Laatste kans

Ik heb zelf nooit besloten om te stoppen maar wij hadden wel nog 1 laatste embryo (voordat we evt een zelfbetaalde poging zouden gaan doen) en die is blijven zitten!

Het kan dus echt!

 

Hier 3 x IUI bij vrouw, toen werd mijn vrouw chronisch ziek. Daarna 9 x IUI bij mij. Toen 3x IVF bij mij maar ik heb helaas weinig follikels (steeds rond de 5-7), weinig goede embryo's en uiteindelijk zijn we blijven steken bij 1 vroege miskraam. Inmiddels waren we inclusief wachten 6 jaar verder. Toen kwam de discussie over IRD: dus punctie bij vrouw en bij mij terugplaatsen ivm ziekte vrouw is het niet wenselijk dat zij zwanger wordt.

Mijn vrouw blijkt juist idioot veel follikels te hebben, ze stopten met tellen bij 50. Daarmee is er een redelijke kans op overstimulatie en dus dat de IVF wordt afgebroken. Daarnaast moesten wij een donor gaan zoeken of via een buitenlandse bank dus het kostenplaatje werd ook redelijk hoog (denk aan 5000+ euro). We hebben dit besproken met elkaar, met een psycholoog via het ziekenhuis, we zijn eerst nog op vakantie geweest en toen kwam de conclusie vanuit beiden: het hoeft niet meer ons leven is zo ook leuk. We voelden beiden dat het genoeg was geweest, de kosten, het wachten, de continue stress, dingen moeten laten, niet meer vooruit kunnen kijken want "wat als", het heen en weer reizen, de hormonen. We wilden weer verder met ons leven.

En we zijn er nog steeds verdrietig om, zeker nu steeds meer vrienden van ons kinderen krijgen is het toch elke keer weer even slikken. Maar als mensen mij nu vragen of ik een kinderwens heb is het antwoord inmiddels: niet meer.

 

Wij hebben na drie jaar dokteren en drie mislukte.ICSI's (ook steeds met zoveel eicellen als jij) toch nog één ICSI in Gent gedaan. Bij de laatste terugplaatsing had ik ook nul hoop .maar het was wel eindelijk raak. Die allerlaatste.poging is nu een zoon van zeven.

Ik ga voor je duimen!

 

Hier ook in afwachting van de laatste kans..

We zijn gelukkig al gezegend met een prachtige dochter van ruim 4,5. Maar dat maakt de wens voor een 2e niet kleiner. Eerder groter. Ze wil niets liever dan grote zus worden. Het is echt een poppenmama en ze is de hele dag in de weer met dr poppen. Ze is dan ook niet de mama maar de grote zus.

Gelukkig hebben we dichtbij 3 hele leuke (baby)neefjes. Als ze hun namen al hoort begint ze al te glunderen. Dus hoe zou dat toch zijn met een eigen broertje of zusje.

Onze dochter liet ook 12 iui's en 2 ivf rondes op zich wachten.

Maar deze baby wil echt niet.
Eerst 9 iui pogingen bii mij.
Daarna de laatste 2 embryo's van de vorige keer terug geplaatst bij mijn vrouw.

Daarna ivf punctie met 9 prachtig bevruchte embryo's. Waarvan er 8 terug geplaatst zijn maar allemaal niet blijven zitten.

Nu terugplaatsing 3 van ivf punctie 2 (voor dit kind)

Maar mijn vrouw kan niet meer
Zoveel stress en teleurgestellingen. Zij is al op t punt dat 1 kind ook heel erg mooi en fijn is. Ik kan het echt nog niet loslaten.
Dus we staan zo voor een hele moeilijke keuze.

 

10 jaar. Zie onderschrift.

Tuurlijk heb je je momenten. Maar het gaat "goed" nu. Wel veel psychologische hulp gehad vanuit het ziekenhuis. Heb wel zelf aan de bel getrokken. Voor ons was de wens er wel maar het was geen moeten. We hadden al een leuk leven en weten niet beter. Loslaten is een moeilijke, want zolang ik nog vruchtbaar ben is er altijd een kans. Ik denk dat het echte gemis komt wanneer ik in de overgang raak of op een oma leeftijd kom. Geen idee, kan niet in de toekomst kijken. Maar voor nu voelen wij ons prima.

Er is meer een gevoel van inhalen wat we gemist hebben. Van mijn kant ook boosheid voor al die ingeleverde jaren. En hoeveel makkelijker het geweest was als wij bewust kinderloos waren dan was al die ellende ons gespaard geweest.

Ik hoop voor jullie dat de laatste toch een plakker is ♥