Ik heb geantwoord: NEE! Absoluut niet! Geen sprake van! Compleet uit den boze! Even serieus: heb wel nee geantwoord maar ben niet zo verschrikkelijk rancuneus als ik me voor doe. De reden van mijn antwoord: De man met wie ik samen ben geweest heeft zich, toen het grote nieuws bekend werd, in mijn ogen niet als een echte, volwassen vent gedragen (ook al profileerde hij zichzelf graag wel als een 'goede' en geleerde man van 39 jaar ...) en ik vind hem dan ook zeker niet geschikt om als vader te (gaan) fungeren. Ik doe het allemaal liever in mijn eentje dan dat ik rekening moet gaan houden met iemand die ik niet vertrouw en die blijkbaar geen rekening met mij wenst te houden. Zo simpel ligt het bij mij. Ik heb één keer een inschattingsfout gemaakt en daar wil ik het graag bij laten. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om hem weer in mijn leven te laten 8) Hè hè, eindelijk mijn verhaaltje kwijt! Fijn dat er nu een plekje voor is Liefs, Modo
Leen: Ik denk dat jouw "conclusie" wel aardig klopt. Ik vind het in iedergeval heel logisch klinken. Modo: Sterke beslissing, petje af hoor!
Bedankt goddess tear, Ik ben trots op je, dat je het allemaal in je eentje aanpakt! En leuk je te ontmoeten En ondanks dat we geen goede mannen aan onze zij hebben/hadden vind ik het nog steeds een keuze om er zelf dan wat van te gaan maken toch? Die mannen mogen er dan niet meer zijn, het alleen doen en staan moet toch een keuze zijn waar je volledig achter staat anders is de zwangerschap iets waar je willoos aan overgeleverd bent en dat lijkt me geen goede startsituatie Ikzelf weiger om mij bedrukt te gaan voelen - er zijn miljoenen vrouwen voor, tijdens en na ons die het alleen konden/kunnen rooien. Voorwaarde is dat je achter je eigen keuze staat en in je zelf blijft vertrouwen. Helaas worden we elke dag doodgegooid met plaatjes en verhaaltjes over het 'perfecte' leven: een man, 2,4 kinderen, een groot huis, trendy inrichting en leuke banen. Kortom, levens die foutloos en makkelijk zijn. Als vrouw word je tegenwoordig voor minderwaardig aangezien als je niet tenminste aan het streven bent voor het ideaal. Ik ben blij dat ik dat niet hoef van mijzelf en dat ik daardoor ook niet de drang voel om mij afhankelijk op te stellen naar een man toe. Dames, als ik jullie hoor, denk ik dat het wel goed komt! Liefs, Modo
*applaus* Goed gezegd Modo, ben het helemaal met je eens! Ps: Dankjewel . pps: Ook leuk jou te ontmoeten .
Daar worden we idd mee 'doodgegooid', maar hey komaan! Wie staat er het meest in voor de kinderen in gelijk welk gezin? Wie draagt zolang een baby in de buik? Wie moet de bevallingsklus klaren? En: Wie is er dus niét minderwaardig en wél het sterke geslacht? (moet je een man eens zwanger en misselijk laten zijn en bandenpijn of BI laten hebben, hoor je de klaagzang al? Ze zijn al een ramp als ze een griepje te pakken hebben. Enneh... Laat een man eens bevallen? Die blijft erin! )
jep klopt als een bus. het is ook wel aan het rommelem maar zet allemaal niet door we wachten het rustig af.
jep klopt als een bus. het is ook wel aan het rommelem maar zet allemaal niet door we wachten het rustig af.
Summer: Heel veel sterkte, 1 ding scheelt, zo heel lang kan het niet meer duren . Je laat het wel ff weten als je aan het puffen bent he? Dan puf ik in gedachten wel met je mee . Ik hoop dat het snel door gaat zetten!
Omdat ik dan mag bevallen, 32 weken is de streefdatum. Ik hoop maar dat ik die haal. Reden van mijn afwezigheid hier, was dat ik weer eens in het ziekenhuis lag... Terug weeën en van die dingen. Ze zijn terug gestopt, heb nog maar eens een nieuwe coctail medicatie gekregen en we kunnen er weer ff tegen
Jeetje je houdt het wel spannend platliggertje. Ok dus dan is de streefdatum...nou maar hopen dat je dat haalt...
Hallo Platliggertje, Klinkt als een zware tijd, jouw zwangerschap...Je houd je er goed onder . Ik hoop voor je dat het allemaal voorspoedig zal verlopen, en dat je straks een mooie gezonde jongen in je armen mag houden Liefs, Modo
Het klinkt misschien raar maar ik zie steeds meer op tegen het vertellen dat mijn ex vader wordt. Ik heb niks meer met hem en we zitten ook totaal niet op 1 golflengte, ben pas nog langs geweest om het hem te vertellen. Maar hij vond zichzelf weer zo geweldig dat ik dacht ach waarom zou ik het je eigenlijk nog vertellen. Dus heb wijslijk mijn mond dichtgehouden en ja de avond ging als een slak voorbij we hadden elkaar gewoon niks te vertellen. Ik weet nu niet of ik wel wil dat hij ook maar iets te beslissen heeft over de beeb. Ben ik nu egoistisch of zijn mijn hormonen gewoon beetje aan het opspelen.
Dat zijn voornamelijk hormonen denk ik . Ik ben in principe van mening dat de vader het recht heeft om te weten dat hij een kind krijgt, maar dat is een principe questie. Ik kan me goed voorstellen dat jij zoeist hebt van: Neuh, hij heeft mijn kind niets te bieden, laat maar zitten... Het feit dat hij weet dat er een kidn op komst is betekent niet gelijk dat hij er daadwerkelijk ook wat over te zeggen heeft, dat moeten jullie samen bekijken, of hij het kind wel of niet gaat erkennen.
Ik heb dan weer een andere mening... Als de vader het in z'n bol krijgt, en hij eist een DNA test, dan heeft hij alsnog de rechten op z'n kind. Daarmee dat ik aan de vader van mijn zoontje alsnog heb verteld dat ik fout was geweest aangaande de datum van verwekking/bevruchting en de beeb van een andere man is. Gelukkig geloofde hij het. Hij is ook zo'n man die denkt dat de wereld enkel om hem draait, én hij is in staat me het leven zuur te maken (ik spreek uit ondervinding). Daar bedank ik dus echt wel voor. Ik begrijp het standpunt van Anne36 maar al te goed, en denk niet dat het de hormonen zijn. Eens een klier, altijd een klier, zo'n mannen veranderen écht nooit. In haar plaats zou ik ook m'n mond houden. Maar dat is ieder z'n eigen keuze natuurlijk.