe dan ook zwaar voor jullie worden, zeker in combinatie met de zorg voor je zoontje en je dochter. Veel succes met jullie beslissingen.