Hallo dames, Ik ben twee weken geleden van onze tweede dochter bevallen. Ok, nog een grote hormonenbom dus maar nooit gedacht dat ik dit zo zou voelen. Van onze eerste dochter na een lang medisch traject zwanger geworden. Best wel onzeker tijdens de zwangerschap. Vrij pittige bevalling en lang herstel. Het allemaal waard geweest, maar nou niet de meest rooskleurige ervaring zeg maar. Van onze tweede dochter was ik zo spontaan zwanger, prima zwangerschap, vlotte bevalling en snel herstel. Deze ervaring heeft mijn kijk op zwanger worden, zwanger zijn en bevallen wel veranderd. Ondanks dat ons gezin zo compleet voelt, heb geen wens voor een 3e, voel ik ook een soort van verdriet of heimwee. Ik ga het nooit meer meemaken. Altijd gedacht blij te kunnen zijn om dit boek te kunnen sluiten, maar stiekem voelt het zo niet. Is dit herkenbaar?
Allereerst gefeliciteerd met je dochtertje! Ik ben 4 weken geleden bevallen. Heel herkenbaar, al durf ik het bijna niet te zeggen hier, want ik heb 4 gezonde kinderen mogen krijgen en dan voelt het een soort ondankbaar om te zeggen, terwijl dat absoluut niet zo bedoelt is. Ik ben echt super dankbaar dat ik vier keer een gezond kindje heb mogen krijgen. Ik heb een baarmoederafwijking en erg zware bevallingen gehad met soms nare complicaties. Het is echt klaar voor ons. Maar desondanks krijg ik nu al een klein beetje weemoedig gevoel naar het zwanger zijn. Daarom geniet ik nu dubbel en dwars van onze geweldige lieve newborn en bedenk ik me vaak hoe dankbaar we zijn. Ik denk dat het bij mij ook deels hormonaal is en het feit dat we 8 jaar lang in een soort fase zaten van het zwanger proberen worden, het letterlijk in verwachting zijn, naar de bevalling toeleven enz. Ben ook al 8 jaar niet aan de anti conceptie, vanwege de kinderwens. En dat is nu vervuld. Over anti conceptie moet ik dus nu over na gaan denken en op naar een nieuwe fase.
Uiteraard jij ook nog gefeliciteerd! 4 kids, jeetje respect Heb mijn handen al vol aan 2. Of je nu 1, 2 of 4 kids hebt, dit gevoel zal er voor sommigen zijn zodra de kinderwens vervuld is. En natuurlijk tel ik mijn zegeningen met mijn dochters. Ik ken de kant van de onvervulde wens ook. Voor mij is 2 kids ook compleet, maar het idee nooit meer zwanger te zijn... Het blijft iets bijzonders en magisch hebben. Waarschijnlijk versterken de hormonen dit. Weemoed is tr wel het goede woord denk ik. Hopelijk verdwijnt het gevoel binnenkort!
4 maanden terug bevallen van de 2e, tevens laatste. Beide kinderen na een intensief medisch traject gekregen. En heb ook nog steeds heel erg het gevoel dat ik er echt nu van moet genieten omdat dit niet meer terug komt. Ik wil er zo graag aan vasthouden...Hoewel ik de 2e zwangerschap pittig vond kan ik nu echt jaloerse gevoelens hebben als iemand anders een zwangerschap aankondigt en ook vriendinnen die binnenkort bevallen, dan denk ik: oooh jij krijgt dat allemaal nog, dat hele kleine, dat prille. Dat gaat nu zo snel voorbij. Het is weemoed, heimwee, besef van vergankelijkheid etc. Bah ik kan er soms naar van worden en probeer maar zoveel mogelijk alles op te slaan voor later. Nog maar een keer die geur van de babyhaartjes opsnuiven, genieten van de borstvoeding etc. Het wordt vast minder maar vind het nog lastig... Gefeliciteerd trouwens )
Nee. Hier bevallen vorig jaar van de 3e. Heb intens genoten ondanks zorgen en al afscheid genomen van het zwanger zijn en nog een kindje tijdens die zwangerschap.
Jij ook gefeliciteerd! Heel herkenbaar dus. Ik vraag me af of ik dit gevoel ook had gehad als ik voor de 2e weer zo'n traject had moeten afleggen!? Voelt wel een beetje alsof zij het soort van 'goed gemaakt' heeft. Zo kan het dus ook. Wat tr niets af doet aan de liefde voor beide meisjes, die is even groot. Maar jij twee keer lang traject en ook deze gevoelens. Geniet maar vol van de kleine newborn! Hopelijk gaan onze hormonen snel afnemen... Alhoewel 9 maanden op en 9 maanden af hé. Nog even te gaan dus.
Dat klinkt als een fijne mentale afsluiting. Had gedacht dat dat hier ook zo zou gaan. Aan je onderschrift te lezen heb je wel het een en ander al meegemaakt. Hopelijk kun je ondanks alle zorgen ook genieten van je gezin.
Lief! Ik geniet enorm van mijn gezin! En met de jongste is alles met een sisser helemaal oké die loopt langs alles rond met net 9 maanden. Misschien nog even tijd geven onze de hormonen te laten kalmeren.
Ja het traject mis ik uiteraard totaal niet ! En zo blij dat het allemaal gelukt is voor de hele corona crisis, want nu liggen alle fertiliteitsafdelingen plat. Ik weet wel heel zeker dat ik geen derde wil, maar heb gewoon moeite met dingen afsluiten. Het komt vast goed met ons. Wat je zegt 9 maanden op EN af. Geniet nu vooral van je kleine hummeltje.
Ik vind zelf zwanger zijn niet geweldig, ik voel me niet op mijn best. Dus nee ik mis het niet, en zeker de laatste zwangerschap was pittig na 20 weken met een grote buik en kwaaltjes en kinderen en werk etc. Heerlijk dat onze derde kortgeleden is geboren wat dat betreft
Wat grappig, net als Paula zeg je het niet te herkennen, jullie hebben beiden 3 kindjes. Misschien dan toch nog op een derde hopen Nee, grapje. Voor mij voelt het gezin zo echt compleet. Zeg nooit nooit, maar denk het toch echt niet. Zeker ook gezien mijn leeftijd. Ik ga ervan uit dat ergens het gevoel van afsluiten zwangerschap en bevalling nog wel gaat komen. Geniet van je gezin en dat je nooit meer zwanger hoeft te zijn
Ik heb 3 kindjes, de jongste is nu 1 jaar en 9 maanden. Vlak na de bevalling van de tweede zei ik dat het nu wel goed was, maar even later wisten we allebei dat we toch heel graag nog een derde wilden. Ik heb echt heel erg gehoopt dat ik dat gevoel van zo graag nog ééntje te willen niet meer zou hebben na de 3de, omdat ons gezin in principe al lang compleet is. Maar helaas ... mijn man wilt geen kindje meer, dus ik zal het wel móeten afsluiten, maar hoe doe je dat? Het is heel gek, want ik weet hoe gelukkig ik mag zijn met 3 kindjes (en dat ben ik ook!), maar ik voel inderdaad een soort heimwee naar dat magische van zwanger zijn, bevallen, zo’n klein hoopje baby... Uiteraard geniet ik ten volle van mijn gezin, ik ben erg dankbaar voor wat ik heb, mijn kinderen zijn echt mijn rijkdom! En ik kijk ook enorm uit naar wat er me nog allemaal te wachten staat met die 3 schatten
Dank je wel Ik bedacht me net vandaag dat het al bijna 10 jaar geleden is dat we begonnen met onze kinderwens en 8 jaar geleden dat we voor het eerst ouders werden. Het is echt een tijdperk dat we afsluiten. Gelukkig voel ik me de laatste dagen al wat minder hormonaal maar inderdaad wat jij ook zegt, het blijft iets heel bijzonders.
heel herkenbaar wat jij schrijft.. ik probeer ook alles heel erg “op te slaan”. Idd die heerlijke baby geur, borstvoeding geven en alles. Ik schrijf nu ook veel op, voor later. Ik heb ook nog steeds de geboorte slingers en kaartjes in huis, vind ik nog gezellig staan.
Hoewel ik na derde absoluut geen volgende kindje wil, heb ik in de periode na bevalling ook wel erg moeten wennen aan het idee 'nooit meer'. Dat je bij nacontrole van VK wegloopt en dat je ze nooit meer gaat zien. Dat babykleertje maat 50 niet bewaard hoeft te worden, want er komt nooit meer een baby, etc. Je moet een hoofdstuk afsluiten, een fase van je leven, en dan met de bom hormonen erbij geeft dat soms best wisselende emoties. Mijn ervaring is wel dat het makkelijker wordt, kleding maat 50 weg doen was veel moeilijker dan maat 74 ... Stukje bij beetje sluit levensfases van je kinderen af. En als je gezin inderdaad compleet is, zul je ook de leuke kanten en de voordelen zien en tevreden zijn met je keuzes. Tenslotte heeft iedere leeftijd zijn charmes en uitdagingen. Ik ben allang op het punt dat ik erg blij en opgelucht denk 'nooit meer!'
Precies wat je schrijft! Straks de nacontrole en dan bedenken dat je ze nooit meer zult zien, kleertjes weg doen ed. Blij met deze herkenning en blij te lezen dat het makkelijker wordt. Het is idd een fase die we gaan afsluiten en dat kost dus tijd, moet ik die mezelf ook maar geven Op het punt gebroken nachten denk ik nu al, nog ff en daarna gelukkig nooit meer
Oooh herkenbaar. Hier ook 2x een langdurig icsi-traject, 2 keizersnedes etc. En toch..... Ergens lijkt het me heerlijk om 'gewoon' klaar te zijn, genieten van ons gezin en weer kunnen LEVEN (alhoewel dat nu natuurlijk ook op z'n gat ligt). Wellicht ligt het er ook aan dat er nog embryo's in de vriezer zitten... Maar, alles nog 1 laatste keer meemaken lijkt me ook zo mooi. Bij mij staat de deur nog op een kiertje, bij mijn man zit die op dit moment potdicht. De tijd zal het leren.
Pffff Hier ligt het een klein beetje anders wij hebben de wens voor een vierde en laatste kindje behoorlijk groot. Alleen... weet ik niey of ik het aandurf met een voorwandverzakking (graad 2) voelt als kiezen tussen 2 kwaden; Of kindje en eeuwig last van verzakking Of redelijk lichamelijk en nooit geen 4de
Dit is wel hoe ik het ook ervaar, al ben ik nog maar halverwege. Ik ben in ieder geval van het ‘nooit meer ‘ gevoel af en zie nu echt de voordelen van het groter worden van de jongsten . Dus ben nu wel ok met ‘nooit meer’. En ik hoop dat ik ook een keer opgelucht kan verzuchten ‘nooit meer, heerlijk! ‘ Dus het heeft gewoon tijd nodig denk ik
Misschien had ik dit gevoel dan ook wel gehad als we voor de 2e weer de mmm in hadden gemoeten. Ik dacht juist omdat het nu spontaan was dat dit gevoel is aangewakkerd. Hier voelt het nu compleet, geen derde meer. Ik hoop dat de tijd het voor jullie zal leren. Jullie jongste is ook nog niet zo oud zie ik in je onderschrift, dus weet hoe je man er over een tijdje instaat. Kan me voorstellen, als je alles bewust een laatste keer meemaakt, je het emotioneel misschien prettiger kunt afsluiten.